[ΚΑΡΑ ΓΟΥΟΚΕΡ: ΤΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ]

[Σικκέμα Τζένκινς & Συνεργάτες, Νέα Υόρκη]

Είναι μάλλον εντάξει....

Μάλλον θα χρειαστώ σκάλα.

Την μετακινείς λίγο;

...

...

...

....

...

...

...

...

...

...

Και μάλλον...α...

ωραία...

...

Μάλλον..

πρέπει μάλλον να ευχαριστώ τον εαυτό μου

που τότε στα 24 μου κινήθηκα αρκετά σωστά.

[ΚΈΝΤΡΟ ΣΧΕΔΙΟΥ: ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ]

Όταν άρχισα να παρουσιάζω έργα μου

ζούσα στην Πρόβιντενς Ρόουντ Άιλαντ

Ήμουν φοιτήτρια.

Ήμουν εικοσιτεσάρων ετών

και πρωτοεμφανίστηκα με ένα μεγάλο έργο

στο Κέντρο Σχεδίου της Νέας Υόρκης.

Εδώ το έργο είναι ευαίσθητο, συγκρατείται μόνο

με τα άκρα των δαχτύλων.

...

Να ο Χακ Φινν με το κουστούμι του

και το πόδι του θα πάρει θέση κάπου εδώ.

Εισέπραττα ενδιαφέρον και περιέργεια.

Δεχόμουν τηλεφωνήματα απο πινακοθήκες

που ήθελαν να μάθουν περισσότερα

κι απο καλλιτέχνες που με προειδοποιούσαν

για τους κίνδυνους της πρώιμης επιτυχίας.

Κι εγω σκεφτόμουν:

Δεν ξέρω ακόμη ούτε κι εγώ ποια είμαι

κι ούτε κι εκείνοι με ξέρουν

όμως αν μείνω στην Πρόβιντενς

και παίρνω τις ευκαιρίες όπως ερχονται

θα είναι ικανοποιητικά.

Δεν ένιωθα έτοιμη να ζήσω στη Νέα Υόρκη.

Ήξερα όμως οτι οι αλλαγές είναι αναπόφευκτες

και οτι ήθελα να πάω όταν θα ήμουν έτοιμη.

Διδάσκω περίπου 12 χρόνια

στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.

Άρχισα όταν ήμουν πρακτικά ένα παιδί

στην ηλικία πολλών τελειοφοίτων

και ένιωθα εξαιρετικά άβολα με αυτό.

Όταν πρωτοήρθα στη Νέα Υόρκη

το νεοσχηματιζόμενο εγώ μου

η αίσθηση του εαυτού μου κατακερματίστηκε.

Πιστεύω δεν ήθελα το ρόλο

για τον οποίο είχα προσληφθεί.

Το ρόλο του "νέου επιτυχημένου καλλιτέχνη"

που διδάσκει την ίδια την επιτυχία του!

Αλλά νομίζω το αποδέχτηκα πια φέτος

κάτι πρέπει να ξέρω...πάνε πια 20 χρόνια.

Δεν ξέρω τι είναι αυτό

αλλά αν συνεχίσω να μιλάω

ίσως να αποκαλυφθεί.

[Frieze Art Festival NY]

Δεν υπάρχει πτυχίο στον κόσμο

να σε κατοχυρώνει ως καλλιτέχνη.

Δεν είναι όπως το να γίνεσαι γιατρός

η κάτι συναφές.

Δηλώνεις πως είσαι καλλιτέχνης

και επεξεργάζεσαι τους τρόπους.

Η καλλιτεχνική σκηνή διαφέρει τώρα πια.

Μοιάζει μεγαλύτερη.

Υπάρχουν πιο πολλά ερεθίσματα

που σε αποσπούν απο αυτό που δημιουργείς.

Η πίεση του να συμμορφωθείς

με τη γραμμή των Σχολών είναι προβληματική.

Νομίζω οτι το βιώνουν αυτό πολλά άτομα.

Επίσης οι καλλιτέχνες πουλάνε έργα

για να αποπληρώνουν τεράστια δάνεια ΜFA.

Έχω πει ήδη στους φοιτητές μου

να αλλάξουν

τον κόσμο της τέχνης.

Θα τον αλλάξουν μόλις μπουν σε αυτόν.

Όπως όταν δίνει κανείς προτεραιότητα

στην κριτική ανάλυση σε σχέση με

τα αντικείμενα, τα προϊόντα, η κάτι ανάλογο.

Λέω, αν αυτό θέλετε...

πρέπει κάπως να το κάνετε να συμβεί.

Κι αν είναι δαπανηρό να γίνει εδώ

πραγματοποιήστε το όπου μπορείτε!

Μην το θεωρείτε υποβιβασμό.

Αν ως φοιτητές εντοπίζετε κακώς κείμενα,

συνθήκες που πρέπει να αλλάξουν,

τότε πρέπει να αλλάξετε τα πράγματα!