WEBVTT

00:00:00.000 --> 00:00:04.627
Όταν οι άνθρωποι με ρωτούν ποια
είναι η κύρια έμπνευσή μου

00:00:04.627 --> 00:00:07.512
λέω ότι είναι το αρχαίο ελληνικό δράμα

00:00:08.204 --> 00:00:14.111
αν πάρεις ένα έργο όπως η Μήδεια
που γράφτηκε πριν από 2300 χρόνια

00:00:14.111 --> 00:00:17.350
πρόκειται για μια γυναίκα που
δολοφονεί τα παιδιά της λόγω της

00:00:17.350 --> 00:00:19.538
ζήλειας για τον άντρα της

00:00:19.538 --> 00:00:24.087
αν δεν είναι αυτό μια ιστορία εγκλήματος, 
δεν ξέρω τί είναι μια ιστορία εγκλήματος

00:00:24.087 --> 00:00:29.551
η μόνη διαφορά είναι ότι δεν υπάρχει
αστυνομικός σε αυτήν

00:00:29.551 --> 00:00:33.075
αφού στην Ελλάδα εκείνη την εποχή δεν 
υπήρχαν αστυνομικές δυνάμεις

00:00:33.122 --> 00:00:36.798
αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω 
αν είχαν αστυνομική δύναμη,

00:00:36.798 --> 00:00:38.765
θα είχαν και έναν αστυνομικό στο έργο

00:00:39.906 --> 00:00:43.348
αλλά το να χρησιμοποιήσεις τον καθρέφτη 
του έγκληματος

00:00:43.348 --> 00:00:46.156
για να εξετάσεις
τις αντιφάσεις στην κοινωνία

00:00:46.703 --> 00:00:49.536
αυτό είναι που με ενδιαφέρει.

00:00:49.536 --> 00:00:54.696
Κοίτα τον Μακμπέθ, πάρε τον Μακμπέθ
και βάλε τον Ρίτσαρντ Νίξον εκεί:

00:00:54.696 --> 00:00:58.816
έχεις την ίδια ιστορία, κατά κάποιο τρόπο.

00:00:58.816 --> 00:01:04.208
Και ύστερα μπορώ να πω ότι, ναι, υπάρχουν 
και καθαρές αστυνομικές ιστορίες

00:01:04.208 --> 00:01:05.658
που με εμπνέουν.

00:01:05.658 --> 00:01:07.786
Για παράδειγμα ο Σέρλοκ Χολμς.

00:01:07.786 --> 00:01:13.120
Για τον λόγο ότι πολλές ιστορίες μιλούν 
για την αγγλική κοινωνία,

00:01:13.120 --> 00:01:17.056
για την υποκρισία, για πολλά πράγματα

00:01:17.056 --> 00:01:23.845
Έτσι, δεν βλέπω διαφορές γράφοντας
αστυνομικό ή άλλο μυθιστόρημα

00:01:23.845 --> 00:01:28.652
Νομίζω, με κάποια υπεροψία, μπορώ να
πω ότι το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι ένα

00:01:28.652 --> 00:01:31.661
από τα παλαιότερα λογοτεχνικά είδη 
που υπάρχουν

00:01:33.649 --> 00:01:38.578
δεν εφευρέθηκε από τον Έντγκαρ Άλαν Πόε,
είναι πολύ παλαιότερη.

00:01:38.578 --> 00:01:45.658
Όλοι οι πρόγονοί μου ήταν μουσικοί,
έπαιζαν σε εκκλησίες, οργανοπαίχτες και

00:01:45.658 --> 00:01:48.548
ο παππούς μου ήταν συνθέτης

00:01:48.548 --> 00:01:50.538
και νομίζω πως όταν ήμουν νέος,

00:01:50.538 --> 00:01:54.248
σκέφτηκα και τον εαυτό μου ως μουσικό

00:01:55.579 --> 00:02:00.957
αλλά συνειδητοποίησα αρκετά γρήγορα
ότι (έπαιζα το βιολί) δεν θα ήμουν ποτέ

