Ik ben hier vandaag om mijn foto's van de Lakota te tonen.
Velen van u hebben gehoord van de Lakota,
of althans de grotere groep van stammen,
de Sioux.
De Lakota is een van de vele stammen die van hun land
naar kampen voor krijgsgevangenen werden verplaatst,
die we nu reservaten noemen.
Het Pine Ridge-reservaat,
het onderwerp van diashow van vandaag,
ligt ongeveer 75 mijl ten zuidoosten
van de Black Hills van South Dakota.
Het wordt soms aangeduid
als krijgsgevangenenkamp nummer 334,
en daar wonen de Lakota nu.
Misschien hebben jullie ooit gehoord van AIM,
de American Indian Movement,
of van Russell Means,
of Leonard Peltier,
of van de opstand bij Oglala.
Dan weten jullie dat Pine Ridge ground zero is
voor inboorlingenproblemen in de VS.
Ik werd gevraagd om vandaag een beetje te praten
over mijn relatie met de Lakota.
Dat is een heel moeilijk voor mij.
Als mijn huidskleur je nog niet was opgevallen:
ik ben blank.
Dat is een enorme barrière in een reservaat.
Je ziet een heleboel mensen op mijn foto's vandaag.
Ik werd erg bevriend met hen en ze hebben mij als familie verwelkomd.
Ze noemden me broer en oom en nodigden me
telkens opnieuw uit in de loop van vijf jaar.
Maar op Pine Ridge
zullen ze me altijd een wasichu blijven noemen.
Wasichu is een Lakota woord
dat niet-Indiaan betekent,
maar een andere versie van dit woord
betekent "degene die het beste vlees voor zichzelf neemt".
En daarop wil ik mij concentreren -
op degene die het beste deel van het vlees neemt.
Het betekent inhalig.
Kijk eens rond in deze zaal.
We zijn in een particuliere school in het Amerikaanse Westen.
We zitten op roodfluwelen stoelen
met geld in onze zakken.
Als we naar ons leven kijken,
hebben we inderdaad
het beste deel van het vlees genomen.
Laten we eens kijken naar een aantal foto's
van een volk dat verloor
zodat wij konden winnen.
Weet dat als je naar de gezichten van deze mensen kijkt,
dat dat niet alleen maar beelden van de Lakota zijn.
Ze staan voor alle inheemse bevolkingen.
Op dit stuk papier
staat de geschiedenis zoals ik ze heb leren kennen
door mijn Lakota vrienden en familie.
Het volgende is een tijdslijn
van de gemaakte verdragen, verbroken verdragen
en moordpartijen vermomd als veldslagen.
Ik zal beginnen in 1824.
Wat bekend staat als het Bureau van Indiaanse Zaken
werd gecreëerd binnen het Ministerie van Oorlog,
en zette al vroeg de toon van agressie
in onze omgang met de Indianen.
1851:
het eerste verdrag van Fort Laramie werd gesloten.
Dit bakende de grenzen van de Lakota Nation duidelijk af.
Volgens het verdrag
waren die landen een soevereine natie.
Als de grenzen van dit verdrag waren geëerbiedigd -
en er is een juridische grondslag dat dat moest -
dan zou de VS er vandaag zo hebben uitgezien.
10 jaar later:
de Homestead Act, ondertekend door president Lincoln,
ontketent een stroom van blanke kolonisten naar het Indianengebied.
1863:
een opstand van de Santee Sioux in Minnesota
eindigt met de opknoping van 38 Siouxmannen,
de grootste massa-executie in de Amerikaanse geschiedenis.
De executie werd bevolen door president Lincoln
slechts twee dagen nadat
hij de Emancipatieproclamatie ondertekende.
1866: het begin van de transcontinentale spoorweg -
een nieuw tijdperk.
We hebben ons land voor routes en treinen toegeëigend,
recht door het hart van de Lakota Nation.
De verdragen werden verbroken.
Als reactie daarop vielen drie stammen onder leiding van de Lakota Chief Red Cloud
het Amerikaanse leger aan en versloegen dat vele malen.
