[Barbara Kruger: 
Μέρος του διαλόγου]

Πώς γίνεται οποιοδήποτε κομμάτι καμβά
επικαλυμμένο με χρωστική ουσία,

να αποκαλείται τέχνη;

Υπάρχουν πολυάριθμοι τρόποι 
καλλιτεχνικής δημιουργίας,

ορισμένοι πιο προσιτοί στο ευρύ κοινό 
από ότι κάποιοι άλλοι.

Θυμάμαι ότι επισκεπτόμουν πινακοθήκες,
κατά τη νεαρή μου ηλικία…

…βαθιά τρομοκρατημένη.

Ορισμένα έργα απαιτείται 
να αποκωδικοποιηθούν.

Θεωρώ ότι το να είναι το έργο μου προσιτό 
ήταν σημαντικό για εμένα,

διότι και εγώ η ίδια υπήρξα θεατής 
που δεν κατανοούσε,

που δεν γνώριζε τους κώδικες.

O φορέας Performa με προσέγγισε

και, κατά τη συζήτηση,
αναφέρθηκε το πάρκο των skaters.

Αντέδρασα λέγοντας: 
«Αυτό θα ήταν φανταστικό».

«Μιλάει το χρήμα».

«Τίνος αξίες;»

Αυτές είναι ιδέες 
που πλανώνται στον αέρα

και ερωτήματα
που θέτουμε μερικές φορές,

καθώς και ερωτήματα που δεν θέτουμε, 
παρότι θα έπρεπε.

Μεγάλωσα στο Newark 
του Νew Jersey.

Η μητέρα μου και ο πατέρας μου...

...κανείς τους δεν έχει 
πανεπιστημιακά πτυχία.

Ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα 
τριών δωματίων

και κοιμόμουν στο καθιστικό.

Ανέκαθεν είχα πλήρη συνείδηση 
του πώς ο τόπος γέννησής μας,

το τι μας δίνεται 
και το τι μας παρακρατείται,

καθορίζει τις κοινωνικές μας δυνατότητες.

Ήρθα στη Νέα Υόρκη.

Φοίτησα στο Parson’s για ένα χρόνο.

Ξεκίνησα να εργάζομαι 
ως λογιστική υπάλληλος

και στη συνέχεια 
ως τηλεφωνήτρια.

Ζώντας στο Nιούαρκ
και αργότερα στη Νέα Υόρκη,

ίσως δεν διάβαζα τις εφημερίδες
αλλά τις έβλεπα καθημερινά

στο μετρό και παντού.

Ξαφνικά, έμαθα για τις θέσεις εργασίας 
στην εταιρεία Condé Nast.

Ήμουν τυχερή.

Με προσέλαβαν 
ως γραφίστα.

Αν δεν προσέλκυα αναγνώστες,

θα με απέλυαν.

Περικοπή εικόνων.

Επιλογή γραμματοσειρών.

Ξεκινώντας, σκέφτηκα:
«Θέλω να γίνω καλλιτεχνική διευθύντρια».

Όμως ήταν ένας διαφορετικός κόσμος.

Ένιωθα σαν καπνοδοχοκαθαριστής 
συγκριτικά με άλλους συναδέλφους μου.

Πήρα άδεια διαρκείας,

ώστε να ξεδιαλύνω τι μπορεί να σημαίνει 
το να αποκαλώ τον εαυτό μου καλλιτέχνιδα.

Θυμάμαι να ρωτώ τους γύρω μου:

«Μπορώ να είμαι καλλιτέχνιδα επικολλώντας 
και χρησιμοποιώντας μαρκαδόρους;»

«Όχι, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό».

Συνειδητοποίησα ότι μπορούσα 
να χρησιμοποιήσω τη γραφιστική μου ευχέρεια,

ώστε να παράγω το έργο μου.

Μου αρέσουν 
οι λιτές γραμματοσειρές,

το είδος της σαφήνειας
των γραμματοσειρών sans serif.

Είχα την αίσθηση ότι το κόκκινο
αιχμαλωτίζει την προσοχή.

Κατά κανόνα, δεν διέθετα χρήματα 
για έγχρωμες εκτυπώσεις εικόνων.

Πήγαινα στα παλαιοβιβλιοπωλεία,
έβρισκα παλιά περιοδικά

και τα μετέτρεπα 
σε ασπρόμαυρες εικόνες.

