Γεια σας.

Είμαι η Μέισι Γουίλιαμς.

Και περιμένω κάποιος να έρθει στη σκηνή

και να μου πει ότι έχει γίνει 
κάποια παρεξήγηση

και ότι μάλλον θα πρέπει να φύγω.

Όχι;

Να πάρει!

(Γέλια)

Λοιπόν, μερικοί από εσάς 
με γνωρίζετε ως ηθοποιό.

(Επευφημίες) (Γέλια)

Κάποιοι μπορεί να με γνωρίζετε για 
τις μέτριες δημοσιεύσεις μου στο Twitter.

(Επευφημίες)

Ω, ναι.

Και μερικοί μπορεί να ανακαλύψατε
ποια είμαι για πρώτη φόρα, μόλις τώρα.

Γεια σας.

Ασχέτως αν με γνωρίζατε ή όχι από πριν,

πιθανότατα αναρωτιέστε 
για τι θα σας μιλήσω σήμερα.

Θα έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν

ότι δεν χρειάστηκα
μία ή δύο άγρυπνες νύχτες

προσπαθώντας να σκεφτώ τι θα σας πω.

Τελικώς, είμαι εδώ.

Μόλις έμαθα ότι θα έδινα μια TEDx ομιλία,

έκανα αυτό που νομίζω 
ότι κάνουν οι περισσότεροι

και παρακολούθησα 
50 TED ομιλίες συνεχόμενα

και διάβασα το «Μιλήστε όπως στο TED»
του Καρμίν Γκάλο για έμπνευση.

Πήρα έμπνευση;

Ναι και όχι.

Με έκανε να θέλω να βγω έξω 
και να αλλάξω τον κόσμο;

Ω, ναι.

Με έκανε να νιώσω σα μια τελείως 
ανίκανη δημόσια ομιλήτρια

που δεν έχει απολύτως τίποτα να πει

και που χρειαζόταν ένα μεγάλο λεξικό 
αν ήθελε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις;

Πράγματι.

Τι θα μπορούσα να πω που πιθανότατα 
θα είχε κάποιον αντίκτυπο;

Τι προσπαθώ να πω με την ομιλία μου;

Και ποιος σκέφτηκε ότι ήταν καλή ιδέα 
να μου αναθέσουν μια TEDx ομιλία;

Αυτό είναι το κομμάτι 
που θα σας πω τι γνωρίζω:

Είμαι η μικρότερη
από τα τέσσερα αδέρφια μου.

Οι γονείς μου χώρισαν 
όταν ήμουν τεσσάρων μηνών.

Ήμουν το κερασάκι 
στην τούρτα ενός απαίσιου γάμου

(Γέλια)

Έχω δύο ετεροθαλή αδέλφια 
που είναι μικρότερα από εμένα

και έναν ετεροθαλή αδελφό που είναι 
μεγαλύτερος από όλα τα αδέλφια μου.

Μεγάλωσα σε μια εργατική κατοικία 
με τρία υπνοδωμάτια

με τέσσερα από τα έξι αδέλφια μου, 
έξω από το Μπρίστολ.

Πήγα σε ένα πολύ συνηθισμένο σχολείο.

Έπαιρνα μέτριους βαθμούς.

Δεν ήμουν αρκετά καλή 
για να μου δώσουν χρυσό αστεράκι,

αλλά δεν ήμουν και τόσο κακή 
για να πρέπει να μείνω μετά το μάθημα.

Ήμουν μια μέτρια μαθήτρια 
και αν δεν μιλούσα μέσα στην τάξη,

λογικά μπορούσα να περάσω απαρατήρητη

χωρίς οι καθηγητές να μου 
απευθύνουν τον λόγο για εβδομάδες.

Όλα πάνω μου ήταν υπερβολικά συνηθισμένα,

εκτός από το πώς ένιωθα μέσα μου.

Είχα μεγάλα όνειρα.

Σοκαριστικό.