Ik wil dat even herhalen.
De Lakota versloegen het Amerikaanse leger.
1868: het tweede Fort-Laramieverdrag
staat duidelijk garant voor de soevereiniteit van de Grote Siouxnatie
en het eigendomsrecht van de Lakota over de heilige Black Hills.
De regering belooft ook land- en jachtrechten
in de omringende staten.
Wij beloven dat het land van Powder River
voortaan zal worden afgesloten voor alle blanken.
Het verdrag leek een complete overwinning
voor Red Cloud en de Sioux.
Sterker nog, dit is de enige oorlog in de Amerikaanse geschiedenis
waarin de overheid onderhandelde over vrede
door toe te geven aan alles wat de vijand eiste.
1869:
de transcontinentale spoorweg was voltooid.
Grote aantallen jagers werden aangevoerd.
Die begonnen op grote schaal bizons te doden.
Zo elimineerden ze een bron van voedsel, kleding en onderdak voor de Sioux.
1871:
de Indian Appropriation Act
maakt alle Indianen tot beschermelingen van de federale overheid.
Bovendien verbiedt het leger
dat westelijke Indianen hun reservaten verlaten.
Alle westelijke Indianen werden
op dat moment krijgsgevangenen.
Ook in 1871
kwam er een einde aan de tijd van het verdragen sluiten.
Het probleem met verdragen is dat ze stammen toelaten als soevereine staten te bestaan.
En dat kunnen we niet hebben.
We hadden plannen.
1874:
Generaal George Custer kondigde de ontdekking van goud aan in Lakotagebied,
in het bijzonder in de Black Hills.
Het nieuws van goud creëert een massale instroom van blanke kolonisten
in de Lakota Nation.
Custer dringt er bij het Congres op aan
om de verdragen met de Lakota
zo spoedig mogelijk te beëindigen.
1875: de Lakota-oorlog begint
over de schending van het Fort-Laramieverdrag.
1876:
op 26 juli
op weg om een Lakotadorp aan te vallen,
werd Custers 7e Cavalerie verpletterd
in de slag bij Little Big Horn.
1877:
de grote Lakotastrijder en opperhoofd Crazy Horse
gaf zich over bij Fort Robinson.
Hij werd later als gevangene omgebracht.
1877 is ook het jaar waarin we een manier vonden
om de Fort-Laramieverdragen te omzeilen.
Een nieuwe overeenkomst werd voorgelegd aan Sioux-opperhoofden en hun leiders
in het kader van een campagne die bekendstaat als "verkopen of verhongeren".
Onderteken het document of geen voedsel voor je stam.
Slechts 10 procent van de volwassen mannelijke bevolking ondertekende.
Het Fort-Laramieverdrag hield in
dat ten minste driekwart van de stam
moest ondertekenen om land te verkopen.
Die clausule werd uiteraard genegeerd.
1887: de Dawes Act.
Gemeenschappelijk bezit van reservaatland wordt afgeschaft.
Reservaten worden opgedeeld in secties van 65 hectare
en verdeeld onder individuele Indianen.
Het overschot wordt verkocht.
Stammen verloren miljoenen hectaren.
De Amerikaanse droom van individueel grondbezit
bleek een heel slimme manier om
het reservaat te verdelen tot er niets meer van over was.
Deze zet vernietigde de reservaten,
en maakte het makkelijker om verder op te splitsen en te verkopen
met elke nieuwe generatie.
Het merendeel van de overtollige grond
en veel van de percelen binnen de reservaatgrenzen
zijn nu in handen van blanke veeboeren.
Alweer ging de rijkdom van het land naar wasichu.
1890, de meest belangrijke datum, geloof ik,
van dit verhaal.
Het jaar van het bloedbad in Wounded Knee.
Op 29 december omringden
Amerikaanse troepen een Sioux-kamp bij Wounded Knee Creek
en slachtten Chief Big Foot
en 300 krijgsgevangenen af,
met behulp van een nieuw snelvuurwapen
dat ontploffende kogels afschoot.
