Herinner je je nog
die lichtgevende sterretjes
op het plafond in je kindertijd?
Ja?
Het is licht.
Het is puur licht.
Ik denk dat ik er
veel te lang naar staarde
toen ik een jaar of vijf was.
Het is zo mooi:
geen energierekening, geen onderhoud.
Het is er.
Twee jaar geleden gingen we naar het lab
om ze met de deskundigen
duurzamer en intenser te maken.
Tegelijkertijd kregen we
een verzoek van deze man --
Van Gogh, de beroemde
Van Gogh Stichting --
die zijn 125ste verjaardag
in Nederland wilde vieren.
Ze vroegen me:
"Kun je een plek in Nederland maken
waar hij zich opnieuw levend zou voelen?"
Ik vond die vraag heel leuk,
vandaar dat we deze twee verschillende
werelden gingen verbinden.
Zo werken mijn hersenen nu eenmaal.
(Gelach)
Ik zou hier een uur mee
kunnen doorgaan, maar oké --
(Gelach)
Dit is ons resultaat:
een fietspad dat overdag
door de zon wordt opgeladen
en ‘s nachts nagloeit, tot wel acht uur.
(Applaus)
Dank je.
... zinspelend op een toekomst
die energievriendelijk moet zijn
en verbanden leggend
waar Van Gogh in 1883
letterlijk liep en woonde.
Je mag er elke avond gratis op,
zonder toegangskaartje.
Mensen ervaren de schoonheid
van fietsen door de sterrenhemel
en denken na over
groene energie en veiligheid.
Ik wil plaatsen creëren waar mensen
zich weer verbonden voelen.
Het was op een of andere manier
leuk om deze projecten te ontwerpen
samen met de industrie
en de infrastructuurbedrijven.
Toen belden die sjeiks van Qatar:
"Hoeveel voor 10 kilometer?"
(Gelach)
Ja, echt, zulke rare
oproepen krijg je dan.
Maar het is fascinerend
dat dit geen eenmalig gebeuren is.
Ik denk dat dit soort creatief denken,
dit soort verbindingen --
de nieuwe economie zijn.
Het World Economic Forum,
de denktank in Genève,
deed een interview
met een heleboel slimme mensen
over de hele wereld
met de vraag: "Wat zijn
de top 10 vaardigheden
die u en ik nodig hebben
om succesvol te worden?"
Wat hier zo interessant aan is,
is dat het niet gaat om geld
of dat je echt goed bent in C++,
al zijn dat nuttige vaardigheden
om te hebben, moet ik toegeven.
Maar kijk eens naar
nummer drie, creativiteit;
nummer twee, kritisch denken;
nummer één, complexe problemen oplossen --
allemaal dingen waar een robot
of een computer heel slecht in is.
Dat maakt me erg optimistisch,
zeer hoopvol voor de nieuwe wereld,
dat in deze hypertechnologische wereld
onze menselijke vaardigheden --
ons verlangen naar empathie,
ons verlangen naar nieuwsgierigheid,
ons verlangen naar schoonheid --
opnieuw zullen worden gewaardeerd
en we in een wereld zullen leven
waar creativiteit ons ware kapitaal is.
Een creatief proces als dat --
ik weet niet hoe het voor jullie werkt,
maar in mijn hoofd
begint het altijd met een vraag:
waarom?
Waarom geeft een kwal licht?
Of een vuurvliegje?
Of waarom accepteren we vervuiling?
Dit is vanuit mijn kamer
in Peking drie jaar geleden.
Links zie je een goede dag
-- een zaterdag.
Ik kan de auto's,
de mensen en de vogels zien:
het leven is oké
in een dichtbevolkte stad.
Maar rechts --
allemachtig.
Vervuiling -- laag op laag.
Ik kon de andere kant
van de stad niet eens zien.
Dat beeld maakte me erg verdrietig.
Dat is niet de mooie toekomst
die we hier bij TED voor ogen hebben --
dit is horror.
We leven vijf tot zes jaar korter;
kinderen krijgen longkanker
als ze zes jaar oud zijn.
Op een vreemde, mooie manier
werd ik toen geïnspireerd
door de smog van Beijing.
Regeringen over de hele wereld
vechten hun oorlog tegen smog,
maar ik wilde iets maken in het nu.
Dus besloten we om de grootste smogzuiger
in de wereld te bouwen.
Hij zuigt vervuilde lucht op, reinigt ze
en geeft ze vervolgens terug.