Από τότε που με θυμάμαι,

ονειρευόμουν να γίνω 
επαγγελματίας χορεύτρια.

Υπάρχουν ορισμένες αναμνήσεις 
από την παιδική μου ηλικία

που θα προτιμούσα να ξεχάσω.

Αλλά σε στιγμές απίστευτου πόνου,

πήγαινα ενστικτωδώς
στο στερεοφωνικό της μητέρας μου

ανέβαζα την ένταση 
για να μην ακούω τον θόρυβο,

και άφηνα το σώμα μου να κινηθεί 
στον ρυθμό της μουσικής.

Είναι δύσκολο να περιγράψω πώς ένιωθα.

Διαχειριζόμουν συναισθήματα 
που ούτε καν γνώριζα πώς λέγονται.

Συγκέντρωνα όλη αυτή την ενέργεια

και την ένιωθα να κυλάει
σε όλο μου το σώμα.

Ήμουν μόνη μέσα στο μυαλό μου 
και ένιωθα πιο ζωντανή από ποτέ.

Δεν γνώριζα πολλά για τον κόσμο τότε,

όμως ήξερα ότι αυτό 
το συναίσθημα ήταν εθιστικό

και δεν θα σταματούσα σε τίποτα 
μέχρι να το έκανα το επάγγελμά μου.

Όταν ήμουν οκτώ χρονών, 
γράφτηκα σε ένα τμήμα χορού.

Και όταν έγινα δέκα χρονών, 
ενημέρωσα τη μητέρα μου

ότι πλέον δεν ήθελα 
να πηγαίνω στο σχολείο.

Ήθελα να ήμουν σαν τον Μπίλι Έλιοτ 
και να πάω σε ακαδημία χορού.

Αυτή ήταν η πρώτη ευκαιρία 
ή πρόκληση που βρέθηκε μπροστά μου.

Παρόλο που ήμουν μικρή, μόλις δέκα χρονών,

ήμουν πρόθυμη να εγκαταλείψω όλους τους 
φίλους μου και να πάω σε ένα οικοτροφείο,

μακριά από τα αδέρφια μου 
και τη μητέρα μου.

Η μητέρα μου συνεχώς με ρωτούσε: 
«Είσαι σίγουρη ότι αυτό θέλεις;»

Για έμενα δεν υπήρχε ερώτημα.

Δεν το ήθελα απλώς, το χρειαζόμουν.

Τα βρώμικα γόνατά μου και τα στραβά 
δόντια μου δεν ήταν ό,τι έπρεπε

για να γίνω επαγγελματίας χορεύτρια.

Και όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά,

και εγώ και η μητέρα μου 
δεν είχαμε ιδέα τι κάναμε.

Αλλά τότε ήμουν πολύ μικρή
και αφελής για να νιώσω ανίκανη.

Δεν με ένοιαζε.

Αν ο Μπίλι Έλιοτ μπορούσε
να τα καταφέρει, μπορούσα κι εγώ.

Όταν τελείωσε η ακρόαση, γύρισα σπίτι

και για δύο εβδομάδες κοιτούσα 
έξω από το παράθυρο,

περιμένοντας τον ταχυδρόμο,

περιμένοντας το εισιτήριο
που θα με έβγαζε από το βαρετό χωριό μου

και θα με έβαζε σε έναν κόσμο 
χορού και νέων εμπειριών.

Πήρα καλά και μετά κακά νέα:

Με είχαν δεχτεί, αλλά τα δίδακτρα 
του σχολείου ήταν υψηλά

και παρά τις προσπάθειές μου, 
δεν έλαβα κάποιο κρατικό επίδομα.

Πέρασα από ακρόαση 
ξανά την επόμενη χρονιά.

Και αυτή τη φορά πήρα επιδότηση ύψους 40%,

όμως ακόμα δεν είχαμε αρκετά χρήματα,

και αυτό μου ράγισε την καρδιά.

Ήμουν αρκετά καλή.

Κατάφερα να με δεχτούν.