Het Hotchkiss machinegeweer.
Voor deze zogenaamde strijd
werden 20 Congresmedailles voor eer en dapperheid
aan de 7e Cavalerie uitgereikt.
Tot op vandaag
zijn dat de meeste eremedailles
die ooit voor een enkel gevecht werden toegekend.
Er werden meer eremedailles uitgereikt
voor het willekeurige afslachten van vrouwen en kinderen
dan voor eender welk gevecht in de Eerste Wereldoorlog,
de Tweede Wereldoorlog,
Korea, Vietnam,
Irak of Afghanistan.
Het bloedbad van Wounded Knee
wordt beschouwd als het einde van de Indiaanse oorlogen.
Wanneer ik het massagraf
bij Wounded Knee bezoek,
zie ik niet alleen een graf
voor de Lakota of voor de Sioux,
maar een graf voor alle inheemse volkeren.
De heilige man, Black Elk, zei:
"Ik wist toen nog niet
aan hoeveel een einde was gekomen.
Als ik nu terugkijk
vanaf deze hoge heuvel van mijn ouderdom,
zie ik nog steeds de afgeslachte vrouwen en kinderen
opgehoopt en verspreid
langs de kromme kloof liggen,
net zo duidelijk als toen ik hen
met nog jonge ogen zag.
Ik kan zien dat er nog iets anders in de bloederige modder
is gestorven en begraven in de sneeuwstorm.
De droom van een volk ging daar verloren,
en het was een mooie droom."
Met dit gebeuren begon een nieuw tijdperk
in de inheemse Amerikaanse geschiedenis.
Alles kan worden afgemeten
vóór en na Wounded Knee.
Want het was op dit moment,
met de vingers op de trekkers van de Hotchkissgeweren,
dat de Amerikaanse regering openlijk haar houding tegenover inheemse rechten bepaalde.
Ze hadden hun buik vol van verdragen.
Ze hadden hun buik vol van de heilige heuvels.
Ze hadden hun buik vol van geestendansen.
En ze hadden hun buik vol van al de moeilijkheden met de Sioux.
Dus kwamen ze met hun kanonnen.
"Wil je nu een Indiaan zijn?" zeiden ze,
vinger aan de trekker.
1900:
de Amerikaanse Indiaanse bevolking bereikte haar dieptepunt -
minder dan 250.000,
vergeleken met de naar schatting acht miljoen
in 1492.
Even verder spoelen.
1980:
de langst lopende rechtszaak in de Amerikaanse geschiedenis,
de Sioux-natie tegen de Verenigde Staten,
werd beslecht door het Amerikaanse Hooggerechtshof.
De rechter bepaalde dat, toen de Sioux opnieuw gehuisvest werden in reservaten
en drie miljoen hectare van hun land
werd opengesteld voor goudzoekers en homesteaders,
de voorwaarden van het tweede Fort-Laramieverdrag
waren geschonden.
De rechtbank verklaarde
dat de Black Hills illegaal waren ingenomen
en dat de initiële verkoopprijs vermeerderd met de rente
moest worden betaald aan de Sioux-natie.
Als betaling voor de Black Hills,
wees de rechter slechts 106 miljoen dollar
toe aan de Sioux-natie.
De Sioux weigerden het geld met de strijdkreet:
"De Black Hills zijn niet te koop."
2010:
statistieken over inheemse bevolking onthullen vandaag,
meer dan een eeuw na het bloedbad bij Wounded Knee,
de erfenis van kolonisatie,
gedwongen migratie
en overtreden verdragen.
De werkloosheid op het Pine Ridge Indian Reservation
schommelt tussen 85 en 90 procent.
Het Housing Office is niet in staat om nieuwe structuren te bouwen,
en bestaande structuren vallen uit elkaar.
Velen zijn dakloos,
en die met huizen zitten met tot vijf gezinnen
opeengepakt in rottende gebouwen.
39 procent van de woningen op Pine Ridge
hebben geen elektriciteit.
Ten minste 60 procent van de woningen in het reservaat
zijn besmet met zwarte schimmel.