Στην εποχή μας...
το 1981...το 1983...

...το να εκθέτεις το έργο σου 
σε καθιστούσε μέρος του διαλόγου.

Όταν άρχισε η ομάδα μου
να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης

και να πωλούνται έργα μας,

σκέφτηκα: «Αν το έργο μου εμπορευματοποιείται, 
πρέπει απαραιτήτως να βρω λύση».

Ζητήματα αξίας, εξουσίας...

...δυστυχώς,
δεν παύουν ποτέ να υφίστανται.

Η αρχιτεκτονική είναι η πρώτη μου αγάπη.

Χωροθετώ τις ιδέες.

Γνωρίζω ποιες περιοχές θα εμπλέξω,

ώστε να ενεργοποιηθεί ένας χώρος
με εικόνες και κείμενο.

«Σκέψου όπως εμείς».

«Μίσησε όπως εμείς».
«Νιώσε φόβο όπως εμείς».

Θέλω το έργο μου να εγείρει σχόλια.

[ΔΙΑΔΗΛΩΤΡΙΑ] «Δικαίωμα στη ζωή,
ο τίτλος σου είναι ψέμα».

«Αδιαφορείς 
αν οι γυναίκες πεθαίνουν».

[KRUGER] Το έργο μου με τίτλο «Το σώμα σου είναι πεδίο μάχης»
έγινε με σκοπό την κινητοποίηση υπέρ της διαδήλωσης.

Αφορούσε τα αναπαραγωγικά 
δικαιώματα των γυναικών.

Καλούσα για να προσφέρω υπηρεσίες 
στον Οικογενειακό Προγραμματισμό

και δεν είχαν ιδέα
ποια, στο καλό, ήμουν.

Έλεγαν ότι είχαν ήδη συνεργασία 
με διαφημιστικό πρακτορείο.

«Α, εντάξει, λοιπόν».

Χρησιμοποιούσα τον εκτυπωτή Quirky.

Εκεί εκτύπωνα τότε όλες τις αφίσες.

Έπειτα έβγαινα έξω 
στη μια ή στις δύο το πρωί

και αναρτούσα τις αφίσες
σε όλη την πόλη.

Φυσικά, είμαι φεμινίστρια.

'Όμως δεν διανοήθηκα ποτέ την έμφυλη ταυτότητα 
ή τη σεξουαλικότητα ως ανεξάρτητες από την κοινωνική τάξη.

Ούτε ποτέ διανοήθηκα την τάξη 
ως ανεξάρτητη από τη φυλετική ταυτότητα.

Κάτι που αξίζει να σκεφτούμε σοβαρά

είναι το τι καθορίζει την ταυτότητά μας 
στον κόσμο που ζούμε

και το πως το πολιτισμικό μας πλαίσιο 
μας πλάθει και μας εμπεριέχει.

Υπάρχουν στερεότυπα... 
...που αφορούν τον καλλιτέχνη...

...ή τον μουσικό.

Αυτά είναι τα ηπιότερα στερεότυπα.

Συνήθως με ρωτούν αν μπορούν 
να έρθουν στο στούντιό μου.

Και απαντώ: 
«Θέλετε να βάλω και έναν μπερέ

και να φωτογραφηθώ
στο μεγάλο τραπέζι;»

Αρνούμαι.

Επ' ουδενί δεν θέλω
να είμαι αυτό το πρόσωπο.

Υπάρχει αρκετό οπτικό υλικό 
που αφορά εμένα.

Δεν χρειάζονται εκατομμύρια εικόνες.

Τι σημαίνει να στρέφεις την κάμερα 
προς ένα άλλο πρόσωπο;

Θεωρώ ότι αυτή η πράξη 
ενέχει βαρβαρότητα.

«Εσύ.».

«Εσύ γνωρίζεις ότι οι γυναίκες 
έχουν λειτουργήσει για αιώνες

ως κάτοπτρα που κατέχουν 
τη μαγική και υπέροχη δύναμη

να αντανακλούν την αντρική φιγούρα
ως διπλάσια του φυσικού της μεγέθους».

Αυτή είναι μια ρήση της Virginia Woolf.

Αισθάνθηκα την ανάγκη 
να επικαλεστώ αυτή τη ρήση.