WEBVTT

00:00:14.814 --> 00:00:17.552
มีใครในที่นี้ที่บังเอิญสนใจเรื่องมิติพิเศษบ้างครับ

00:00:17.552 --> 00:00:18.958
(เสียงปรบมือ)

00:00:18.958 --> 00:00:20.529
เยี่ยมเลย

00:00:20.529 --> 00:00:23.947
ก่อนอื่น ผมขอขอบคุณทุกท่านสำหรับเวลา...
และพื้นที่ของท่าน

00:00:23.947 --> 00:00:25.960
(เสียงหัวเราะ)

00:00:25.960 --> 00:00:28.175
ดีครับ ผมดีใจที่มุขนี้ฮา

00:00:28.175 --> 00:00:30.197
เอาล่ะ

00:00:33.585 --> 00:00:37.280
ลองจินตนาการถึงโลก
ที่ซึ่งผู้อยู่อาศัย เกิดและตาย

00:00:37.280 --> 00:00:40.289
โดยเชื่อว่ามีมิติทางพื้นที่แค่ 2 มิติ

00:00:40.289 --> 00:00:42.084
เป็นระนาบ

00:00:42.084 --> 00:00:45.118
"ชาวโลกแบน" กลุ่มนี้จะเห็นสิ่งประหลาดเกิดขึ้น

00:00:45.118 --> 00:00:51.316
สิ่งที่ไม่มีทางอธิบายได้
ภายใต้ข้อจำกัดของเรขาคณิตในแบบของพวกเขา

00:00:51.316 --> 00:00:58.585
ยกตัวอย่างเช่น ลองจินตนาการว่าวันหนึ่ง
นักวิทยาศาสตร์ชาวโลกแบนบางคนสังเกตเห็นสิ่งนี้:

00:00:58.585 --> 00:01:01.509
ชุดของแสงสีที่ปรากฏขึ้นแบบสุ่ม

00:01:01.509 --> 00:01:03.714
ในบริเวณต่างๆ ตามเส้นขอบฟ้า

00:01:03.714 --> 00:01:06.425
ไม่ว่าพวกเขาจะพยายาม
จะอธิบายแสงเหล่านี้อย่างไร

00:01:06.425 --> 00:01:10.101
พวกเขาก็ไม่สามารถจะหาทฤษฎี
ที่ใช้อธิบายสิ่งนี้ได้

00:01:10.101 --> 00:01:11.296
นักวิทยาศาสตร์บางคนที่ฉลาดขึ้นมาหน่อย

00:01:11.296 --> 00:01:14.571
อาจคิดค้นวิธีที่จะบรรยาย
แสงวูบวาบเหล่านี้ในเชิงสถิติ

00:01:14.571 --> 00:01:16.759
เช่นทุกๆ 4 วินาที

00:01:16.759 --> 00:01:20.991
มีโอกาส 11% ที่แสงสีแดงจะวาบขึ้น
ณ จุดใดจุดหนึ่งบนเส้น

00:01:20.991 --> 00:01:23.903
แต่จะไม่มีชาวโลกแบนคนไหนที่จะคาดเดาได้
อย่างแม่นยำว่า เมื่อใด

00:01:23.903 --> 00:01:27.846
หรือ ณ จุดใด ที่แสงสีแดงจะปรากฏขึ้นอีกครั้ง

00:01:27.846 --> 00:01:30.565
ผลที่ตามมาก็คือ พวกเขาเริ่มที่จะคิดว่า

00:01:30.565 --> 00:01:33.607
โลกนั้นเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน

00:01:33.607 --> 00:01:36.047
คิดว่า เหตุผลที่แสงเหล่านี้หาคำอธิบายไม่ได้

00:01:36.047 --> 00:01:41.532
เป็นเพราะโดยพื้นฐานแล้ว
ธรรมชาตินั้นเป็นสิ่งที่อธิบายไม่ได้

00:01:41.532 --> 00:01:43.962
พวกเขาคิดถูกหรือเปล่า
ความจริงที่ว่าพวกเขาถูกบังคับ

00:01:43.962 --> 00:01:46.637
ให้บรรยายแสงเหล่านี้ในเชิงสถิติ

00:01:46.637 --> 00:01:50.534
แปลว่า โลกนั้นคาดเดาไม่ได้ อย่างนั้นหรือ

00:01:52.284 --> 00:01:54.386
บทเรียนที่เราเรียนรู้จาก โลกแบน ก็คือ

00:01:54.386 --> 00:01:57.756
เมื่อเราคิดบนพื้นฐานของเศษเสี้ยว
ของเรขาคณิตที่สมบูรณ์ของธรรมชาติ

00:01:57.756 --> 00:02:02.358
เหตุการณ์ที่สามารถคาดเดาได้
จะดูเสมือนเหตุการณ์ที่คาดเดาไม่ได้

00:02:02.358 --> 00:02:05.396
อย่างไรก็ตาม เมื่อเราขยายมุมมองของเรา

00:02:05.396 --> 00:02:08.523
และเข้าถึงเรขาคณิตที่สมบูรณ์ของระบบ

00:02:08.523 --> 00:02:11.851
ความดาดเดาไม่ได้ก็จะหายไป

00:02:11.851 --> 00:02:15.912
อย่างที่คุณเห็น ตอนนี้เราคาดเดาได้แม่นยำว่า
ที่ใดและเมื่อไหร่

