Abigail DeVille:
Mücadele yoksa ilerleme de yoktur.

Özgürlüğün tarafında olduğunu
iddia ederken çalkantıları küçümseyenler

toprağı işlemeden mahsul almak
isteyen erkeklerdir,

gök gürültüsü ve yıldırım olmadan
yağmur yağsın isterler.

Okyanus olsun ama dehşetli
gürlemesin isterler.

Frederick Douglass, 4 Ağustos 1857.

[Abigail DeVille: "Light of Freedom"]

[Madison Square Park]

Önce Frederick Douglass'ın
bir sözünü buldum

ve sadece ben bu yaz olup bitenleri

çevredeki ögelerle birlikte
hızlıca ele almayı düşündüm.

Bence o ögeler onun yaptığı resimlerdi.

Yalpalayan dalgaları düşünüp durdum.

Dalgalar halindeki insanlar
kol kola girdiler,

global bir salgının ortasındayken

ölümün karşısında durup

protesto yürüyüşü yaptılar

ve bu ulusun asıl kuruluş amacını
savunmak için savaştılar.

Bu, Black Lives Matter hareketi,

protestolar ve 400 yıldır bu kıtada
yaşayan siyahiler için bir anma.

Heykelin kollarını yerleştirirken

her şeyin çok daha farklı
olabileceğini düşünüyordum.

New York ve ülke tarihinde

periyodik olarak kaçırılan
anlar ve fırsatlar vardı.

Bunlar gelişim yolundaki anlardı

veya olanak dahilinde
oyun alanının eşitlendiği anlardı.

Dördüncü sınıf öğretmenim
harika birisiydi.

Adı Hammond idi.

Harikulade bir insandı.

Tarihi adeta yaşatarak önümüze seriyordu.

Martin Luther King'in
"I Have A Dream" konuşmasını

bize plaktan dinletmişti

ve o sırada sınıfta
yere yaprak düşse duyulurdu.

Sıranın altından en iyi arkadaşımın elini

sürekli tuttuğumu hatırlıyorum.

Çünkü Martin Luther King'in

kendini ifade etme
gücünden çok etkilenmiştim.

Hepimizin bu tarihe ortak
olduğumuzu düşünerek

büyük şeylerin temelini attı.

Parkta Özgürlük Anıtı'nı ve meşale tutan
elinin resimlerini görünce şöyle dedim:

"Pekâlâ, artık bakmayabilirim buna,

bu kadarı yeter.

Bu, düşündüğüm şeyin ta kendisi,

konuşmak istediğim her şey bu."

Özgürlük Anıtı ve meşale tutan el
1876'dan 1882'ye kadar bu parkta kalmış,

bu sırada da Özgürlük Anıtı'nın
kaidesi için

fon toplama arayışı sürmüş.

Ben iskele kurmaya bayılırım.