SARAH SZE: ΡΑΒΔΟΣ ΜΕΤΡΗΣΗΣ
[Επεξηγηματικός σχολιασμός στην ταινία]
Αρχίζουμε με ένα πλάνο 100 εκατοστών,
το οποίο λαμβάνουμε
από απόσταση μόλις ενός μέτρου.
Κάθε 10'' λαμβάνουμε το ίδιο πλάνο
από δεκαπλάσια απόσταση,
ενώ το οπτικό μας πεδίο
διευρύνεται κατά 10 φορές.
[S. Sze] Στη δεκαετία του 1970 η ταινία
"Powers of ten" των Charles και Ray Eames
θεωρήθηκε κλασσική στο είδος της
όσον αφορά τη δυνατότητα μέτρησης
του χρόνου και του χώρου.
Ήθελα πάντα να έχω την ευκαιρία
να διευρευνήσω αυτές τις έννοιες.
Σκέφτηκα λοιπόν να κατασκευάσω ένα έργο
με επίκεντρο την μέτρηση του χρόνου
και του χώρου μέσω της κινούμενης εικόνας.
Κάθε πτυχή αυτού του έργου
λειτουργεί ως μια ράβδος μέτρησης
και μας αποκαλύπτει
το πως προσανατολιζόμαστε χωροχρονικά.
Επεξεργαζόμουν το έργο αυτό ως ταινία
αλλά δεν είχα πειραματιστεί
με το δυναμικό του ως γλυπτό.
Συνειδητοποίησα ότι ως γλυπτό,
χρειαζόταν να λάβει τη μορφή
μιας εφήμερης εικόνας,
έπρεπε να γίνει πιο διαφανές,
έπρεπε να γίνει πιο αποσπασματικό,
έπρεπε να γίνει πολύ πιο ελαφρύ,
και να αψηφά τους νόμους της βαρύτητας.
Έτσι οι οθόνες αντικαταστάθηκαν
με κομμάτια χαρτιού.
Επίσης, μετέτρεψα την επιφάνεια
του γραφείου σε καθρέφτη.
Ουσιαστικά, αυτό το γραφείο αποτελεί
ένα είδος αντιγράφου
μιας επιφάνειας εργασίας.
Στον νου μου είχα την ιδέα
ορισμένων επιστημόνων-κινηματογραφιστών.
Η εικόνα του γατόπαρδου στο έργο μου.
αποτελεί αναφορά στον Muybridge
Επίσης σκεφτόμουν τον Edgerton,
ο οποίος εφηύρε
τη στροβοσκοπική φωτογραφία.
Θεωρούμε πια δεδομένο
ότι επρόκειτο για επιστημονικά πειράματα
με βάση τις εικόνες.
Αν αφιερώσεις αρκετό χρόνο
εστιάζοντας στο έργο,
συνειδητοποιείς
ότι δεν είναι απλώς ένα βίντεο.
Πρόκειται για δεδομένα σε πραγματικό χρόνο
από τον ιστότοπο της NASA.
Βλέπετε την απόσταση
ως το διαστημόπλοιο Voyager,
δηλαδή την πιο μακρινή μετρήσιμη απόσταση
που έχουμε ποτέ καταφέρει να μετρήσουμε.
Καθένα από τα αντικείμενα
πάνω στην επιφάνεια εργασίας
έχει μεγεθυνθεί.
Συνεπώς, η επιφάνεια εργασίας
λειτουργεί ως πειραματικός χώρος.
Επεξεργάζομαι την ιδέα
ενός, κατ` ουσίαν, επιστημονικού μοντέλου
το οποίο προσπαθεί να σταθμίσει
τις παραμέτρους μιας συμπεριφοράς.
Θεωρώ ότι αυτό προσπαθώ να κατορθώσω
μέσω του συγκεκριμένου γλυπτού.
Προσπαθώ, δηλαδή, να εστιάσω εμπειρικά
στις δραματικές αυξομειώσεις μεγεθών,
βιώνοντάς τες από πολύ κοντινή απόσταση.
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον
αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον μας.
Επιχειρώ να το καταδείξω αυτό στο έργο μου
με έναν συστηματικό τρόπο.
Η εμπειρία που προκύπτει χαρακτηρίζεται
από μια καθολική αίσθηση ευμεταβλητότητας,
σαν τα αντικείμενα να ταλαντεύονται
και σαν να προσπαθούμε ατέρμονα
να βρούμε την ισορροπία μας.