00:02:00.957 --> 00:02:04.953
τόσο καλός όσο θα ήθελα

00:02:04.953 --> 00:02:09.904
έτσι, κατά κάποιον τρόπο, επέλεξα ένα άλλο
όργανο επειδή πρέπει να καταλάβεις ότι

00:02:09.904 --> 00:02:14.586
το γράψιμο είναι ένα είδος οργάνου που 
έχεις στα χέρια σου

00:02:14.586 --> 00:02:19.270
Αλλά από την άλλη πλευρά μπορείς να πεις
ότι η μουσική είναι ένα πολύ σημαντικό

00:02:19.270 --> 00:02:22.287
κομμάτι του γραψίματος

00:02:22.287 --> 00:02:28.234
όπως συμβαίνει στη ζωγραφική, στη
γλυπτική, όπως και σε κάθε άλλο

00:02:28.234 --> 00:02:33.121
είδος τέχνης, θα έλεγα

00:02:33.121 --> 00:02:38.818
Το σπίτι μου ήταν γεμάτο μουσική, 
αλλά ήταν επίσης γεμάτο βιβλία

00:02:38.818 --> 00:02:41.738
και νομίζω ότι μεγάλωσα σε αυτό
που μπορείς να ονομάσεις μια

00:02:41.738 --> 00:02:44.659
πραγματικά φιλελεύθερη οικογένεια επειδή

00:02:44.659 --> 00:02:51.817
πρώτα απ 'όλα κανείς δεν έλεγε τίποτα 
αν αργούσες το βράδυ διαβάζοντας

00:02:51.817 --> 00:02:55.496
και δεύτερον κανείς δεν σε ρωτούσε
τί διάβαζες

00:02:55.496 --> 00:02:59.738
και αυτός είναι για μένα ένας καλός 
ορισμός της φιλελεύθερης οικογένειας

00:02:59.738 --> 00:03:05.439
Νομίζω ότι το ιδιαίτερο πράγμα στην 
παιδική μου ηλικία ήταν το γεγονός

00:03:05.439 --> 00:03:08.844
ότι δεν υπήρχε μητέρα

00:03:08.844 --> 00:03:12.279
είχε φύγει από την οικογένεια, οπότε
μεγάλωσα με τον πατέρα μου και ήταν

00:03:12.279 --> 00:03:13.579
πολύ απασχολημένος

00:03:13.579 --> 00:03:17.378
αλλά μπορώ να θυμηθώ τη νύχτα 
μερικές φορές θα του έλεγα κάτι

00:03:17.378 --> 00:03:21.178
για αυτό που είχα διαβάσει

00:03:21.178 --> 00:03:25.117
και ήταν αρκετά έξυπνος για να κάτσει
δύο λεπτά να ακούσει

00:03:25.117 --> 00:03:29.057
όλα τα ηλίθια πράγματα που έλεγα
για όσα διάβαζα

00:03:30.897 --> 00:03:38.287
και νομίζω ότι είναι ένα από τα μαθήματα
που πήρα: πρέπει πάντα να ακούς ένα παιδί

00:03:38.287 --> 00:03:43.260
Νομίζω ότι ο πραγματικός καλλιτέχνης είναι
το παιδί

00:03:43.260 --> 00:03:48.310
γιατί, αν θυμάσαι όταν ήσουν 
4, 5 ή 6 ετών,

00:03:48.310 --> 00:03:53.949
ξέρεις, είχες μια τεράστια πίστη στο 
γεγονός ότι θα μπορούσες να μετατρέψεις

00:03:53.949 --> 00:03:55.996
μια πέτρα σε αυτοκίνητο,

00:03:55.996 --> 00:03:59.308
ή ένα κομμάτι ξύλο σε οτιδήποτε άλλο

00:03:59.308 --> 00:04:03.656
Ύστερα, ξεκινάς το σχολείο και ξέρεις 
τί συμβαίνει

00:04:03.656 --> 00:04:07.977
ο ορθολογισμός αναλαμβάνει...
ίσως είναι απαραίτητο

00:04:07.977 --> 00:04:14.611
αλλά αργότερα όταν ίσως θα ήθελες
τελικά να γίνεις καλλιτέχνης,