Αλλά δεν θα πήγαινα πουθενά.

Όμως ήταν ένα εμπόδιο για καλό,

παρόλο που αν κάποιος 
μου το είχε πει αυτό τότε,

πιθανότατα θα τους έβριζα και 
θα τους έλεγα να την κάνουν.

Δεν ήμουν πρόθυμη να τα 
παρατήσω τόσο εύκολα.

Οπότε, στην ηλικία των 11, 
ήμουν γεμάτη ενθουσιασμό

όταν η καθηγήτρια του χορού μου
μίλησε για ένα διαγωνισμό ταλέντων

το οποίο διατεινόταν ότι 
μπορούσε να σε κάνει διάσημο.

Αυτή ήταν η δεύτερη ευκαιρία 
που μου προσφέρθηκε.

Ασχολούμουν με το τραγούδι, 
την υποκριτική,

το χορό και το μόντελινγκ.

Ο διαγωνισμός ταλέντων αποτελούταν 
από εργαστήρια και σεμινάρια

με ειδικούς που θα σε βοηθούσαν 
να προετοιμαστείς για την ερμηνεία σου

στο τέλος της εβδομάδας.

Αφού συνάντησα μια γυναίκα, 
την Λουίζ Τζόνστον,

σε ένα θεατρικό εργαστήριο αυτοσχεδιασμού,

μου έδωσε τη λέξη «μπάλα του μπόουλινγκ»

και μου ζήτησε να φτιάξω μια σκηνή 
εμπνεόμενη από αυτές τις λέξεις.

Αφού την έκανα να γελάσει 
με μια φανταστική ιστορία,

του πώς πέταξα μια μπάλα του μπόουλινγκ 
στον αδερφό μου και άρχισε να αναπηδάει,

μου ζήτησε να γίνω μέλος
του πρακτορείου της για ηθοποιούς.

Δεν ήξερα τι σήμαινε αυτό.

Γνώριζα ότι θα περνούσα 
ακροάσεις για ταινίες

και ότι ίσως γινόμουν ηθοποιός,

αλλά ακόμα ονειρευόμουν
να γίνω επαγγελματίας χορεύτρια,

οπότε αυτή η γυναίκα έπρεπε
να προσπαθήσει πολύ περισσότερο

για να με πείσει σε ηλικία έντεκα χρονών

ότι θα γινόμουν ηθοποιός.

Η υποκριτική θα έπαιρνε χρόνο

από τις 30 ώρες χορού μου την εβδομάδα;

Και αν δεν έπαιρνα τον ρόλο;

Θα με στενοχωρούσε;

Και υπάρχουν ηθοποιοί 
με δόντια σαν τα δικά μου;

Γιατί αν υπάρχουν, δεν έχω 
παρακολουθήσει καμία ταινία τους.

Αφότου γνώρισα τη Λουίζ 
τον Φεβρουάριο του 2009

και προσπαθώντας 
αλλά χωρίς να πάρω τον ρόλο

στο σίκουελ «Η Νάννι ΜακΦι 
και ο Μεγάλος Σαματάς»,

η δεύτερη ακρόαση ήταν για
μια σειρά, το «Παιχνίδι του Στέμματος».

Αυτή ήταν η τρίτη ευκαιρία ή πρόκληση
που μου παρουσιάστηκε.

Ανέβηκα τα σκαλιά της Μεθοδικής Εκκλησίας

κρατώντας το χέρι της μητέρας μου.

Κάθισα σε μία από τις καρέκλες έξω
από την αίθουσα που γίνονταν οι ακροάσεις

και άκουγα ένα ενοχλητικό κορίτσι μαζί 
με την ακόμα πιο ενοχλητική μητέρα της

να μου μιλάει για τις πολλές ακροάσεις
που είχε κάνει πριν από αυτή

αλλά και για το κατοικίδιο ψάρι της.

Φώναξαν το όνομά μου
και μπήκα μέσα στην αίθουσα.