00:02:15.912 --> 00:02:20.909
แสงสีแดงจะปรากฏขึ้นบนเส้นนี้

00:02:20.909 --> 00:02:22.580
เรามาที่นี่ คืนนี้

00:02:22.580 --> 00:02:27.471
เพื่อพิจารณาถึงความเป็นไปได้
ที่ว่าเราเองก็อาจเป็นเช่นชาวโลกแบน

00:02:27.471 --> 00:02:31.136
เพราะที่จริงแล้ว โลกเรานั้น
ก็เต็มไปด้วยปริศนามากมาย

00:02:31.136 --> 00:02:37.178
ที่ซึ่งดูเหมือนจะไม่ลงตัว
กับสมมติฐานของเรขาคณิตที่เรามี

00:02:37.178 --> 00:02:41.468
เรื่องลึกลับเช่น การบิดโค้งของอวกาศและเวลา,
หลุมดำ, อุโมงค์ควอนตัม

00:02:41.468 --> 00:02:45.263
ค่าคงที่ทางธรรมชาติ,
สสารมืด, พลังงานมืด, ฯลฯ

00:02:45.263 --> 00:02:48.264
รายชื่อยาวทีเดียว

00:02:48.264 --> 00:02:50.715
แล้วเราตอบสนองต่อสิ่งลึกลับเหล่านี้อย่างไร

00:02:50.715 --> 00:02:53.420
เรามีสองทางเลือก:

00:02:53.420 --> 00:02:55.656
เราอาจเลือกที่จะยึดถือสมมติฐาน
ที่มีก่อนหน้านั้น

00:02:55.656 --> 00:02:59.089
และประดิษฐ์สมการขึ้นใหม่
ที่อยู่นอกระบบ

00:02:59.089 --> 00:03:02.343
ใช้ความพยายามแบบคลุมเครือ
เพื่ออธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น

00:03:02.343 --> 00:03:06.774
หรือเราอาจเลือกทางเดินที่อาจหาญ
โยนสมมติฐานเก่าทิ้งไป

00:03:06.774 --> 00:03:09.364
แล้วสร้างพิมพ์เขียวใหม่สำหรับความเป็นจริง

00:03:09.364 --> 00:03:14.298
พิมพ์เขียวที่ได้รวมเอาปรากฏการณ์เหล่านั้นไว้แล้ว

00:03:14.298 --> 00:03:16.925
มันถึงเวลาที่จะเลือกทางเดินนั้นแล้ว

00:03:16.925 --> 00:03:21.383
เพราะเราอยู่ในสถานการณ์เดียวกับชาวโลกแบน

00:03:21.383 --> 00:03:23.383
กลศาสตร์ควอนตัมที่ต้องอธิบายในเชิงสถิติ

00:03:23.383 --> 00:03:26.441
ทำให้นักวิทยาศาสตร์ของเรา เชื่อว่า

00:03:26.441 --> 00:03:29.577
โดยลึกๆ แล้ว โลกเรานั้นคาดเดาไม่ได้

00:03:29.577 --> 00:03:31.516
และเชื่อว่าเมื่อเราศึกษาให้ลึกขึ้น เรายิ่งค้นพบ

00:03:31.516 --> 00:03:34.417
ว่าธรรมชาตินั้นไม่สมเหตุผลเอาเสียเลย

00:03:34.417 --> 00:03:36.202
อืม...

00:03:36.202 --> 00:03:39.440
บางทีเรื่องลึกลับเหล่านี้กำลังบอกเราว่า

00:03:39.440 --> 00:03:42.312
มันมีอะไรมากกว่าภาพที่เราเห็น

00:03:42.312 --> 00:03:45.433
ว่าธรรมชาตินั้นมีเรขาคณิตที่สมบูรณ์มากกว่าที่เราคิด

00:03:45.433 --> 00:03:48.763
บางทีปรากฏการณ์ลึกลับหลายๆ
อย่างในโลกเรา

00:03:48.763 --> 00:03:51.394
จะสามารถถูกอธิบายได้โดยเรขาคณิตที่สมบูรณ์กว่า

00:03:51.394 --> 00:03:54.219
ด้วยมิติที่มากขึ้น

00:03:54.219 --> 00:03:57.876
นั่นก็จะแปลว่า
เรานั้นติดอยู่กับโลกแบบในแบบของเราเอง

00:03:57.876 --> 00:04:01.652
และถ้าเป็นเช่นนั้นจริง
เราจะหนีออกไปได้อย่างไร

00:04:01.652 --> 00:04:04.016
อย่างน้อยก็ในเชิงความคิด

00:04:04.016 --> 00:04:08.024
ขั้นแรกที่ต้องแน่ใจเสียก่อนก็คือ
เราต้องรู้ให้แน่ชัดว่ามิติคืออะไร

