ΤΕΧΝΗ21 ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ

ΝΙΚ ΚΕΙΒ
ΣΚΛΗΡΟ ΠΕΡΙΒΛΗΜΑ

Η Ακαδημία Κράνμπρουκ ήταν η σχολή 
όπου φοίτησα ως προπτυχιακός φοιτητής.

Θα έλεγα ότι αρχικά ένιωσα σοκαρισμένος

διότι ήμουν ο μόνος στη σχολή
που ανήκα σε κάποια μειονότητα.

Αυτό συνέβη το 1988.

Αυτοπροσδιορίστηκα τότε απλώς
ως ένας ακόμη καλλιτέχης

μεταξύ των συμμαθητών μου.

Θεωρώ ότι συνάντησα δυσκολίες
επειδή ήταν η πρώτη φορά

που βρέθηκα αντιμέτωπος 
με την ταυτότητά μου ως Αφρο-Αμερικανός.

Όταν ήμουν περίπου οχτώ ετών
η μητέρα μου μου εξήγησε

την περιπλοκότητα της κατάστασης 
με την οποία θα ερχόμουν αντιμέτωπος.

Ενήμερος πια, είπα στον εαυτό μου:
«Πρέπει να χτίσω ένα σκληρό περίβλημα».

«Πρέπει να μπορώ να είμαι λειτουργικός
σε έναν κόσμο...» (ΠΙΚΡΟ ΓΕΛΙΟ)

«...που θα μπορούσε να στραφεί 
εναντίον μου, αντί να με υποστηρίξει».

Πώς θα το αντιμετώπιζα αυτό;

Έχω στοχοποιηθεί φυλετικά.

Μια μέρα γύριζα στο σπίτι 
με τα έργα μου μετά το μάθημα.

Ένιωσα να με τραβούν, να με περικυκλώνουν
...μυστικοί αστυνομικοί φωνάζοντας:

«Κάτω, ακίνητος!»....

...επειδή σε ένα γειτονικό παντοπωλείο 
είχε γίνει ληστεία.

Αυτή είναι η πραγματικότητα 
που έχω βιώσει.

Έπρεπε να το χωρέσει το μυαλό μου!

Ψυχολογικά, 
έπρεπε να το χωρέσει ο νους μου.

Κι έπρεπε να γαληνέψω,

να βάλω μια τάξη

και να καταφέρω

να συγκρατήσω την οργή μου.

Κι όταν ξεσπώ, αυτό πρέπει να γίνεται
μέσω της δημιουργίας των έργων μου.

Αυτές οι εμπειρίες πρέπει να αποτελούν
κίνητρα δημιουργίας.

Δεν αντιμετωπίζω ποτέ ελαφρά
τα ηχοκοστούμια μου.

Προέρχονται από ένα πολύ σκοτεινό μέρος.

Τα ηχοκοστούμια καλύπτουν
την έμφυλη φυλετική και ταξική ταυτότητα

και σε αναγκάζουν να τα παρατηρείς
χωρίς επικριτική διάθεση.

Όπως ξέρετε, υπάρχει η τάση
να κατηγοριοποιούμε τα πάντα.

'Εχουμε την τάση να βάζουμε 
τα πράγματα σε κουτάκια.

Πώς όμως θα καταφέρουμε να συνυπάρξουμε
σε μια διαπροσωπική σχέση με κάτι άγνωστο;