Είχα μια έντονη προφορά του Μπρίστολ

και τεράστιους μαύρους 
κύκλους κάτω από τα μάτια μου

που κάλυπταν το μισό μου πρόσωπο

και ένα σκίσιμο στο τζιν μου

που προσπάθησα να καλύψω 
με το αριστερό χέρι μου,

ενώ μιλούσα στην ευγενική κυρία 
που μαγνητοσκοπούσε την ακρόασή μου.

Αλλά μόλις η κυρία 
άρχισε να μαγνητοσκοπεί,

τα ξέχασα όλα αυτά.

Όπως τότε που χόρευα
στο σαλόνι της μητέρας μου,

τιθάσευσα τις ανασφάλειες 
και τις αμφιβολίες μου

και εκφράστηκα μέσα 
από τις λέξεις που πρόφερα.

Ήμουν θρασύς.

Ήμουν δυνατή.

Ήμουν θυμωμένη.

Και γι' αυτό, ήμουν τέλεια.

Αφού πήρα τον ρόλο
και γύρισα το πιλοτικό επεισόδιο,

η σειρά σταδιακά εξελίχθηκε

και έγινε μία από τις σπουδαιότερες 
σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης.

Έως σήμερα, έχουμε καταρρίψει 
τα προηγούμενα τηλεοπτικά νούμερα της HBO.

Έχουμε προταθεί για περισσότερα 
από 130 βραβεία Έμμυ,

και έτσι έχουμε γίνει η τηλεοπτική σειρά

με τις περισσότερες 
υποψηφιότητες για Έμμυ.

Πρόσφατα ολοκληρώσαμε τα γυρίσματα 
του όγδοου και τελευταίου κύκλου

που θεωρείται ότι θα σπάσει όλα 
τα ρεκόρ που ήδη έχουμε καταρρίψει.

Και σχεδόν μια δεκαετία μετά από 
την ημέρα της πρώτης ακρόασής μου,

ακόμα αναρωτιέμαι,

πότε θα γίνω σαν τον Μπίλλυ Έλιοτ;

(Γέλια)

Κάνω πλάκα, αλλά σοβαρά 
δεν έχω πρόθεση να πάω πίσω.

Ο χώρος της τηλεόρασης ήταν απαιτητικός.

Έχω γίνει από παιδί, ενήλικας

και το ύψος μου αυξήθηκε 
από 1,20 στο τεράστιο 1,55.

(Γέλια)

Συνεχώς προσπαθώ να λέω το σωστό

λέγοντας άθελα μου, το λάθος,

προσπαθώντας να μην βρίζω πολύ

και να μην χρησιμοποιώ 
συνεχώς τη λέξη «όπως».

Τον Φεβρουάριο του 2017,

ένας φίλος μου, ο Ντομ κι εγώ 
πίναμε μπύρες στην κουζίνα μου

και μου εξομολογήθηκε

ότι υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα 
με τις καλλιτεχνικές βιομηχανίες.

Συμφώνησα.

Τα γεγονότα που με είχαν 
φέρει σε αυτό το σημείο

ήταν εντελώς τυχαία 
και ήταν αδύνατο να επαναληφθούν.

Ο Ντομ μου πρότεινε να φτιάξουμε

ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης 
για καλλιτέχνες,

ώστε να μπορούν 
να συνεργάζονται μεταξύ τους

και να κάνουν καριέρα.

Αυτή ήταν η τέταρτη ευκαιρία ή πρόκληση
που μου παρουσιάστηκε.

«Τέλεια», σκέφτηκα.

«Πώς στο καλό θα το κάνουμε αυτό;»

Και έτσι δημιουργήθηκε το Daisie.

Φυσικά σε όποιον μιλούσα
γι' αυτό νόμιζε ότι ήμουν τρελή.

Όμως ήξερα ότι μπορούσα 
να κάνω κάτι να αλλάξει.

Πέρσι στη βιομηχανία του θεάματος,
πολλά άλλαξαν με το κίνημα «Και Εγώ».

