[Barbara Kruger: Μέρος του κοινωνικού διαλόγου] Πώς γίνεται οποιοδήποτε κομμάτι καμβά με χρωστική ουσία πάνω του, να αποκαλείται τέχνη; Υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι καλλιτεχνικής δημιουργίας, κάποιοι πιο προσβάσιμοι στο ευρύ κοινό από ότι άλλοι. Ανακαλώ ότι πήγαινα σε πινακοθήκες, κατά τη νεαρή μου ηλικία… …βαθιά τρομοκρατημένη. Ορισμένα έργα απαιτείται να αποκωδικοποιηθούν. Θεωρώ την προσβασιμότητα του έργου μου σημαντική, γιατί κι η ίδια ήμουν εκείνος ο θεατής που δεν κατανοούσε, που δεν γνώριζε τους κώδικες. O φορέας Performa με προσέγγισε και, κατά τη συζήτηση, αναφέρθηκε το πάρκο των skaters. Αντέδρασα λέγοντας: «Αυτό θα ήταν φανταστικό». «Μιλάει το χρήμα». «Οι αξίες τίνος;» Αυτές είναι ιδέες που πλανώνται στον αέρα, και ερωτήματα που θέτουμε μερικές φορές και ερωτήματα που δεν θέτουμε, ενώ θα έπρεπε. Μεγάλωσα στο Newark του Νew Jersey. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου... ...κανείς τους δεν έχει πανεπιστημιακά πτυχία. Ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα τριών δωματίων και κοιμόμουν στο καθιστικό. Ανέκαθεν είχα πλήρη συνείδηση του πώς ο τόπος γέννησής μας, το τι μας δίνεται και τι μας παρακρατείται, καθορίζει τις κοινωνικές μας δυνατότητες. Ήρθα στη Νέα Υόρκη. Φοίτησα στο Parson’s για ένα χρόνο. Ξεκίνησα να εργάζομαι ως λογιστικός υπάλληλος και στη συνέχεια ως τηλεφωνήτρια. Ζώντας στο Nιούαρκ και αργότερα στη Νέα Υόρκη, ίσως δεν διάβαζα τις εφημερίδες αλλά τις έβλεπα καθημερινά στο μετρό και παντού. Ξαφνικά, έμαθα ότι υπήρχαν θέσεις εργασίας στον όμιλο Condé Nast. Ήμουν τυχερή. Με προσέλαβαν ως δεύτερη σχεδιάστρια. Αν δεν προσέλκυα αναγνώστες, θα με απέλυαν. Περικοπή εικόνων. Επιλογή γραμματοσειρών. Ξεκινώντας, σκέφτηκα: «Θέλω να γίνω καλλιτεχνική διευθύντρια». Όμως ήταν ένας διαφορετικός κόσμος. Ένιωθα σαν καπνοδοχοκαθαριστής συγκριτικά με άλλους συναδέλφους μου. Πήρα μεγάλη άδεια, ώστε να ξεδιαλύνω τι μπορεί να σημαίνει το να αποκαλώ τον εαυτό μου καλλιτέχνιδα. Θυμάμαι να ρωτώ τους γύρω μου: «Μπορώ να είμαι καλλιτέχνιδα επικολλώντας και χρησιμοποιώντας μαρκαδόρους;» «Όχι, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό». Συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τις δυνατότητές μου ως σχεδιάστρια, ώστε να παράγω το έργο μου. Μου αρέσουν οι λιτές γραμματοσειρές, το είδος της σαφήνειας των γραμματοσειρών sans serif. Είχα την αίσθηση ότι το κόκκινο αιχμαλωτίζει την προσοχή. Κατά κανόνα, δεν διέθετα χρήματα για έγχρωμες εκτυπώσεις εικόνων. Πήγαινα στα παλαιοβιβλιοπωλεία, έβρισκα παλιά περιοδικά και τα μετέτρεπα σε ασπρόμαυρες εικόνες. Στην εποχή μας... το 1981...