เมื่อดิฉันอายุราว 10 ขวบ ไปเที่ยวตั้งแคมป์กับคุณพ่อ บนทิวเขา เอดิรอนแด็ก (Arinondack) ซึ่งเป็นบริเวณป่า ทางตอนเหนือของรัฐนิวยอร์ค มันเป็นวันที่สวยงามมากค่ะ ป่านั้นส่องประกาย แสงอาทิตย์ทำให้ใบไม้โชติช่วง เหมือนกับกระจกสี และถ้าไม่คำนึงถึงทางที่เรากำลังเดินอยู่นั้น เราก็อาจแทบจะอ้างได้เลยว่า เรานั้นเป็น มนุษย์พวกแรกที่ได้เดินอยู่บนผืนดินนั้น เราไปถึงที่ตั้งแคมป์ เป็นทางลาดเอียงบนหน้าผากว้างชัน มองลงไปเห็นทะเลสาบสวยใสแจ๋ว ตอนนั้นเองที่ดิฉันค้นพบความเลวร้าย ด้านหลังทางลาดนั้นเป็นกองขยะ กว้างสัก 40 ตารางฟุต มีแกนแอปเปิ้ลเน่าๆ และกระดาษฟอยล์ที่ขยำเป็นก้อนกลมๆ และซากรองเท้าผ้าใบ ดิฉันรู้สึกประหลาดใจ ฉันโกรธ และรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก คนที่ไปเที่ยวตั้งแคมป์ ขี้เกียจเกินกว่า ที่จะเอาสิ่งที่พวกเขานำเข้ามากลับออกไป พวกเขาคิดว่าใครจะเป็นคนเก็บขยะให้หรือ คำถามนี้อยู่กับดิฉันมาตลอด และถ้าทำให้มันง่ายขึ้นอีกเล็กน้อย เป็น ใครเก็บขยะให้เรา ไม่ว่าคุณจะเรียงคำอย่างไร ไม่ว่าคุณจะวางคำว่า "เรา" ไว้ที่ไหน เช่น ใครจะเก็บขยะให้เราในกรุงอิสตันบุล ใครจะเก็บขยะให้เราในกรุงริโอ หรือในปารีส หรือในลอนดอน ที่นี่ในนิวยอร์ค สำนักงานสุขาภิบาลเก็บขยะให้เรา ทุกวันมีขยะถึง 11,000 ตัน และขยะรีไซเคิล 2,000 ตัน ดิฉันอยากจะรู้จักพวกเขาเป็นการส่วนตัว ดิฉันอยากจะเข้าใจคนที่ทำงานนี้ ว่ารู้สึกอย่างไรที่ได้ใส่เครื่องแบบ และแบกรับภาระนั้น ดังนั้น ดิฉันจึงเริ่มทำงานวิจัยกับพวกเขา ดิฉันนั่งรถเก็บขยะไปกับพวกเขา สัมภาษณ์ผู้คนในสำนักงาน และองค์กรสาธารณูปโภคต่างๆ ไปทั่วทั้งเมือง ดิฉันได้เรียนรู้มากมาย แต่ก็ยังคงเป็นคนนอกอยู่ ดิฉันต้องการเข้าไป ให้ลึกกว่านั้น ดิฉันจึงไปรับงานเป็นคนงานกำจัดขยะ ดิฉันไม่ได้ทำแค่ไปกับรถขยะเท่านั้น แต่ยังเป็นคนขับรถขยะเสียเองอีกด้วย ดิฉันใช้เครื่องกวาดขยะและเครื่องตักหิมะ นี่เป็นสิทธิพิเศษอย่างยิ่ง และเป็นการศึกษาที่น่าอัศจรรย์ ทุกคนถามเกี่ยวกับเรื่องกลิ่นของมัน มันก็มีบ้างแต่ไม่ได้แรงอย่างที่คุณคิด และในวันที่แย่จริงๆ คุณกลับจะชินกับมันได้อย่างรวดเร็ว ตัวน้ำหนักของขยะ ต้องใช้เวลานานกว่าจะรู้สึกคุ้นชินกับมัน ดิฉันรู้จักผู้คนที่ทำงานนี้มาแล้วหลายปี ร่างกายของพวกเขายังคงต้องปรับตัวกับภาระ ที่ร่างกายต้องแบกอยู่นี้ ขยะเป็นตันๆ ทุกๆ สัปดาห์ แล้วยังมีอันตรายอีก ตามที่สำนักสถิติแรงงานกล่าวไว้ งานด้านการกำจัดสิ่งปฏิกูล ถูกจัดให้อยู่ใน 10 อันดับงานที่อันตรายที่สุด