We blijven maar prachtige beelden krijgen van deze prachtige orang-oetan moeder en haar baby

in dit phenomenale regenwoud op Sumatra.

De baby is nu zes maanden oud, een klein vrouwtje.

En deze hier is haar jongen van acht.

Ze planten zich ongeveer elke 7 tot 8 jaar voort, deze wezens,

dus je kunt begrijpen dat als de populatie afneemt,

het erg moeilijk is om de populatie weer te laten groeien, omdat ze zo langzaam voortplanten.

[vogelgeluiden op de achtergrond]

En de moeder zit en kijkt als een enorme, grote Buddha.

[tjirp geluiden op de achtergrond]

En altijd op korte afstand van deze kleine,

een genot om naar te kijken.

De archetypische personificatie van schattig.

[tjirp geluiden op de achtergrond]

Omhoog en weer naar beneden gaat hij,

zo ver als hij kan en alleen zo ver als zijn moeder hem toestaat.

Het is onmogelijk voor mij om hierbij weg te lopen,

maar daar is ook geen reden toe

want dit is precies dat reden waarvoor we naar Sumatra zijn gekomen.

[tjirp geluiden op de achtergrond]

Er zijn zoveel nuances in hun gedrag dat je nauwkeurig moet kijken.

Allemaal om de groei van de kleine te vergemakkelijken,

waardoor de populatie stabiel blijft.

[tjirp geluiden op de achtergrond]

[geluid van ruisende bladeren op de achtergrond]

De puber komt erbij als hij daar voor even toestemming voor krijgt

maar ik kan aan zijn algemene houding zien dat hij al de trekken van een volwassen orang-oetan begint te vertonen,

de neiging naar afzondering.

En dan gaan ze naar beneden, naar de bosbodem

en dan word ik geconfronteerd met een ervaring waardoor ik helemaal van mijn stuk ben.

Een glimlach zoals ik er nog nooit een gezien heb.