Η βιομηχανία φυλάσσεται από ανθρώπους, 
οι οποίοι έχουν τεράστια εξουσία

και επιλέγουν όσους θεωρούν 
αρκετά ταλαντούχους

για να προχωρήσουν στο επόμενο επίπεδο.

Συχνά, είναι πιο εύκολο να κεντρίσεις 
το ενδιαφέρον αυτών των ανθρώπων,

αν έχεις αποφοιτήσει 
από ένα ακριβό σχολείο.

Ακόμα και τότε όμως, έχω φίλους, 
απόφοιτους από σχολές καλών τεχνών,

και εκπαιδευμένους και όμως δεν έχουν 
περισσότερες ευκαιρίες να κάνουν καριέρα.

Βέβαια, δεν ισχυρίζομαι ότι με το Daisie 
μπορώ να τους κάνω όλους διάσημους,

αλλά πιστεύω,

ότι το μυστικό στις καλλιτεχνικές 
βιομηχανίες είναι η συνεργασία.

Οι ηθοποιοί είναι τόσο καλοί 
όσο οι σεναριογράφοι.

Οι μουσικοί έχουν τόση επιρροή
όσο οι παραγωγοί τους.

Ακόμα και οι σχεδιαστές 
χρειάζονται τις ομάδες τους.

Για να ιδρύσουμε την εταιρία, 
αυτο-χρηματοδοτηθήκαμε.

Είχα κάποια χρήματα από το 
«Παιχνίδι του Στέμματος»

που μπορούσα να επενδύσω όπου ήθελα.

Ο Ντομ είχε διάφορες 
δουλειές από τα 16 του,

που σήμαινε ότι και αυτός 
είχε κάποια λεφτά.

Βάλαμε τα χρήματά μας μισά-μισά 
και φτιάξαμε μια ομάδα.

Η Λέιντι Γκάγκα έχει πει επανειλημμένα,

ότι μπορεί σε ένα δωμάτιο με 100 
ανθρώπους, οι 99 να μην πιστεύουν σε σένα,

αλλά αρκεί ένας άνθρωπος 
να πιστέψει σε εσένα

για να σου αλλάξει τη ζωή.

Λοιπόν, τώρα έχουμε μια 
ομάδα έξι ανθρώπων.

Μέσα στους επόμενους 16 μήνες, 
φτιάξαμε το MVP μας.

Αν αναρωτιέστε τι είναι το MVP,

εγώ το ανακάλυψα 6 μήνες πριν.

Από ότι καταλαβαίνω, είναι ένα 
προϊόν που εμφανίζεται

ως ένα πρόβλημα που αξίζει να επιλυθεί

με την ήσσονη ομαδική δουλειά.

Όπως το βλέπω εγώ, πουλάς κάτι

που ξέρεις ότι θα είναι χρήσιμο κάποτε

αλλά δεν είναι σε πολύ καλή 
κατάσταση σήμερα.

Για εμάς αυτό το προϊόν 
ήταν μια εφαρμογή iOS.

Εμείς οι έξι, κάναμε ένα γραφείο 
στον κήπο του Ντομ

και κυκλοφορήσαμε την πρώτη εκδοχή 
την 1η Αυγούστου του 2018.

Μέσα στις πρώτες 24 ώρες η εφαρμογή 
είχε εγκατασταθεί 30.000 φορές

και λάβαμε πάνω από 30.000 σχόλια

που ρωτούσαν πότε θα βγάζαμε
την εφαρμογή σε εκδοχή Android.

Παρόλο που η εφαρμογή μας δεν ήταν τέλεια 
και είχε δημιουργηθεί από έναν άνθρωπο,

ήταν ό,τι χρειαζόμασταν 
για να επενδύσουν και άλλοι.

Μάθαμε πολλά από τους θυμωμένους χρήστες 
και τους τρομακτικούς επενδυτές μας.