ในบรรดางานทั้งหมดในประเทศ และดิฉันก็ได้รู้ว่าเพราะอะไร คุณต้องทำงานตามเส้นทางจราจรทั้งวัน และมันอยู่รอบๆ ตัวคุณ มันก็เพียงต้องการจะผ่านคุณไป บ่อยครั้ง ที่ผู้ขับยานพาหนะไม่ได้เอาใจใส่เลย นั่นเป็นเรื่องแย่มากๆ สำหรับคนงาน แล้วขยะเองก็เต็มไปด้วยอันตราย ซึ่งบ่อยๆ ที่มักจะปลิวไปจากท้ายรถขยะ และทำอันตรายได้อย่างมหันต์ ดิฉันยังได้เรียนรู้เรื่องขยะที่มีกระจัดกระจาย เมื่อคุณก้าวออกมาจากของขอบถนน และคุณเห็นเมืองจากท้ายรถขยะ คุณก็จะเข้าใจได้ว่าขยะนั้น เป็นเหมือนกับเรื่องธรรมชาติ มันไม่เคยหยุด และมันก็ยังเหมือนกับการหายใจ หรือการหมุนเวียนโลหิตแบบหนึ่งอีกด้วย มันต้องเคลื่อนตัวไปอยู่เสมอ แล้วยังมีความอัปยศอดสู คุณสวมเครื่องแบบและคุณก็กลายเป็นมนุษย์ล่องหน จนกว่าจะมีใครสักคนรู้สึกไม่พอใจคุณ ไม่ว่าจะเพราะเหตุอะไรก็ตาม อย่างเช่น รถขยะของคุณไปขวางการจราจร หรือคุณไปพักทานอาหารใกล้ๆ บ้านเขามากไป หรือคุณไปดื่มกาแฟในร้านอาหารของพวกเขา พวกเขาจะมาหาและดูหมิ่นคุณ และบอกคุณว่าไม่ต้องการให้คุณ มาอยู่ใกล้ๆ พวกเขา ดิฉันพบว่าความอดสูใจนี้ เป็นการเหยียดหยันอย่างยิ่ง เพราะว่าดิฉันเชื่อเหลือเกินว่า คนงานกำจัดสิ่งสกปรกนั้น เป็นกำลังแรงงานที่สำคัญที่สุด บนท้องถนนของเมืองใหญ่ ด้วยเหตุผลสามข้อ พวกเขาเป็นผู้คุ้มครองด่านแรก ของการสาธารณสุข ถ้าหากพวกเขาไม่เก็บขยะไป อย่างมีประสิทธิภาพ และได้ผล ในทุกๆ วันแล้ว ขยะก็จะเริ่มล้นออกมาจากถังเก็บขยะ และอันตรายที่อยู่ในขยะก็จะคุกคามเรา ในแบบที่แท้จริงอย่างยิ่ง เชื้อโรคต่างๆ ที่เราควบคุม มาได้หลายๆ ทศวรรษมาแล้วนั้น ก็จะปะทุออกมาอีกและจะเริ่มเป็นอันตรายกับเรา ระบบเศรษฐกิจจำเป็นต้องมีพวกเขา ถ้าเราไม่สามารถโยนของเก่าทิ้งไปได้ เราก็จะไม่มีที่ว่างสำหรับของใหม่ เช่นเดียวกับกลไกของเศรษฐกิจ มันจะเริ่มสะดุดเมื่อการบริโภคลดน้อยลง ดิฉันไม่ได้สนับสนุนทุนนิยม ดิฉันเพียงแค่ต้องการ จะชี้ให้เห็นความสัมพันธ์ของมัน และมันมีสิ่งที่ดิฉันเรียกว่า ค่าเฉลี่ยของเราหรืออัตราเร็วรายวันที่จำเป็น ซึ่งนั่นหมายถึง ว่าเราเคยชินได้เร็วแค่ไหน ในการเดินเข้าสู่สมัยและยุคปัจจุบัน เรามักจะไม่สนใจว่าควรซ่อม ทำความสะอาด หรือพกแก้วกาแฟ ถุงใส่ของ หรือขวดน้ำไปไหนมาไหน เราใช้เสร็จก็โยนมันทิ้งแล้วก็ลืมมันไปเลย เพราะเรารู้ว่ายังมีแรงงาน อยู่อีกที่หนึ่งที่จะมาเก็บมันไปทิ้ง ดังนั้นในวันนี้ดิฉันจึงอยากจะเสนอ วิธีคิดสักสองสามอย่าง เกี่ยวกับสิ่งปฏิกูลซึ่งบางทีอาจจะ ช่วยเยียวยาความรังเกียจเดียดฉันท์นี้ได้ และนำมันมาสู่การสนทนากันต่อไปว่า