Η Ακαδημία Κράνμπρουκ ήταν η σχολή 
όπου φοίτησα ως προπτυχιακός φοιτητής.

Θα έλεγα ότι αρχικά ένιωσα σοκαρισμένος

διότι μόνο εγώ ανήκα σε κάποια μειονότητα.

Αυτό συνέβη το 1988.

Αυτοπροσδιορίστηκα τότε απλώς 
ως ένας ακόμη καλλιτέχης

μεταξύ των συμμαθητών μου.

Θεωρώ πως αντιμετώπισα δυσκολίες
επειδή ήταν η πρώτη φορά

που βρέθηκα αντιμέτωπος 
με την ταυτότητά μου ως Αφρο-Αμερικανός.

Όταν ήμουν περίπου οχτώ ετών
Η μητέρα μου μου εξήγησε

την περιπλοκότητα της κατάστασης 
με την οποία θα ερχόμουν αντιμέτωπος.

Ήμουν ενήμερος και είπα στον εαυτό μου:
«Πρέπει να χτίσω σκληρό περίβλημα».

«Πρέπει να μπορώ να είμαι λειτουργικός
σε έναν κόσμο...» (ΠΙΚΡΟ ΓΕΛΙΟ)

«...που θα μπορούσε να στραφεί 
εναντίον μου, αντί να με υποστηρίξει».

Πως να το αντιμετωπίσω αυτό;

Έχω κατηγοριοποιηθεί φυλετικά.

Μια μέρα γύριζα στο σπίτι με τα έργα μου 
μετά τη διδασκαλία.

Ένιωσα να με τραβούν...να με περικυκλώνουν
μυστικοί αστυνομικοί φωνάζοντας:

«Κάτω, ακίνητος!»....

...επειδή στο παντοπωλείο λίγο πιο κάτω
είχε γίνει ληστεία.

Αυτή ήταν η πραγματικότητα που βίωνα.

Έπρεπε με κάποιο τρόπο
να το χωρέσει το μυαλό μου!

Ψυχολογικά, 
έπρεπε να το χωρέσει ο νους μου.

Και πρέπει να γαληνέψω,

να το βάλω σε μια τάξη

και να καταφέρω

να μην ξεσπάσει η οργή μου.

Και αν ξεσπάσω να είναι 
δημιουργώντας αυτά τα έργα.

Όλα αυτά να αποτελέσουν
κίνητρο δημιουργίας.

Δεν αντιμετωπίζω ποτέ ελαφρά
τα Ηχοκοστούμια μου.

Έχουν γεννηθεί σε ένα πολύ σκοτεινό μέρος.

Στα Ηχοκοστούμια καλύπτουν 
το έμφυλο, τη φυλή, την τάξη.

Και σε αναγκάζουν να τα αντικρύσεις 
χωρίς επικριτική διάθεση.

Όπως ξέρετε, υπάρχει η τάση
να κατηγοριοποιούμε τα πάντα.

Να βάζουμε τα πράγματα σε κουτάκια.

Πως όμως θα τα καταφέρουμε όταν βρεθούμε
πρόσωπο με πρόσωπο με κάτι μη οικείο;