το 1983... ...το να εκθέτεις το έργο σου σε καθιστούσε μέρος του διαλόγου. Όταν άρχισε η ομάδα μου να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης και να πωλούνται έργα μας, σκέφτηκα: «Αν το έργο μου σταδιακά εμπορευματοποιείται, αυτό θα πρέπει να αντιμετωπιστεί». Ζητήματα αξίας, εξουσίας... ...δυστυχώς, δεν παύουν να υφίστανται. Η αρχιτεκτονική είναι η πρώτη μου αγάπη. Χωροθετώ τις ιδέες. Γνωρίζω ποιες περιοχές θα εμπλέξω, ώστε να ενεργοποιηθεί ένας χώρος με εικόνες και κείμενο. «Σκέψου όπως εμείς». «Μίσησε όπως εμείς». «Νιώσε φόβο όπως εμείς». Θέλω το έργο μου να εγείρει σχόλια. [ΔΙΑΔΗΛΩΤΡΙΑ] «Δικαίωμα στη ζωή, ο τίτλος σου είναι ένα ψέμα»... «Αδιαφορείτε για το αν οι γυναίκες πεθαίνουν». [KRUGER] Δημιούργησα «Το σώμα σου είναι πεδίο μάχης», ώστε να ενθαρρύνω τη συμμετοχή στη διαδήλωση. Αφορούσε τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών. Καλούσα για να προσφέρω υπηρεσίες στον Οικογενειακό Προγραμματισμό και δεν είχαν ιδέα ποια, στο καλό, ήμουν. Έλεγαν ότι συνεργαζόταν με διαφημιστικό πρακτορείο. «Α, εντάξει, λοιπόν». Χρησιμοποιούσα τον εκτυπωτή Quirky. Εκεί εκτύπωνα τότε όλες τις αφίσες. Έπειτα έβγαινα έξω στη μια ή στις δύο το πρωί και αναρτούσα τις αφίσες σε όλη την πόλη. Φυσικά, είμαι φεμινίστρια. 'Ομως ποτέ δεν έχω διανοηθεί την έμφυλη ταυτότητα ή τη σεξουαλικότητα ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη. Ούτε έχω διανοηθεί ποτέ την κοινωνική τάξη ως ανεξάρτητη από τη φυλετική ταυτότητα. Κάτι που αξίζει να σκεφτούμε σοβαρά είνια το τι καθορίζει την ταυτότητά μας στον κόσμο που ζούμε και το πως το πολιτισμικό μας πλαίσιο μας πλάθει και μας εμπεριέχει. Υπάρχουν στερεότυπα... ...που αφορούν τον καλλιτέχνη... ...ή τον μουσικό. Αυτά είναι τα ηπιότερα στερεότυπα. Συνήθως με ρωτάνε αν μπορούν να έρθουν στο στούντιό μου. Και απαντώ: «Θέλετε να βάλω και έναν μπερέ και να φωτογραφηθώ στο μεγάλο τραπέζι;» Αρνούμαι. Δεν θέλω καθόλου να είμαι αυτό το πρόσωπο. Υπάρχει αρκετό οπτικό υλικό που αφορά εμένα. Δεν χρειάζονται εκατομμύρια εικόνες. Τι σημαίνει να στρέφεις την κάμερα σε ένα άλλο πρόσωπο; Θεωρώ ότι αυτή η πράξη ενέχει βαρβαρότητα. «Εσύ.». «Εσύ γνωρίζεις ότι οι γυναίκες έχουν λειτουργήσει για αιώνες ως καθρέπτες που κατέχουν τη μαγική και υπέροχη δύναμη να αντανακλούν την αντρική φιγούρα ως δύο φορές ανώτερη από το φυσικό της μέγεθος». Αυτή είναι μια ρήση της Virginia Woolf. Αισθάνθηκα την ανάγκη να επικαλεστώ αυτή τη ρήση.