00:04:11.504 --> 00:04:13.630
คำถามเริ่มต้นที่ดีก็คือ

00:04:13.630 --> 00:04:18.553
ทำไม x, y, z ถึงประกอบกันเป็นมิติทางพื้นที่ได้

00:04:18.553 --> 00:04:22.212
คำตอบก็คือ การเปลี่ยนตำแหน่งในมิติหนึ่ง

00:04:22.212 --> 00:04:25.494
ไม่ได้แปลว่าตำแหน่งในมิติอื่นๆ
จะต้องเปลี่ยนด้วย

00:04:25.494 --> 00:04:28.847
มิติคือตัวบ่งชี้ตำแหน่งที่เป็นอิสระต่อกัน

00:04:28.847 --> 00:04:33.684
ดังนั้นแกน z จึงเป็นหนึ่งมิติ เพราะวัตถุสามารถ
อยู่ที่ตำแหน่ง x และ y ใดๆ

00:04:33.684 --> 00:04:36.388
ในขณะที่มันเคลื่อนที่ในแกน Z

00:04:36.388 --> 00:04:39.427
ดังนั้น การที่จะบอกว่ามีมิติทางพื้นที่อื่นๆ

00:04:39.427 --> 00:04:41.986
แปลว่าจะต้องเป็นไปได้ที่วัตถุนั้น

00:04:41.986 --> 00:04:44.932
จะต้องอยู่นิ่งๆ ในตำแหน่ง x, y และ z

00:04:44.932 --> 00:04:48.836
แต่กำลังเคลื่อนไหวในมิติอื่นๆ

00:04:48.836 --> 00:04:51.705
แล้วมิติเหล่านั้นอยู่ไหนล่ะ

00:04:51.705 --> 00:04:56.167
เพื่อไขปริศนานั้น
เราต้องเปลี่ยนแปลงสมมติฐานพื้นฐาน

00:04:56.167 --> 00:05:00.332
เกี่ยวกับเรขาคณิตเรามีเกี่ยวกับอวกาศ

00:05:00.332 --> 00:05:07.379
เราต้องคิดว่าพื้นที่นั้น แบ่งออกเป็นหน่วยเล็กๆ
ที่ไม่ต่อเนื่อง (ควอนตัม)

00:05:07.379 --> 00:05:10.791
และพื้นที่นั้นประกอบขึ้นจากส่วนเล็กๆ
ที่มีปฏิสัมพันธ์กัน

00:05:10.791 --> 00:05:12.645
ถ้าพื้นที่ประกอบไปด้วยควอนตัม

00:05:12.645 --> 00:05:16.538
มันจะไม่สามารถถูกแบ่งให้ย่อยลงเป็นอนันต์

00:05:16.538 --> 00:05:19.897
เมื่อเราแบ่งมันลงจนถึงขนาดพื้นฐานขนาดหนึ่ง

00:05:19.897 --> 00:05:22.112
เราจะแบ่งมันเพิ่มไม่ได้

00:05:22.112 --> 00:05:24.918
โดยยังคงการพิจารณาเรื่องระยะทางในพื้นที่อยู่

00:05:24.918 --> 00:05:27.123
ลองพิจารณาอุปมานี้ครับ:

00:05:27.123 --> 00:05:29.736
จินตนาการว่าเรามีทองคำบริสุทธิ์อยู่ก้อนหนึ่ง

00:05:29.736 --> 00:05:32.708
เราตั้งใจจะแบ่งครึ่งมันไปเรื่อยๆ

00:05:32.708 --> 00:05:34.818
มีคำถามสองข้อให้เราตอบ:

00:05:34.818 --> 00:05:37.581
เราแบ่งครึ่งมันได้กี่ครั้ง

00:05:37.581 --> 00:05:42.891
และ เราแบ่งครึ่งมันได้กี่ครั้ง
แล้วโดยสิ่งที่เหลือที่ยังเป็นทองอยู่

00:05:42.891 --> 00:05:45.019
สองคำถามนี้ต่างกันโดยสิ้นเชิง

00:05:45.019 --> 00:05:47.907
เพราะเมื่อเราแบ่งมันจนเหลือทองหนึ่งอะตอม

00:05:47.907 --> 00:05:49.535
เราจะตัดแบ่งต่อไปอีกไม่ได้

00:05:49.535 --> 00:05:54.179
โดยไม่ทำลายนิยามของทองคำ

00:05:54.179 --> 00:05:58.616
ถ้าพื้นที่ถูกแบ่งในระดับควอนตัม
การอุปมาแบบเดียวกันก็ใช้ได้

00:05:58.616 --> 00:06:00.549
เราไม่สามารถพูดถึงระยะทางภายในพื้นที่

00:06:00.549 --> 00:06:02.748
ที่น้อยกว่าหน่วยพื้นฐานได้

00:06:02.748 --> 00:06:06.152
ด้วยเหตุผลเดียวกัน
เราไม่สามารถพูดถึงปริมาณทองคำ

00:06:06.152 --> 00:06:10.433
ที่น้อยกว่า 1 อะตอมของทองคำได้

00:06:10.433 --> 00:06:15.558
การแยกอวกาศออกเป็นหน่วยเล็กๆ 
นำเราไปสู่เรขาคณิตแบบใหม่