00:04:14.611 --> 00:04:20.498
τότε πρέπει να ανακτήσεις αυτό 
που είχες ως παιδί

00:04:20.498 --> 00:04:27.056
Νομίζω ότι αυτή η σύνδεση έχει να κάνει 
με το θάρρος που είχες ως παιδί

00:04:27.056 --> 00:04:34.239
να θέσεις τις πραγματικά δύσκολες 
ερωτήσεις

00:04:34.239 --> 00:04:39.660
Μερικές φορές ρωτάω τους ανθρώπους 
όταν είμαι έξω και μιλάω:

00:04:39.660 --> 00:04:44.786
ποιος νομίζετε ότι είναι το μεγαλύτερο 
είδωλό μου; ή το πρότυπό μου;

00:04:44.786 --> 00:04:47.817
και οι άνθρωποι μαντεύουν το ένα και 
το άλλο, και λέω

00:04:47.817 --> 00:04:52.258
όχι, έχω φωτογραφία, μια μικρή φωτογραφία 
στον τοίχο μου

00:04:52.258 --> 00:04:57.738
και το μεγαλύτερο είδωλό μου είναι ο
εαυτός μου των 12 ετών

00:04:57.738 --> 00:05:02.285
και όταν βλέπω αυτόν τον τύπο, αυτό το 
αγόρι, εμένα στα 12 μου χρόνια,

00:05:02.285 --> 00:05:08.120
Νομίζω ότι τότε ήμουν στα καλύτερά μου. 
Δεν έβλεπα κανένα όριο στη ζωή.

00:05:08.120 --> 00:05:13.098
Πίστευα στη φαντασία και στην
πραγματικότητα

00:05:13.098 --> 00:05:18.682
Νόμιζα ότι κάθε βουνό μπορούσες να
το ανέβεις,

00:05:18.682 --> 00:05:23.327
κάθε έρημο μπορούσες 
να την διασχίσεις

00:05:23.327 --> 00:05:27.202
έτσι βλέπω αυτό το αγόρι και προσπαθώ
να το μιμηθώ,

00:05:27.202 --> 00:05:30.358
προσπαθώ να είμαι τόσο γενναίος
και τόσο καλός όσο ήταν κι αυτό.

00:05:30.358 --> 00:05:35.179
Η αίσθηση ότι μπορείς να βάζεις μια λέξη 
μετά την άλλη λέξη

00:05:35.179 --> 00:05:38.120
φτιάχνοντας μια πρόταση
και μετά να κάνεις μια άλλη πρόταση,

00:05:38.120 --> 00:05:44.454
και έπειτα να έχεις μια ιστορία… αυτό
είναι για μένα ένα θαύμα.

00:05:44.454 --> 00:05:47.286
Και αυτό είναι η κατανόηση 
μέσω της ανάγνωσης

00:05:47.286 --> 00:05:50.671
και μετά προφανώς έρχεται το επόμενο
θαύμα: που συνειδητοποιείς ότι

00:05:50.671 --> 00:05:53.576
μπορούσες να το κάνεις αυτό μόνος σου.

00:05:53.576 --> 00:05:56.578
Ήταν το επόμενο θαύμα.

00:05:56.578 --> 00:06:01.837
Θυμάμαι ακόμα ότι το πρώτο πράγμα που 
έγραψα ποτέ

00:06:01.837 --> 00:06:07.096
ήταν μια γραμμή για τον Ροβινσώνα
Κρούσο σε μία σελίδα

00:06:07.096 --> 00:06:10.205
Και τί δεν θα έδινα για να έχω αυτό
το χαρτί ακόμα

00:06:10.205 --> 00:06:14.632
αλλά δεν το έχω, έχει χαθεί φυσικά… 
Μάλλον ήμουν 6 ετών όταν το έγραψα

00:06:14.632 --> 00:06:19.079
κι εγώ, παρεμπιπτόντως,

00:06:19.079 --> 00:06:21.880
ακόμα πιστεύω ότι ο Ροβινσώνας 
Κρούσος είναι το καλύτερο

