Ταξική πάλη, ή η πάλη μέσα

και ενάντια στον καπιταλισμό,

είναι μια εγγενής καθοδηγητική δύναμη της αναρχικής

θεωρίας και πρακτικής.

Παρ' όλα αυτά, πολλοί ανθεκτικοί μύθοι

και παρανοήσεις συνεχίζουν να θολώνουν

τη λαϊκή κατανόηση

της κοινωνικής σχέσης που βρίσκεται

στη ρίζα αυτής της σύγκρουσης....

δηλαδή, η ίδια η τάξη.

Τι είναι λοιπόν.... ακριβώς;

Και τι έχουν οι αναρχικοί εναντίον της;

Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα συνδέουν πρωτίστως

την τάξη κάποιου με το πόσα

χρήματα βγάζει.

Και ενώ είναι αλήθεια ότι το μέγεθος των

του τραπεζικού λογαριασμού ενός ατόμου είναι γενικά

καλή ένδειξη της ταξικής του θέσης,

αυτός ο υπεραπλουστευμένος ορισμός τείνει να

να συσκοτίζει τον τρόπο με τον οποίο η τάξη στην πραγματικότητα λειτουργεί,

τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο,

ενώ παράλληλα αποκρύπτει τον εγγενώς ανταγωνιστικό χαρακτήρα της.

Ένας πιο ακριβής ορισμός της τάξης θα ήταν

πως είναι μια ιεραρχική κοινωνική σχέση

που χαρακτηρίζεται από εκμετάλλευση,

και επιβάλλεται μέσω της άρρηκτης σχέσης

με το κρατικό σύστημα νόμων

που θεσπίζει και προστατεύει την ιδιοκτησία της περιουσίας.

Ή για να το θέσουμε πιο απλά....

η τάξη είναι ένας τρόπος οργάνωσης των ανθρώπων

σύμφωνα με το ποιος κατέχει τι.

Φυσικά, τόσο η ιεραρχία όσο και η

και η εκμετάλλευση υπήρχαν

πολύ περισσότερο από τον καπιταλισμό.

Από τους ιερείς-βασιλιάδες

της Μεσοποταμίας από τις πρώτες πόλεις-κράτη,

μέχρι τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

και τη σταδιακή αποσύνθεσή της

στη μεσαιωνική φεουδαρχία,

οι ανθρώπινοι πολιτισμοί πάντοτε κυβερνούνταν από μια μικρή ελίτ,

που εξασφάλισε την υψηλότερη συγκέντρωση πλούτου...

και το κύρος για τον εαυτό τους.

Η άνοδος του καπιταλισμού εκτόπισε τα πρώιμα φεουδαρχικά συστήματα

του κοινωνικού και οικονομικού ελέγχου,

όπως το Θεϊκό Δικαίωμα των Βασιλέων στην Ευρώπη,

και η εντολή του Ουρανού στην αυτοκρατορική Κίνα,

αντικαθιστώντας αυτές τις ξεπερασμένες δεισιδαιμονίες με

νέους, πιο εξελιγμένους κοινωνικούς μύθους.

που βασίζονται στην ιερότητα της ατομικής ιδιοκτησίας

και την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία της ελεύθερης αγοράς.

Πίσω στα μέσα του 19ου αιώνα,

ο διάσημος σοσιαλιστής φιλόσοφος Καρλ Μαρξ

διεξήγαγε μια εξαντλητική εξερεύνηση

στο πώς λειτουργούσε ο καπιταλισμός

και τις ιστορικές διαδικασίες με τις οποίες αναπτύχθηκε.

Πολλοί επιφανείς αναρχικοί της εποχής,

όπως ο Μιχαήλ Μπακούνιν,

διαφώνησαν πικρά με τον Μαρξ και τους οπαδούς του

στο ζήτημα της επαναστατικής στρατηγικής,

ιδιαίτερα όσον αφορά το ρόλο του κράτους.

Σε γενικές γραμμές, ωστόσο,

συμφωνούσαν με την περιγραφή του καπιταλισμού

ως ένα σύστημα που χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση και την εξάπλωση

δύο αμοιβαία αντίθετων τάξεων.

Αυτές είναι: η εργατική τάξη

- γνωστή και ως προλεταριάτο,

και η τάξη των καπιταλιστών

- γνωστή και ως αστική τάξη.