00:06:15.558 --> 00:06:17.469
ที่ซึ่งคล้ายกับแบบนี้

00:06:17.469 --> 00:06:20.842
ชิ้นส่วนเล็กๆ เหล่านี้
หรือควอนตัมเหล่านี้

00:06:20.842 --> 00:06:25.043
ประกอบกัน กลายเป็นเนื้อแห่งมิติ x, y, z

00:06:25.043 --> 00:06:27.727
รูปทรงแบบนี้มี 11 มิติ

00:06:27.727 --> 00:06:30.891
ดังนั้น ถ้าคุณมองแบบนี้ คุณก็เข้าใจมันแล้ว
มันไม่ได้ยากเหนือความเข้าใจ

00:06:30.891 --> 00:06:33.079
เราเพียงแค่ต้องเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

00:06:33.079 --> 00:06:37.165
โปรดสังเกตว่ามีปริมาตรที่แตกต่างกันอยู่ 3 แบบ

00:06:37.165 --> 00:06:40.130
และปริมาตรทุกแบบ มี 3 มิติ

00:06:40.130 --> 00:06:44.437
ระยะห่างระหว่างสองจุดใดๆ ภายในพื้นที่
จะเท่ากับจำนวนควอนตัม

00:06:44.437 --> 00:06:47.858
ที่อยู่ระหว่างสองจุด ณ ขณะนั้น

00:06:47.858 --> 00:06:50.887
ปริมาตรในแต่ละควอนตัมนั้นเรียกว่า 
อินเตอร์สเปเชียล (interspatial)

00:06:50.887 --> 00:06:55.153
ปริมาตรที่ควอนตัมกินเนื้อที่ขณะเคลื่อนที่ไปมานั้น
เรียกว่า ซุปเปอร์สเปเชียล (superspatial)

00:06:55.153 --> 00:06:58.923
โปรดสังเกตว่า การมีข้อมูลตำแหน่ง x, y, z ครบถ้วน

00:06:58.923 --> 00:07:03.357
ทำให้เราบ่งชี้ได้เพียงหนึ่งควอนตัมทางพื้นที่

00:07:03.357 --> 00:07:06.116
และโปรดสังเกตว่ามันก็เป็นไปได้ ที่วัตถุชิ้นหนึ่ง

00:07:06.116 --> 00:07:09.660
จะเคลื่อนที่ในแบบอินเตอร์สเปเชียล 
หรือซุปเปอร์สเปเชียล

00:07:09.660 --> 00:07:14.963
โดยไม่เปลี่ยนแปลงพิกัด x, y, z เลย

00:07:14.963 --> 00:07:16.852
นั่นแปลว่า มีวิธีทั้งหมด 9 แบบที่เป็นอิสระต่อกัน

00:07:16.852 --> 00:07:18.826
ที่วัตถุสักชิ้น จะเคลื่อนที่ไปมา

00:07:18.826 --> 00:07:21.307
นั่นรวมเป็น 9 มิติทางพื้นที่

00:07:21.307 --> 00:07:24.965
3 มิติของปริมาตรแบบ x, y, z
3 มิติของปริมาตรแบบซุปเปอร์สเปเชียล

00:07:24.965 --> 00:07:27.419
และ 3 มิติของปริมาตรแบบอินเตอร์สเปเชียล

00:07:27.419 --> 00:07:29.560
และเรายังมีมิติของเวลา
ซึ่งสามารถนิยามได้ว่า

00:07:29.560 --> 00:07:33.068
เป็นเลขจำนวนเต็มของการสั่นพ้อง
ที่แต่ละควอนตัมประสบ

00:07:33.068 --> 00:07:39.109
และเวลาแบบซุปเปอร์ไทม์ (super-time)
ทำให้เราอธิบายการเคลื่อนไหวของควอนตัม
ผ่านซุปเปอร์สเปซได้

00:07:39.109 --> 00:07:42.143
เอาล่ะ ผมรู้ว่ามันฟังดูงง
และผมไปเร็วมากกว่าที่ผมตั้งใจไว้

00:07:42.143 --> 00:07:44.424
เพราะว่ามีรายละเอียดมากมายที่เรา
สามารถเจาะลึกลงไปได้

00:07:44.424 --> 00:07:48.745
แต่มีประโยชน์สำคัญอยู่ข้อหนึ่ง
ในการที่เราสามารถอธิบายพื้นที่

00:07:48.745 --> 00:07:53.852
ว่าเป็นตัวกลางที่มีคุณสมบัติของ
ความหนาแน่น การบิดเบือน และการกระเพื่อม

00:07:53.852 --> 00:07:59.727
ยกตัวอย่างเช่น เราสามารถอธิบาย 
การบิดโค้งของมิติพื้นที่และเวลาของไอน์สไตน์

00:07:59.727 --> 00:08:03.369
ได้โดยโดยไม่ต้องลดมิติของภาพลง

00:08:03.369 --> 00:08:07.416
การบิดโค้งคือการเปลี่ยนแปลงความหนาแน่น
ของควอนตัมอวกาศเหล่านี้

00:08:07.416 --> 00:08:10.549
ยิ่งควอนตัมหนาแน่นมากเท่าไหร่
พวกมันยิ่งมีอิสระน้อยลงในการสั่นพ้อง