Meer dan 90 procent van de bevolking
leeft onder de federale armoedegrens.
TBC komt er acht keer vaker voor
dan het Amerikaanse nationale gemiddelde.
De zuigelingensterfte
is de hoogste op dit continent
en is ongeveer drie keer hoger dan het Amerikaanse nationale gemiddelde.
Baarmoederhalskanker is vijf keer hoger
dan het Amerikaanse nationale gemiddelde.
De schooluitval loopt op tot 70 procent.
Het lerarenverloop
is acht keer hoger dan het Amerikaanse nationale gemiddelde.
Vaak zijn het grootouders die hun kleinkinderen opvoeden
omdat de ouders, als gevolg van alcoholisme,
huiselijk geweld en algemene apathie,
daar niet toe in staat zijn.
50 procent van de bevolking ouder dan 40 jaar
lijdt aan diabetes.
De levensverwachting voor mannen
is tussen 46
en 48 jaar -
ongeveer dezelfde
als in Afghanistan en Somalië.
Het laatste hoofdstuk in elke succesvolle genocide
is die waarin de onderdrukkers
hun handen van hen aftrekken en zeggen:
"Mijn God, wat doen deze mensen zichzelf aan?
Ze vermoorden elkaar.
Ze doden zichzelf
terwijl wij ze zien sterven."
Zo veroverden wij deze Verenigde Staten.
Dit is de erfenis
van de klaarblijkelijke lotsbestemming.
Gevangenen worden nog steeds geboren
in kampen voor krijgsgevangenen
lang nadat de bewakers zijn verdwenen.
Dit zijn de achtergelaten botten
nadat het beste vlees is weggenomen.
Een lange tijd geleden
werd een reeks van gebeurtenissen in gang gezet
door mensen die op mij lijken, door wasichu.
Ze popelden om het land, het water
en het goud in de heuvels in te palmen.
Deze gebeurtenissen leidden tot een domino-effect
dat nog niet ten einde is.
Misschien voelen wij, de dominante samenleving,
ons ver verwijderd van een bloedbad in 1890
of van een reeks van gebroken verdragen 150 jaar geleden.
Toch denk ik dat je je nog altijd kan afvragen
wat je zou moeten voelen bij de statistieken van vandaag.
Wat is het verband
tussen deze beelden van het lijden
en de geschiedenis die ik jullie net heb verteld?
En hoeveel van deze geschiedenis
moet je je eigen maken?
Is dit jullie verantwoordelijkheid vandaag?
Ik heb te horen gekregen dat er iets moet zijn dat we kunnen doen.
Er moet een oproep tot actie komen.
Want tot op vandaag heb ik aan de zijlijn gestaan.
Ik was tevreden met mijn statuut van getuige.
Ik nam alleen maar foto's.
Omdat de oplossing zo ver in het verleden lijkt te liggen,
had ik niets minder dan een tijdmachine
nodig om erbij te kunnen.
Het lijden van de inheemse volkeren
is geen eenvoudige kwestie om op te lossen.
Het is niet iets waar iedereen zich achter kan zetten
op de manier waarop zij zich inzetten om Haïti te helpen,
om AIDS uit de wereld te krijgen of voor de bestrijding van een hongersnood.
De oplossing, zoals dat heet,
zou voor de dominante samenleving veel moeilijker kunnen zijn
dan bijvoorbeeld een 50-dollar cheque uitschrijven
of een kerkactie
om enkele met graffiti bedekte huizen te gaan herschilderen,
of een voorstedelijke familie die
een doos met oude kleding, die ze niet eens meer willen, weggeeft.
Wat moeten we dan doen?
Onze schouders in het donker ophalen?
De Verenigde Staten
schenden elke dag opnieuw
de voorwaarden
van de Fort-Laramieverdragen met de Lakota
van 1851 en 1868.
De oproep tot actie die ik vandaag voorstel -
en dat is mijn TED wens - is deze:
Kom de verdragen na.
Geef de Black Hills terug.
Het gaat jullie niet aan wat ze ermee gaan doen.
(Applaus)