จะมีวิธีจะปั้นแต่งเมืองใหญ่ที่มีทั้งความยั่งยืนและมนุษยธรรมได้อย่างไร งานของพวกเขานั้นดิฉันคิดว่าเป็นพิธีกรรมแบบหนึ่ง พวกเขาอยู่บนท้องถนนทุกวันอย่างเป็นจังหวะ ในหลายๆ เมืองพวกเขาใส่เครื่องแบบ คุณรู้ว่าจะเห็นพวกเขาได้เมื่อใด และงานของพวกเขาทำให้เราทำงานของพวกเราได้ พวกเขาเกือบจะเป็นการประกันรูปแบบหนึ่ง กระแสที่พวกเขายังคงดำเนินอยู่ ทำให้เราปลอดภัยจากตัวของเราเอง จากขยะของเสียของเรา สิ่งของที่เราทิ้งไป และกระแสนั้นจะต้องดำรงไว้ตลอดไป ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม หลังจากวันที่ 11 กันยายน ปี 2001 ดิฉันได้ยินเสียงคำราม ของรถขนขยะบนถนน ดิฉันรีบอุ้มลูกชายวัยทารกของดิฉันวิ่งลงมาชั้นล่าง มีชายคนหนึ่งกำลังทำงานตามเส้นทางของ การรีไซเคิลกระดาษของเขา เหมือนอย่างเช่นที่เขาทำอยู่ทุกๆ วันพุธ ดิฉันพยายามที่จะขอบคุณที่เขาทำงานของเขา ในวันนั้น ทั้งวัน แต่ดิฉันก็เริ่มร้องไห้ เขามองมาที่ดิฉัน เขาแค่พยักหน้าและพูดว่า "เราจะไม่เป็นอะไรไปหรอกครับ เราจะไม่เป็นอะไรหรอก" หลังจากนั้นเล็กน้อยดิฉันก็เริ่มต้น การศึกษาวิจัยเกี่ยวกับการกำจัดสิ่งสกปรก และเมื่อดิฉันพบชายคนนั้นอีกครั้ง เขาชื่อ พอลลี่ และเราได้ทำงานร่วมกันหลายครั้ง เรากลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ดิฉันอยากจะเชื่อว่า พอลลี่ถูกต้องแล้ว เราจะไม่เป็นอะไรหรอก แต่ในความพยายามของเราที่จะปรับแต่งอีกครั้งว่า ในฐานะที่เป็นสิ่งมีชีวิตสายพันธุ์หนึ่ง ที่มีอยู่ในโลกใบนี้ เราต้องรวมและพิจารณาต้นทุนทั้งหมด รวมทั้งต้นทุนด้านมนุษย์ที่แท้จริง เรื่องแรงงานด้วย และเรายังจะมีความรู้เป็นอย่างดี ที่จะเข้าไปหาผู้คนที่ทำงานนั้นอีกด้วย และรับความเชี่ยวชาญงานของพวกเขาไว้ ว่าเราคิดอย่างไรเกี่ยวกับ ทำอย่างไรเราจะสร้างระบบที่ยั่งยืน ที่อาจจะพาเราไปจากการรีไซเคิลริมขอบถนน ซึ่งเป็นความสำเร็จที่น่าทึ่งมาตลอด 40 ปี ตลอดทั่วสหรัฐและประเทศต่างๆ รอบโลก และยกเราขึ้นมาถึงขอบฟ้าที่กว้างขึ้น ที่ๆเรากำลังมองเห็นรูปแบบอื่นๆ ของขยะ ที่สามารถทำให้น้อยลงไปได้ จากแหล่งผลิตและแหล่งอุตสาหกรรม ขยะเทศบาลซึ่งเป็นสิ่งที่เราคิดถึงเมื่อเราพูดถึงขยะ ซึ่งเป็นสามเปอร์เซ็นต์ของกระแสขยะของเสียของชาติ เป็นสถิติที่น่าทึ่ง ดังนั้นในกระแสของวันของคุณ ในกระแสของชีวิตของคุณ ครั้งต่อไปเมื่อคุณเห็นคนบางคนซึ่งงานของเขาคือ ทำความสะอาดเก็บขยะให้คุณ ใช้เวลาสักประเดี๋ยวหนึ่งเพื่อเห็นคุณค่าของพวกเขา ใช้เวลาสักประเดี๋ยวเดียวเพื่อกล่าวขอบคุณ (เสียงปรบมือ)