00:08:10.549 --> 00:08:12.651
ดังนั้นมันจึงประสบกับเวลาที่เดินช้าลง

00:08:12.651 --> 00:08:15.316
และในบริเวณที่มีความหนาแน่นสูงสุด

00:08:15.316 --> 00:08:18.206
และควอนตัมเหล่านี้ถูกอัดรวมเข้าด้วยกัน

00:08:18.206 --> 00:08:22.489
เช่นในหลุมดำ ควอนตัมเหล่านั้นจะไม่รู้สึกถึงเวลาเลย

00:08:22.489 --> 00:08:26.619
แรงโน้มถ่วงนั้นคือผลลัพธ์ง่ายๆ
ของวัตถุที่เดินทางเป็นเส้นตรง

00:08:26.619 --> 00:08:28.875
ผ่านห้วงอวกาศที่บิดโค้ง

00:08:28.875 --> 00:08:31.374
การเดินทางเป็นเส้นตรงผ่านมิติ x, y, z

00:08:31.374 --> 00:08:33.688
แปลว่าทั้งด้านซ้ายและด้านขวาของคุณ

00:08:33.688 --> 00:08:38.065
เดินทางด้วยระยะทางเท่ากัน
มีปฏิสัมพันธ์กับจำนวนควอนตัมที่เท่ากัน

00:08:39.245 --> 00:08:42.236
แต่เมื่อมีความเปลี่ยนแปลงความหนาแน่น
เกิดขึ้นในห้วงอวกาศ

00:08:42.236 --> 00:08:46.496
ทางเดินที่เป็นเส้นตรง
จะให้ความรู้สึกทางพื้นที่ที่เท่ากัน

00:08:46.496 --> 00:08:50.945
สำหรับทุกๆ ส่วนของวัตถุนั้น

00:08:50.945 --> 00:08:52.947
นี่เป็นเรื่องสำคัญมาก

00:08:52.947 --> 00:08:56.058
ถ้าคุณเคยเห็นกราฟเส้นโค้งของไอน์สไตน์มาก่อน

00:08:56.058 --> 00:08:58.114
การโค้งของมิติอวกาศและเวลา

00:08:58.114 --> 00:09:02.326
คุณอาจไม่สังเกตว่ามีอยู่หนึ่งมิติที่ไม่ได้ตั้งชื่อเอาไว้

00:09:02.326 --> 00:09:05.713
เราสมมติว่า เราใช้ระนาบตามแบบของเรา

00:09:05.713 --> 00:09:08.189
เมื่อใดก็ตามที่มีมวลอยู่บนระนาบนี้
ระนาบจะยืดออก

00:09:08.189 --> 00:09:10.132
ถ้ามีมวลมากขึ้น ระนาบก็ถูกยืดมากขึ้น

00:09:10.132 --> 00:09:12.655
เพื่อแสดงให้เห็นการบิดโค้งที่มากขึ้น

00:09:12.655 --> 00:09:14.930
แต่เรายืดมันออกไปในทิศทางไหนล่ะ

00:09:14.930 --> 00:09:17.169
เรากำจัดแกน z ออกไป

00:09:17.169 --> 00:09:19.875
เราทำพลาดแบบนี้ทุกครั้งในตำราเรียน

00:09:19.875 --> 00:09:22.725
ตอนนี้ เราไม่ต้องกำจัดมิติแกน z ออกไป

00:09:22.725 --> 00:09:26.582
เราสามารถแสดงให้เห็นการบิดโค้งได้
ในรูปแบบเต็มๆ

00:09:26.582 --> 00:09:28.998
และนี่ถือเป็นเรื่องสำคัญ

00:09:28.998 --> 00:09:31.756
ปริศนาอื่นๆ ที่ผุดขึ้นมาจากเรขาคณิตแบบใหม่นี้

00:09:31.756 --> 00:09:33.823
เช่น อุโมงค์ควอนตัม (quantum tunneling)

00:09:33.823 --> 00:09:36.589
จำ "ชาวโลกแบน" ของเราได้ไหมครับ

00:09:36.589 --> 00:09:40.495
พวกเขาเห็นแสงสีแดงปรากฏขึ้น
ณ จุดหนึ่งบนขอบฟ้า

00:09:40.495 --> 00:09:43.948
และจากนั้นมันก็จะหายไป
และเท่าที่พวกเขารู้

00:09:43.948 --> 00:09:46.297
มันได้หายไปจากเอกภพ

00:09:46.297 --> 00:09:50.059
แต่ถ้าแสงสีแดงนั้นปรากฏขึ้นอีก
ณ อีกจุดหนึ่งบนเส้นขอบฟ้า

00:09:50.059 --> 00:09:52.563
พวกเขาอาจเรียกมันว่าอุโมงค์ควอนตัม

00:09:52.563 --> 00:09:54.764
เช่นเดียวกับที่เราสังเกตเห็นอิเล็กตรอน

00:09:54.764 --> 00:09:57.324
หายไปจากห้วงอวกาศ

00:09:57.324 --> 00:09:59.421
และปรากฏขึ้นอีกครั้ง ณ อืกแห่งหนึ่ง
และที่แห่งนั้น

00:09:59.421 --> 00:10:03.378
สามารถอยู่นอกเหนือขอบเขตที่มัน
ไม่ควรจะหลุดออกไปได้