Wij bouwden de eerste.
Hij zuigt per uur 30.000 kubieke meter op,
reinigt ze op nanoniveau --
de pm 2,5-, pm 10-deeltjes --
met zeer weinig elektrische energie
en geeft vervolgens de schone lucht terug.
We hebben nu parken en speeltuinen
die 55 tot 75 % schoner zijn
dan de rest van de stad.
(Applaus)
Ja!
(Applaus)
En ...
En ongeveer elke maand
gaat het open als een ruimteschip --
als een Marilyn Monroe met de --
nou ja, je weet wel.
(Gelach)
Dus dit ...
dit is het spul dat we vangen.
Dit is Beijingsmog.
Dit zit nu in onze longen.
Naast een snelweg wonen is hetzelfde
als 17 sigaretten per dag roken.
Zijn we gek geworden?
Wanneer hebben we dat gewild?
We hadden emmers van dit smerige goedje
in onze studio,
en op een maandagochtend
vroegen we ons af:
"Shit, wat doen we ermee? Weggooien?"
Zoals: "Help!"
Toen realiseerde we ons: nee, nee, nee --
afval zou niet moeten bestaan.
Afval voor de een
moet voedsel voor de ander zijn.
Hier, ik geef het even door.
Doe het niet in je koffie.
(Gelach)
We realiseerden ons dat het
voor 42% uit koolstof bestond
en koolstof onder hoge druk
geeft natuurlijk ...
diamanten.
Daardoor geïnspireerd
persten we het 30 minuten samen --
(Krakend geluid)
en maakten we smogvrije ringen.
(Gelach)
Door het geven van -- ja, echt!
Door zo een ring te geven,
schenk je 1.000 kubieke meter schone lucht
aan de stad waar de toren staat.
(Applaus)
Ik heb er hier een --
(Applaus)
Een kleine zwevende kubus.
Ik geef er je een.
Geen aanzoek, maak je geen zorgen.
(Gelach)
Gaat het?
Je kunt hem laten zien.
We zetten ze online --
Kickstarter campagne, crowdfunding.
Mensen begonnen ze te bestellen,
maar nog belangrijker:
ze betaalden vooraf.
Met het geld dat we
met de sieraden verdienden,
konden we de eerste toren bouwen.
En dat schiet op!
Zo veranderde afval
van het probleem in de oplossing.
Maar ook de feedback van de gemeenschap --
dit is een bruiloftspaar uit India.
Hij deed zijn aanzoek
met de smogvrije ring
als een teken van ware schoonheid,
als een teken van hoop.
En ze zei ja.
(Gelach)
Ik hou zo veel van deze foto
om zo veel verschillende redenen.
(Gelach)
Nu toert het project door China,
in feite met de steun
van de centrale overheid van China.
Het eerste doel is om lokaal
schone lucht in parken te creëren
en dat werkt nu al heel goed --
55% - 75% zuiverder.
Tegelijkertijd
werken we samen met de ngo's,
met de gouverneurs,
met de studenten,
met de technici
aan de vraag: "Hoe maken we
een hele stad smogvrij?"
Het gaat over de droom van schone lucht.
We doen workshops.
Nieuwe ideeën komen op.
Dit zijn smogvrije fietsen die --
ik ben Nederlander, toch?
Ik heb nu eenmaal ‘fiets-dna’ in me --
die de vervuilde lucht opzuigen,
ze reinigt en weer uitstoot,
in de strijd tegen de auto,
in de viering van de fiets.
Dus werken we nu
aan een soort ‘package deal’,
waarbij we zeggen:
"Smogvrije torens, smogvrije ringen."
We gaan naar de bestuurders
van deze wereld en zeggen:
"We garanderen een korte-termijnreductie
van vervuiling tussen de 20 en 40%.
Hier tekenen, alstublieft."
Ja?
(Applaus)
Dank je.
(Applaus)
Het gaat allemaal over het combineren
van nieuwe technologie
met creatief denken.
Begin je er eenmaal over na te denken
dan is er zo veel dat je kunt verzinnen,
zo veel meer dat je kunt doen.
We werkten aan dansvloeren
die elektriciteit opwekken
wanneer je erop danst.
Deze ontwierpen we in 2008.
Hij gaat acht of negen
millimeter op en neer
en produceert zo 25 watt.
De gemaakte elektriciteit gebruiken we
voor de verlichting van de dj-cabine.
Soms is het duurzaam
om méér te doen in plaats van minder.