00:06:21.880 --> 00:06:25.470
μυθιστόρημα που γράφτηκε ποτέ

00:06:25.470 --> 00:06:29.721
για έναν πολύ απλό λόγο: ο 
Ροβινσώνας

00:06:29.721 --> 00:06:33.657
δεν είναι μόνος στο νησί 
μέχρι την Παρασκευή,

00:06:33.657 --> 00:06:39.619
είναι μόνος στο νησί με τον αναγνώστη
και αυτό είναι σημαντικό

00:06:39.619 --> 00:06:44.621
είσαι σε αυτό το νησί, με τον 
Ροβινσώνα... τον βοηθάς

00:06:44.621 --> 00:06:48.828
αυτός είναι ένας ιδιοφυής τρόπος 
να αφηγηθείς μια ιστορία. Δεν θα μπορούσα

00:06:48.828 --> 00:06:53.586
ποτέ να σκεφτώ μια πλοκή καλύτερη
από αυτήν

00:06:53.586 --> 00:06:58.338
Θα μπορούσες να βγάλεις συγκεκριμένους 
χαρακτήρες από συγκεκριμένα βιβλία,

00:06:58.338 --> 00:07:02.900
να τους βγάλεις από τα βιβλία και 
να τους πάρεις μαζί σου ως φίλους.

00:07:02.900 --> 00:07:05.932
Νομίζω ότι ένα από τα πιο σημαντικά
πράγματα με την τέχνη είναι

00:07:05.932 --> 00:07:07.518
ότι βρίσκεις φίλους εκεί

00:07:07.518 --> 00:07:09.998
θα μπορούσες να έχεις έναν
πίνακα ζωγραφικής κάπου

00:07:09.998 --> 00:07:13.527
όταν βλέπεις κάποιον σε έναν πίνακα
θα μπορούσες να βγάλεις το πρόσωπο αυτό

00:07:13.527 --> 00:07:18.316
από τον πίνακα και να το κάνεις φίλο 
που σε ακολουθεί στη ζωή.

00:07:18.316 --> 00:07:26.241
Η τέχνη για μένα είναι απαραίτητη για
να δεις πώς φαίνεται ο κόσμος,

00:07:26.241 --> 00:07:29.787
για να κατανοήσεις τον κόσμο βλέποντας 
πώς οι άλλοι τον δείχνουν

00:07:29.787 --> 00:07:35.336
Θα μπορούσε να είναι ο Φράνσις Μπέικον ή
ο Γκόγια ή ο Κεν Χολτς

00:07:35.336 --> 00:07:38.977
μερικές φορές το καταταλαβαίνω αμέσως

00:07:38.977 --> 00:07:41.939
μερικές φορές δεν το καταλαβαίνω καθόλου

00:07:41.939 --> 00:07:45.957
μερικές φορές δεν θέλω να το καταλάβω.
Θέλω απλώς αυτό το συναίσθημα να

00:07:45.957 --> 00:07:50.213
απορροφηθεί από το σύμπαν μου 
και να μείνει εκεί

00:07:50.213 --> 00:07:53.926
Νομίζω ότι η πραγματική τέχνη, είτε 
πρόκειται για ζωγραφική είτε για μουσική,

00:07:53.926 --> 00:07:54.936
ή οτιδήποτε άλλο,

00:07:54.936 --> 00:07:58.882
σου προσφέρει πάντα μια συγκεκριμένη
έκπληξη

00:07:58.882 --> 00:08:03.936
αν δεν υπάρχει έκπληξη, νομίζω ότι 
καταρρέει.

00:08:03.936 --> 00:08:07.907
Πηγαίνω στο μουσείο Πράδο στη Μαδρίτη
μία φορά το χρόνο,

00:08:07.907 --> 00:08:10.952
είναι ένα είδος προσκυνήματος 
που κάνω,

00:08:10.952 --> 00:08:13.177
περνάω δύο μέρες εκεί.

00:08:13.177 --> 00:08:19.016
Και ξέρεις το να περπατάς σε δωμάτια 
γεμάτα από πίνακες του Βελασκέζ

00:08:19.016 --> 00:08:22.504
και μετά να μπαίνεις στον Γκόγια, 
για παράδειγμα,

00:08:22.504 --> 00:08:28.111
ε δεν είναι το ίδιο μουσείο. Δεν είναι
το ίδιο...