00:10:03.378 --> 00:10:07.600
เอาล่ะ เราสามารถใช้ภาพนี้ได้
เพื่อไขปริศนานั้นได้ไหม

00:10:07.600 --> 00:10:11.382
คุณเห็นไหม ว่าปริศนาต่างๆ บนโลกเรา
สามารถเปลี่ยนเป็นมุมมองที่สวยงาม

00:10:11.382 --> 00:10:13.830
ภายใต้ภาพของเรขาคณิตแบบใหม่นี้

00:10:13.830 --> 00:10:16.356
สิ่งที่เราต้องทำ ก็เพียงแต่
พยายามเข้าใจปริศนาเหล่านี้

00:10:16.356 --> 00:10:22.862
เปลี่ยนสมมติฐานเรื่องเรขาคณิตต่างๆ
ให้เป็นพื้นที่แบบควอนตัม

00:10:22.862 --> 00:10:25.259
ภาพนี้บอกเราได้อีกอย่างหนึ่ง

00:10:25.259 --> 00:10:27.390
เกี่ยวกับว่าค่าคงที่ต่างๆ ในธรรมชาตินั้นมาจากไหน

00:10:27.390 --> 00:10:31.560
เช่น ความเร็วแสง ค่าคงที่ของแพลงค์ 
ค่าคงที่ของแรงดึงดูด และอื่นๆ

00:10:31.560 --> 00:10:36.277
เนื่องจากหน่วยวัดต่างๆ 
นิวตัน จูล ปาสคาล ฯลฯ

00:10:36.277 --> 00:10:39.997
สามารถลดรูปลงได้เป็นการผสมกันของ 5 หน่วย

00:10:39.997 --> 00:10:43.269
คือ ความยาว มวล เวลา กระแสไฟฟ้า และอุณหภูมิ

00:10:43.269 --> 00:10:45.284
การแบ่งพื้นที่ออกเป็นควอนตัม

00:10:45.284 --> 00:10:51.035
แปลว่าหน่วยทั้ง 5 นั้นจะต้องอยู่
ในรูปหน่วยควอนตัมที่แบ่งออกไม่ได้อีก

00:10:51.035 --> 00:10:55.176
นี่ทำให้เราได้ตัวเลข 5 ตัว
ที่เกิดขึ้นมาจากเรขาคณิตแบบใหม่ของเรา

00:10:55.176 --> 00:10:58.435
ผลทางธรรมชาติจาก 11 มิติ
ซึ่งมีหน่วยเป็นหนึ่ง

00:10:58.435 --> 00:11:00.870
มีตัวเลขอีก 2 ตัวในมุมมองใหม่ของเรา

00:11:00.870 --> 00:11:03.928
ตัวเลขที่สะท้อนถึงข้อจำกัดด้านการบิดโค้ง

00:11:03.928 --> 00:11:07.017
พาย (Pi) สามารถใช้เพื่อแสดงส่วนโค้งที่น้อยที่สุด

00:11:07.018 --> 00:11:10.791
หรือความโค้งเป็นศูนย์ 
ในขณะที่ตัวเลขอีกตัวหนึ่งที่เราเรียกว่า เฌอ (Zhe)

00:11:10.791 --> 00:11:13.806
สามารถใช้เพื่อแสดงสถานะการบิดโค้งสูงสุด

00:11:13.806 --> 00:11:17.285
เหตุผลที่เราต้องมีค่าสูงสุดเพราะ
เรามีอวกาศแบบควอนตัม

00:11:17.285 --> 00:11:22.637
เราไม่สามารถแบ่งมันออกไปได้เป็นอนันต์

00:11:22.637 --> 00:11:24.389
แล้วเลขเหล่านี้ให้อะไรแก่เรา

00:11:24.389 --> 00:11:27.371
รายชื่อยาวเหยียดเหล่านี้
คือค่าคงที่ตามธรรมชาติ

00:11:27.371 --> 00:11:29.857
และถ้าคุณสังเกต แม้ในขณะที่เรามองมันแบบผ่านๆ

00:11:29.857 --> 00:11:33.189
พวกมันต่างประกอบขึ้นด้วยตัวเลขห้าตัว

00:11:33.189 --> 00:11:34.955
ที่เกิดจากเรขาคณิตแบบใหม่ของเรา และตัวเลขอีกสองตัว

00:11:34.955 --> 00:11:38.790
ที่มาจากข้อจำกัดของการบิดโค้ง

00:11:38.790 --> 00:11:42.276
นั่นมันเป็นเรื่องสำคัญมาก
สำหรับผมมันสำคัญมาก

00:11:42.276 --> 00:11:44.250
มันแปลว่าค่าคงที่ของธรรมชาติ

00:11:44.250 --> 00:11:47.038
เกิดจากเรขาคณิตของพื้นที่

00:11:47.038 --> 00:11:50.531
พวกมันเป็นผลพวงโดยตรงที่เกิดจากแบบจำลองนั้น

00:11:54.041 --> 00:11:58.020
เอาล่ะ ถึงตอนสนุกแล้ว
เพราะมีประโยคเด็ดๆ อยู่หลายที่