Τα μέλη της καπιταλιστικής τάξης ορίζονται από

την ιδιοκτησία και τον έλεγχο του κεφαλαίου,

ενώ τα μέλη της εργατικής τάξης ορίζονται

από το γεγονός ότι δεν κατέχουμε το κεφάλαιο.

και έτσι αναγκάζονται σε εκμεταλλευτικές σχέσεις

με τους καπιταλιστές προκειμένου να επιβιώσουμε.

Οι καπιταλιστές μπορούν να υποδιαιρεθούν σε τρεις διαφορετικές κατηγορίες

με βάση το είδος του κεφαλαίου που κατέχουν

και τον τρόπο με τον οποίο παράγουν κέρδη.

Η πρώτη από αυτές είναι οι βιομηχανικοί καπιταλιστές,

οι οποίοι κατέχουν και ελέγχουν τα μέσα παραγωγής

- μια φανταχτερή φράση που περιγράφει τα εργαλεία και τον εξοπλισμό

που είναι απαραίτητα για την παραγωγή εμπορευμάτων.

Στα προηγούμενα στάδια του καπιταλισμού αυτό συνήθως αναφερόταν

σε ιδιοκτήτες εργοστασίων και ορυχείων,

αλλά σήμερα θα μπορούσε να αναφέρεται στους ιδιοκτήτες

και μετόχους μιας μεγάλης ποικιλίας επιχειρήσεων

- από εστιατόρια fast-food

μέχρι εταιρείες ανάπτυξης λογισμικού.

Με άλλα λόγια, ένας βιομηχανικός καπιταλιστής είναι το αφεντικό σας.

Είναι κάποιος που βγάζει κέρδος

εκμεταλλευόμενος τους εργαζομένους του.

Δεύτερος είναι οι ιδιοκτήτες γης

- οι καπιταλιστές που κατέχουν γη και ακίνητα,

και οι οποίοι βγάζουν κέρδος εκμεταλλευόμενοι τους ενοικιαστές τους,

ή, όπως είναι όλο και πιο συνηθισμένο στις μέρες μας,

μέσω του εξευγενισμού και άλλων μορφών

κερδοσκοπίας και ανάπτυξης ακινήτων.

Και τέλος, οι χρηματοπιστωτικοί καπιταλιστές

- οι οποίοι κερδίζουν από το δανεισμό χρημάτων με τόκο.

Αυτοί μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, από μικρά ενεχυροδανειστήρια

και τα κέντρα δανείων πληρωμών,

μέχρι τις τράπεζες που εκτείνονται σε όλο τον κόσμο...

που δανείζουν χρήματα σε άλλους καπιταλιστές

ακόμα και σε κυβερνήσεις.

Η στροφή προς τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό

που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970,

είδε τους χρηματοπιστωτικούς καπιταλιστές να επεκτείνονται μαζικά

την επιρροή τους στην παγκόσμια οικονομία.

Αυτή η επέκταση τους επέτρεψε να αυξήσουν

την άμεση εκμετάλλευση της εργατικής τάξης

μέσω της εισαγωγής νέων εργαλείων χρέους των νοικοκυριών,

όπως οι προσωπικές πιστωτικές κάρτες,

φοιτητικά δάνεια

και τα ενυπόθηκα δάνεια μειωμένης εξασφάλισης.

Με την πάροδο των ετών, ο χαρακτήρας της ταξικής εκμετάλλευσης

μετασχηματίστηκε καθώς ο καπιταλισμός εξελισσόταν.

Παρά το γεγονός αυτό, πολλοί αντικαπιταλιστές εξακολουθούν να προσκολλώνται

σε αφηγήσεις από μια παλαιότερη εποχή.

Ακόμα και σήμερα, η στερεοτυπική εικόνα ενός μέλους της

της εργατικής τάξης τείνει να είναι ο γεροδεμένος,

λευκός εργάτης του εργοστασίου των IWW.

- ενώ η αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία του παγκόσμιου προλεταριάτου

είναι γυναίκες, και η συντριπτική πλειοψηφία

είναι μη ευρωπαϊκής καταγωγής.

Ωστόσο, ακόμα και όταν ο καπιταλισμός έχει αλλάξει,

τα βασικά στοιχεία της ταξικής σχέσης

παραμένουν τα ίδια.

Είναι αρκετά καλά κατανοητό ότι

η εργατική τάξη και οι καπιταλιστικές τάξεις

έχουν αμοιβαία αντίθετα συμφέροντα.