Maar ook op grotere schaal:
in Nederland, waar ik vandaan kom,
leven we onder de zeespiegel.
Om deze schoonheden --
de Afsluitdijk: 32 kilometer,
met de hand gebouwd in 1932 --
leven we met het water,
vechten we met het water,
proberen we harmonie te vinden,
maar soms vergeten we dat.
Daarom maakten we ‘Waterlicht’,
een combinatie van LED's en lenzen
die laten zien hoe hoog
het waterpeil zou zijn --
het gemiddelde verschil --
als we stoppen.
Als we vandaag allemaal
naar huis gaan en zeggen:
"Ach, iemand anders
zal het wel voor ons doen."
Of dat we wachten op de overheid of zo.
Dat kan dus niet.
Het gaat fout.
We plaatsten dit in openbare
ruimtes over de hele wereld.
Duizenden mensen kwamen opdagen.
(Applaus)
Dank je.
Jullie zijn te aardig, echt.
Dat is niet goed voor een ontwerper.
Duizenden mensen kwamen opdagen
en sommigen waren echt bang.
Ze gingen weg.
Ze hadden de overstromingen
in 1953 meegemaakt.
Anderen waren erdoor gebiologeerd.
Kunnen we drijvende steden maken?
Kunnen we elektriciteit
genereren uit eb en vloed?
Daarom denk ik dat het zo belangrijk is
om ervaringen te hebben --
collectieve ervaringen --
waardoor mensen zich verbonden voelen
met een visie, met een toekomst
en die ze aanzet tot wat mogelijk is.
Maar tegelijkertijd
is dit soort dingen
natuurlijk niet eenvoudig.
Het is een strijd.
Het is mijn ervaring
dat een heleboel mensen weliswaar
zeggen dat ze innovatie willen --
het volgende, het nieuwe, de toekomst --
maar zodra je met een nieuw idee komt,
is er de rare neiging om op elk nieuw idee
te antwoorden met twee woorden.
Welke zijn?
(Publiek gist)
Nee, niet "Hoeveel?"
Het is nog vervelender.
(Gelach)
Kom nou, jongens.
Of jullie zijn echt gezegend volk.
Dat is echt goed.
"Ja, maar." Erg goed.
"Ja, maar: het is te duur,
te goedkoop, te snel, te traag,
te mooi, te lelijk,
het is onmogelijk, het bestaat al."
Ik hoorde dat alles over
hetzelfde project in dezelfde week.
Ik raakte echt, echt geïrriteerd.
Ik kreeg grijs haar, kleedde me
in het zwart als een echte architect.
(Gelach)
Op een ochtend werd ik wakker
en zei: "Daan, hou op.
Dit trekt je naar beneden.
Je moet hier iets mee doen.
Gebruik het als een ingrediënt,
een component."
Dus besloten we om de beroemde
‘Ja, maar’-stoel te maken.
(Gelach)
Dit is een bestaande stoel van
Friso Kramer, een Nederlands design.
Maar we hebben hem wat ge‘update’,
een beetje ge‘hack’t, zeg maar.
Hier plaatsten we wat stemherkenning.
Zit je op die stoel
en je zegt die twee verschrikkelijke,
creativiteit-vernietigende,
vervelende woordjes --
(Gelach)
krijg je een korte
(Gelach)
maar vrij intense,
kleine schok op je achterwerk.
(Gelach)
(Applaus)
en --
(Applaus)
en dat werkt, ja, dat werkt.
Sommige klanten gingen weg,
waren echt boos.
Gelukkig bleven de goeden.
En natuurlijk passen we
het ook toe op onszelf.
Maar dames en heren,
laten we niet bang te zijn.
Laten we nieuwsgierig zijn, toch?
En, weet je, als je nu door TED grasduint
en de andere sprekers hoort
en de energie van de menigte voelt,
herinner ik me dit citaat
van de Canadese auteur Marshall McLuhan
die ooit zei:
"Op ruimteschip Aarde
zijn er geen passagiers.
We zijn allemaal bemanning."
Ik vind dit zo mooi.
Zo mooi!
We zijn niet alleen consumenten;
we zijn makers:
we nemen beslissingen,
we doen nieuwe uitvindingen,
we dromen nieuwe dromen.
Ik denk dat als we vandaag nog meer
op een dergelijke manier gaan denken
er nog een hele nieuwe wereld
te ontdekken valt.
Oké, dank je.
(Applaus)
Dank je.
(Applaus)