Τους τελευταίους έξι μήνες, 
η ομάδα μας μεγάλωσε σε 16 άτομα.

Από τότε έως σήμερα, 
φτιάχνουμε τη δεύτερη εκδοχή,

που θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο.

Στον χώρο,

υπάρχει μια έκφραση που 
νομίζω ότι όλοι γνωρίζουμε:

«Δεν έχει σημασία τι ξέρεις, 
αλλά ποιον ξέρεις».

Με το Daisie, ελπίζω να επανακτήσω
αυτή τη δύναμη στον καλλιτέχνη.

Θέλω να ενθαρρύνω ανθρώπους
να δημιουργήσουν μια λίστα επαφών

με τις οποίες θα δουλεύουν 
και θα υποστηρίζουν

καθώς κάνουν τα πρώτα τους βήματα

στον ασταθή και συχνά 
απαιτητικό καλλιτεχνικό χώρο.

Ανήκω στη γενιά που 
μεγάλωσε με το διαδίκτυο.

Δεν γνωρίζω τον κόσμο διαφορετικά.

Είμαστε συνδεδεμένοι, συνειδητοποιημένοι 
και είμαστε το μέλλον.

Ελπίζω το Daisie να δώσει νέα πνοή

στους κάπως δυστοπικούς 
και γεμάτους διαφημίσεις χώρους

που είναι πλέον τα μέσα 
κοινωνικής δικτύωσης.

Ελπίζω να δημιουργήσω έναν χώρο

όπου οι άνθρωποι θα είναι περήφανοι 
για τη δημιουργικότητά τους

παρά για το τι αυτοκίνητο οδηγούν

και αν το αγόρασαν με μετρητά ή με δόσεις.

Σε έναν κόσμο όπου κυριολεκτικά 
ο καθένας μπορεί να γίνει διάσημος,

ελπίζω να εμπνεύσω τους ανθρώπους 
να είναι ταλαντούχοι.

Το ταλέντο θα σας οδηγήσει πολύ πιο 
μακριά από τα 15 λεπτά δημοσιότητάς σας.

Οπότε γιατί σας τα λέω όλα αυτά;

Το γεγονός ότι δίνω
μια TEDx ομιλία αυτή τη στιγμή

είναι κάτι που ποτέ δεν πίστευα 
ότι μπορούσα να κάνω.

Γράφοντας το βιογραφικό μου για 
την ομιλία μου, συνειδητοποίησα

ότι μέσα σε μια δεκαετία, τα 
πάντα στη ζωή μου έχουν αλλάξει.

Είμαι ηθοποιός με υποψηφιότητα για Έμμυ, 
επιχειρηματίας και ακτιβίστρια.

Κι όμως δεν έχω κανένα 
πτυχίο ή πιστοποιητικό στα χέρια μου.

Όταν άφησα το σχολείο εφτά χρόνια πριν, 
έβαλα ως στόχο να συνεχίσω να μαθαίνω

παρόλο που δεν ήθελα να πατήσω 
ξανά σε σχολική αίθουσα.

Ποιος ξέρει τι θα συμβεί στη ζωή 
μου τα επόμενα δέκα χρόνια;

Προσωπικά, δεν έχω ιδέα.

Ποτέ δεν είχα κάποιον απώτερο σκοπό.

Όλα πάνε καλά μέχρι στιγμής.

Οπότε να πιστεύετε ότι είστε αρκετά καλοί.

Αν έχω μάθει κάτι, είναι ότι πραγματικά 
υπάρχει μία θέση για τον καθένα.

Κάντε ερωτήσεις

και μη δίνετε σημασία σε όσους 
λένε ότι είναι ηλίθιες ερωτήσεις.

Να είστε ανοιχτοί στη μάθηση 
και να παραδέχεστε

όταν δεν έχετε ιδέα τι συμβαίνει.

Μην μένετε πίσω

και έχετε το θάρρος 
να έχετε μεγάλα όνειρα.

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.

(Χειροκρότημα)