11. ve 12. yüzyıllarda,

İngiliz halkının çoğu
okuma yazma bilmiyordu.

İncil'i öğrenmelerinin
hiçbir yolu olmadığı

için rahipler
yaratıcı bir çözüm buldu.

Belli İncil hikâyelerinden
oyunlar düzenleyeceklerdi.

Böylece okuma yazma bilmeyenler de
onları öğrenebilecekti.

Tanrının vahiylerini

açıkladığından
bunlara Gizem Oyunları denirdi.

Aynı zamanlarda,

rahipler ayrıca kilisenin azizleri

hakkında Mucize Oyunları

denen oyunlar da geliştirdi.

Başlangıçta,

rahipler İncil
hikâyelerini kilisenin

merdivenlerinde canlandırdı.

Seyirci o kadar
iyi tepkiler verdi ki

yakın zamanda meydanın oradaki caddeye

taşınmak zorunda kaldılar.

Her bir oyunu sahneye
koyacakları hareketli arabalar

inşa ederek ve bunları
arka arkaya

dizerek izleyiciyi

Yaratılıştan Vahiylere

götürecek oyun

dizileri sergilediler.

Gösteri alayı da denen
bu hareketli

arabalar tekerlekli
büyük kutulara benziyordu.

Her biri iki katlıydı.

Perdeli alt katta
kostümler olur

oyuncular giyinir
ve sıralarını beklerlerdi.

Üst kat ise sahne olarak kullanılırdı.

Seyirciler şehrin çeşitli
köşelerinde toplaşırdı ve

gösteri alayı halk tüm
oyunu görene dek

daire çizerek
hareket ederdi.

Sonraları oyunlar rahiplerin

bulduğundan çok oyuncu gerektirdi.

13. yüzyıla dek,

döngülerin farklı kısımlarını sahneye

koymaları için farklı birlikler bulundu.

Görevler birliklerin uzmanlık

alanlarını yansıtacak şekildeydi.

Örneğin, Nuh'un Gemisini marangozlar,

Son Akşam Yemeğini ise

fırıncılar sahneye koyabilirlerdi.

İsa'nın Çarmıha Gerilmesini
kasaplar canlandırsa

hikâyeye neler olacağını
hayal edebiliyor musunuz?

Evet, rahipler olmadan

oyunlar gerçek incil hikâyelerinden

farklı şeylere dönüştü.

14. yüzyılın sonunda Ahlak Oyunu denen

yeni bir drama formu gelişti.

İnanç, hakikat, hayırseverlik

ve iyi niyet

hepsi sahnede bir karaktere dönüştü.

Aynı zamanda karşıt özellikler olan

yalan,

hırs,

şehvet

ve şeytan

rakip karakterlere hayat verdi.

Ahlak oyunları bu karakterlerin

ruhu kontrol etmek için savaştığı
alegorik hikâyelerdi.

İzleyiciler ahlak dışı karakterlere
bayıldı

ve oyuncularla

temas kurmaktan çekinmedi.

Sahneye çürümüş yiyecekler atmak

ve diğer seyircilerle

kavga etmek yaygınlaştı.

Şeytan karakteri sıklıkla

seyirciler arasında gezer

ve ejderha ağzı diye betimlenen

cehenneme masum seyirciler çekerdi.

Erdemli İncil hikâyeleri

basit ve bazen komik hikâyelere dönüştü.

Rahipler ahlaksızlığa karşı
bu oyunları yaratmışlardı.

Ne kadar ironik ki,
Ahlak Oyunları kötülükleri

erdemlere göre daha
popüler olarak gösterdi.

15. yüzyılın ortasına doğru,

kilise bu tür oyunları yasakladı.

Şehir bildirgesi tiyatroların şehir duvarı

ardına inşa edilmesini emretti.

İlk tiyatrolardan biri

gösteri alayının büyük bir versiyonuydu.

Sahnenin önündeki çimenlik alanı

çevreleyen katlı balkon
oturma yerleri vardı.

Tanıdık geldi mi?

Genç William Shakespeare

sonunda dünya olarak

adlandırılan bu tiyatroda
zanaatını geliştirdi.

Ortaçağ Ahlak Oyunları,
insanın vicdanından

ve içsel mücadelelerinden
ilham alan

Rönesans oyun yazarlarını doğurdu.

Ve bu dramanın edebi sanat dalı olarak

nasıl ortaya çıktığının asıl hikâyesidir.