00:11:58.020 --> 00:12:00.797
ออกจะยากสักหน่อยที่จะรู้ว่า
ใครจะชอบตรงไหน

00:12:00.797 --> 00:12:04.127
ด้วยเรขาคณิตในมิติแบบใหม่นี้

00:12:04.127 --> 00:12:07.256
ทำให้เราสามารถอธิบายแรงดึงดูด

00:12:07.256 --> 00:12:09.337
ได้ในเชิงแนวคิดทั้งหมด

00:12:09.337 --> 00:12:11.496
คุณจะเห็นภาพทั้งหมดได้ในหัวของคุณ

00:12:11.496 --> 00:12:14.179
หลุมดำ อุโมงค์ควอนตัม ค่าคงที่ในธรรมชาติ

00:12:14.179 --> 00:12:16.329
และในกรณีที่ไม่มีสิ่งไหนเลยที่คุณสนใจ

00:12:16.329 --> 00:12:18.020
หรือคุณไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับพวกมันมาก่อน

00:12:18.020 --> 00:12:23.805
คุณคงแทบไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับสสารมืด
และพลังงานมืดเป็นแน่

00:12:23.805 --> 00:12:27.797
สองสิ่งนี้ก็เป็นผลพวงมาจากเรขาคณิตแบบใหม่

00:12:27.797 --> 00:12:31.168
สสารมืดนั้น
เมื่อเราสังเกตดาราจักรที่ห่างไกลออกไป

00:12:31.168 --> 00:12:34.825
และสังเกตเหล่าดาวฤกษ์ที่โคจรอยู่ในดาราจักรเหล่านั้น

00:12:34.825 --> 00:12:38.448
ดาวฤกษ์ที่อยู่ใกล้ขอบดาราจักรนั้นเคลื่อนที่เร็วเกินไป

00:12:38.448 --> 00:12:41.774
ราวกับว่าพวกมันมีแรงดึงดูดมากกว่าปกติ

00:12:41.774 --> 00:12:45.896
เราจะอธิบายสิ่งเหล่านี้ได้อย่างไร
เราอธิบายไม่ได้

00:12:45.896 --> 00:12:48.616
เราจึงคิดว่าต้องมีสสารอย่างอื่นอยู่ที่นั่น
ซึ่งสร้างแรงดึงดูดเพิ่มเติม

00:12:48.616 --> 00:12:51.457
ที่ส่งผลกระทบแบบนั้น
แต่เรามองไม่เห็นสสารนั้น

00:12:51.457 --> 00:12:57.845
เราจึงเรียกมันว่าสสารมืด และเรานิยามสสารมืด
ว่าเป็นบางสิ่งที่เรามองไม่เห็น!

00:12:57.845 --> 00:12:59.888
ซึ่งก็ดี มันเป็นขั้นตอนที่ดี
เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี

00:12:59.888 --> 00:13:02.643
แต่ในแบบจำลองของเรา
เราไม่ต้องใช้วิธีคิดก้าวกระโดดแบบนั้น

00:13:02.643 --> 00:13:04.991
เราคิดแบบก้าวกระโดด
ในเชิงที่ว่าพื้นที่นั้นเป็นควอนตัม

00:13:04.991 --> 00:13:07.704
และสิ่งอื่นๆที่เหลือ
เป็นผลพวงจากสมมติฐานนั้น

00:13:07.704 --> 00:13:11.441
เราเชื่อว่า
พื้นที่นั้นสร้างขึ้นจากสิ่งพื้นฐาน

00:13:11.441 --> 00:13:15.221
แบบเดียวกับที่เราเชื่อ
ว่าอากาศนั้นเกิดจากโมเลกุล

00:13:15.221 --> 00:13:18.301
ถ้านั่นเป็นจริง
แปลว่าข้อกำหนดที่ตามมาก็คือ

00:13:18.301 --> 00:13:22.485
คุณสามารถมีการเปลี่ยนแปลงของความหนาแน่น
ซึ่งเป็นต้นกำเนิดของแรงโน้มถ่วง

00:13:22.485 --> 00:13:26.876
และคุณควรจะต้องมีการเปลี่ยนสถานะ

00:13:26.876 --> 00:13:29.718
แล้วอะไรเป็นตัวกระตุ้นการเปลี่ยนสถานะล่ะ

00:13:29.718 --> 00:13:32.200
ก็อุณหภูมิไง

00:13:32.200 --> 00:13:36.601
เมื่อบางสิ่งเย็นตัวถึงจุดหนึ่ง
การเรียงตัวของโครงสร้างของมันจะเปลี่ยนไป

00:13:36.601 --> 00:13:39.547
และมันจะเปลี่ยนสถานะ

00:13:39.547 --> 00:13:43.443
การเปลี่ยนแปลงความหนาแน่นนี้
ณ บริเวณขอบนอกของดาราจักร

