ΤΕΧΝΗ21 ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ

ΝΙΚ ΚΕΙΒ
ΣΚΛΗΡΟ ΠΕΡΙΒΛΗΜΑ

Η Ακαδημία Κράνμπρουκ ήταν η σχολή 
όπου φοίτησα ως προπτυχιακός φοιτητής.

Θα έλεγα ότι αρχικά ένιωσα σοκαρισμένος

διότι ήμουν ο μόνος στη σχολή
που ανήκα σε κάποια μειονότητα.

Αυτό συνέβη το 1988.

Αυτοπροσδιορίστηκα τότε απλώς
ως ένας ακόμη καλλιτέχης

μεταξύ των συμμαθητών μου.

Θεωρώ ότι συνάντησα δυσκολίες
επειδή ήταν η πρώτη φορά

που βρέθηκα αντιμέτωπος 
με την ταυτότητά μου ως Αφρο-Αμερικανός.

Όταν ήμουν περίπου οχτώ ετών
η μητέρα μου μου εξήγησε

την περιπλοκότητα της κατάστασης 
με την οποία θα ερχόμουν αντιμέτωπος.

Ενήμερος πια, είπα στον εαυτό μου:
«Πρέπει να χτίσω ένα σκληρό περίβλημα».

«Πρέπει να μπορώ να είμαι λειτουργικός
σε έναν κόσμο...» (ΠΙΚΡΟ ΓΕΛΙΟ)

«...που θα μπορούσε να στραφεί 
εναντίον μου, αντί να με υποστηρίξει».

Πώς θα το αντιμετώπιζα αυτό;

Έχω κατηγοριοποιηθεί φυλετικά.

Μια μέρα γύριζα στο σπίτι 
με τα έργα μου μετά το μάθημα.

Ένιωσα να με τραβούν, να με περικυκλώνουν
...μυστικοί αστυνομικοί φωνάζοντας:

«Κάτω, ακίνητος!»....

...επειδή σε ένα παντοπωλείο 
λίγο πιο κάτω είχε γίνει ληστεία.

Αυτή ήταν η πραγματικότητα που βίωνα.

Έπρεπε να το χωρέσει το μυαλό μου!

Ψυχολογικά, 
έπρεπε να το χωρέσει ο νους μου.

Και έπρεπε να γαληνέψω,

να το βάλω σε τάξη

και να καταφέρω

να συγκρατήσω την οργή μου.

Και αν ξεσπούσα, αυτό έπρεπε να γίνει
δημιουργώντας αυτά τα έργα.

Όλα αυτά έπρεπε να αποτελέσουν
κίνητρα δημιουργίας.

Δεν αντιμετωπίζω ποτέ ελαφρά
τα Ηχοκοστούμια μου.

Προέρχονται από ένα πολύ σκοτεινό μέρος.

Κάτω από τα Ηχοκοστούμια κρύβεται 
η έμφυλη φυλετική και ταξική ταυτότητα.

Και σε αναγκάζουν να τα αντικρύσεις 
χωρίς επικριτική διάθεση.

Όπως ξέρετε, υπάρχει η τάση
να κατηγοριοποιούμε τα πάντα.

'Εχουμε την τάση να βάζουμε 
τα πράγματα σε κουτάκια.

Πώς όμως θα τα καταφέρουμε να συνυπάρξουμε
σε μια διαπροσωπική σχέση με κάτι άγνωστο;