[ΚΑΡΑ ΓΟΥΟΚΕΡ: ΤΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ]

[Σικκέμα Τζένκινς & Συνεργάτες, Νέα Υόρκη]

Είναι μάλλον εντάξει....

Μάλλον θα χρειαστώ σκάλα.

Την μετακινείς λίγο;

...

...

...

....

...

...

...

...

...

...

Και μάλλον...α...

...

...

...

...εντάξει...

...καλύτερα μάλλον...

Πρέπει μάλλον να ευχαριστώ τον εαυτό μου

που τότε στα 24 μου κινήθηκα αρκετά σωστά.

[ΚΈΝΤΡΟ ΣΧΕΔΙΟΥ: ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ]

Όταν άρχισα να παρουσιάζω έργα μου

ζούσα στην Πρόβιντενς Ρόουντ Άιλαντ.

Ήμουν φοιτήτρια.

Ήμουν εικοσιτεσάρων ετών

και πρωτοεμφανίστηκα με ένα μεγάλο έργο

στο Κέντρο Σχεδίου της Νέας Υόρκης.

Εδώ το έργο είναι ευαίσθητο, συγκρατείται μόνο

με τα άκρα των δαχτύλων.

...

Να ο Χακ Φινν με το κουστούμι του

και το πόδι του θα πάρει θέση κάπου εδώ!

Εισέπραττα ενδιαφέρον και περιέργεια.

Δεχόμουν τηλεφωνήματα απο πινακοθήκες

που ήθελαν να μάθουν περισσότερα

κι απο καλλιτέχνες που με προειδοποιούσαν

για τους κινδύνους της πρώιμης επιτυχίας.

Κι εγω σκεφτόμουν:

Δεν ξέρω ακόμη ούτε κι εγώ ποια είμαι

κι ούτε κι εκείνοι με ξέρουν

όμως αν μείνω στην Πρόβιντενς

και αξιοποιώ τις ευκαιρίες που έρχονται

θα είναι ικανοποιητικά.

Δεν ένιωθα έτοιμη να ζήσω στη Νέα Υόρκη.

Ήξερα όμως οτι οι αλλαγές είναι αναπόφευκτες

και οτι ήθελα να πάω όταν θα ήμουν έτοιμη.

Διδάσκω 12 χρόνια περίπου...

στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.

Άρχισα όταν ήμουν ουσιαστικά παιδί

στην ηλικία πολλών τελειοφοίτων

και ένιωθα εξαιρετικά άβολα με αυτό.

Όταν πρωτοήρθα στη Νέα Υόρκη

το νεοσχηματιζόμενο εγώ μου,

η αίσθηση του εαυτού μου, κατακερματίστηκε.

Πιστεύω δεν ήθελα το ρόλο

για τον οποίο είχα προσληφθεί:

το ρόλο του "νέου επιτυχημένου καλλιτέχνη"

που διδάσκει την ίδια την επιτυχία του!

Αλλά νομίζω το αποδέχτηκα πια φέτος

κάτι πρέπει να ξέρω...πάνε πια 20 χρόνια!

Δεν ξέρω αυτό το κάτι

αλλά αν συνεχίσω να μιλάω

ίσως να αποκαλυφθεί.

[Frieze Art Festival NY]

Δεν υπάρχει πτυχίο στον κόσμο

να σε κατοχυρώνει ως καλλιτέχνη

...όπως το να γίνεσαι γιατρός

η κάτι άλλο συναφές....

Δηλώνεις πως είσαι καλλιτέχνης

και επεξεργάζεσαι μετά τους τρόπους.

Η καλλιτεχνική σκηνή διαφέρει τώρα πια.

Μοιάζει μεγαλύτερη.

Υπάρχουν πιο πολλά πράγματα

που σε αποσπούν απο το έργο σου.

Η πίεση του να συμμορφωθείς

με την παράδοση των Σχολών είναι προβληματική.

Νομίζω οτι το βιώνουν αυτό πολλά άτομα.

Επίσης οι καλλιτέχνες πουλάνε έργα

για να αποπληρώνουν τεράστια δάνεια ΜFA.

Έχω πει ήδη στους φοιτητές μου

να αλλάξουν

τον κόσμο της τέχνης.

μόλις μπουν σε αυτόν!

Ίσως αυτό σημαίνει την προτεραιότητα

στο κριτικό διαλεκτικό πεδίο

αντί για τα προϊόντα, η κάτι ανάλογο.

Λέω, αν αυτό θέλετε...

τότε πρέπει κάπως να το κάνετε να συμβεί.

Κι αν είναι δαπανηρό να γίνει εδώ

πραγματοποιήστε το όπου μπορείτε!

Μην θεωρείτε κάτι τέτοιο ως υποβιβασμό.

Αν εντοπίζετε κακώς κείμενα,

συνθήκες που πρέπει να αλλάξουν,

τότε πρέπει να αλλάξετε τα πράγματα!