00:13:43.443 --> 00:13:47.057
จะก่อให้เกิดสนามแรงโน้มถ่วง

00:13:47.057 --> 00:13:49.845
เพราะนั่นคือนิยามของสนามแรงโน้มถ่วง

00:13:49.845 --> 00:13:53.318
มันคือการเปลี่ยนแปลงของความหนาแน่น

00:13:53.318 --> 00:13:55.318
เอาล่ะ

00:13:56.104 --> 00:13:59.692
ข้ามพวกนี้ไปเลย

00:13:59.692 --> 00:14:04.752
ทีนี้ ผมจะอธิบายเรื่องพลังงานมืด
ในเวลา 15 วินาที

00:14:04.752 --> 00:14:07.709
เมื่อเรามองออกไปยังขอบอวกาศ
เราสังเกตว่าแสงจากที่ห่างไกล

00:14:07.709 --> 00:14:09.605
จะเกิดปรากฏการณ์เรดชิฟท์ 
(redshift - ความยาวคลื่นเคลื่อนไปทางสีแดง)

00:14:09.605 --> 00:14:12.441
แปลว่ามันสูญเสียพลังงานบางส่วน
ในขณะที่เดินทางมาหาเรา

00:14:12.441 --> 00:14:14.233
โดยใช้เวลานับพันล้านปี

00:14:14.233 --> 00:14:16.374
แล้วเราจะอธิบายเรดชิฟท์ได้อย่างไร

00:14:16.374 --> 00:14:21.326
ณ ปัจจุบัน เราเข้าใจว่า 
มันแปลว่าเอกภพกำลังขยายตัวออก

00:14:21.326 --> 00:14:24.038
ข้อกล่าวอ้างของเราทั้งหมดที่ว่าเอกภพ
กำลังขยายตัว ล้วนมาจากสิ่งนี้

00:14:24.038 --> 00:14:25.757
จากการวัดว่า เรดชิฟท์ นั้นเปลี่ยนแปลงอย่างไร

00:14:25.757 --> 00:14:28.327
ณ ที่ระยะห่างเท่านี้ ระยะห่างนี้ ระยะห่างนี้

00:14:28.327 --> 00:14:31.559
และเช่นกัน เราวัดการขยายตัวด้วยวิธีนี้

00:14:31.559 --> 00:14:34.576
แต่มีอีกวิธีหนึ่งที่สามารถอธิบายเรดชิฟท์ได้

00:14:34.576 --> 00:14:37.479
เช่นเดียวกับที่ อาจมีวิธีอื่นที่จะใช้อธิบายว่า
ทำไม ถ้าผมถือส้อมเสียงอันหนึ่ง

00:14:37.479 --> 00:14:39.241
ที่ปรับมาให้เป็นเสียงโน้ตดนตรี C

00:14:39.241 --> 00:14:43.050
แต่เมื่อผมนำมันไปไว้ในอุโมงค์แล้ว
คุณกลับได้ยินเสียงโน้ต B

00:14:43.050 --> 00:14:46.168
แน่นอนว่า คุณอาจบอกว่านั่นเป็นเพราะ
ผมกำลังเคลื่อนที่ออกห่างจากคุณในอุโมงค์

00:14:46.168 --> 00:14:51.011
แต่มันก็อาจเป็นได้ว่า
ความดันอากาศในอุโมงค์

00:14:51.011 --> 00:14:54.405
นั้นลดลงในขณะที่เสียงเดินทางมายังหูของคุณ

00:14:54.405 --> 00:14:56.308
นั่นฟังดูออกจะเป็นไปได้ยากสักหน่อย

00:14:56.308 --> 00:14:58.667
เพราะความดันอากาศไม่ได้ลดลงเร็วแบบนั้น

00:14:58.667 --> 00:15:02.805
แต่เมื่อเราคิดถึงแสงที่เดินทางมานับพันล้านปี

00:15:02.805 --> 00:15:05.134
ที่เราต้องการ ก็คือเหล่าควอนตัม

00:15:05.134 --> 00:15:11.150
ที่มีความยืดหยุ่นเพียงเล็กน้อย
แล้วผลของเรดชิฟท์ก็จะโดดเด่นขึ้นมา

00:15:11.150 --> 00:15:13.782
ยังมีอะไรอีกมากมายในการสำรวจแนวคิดนี้

00:15:13.782 --> 00:15:17.224
ถ้าคุณสนใจ เชิญไปยังเว็บไซต์นี้ได้

00:15:17.224 --> 00:15:20.335
และเชิญติชมได้ตามสบายเลยนะครับ

00:15:20.335 --> 00:15:25.947
เวลาจะหมดแล้ว ดังนั้นให้ผมสรุป ว่าพิมพ์เขียวใหม่
ของมิติทั้ง 11 นี้ ให้เครื่องมือทางความคิดแก่เรา

00:15:25.947 --> 00:15:28.934
เครื่องมือที่ใช้ขยายขอบเขตของจินตนาการ

00:15:28.934 --> 00:15:34.817
และ บางที อาจจุดประกายความโรแมนติก
ในภารกิจของไอน์สไตน์ขึ้นมาอีกครั้ง

00:15:34.817 --> 00:15:36.457
ขอบคุณครับ

00:15:36.457 --> 00:15:38.506
(เสียงปรบมือ)