Όσο λιγότερα μας πληρώνουν τα αφεντικά μας,

και τόσο περισσότερο μας χρεώνουν οι ιδιοκτήτες μας ενοίκιο,

τόσο μεγαλύτερο είναι το κέρδος τους,

και τόσο φτωχότεροι γινόμαστε.

Αυτό όμως που είναι λιγότερο κατανοητό,

είναι ότι οι καπιταλιστικοί νόμοι του παγκόσμιου ανταγωνισμού

και η συνεχής ανάπτυξη, δημιουργούν και διαμορφώνουν

τις εσωτερικές διαιρέσεις μέσα σε κάθε τάξη.

Οι καπιταλιστές μέσα σε μια συγκεκριμένη βιομηχανία είναι

ανταγωνίζονται συνεχώς τους ανταγωνιστές τους για το μερίδιο αγοράς,

πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να διατηρούν

ένα ορισμένο ποσοστό κέρδους, αλλιώς κινδυνεύουν να κλείσουν την επιχείρησή τους.

Και οι καπιταλιστές ενός κλάδου έχουν μερικές φορές συμφέροντα

που είναι εντελώς αντίθετα με εκείνα ενός άλλου.

Για παράδειγμα, οι υψηλές τιμές του πετρελαίου,

θα οδηγήσουν σε υψηλότερα ποσοστά κέρδους

για εταιρείες όπως η BP

και την ExxonMobil...

αλλά μπορεί να είναι καταστροφικές για τους καπιταλιστές

στη μεταποίηση

ή τις βιομηχανίες μεταφορών.

Ενώ όλα τα μέλη της εργατικής τάξης

έχουν κοινό συμφέρον να τερματίσουν τον καπιταλισμό,

είμαστε επίσης συχνά τυφλωμένοι από

τα δικά μας ανταγωνιστικά βραχυπρόθεσμα συμφέροντα.

Όχι μόνο πρέπει να ανταγωνιζόμαστε ο ένας τον άλλον

για τα αποφάγια που μας δίνουν οι καπιταλιστές για να επιβιώσουμε...

αλλά επίσης, πολλές από τις δουλειές μας επηρεάζουν αρνητικά τις ζωές

άλλων ανθρώπων της εργατικής τάξης.

Και σε ευρύτερη κλίμακα, όσο χαμηλότεροι είναι οι μισθοί που πληρώνονται

στους εργαζόμενους στον Παγκόσμιο Νότο,

τόσο φθηνότερα είναι τα προϊόντα στα ράφια των πολυκαταστημάτων.

Συν τοις άλλοις, η τάξη μας χωρίζεται σε ιεραρχίες

που βασίζονται σε καταπιεστικά συστήματα όπως η φυλή

και το φύλο. Οι γυναίκες, για παράδειγμα,

συχνά υφίστανται διπλή εκμετάλλευση στον καπιταλισμό

καθώς αναμένεται από εμάς να εκτελούμε

απλήρωτη αναπαραγωγική εργασία,

όπως το μαγείρεμα, η καθαριότητα και η ανατροφή των παιδιών,

ενώ ταυτόχρονα αμείβονται λιγότερο

από τους άνδρες συναδέλφους μας στην εργασία.

Ο ρόλος του κράτους είναι να διαχειρίζεται την οικονομία

με τρόπο που να εξισορροπεί τα συμφέροντα των

ανταγωνιστικών τμημάτων της καπιταλιστικής τάξης,

προστατεύοντάς τους όλους από

την απειλή της επανάστασης της εργατικής τάξης.

Αυτό επιτυγχάνεται συχνά με την αναπαραγωγή των διαιρέσεων

μέσα στην εργατική τάξη

με βάση τον εθνικισμό,

θρησκευτικό σεχταρισμό,

τη λευκή υπεροχή

και την πατριαρχία.

Μόνο με την καταστροφή αυτών των καταπιεστικών

και διχαστικών συστημάτων, η τάξη μας μπορεί να ενωθεί

για να διεξάγει έναν ενιαίο ταξικό πόλεμο

και να αρχίσουμε να απελευθερωνόμαστε από τα δεσμά

αυτού του παρασιτικού συστήματος εκμετάλλευσης.

Θα πάψουμε να είμαστε σκλάβοι μόνο όταν

μαζί, καταλάβουμε τα πάντα.