00:08:28.111 --> 00:08:30.249
είναι σαν να είναι δύο
διαφορετικοί κόσμοι

00:08:30.249 --> 00:08:34.127
θα μπορούσες να πείς ότι είναι και οι δύο
ζωγράφοι, αλλά υπάρχει κάτι στο οποίο

00:08:34.127 --> 00:08:35.383
διαφέρουν περισσότερο,

00:08:35.383 --> 00:08:40.267
μου λένε διαφορετικές ιστορίες για την 
ανθρώπινη κατάσταση,

00:08:40.267 --> 00:08:44.654
νομίζω ότι δεν μπορείς να πλησιάσεις 
περισσότερο από αυτό στον ορισμό

00:08:44.654 --> 00:08:49.751
της τέχνης: ένας καλός καλλιτέχνης σου
λέει μια ιστορία ζωής

00:08:49.751 --> 00:08:54.487
Ένας άλλος καλλιτέχνης σου λέει μια άλλη
ιστορία, ένας κακός καλλιτέχνης δεν σου

00:08:54.487 --> 00:08:56.356
λέει τίποτα.

00:08:56.356 --> 00:09:00.968
Δεν φοβάμαι να μιλήσω για καλή τέχνη ή
κακή τέχνη. Νομίζω ότι ζούμε σε μια εποχή

00:09:00.968 --> 00:09:04.418
όπου οι άνθρωποι φοβούνται να μιλήσουν
γι' αυτό

00:09:04.418 --> 00:09:08.131
και δεν νομίζω ότι είναι καλό, επειδή 
πρέπει να είμαστε σε θέση να πούμε ότι

00:09:08.131 --> 00:09:10.474
κάποιο έργο τέχνης είναι πιο καλό
από κάποιο άλλο

00:09:10.474 --> 00:09:14.298
μετά μπορούμε να συζητήσουμε πάνω
σε αυτό: τί εννοείς με αυτό; Δεν συμφωνώ

00:09:14.298 --> 00:09:18.122
μαζί σου... αλλά μπορούμε να συζητήσουμε.

00:09:18.122 --> 00:09:21.540
Σήμερα νομίζω πως οι κριτικές είναι
πολύ... τους λείπει το κουράγιο

00:09:21.540 --> 00:09:23.498
κατά κάποιον τρόπο.

00:09:23.498 --> 00:09:29.689
Νομίζω πως αν κοιτάξεις μέσα στην ιστορία,
τα περισσότερα έργα τέχνης, στα πιο

00:09:29.689 --> 00:09:35.620
σημαντικά είδη τέχνης είτε είναι γλυπτά,
βιβλία ή οτιδήποτε άλλο,

00:09:35.620 --> 00:09:42.178
υπάρχει μια διάσταση ονείρου για μια 
καλύτερη κοινωνία

00:09:42.178 --> 00:09:45.277
και είναι προφανές σε μένα και στους
πιο πολλούς ανθρώπους

00:09:45.277 --> 00:09:49.497
ότι ζούμε σε έναν τρομερό κόσμο σήμερα

00:09:49.497 --> 00:09:52.801
και το πιο τρομερό πράγμα με τον κόσμο
σήμερα,

00:09:52.801 --> 00:09:57.686
δημιουργεί τόσα πολλά προβλήματα,
που είναι εντελώς περιττά

00:09:57.686 --> 00:10:02.483
να σου δώσω ένα μόνο παράδειγμα: 
εγώ ως συγγραφέας

00:10:02.483 --> 00:10:10.917
το 2012 εκατομμύρια παιδιά βγαίνουν
έξω στον κόσμο αναλφάβητα,

00:10:10.917 --> 00:10:13.203
δεν μπορούν να διαβάσουν, 
δεν μπορούν να γράψουν

00:10:13.203 --> 00:10:17.036
και αυτό είναι εντελώς περιττό.

00:10:17.036 --> 00:10:20.412
Θα μπορούσαμε να έχουμε εξαλείψει 
τον αναλφαβητισμό πολύ καιρό πριν

00:10:20.412 --> 00:10:25.120
αν είχαμε θελήσει πραγματικά να το
κάνουμε. Όμως δεν το κάνουμε,

00:10:25.120 --> 00:10:29.621
κι έτσι αυτοί οι άνθρωποι είναι χαμένοι,
αφού η ανάγνωση και η γραφή και λίγα

00:10:29.621 --> 00:10:34.122
μαθηματικά παραμένουν τα πιο σημαντικά
εργαλεία που έχεις στη ζωή

00:10:34.122 --> 00:10:37.747
και το βρίσκω αυτό τρομερά αηδιαστικό,
τέτοια ντροπή, που προφανώς

00:10:37.747 --> 00:10:40.707
πρέπει να μιλήσω γι' αυτό

00:10:40.707 --> 00:10:43.970
όταν οι άνθρωποι με ρωτούν:
"μπορεί κάποιος να αγοράσει

00:10:43.970 --> 00:10:49.583
τα βιβλία σου στη Μοζαμβίκη;" λέω,
"γιατί;". έδω υπάρχει μόνο ένα

00:10:49.583 --> 00:10:52.577
σημαντικό βιβλίο και είναι
το αλφαβητάριο

00:10:52.577 --> 00:10:56.499
αν είναι κάποιο πρόγραμμα στον υπολογιστή 
ή κάποιο βιβλίο, δεν με νοιάζει

00:10:56.499 --> 00:11:02.286
όμως εξάλειψε τον αναλφαβητισμό προτού 
μιλήσεις για κάτι άλλο

00:11:02.286 --> 00:11:06.328
και μετά μπορούμε να συνεχίσουμε,
κοιτώντας τον κόσμο και τα περισσότερα

00:11:06.328 --> 00:11:10.371
προβλήματα που σκοτώνουν τους 
ανθρώπους είναι περιττά

00:11:10.371 --> 00:11:14.214
και δεν θα καταλάβαινα πως θα μπορούσα
να χρησιμοποιήσω το όργανό μου χωρίς

00:11:14.214 --> 00:11:18.057
με τον έναν ή τον άλλον τρόπο
να μιλήσω γι' αυτό

00:11:18.057 --> 00:11:22.261
δεν θα μπορούσα να καταλάβω τον εαυτό μου

00:11:22.261 --> 00:11:26.765
Ως συγγραφέας είμαι διανοούμενος και 
ως διανοούμενος,

00:11:26.765 --> 00:11:30.120
η ευθύνη μου είναι να αντιδρώ 
με κάποιον τρόπο

00:11:30.120 --> 00:11:32.786
σε ό,τι βλέπω στην κοινωνία

00:11:32.786 --> 00:11:35.036
αυτός είναι ο ρόλος του διανοούμενου

00:11:35.036 --> 00:11:39.536
τουλάχιστον αν έχεις την ιδέα ότι είσαι
ριζοσπαστικός διανοούμενος

00:11:39.536 --> 00:11:49.336
για εμένα ανάγεται στην εποχή του 
Διαφωτισμού του Ντιντερό και του Βολταίρου

00:11:49.336 --> 00:11:51.818
ο ρόλος του διανοούμενου

00:11:51.818 --> 00:11:57.188
και πιστεύω πως αυτό είναι σωστό και
γι' αυτό δρω με τον τρόπο που δρω

00:11:57.188 --> 00:12:03.036
γράφω πολλά και διάφορα πράγματα όμως
μιλώ επίσης αν είναι απαραίτητο

00:12:03.036 --> 00:12:11.057
θα έλεγα λοιπόν πως είναι η σχέση μου με 
το ιδανικό του Διαφωτισμού βασικά

00:12:11.067 --> 00:12:14.936
και συμφωνώ με αυτό, με το γεγονός
πως θα έπρεπε να μιλάς

00:12:14.936 --> 00:12:19.536
συμφωνώ ζούμε σε μια πολύ περίεργη
κατάσταση:

00:12:19.536 --> 00:12:23.417
ποτέ δεν έχουμε ξαναδεί μια τέτοια ροή
πληροφορίας

00:12:23.417 --> 00:12:27.386
και ποτέ οι άνθρωποι δεν γνώριζαν
τόσα λίγα όσο σήμερα

00:12:27.386 --> 00:12:32.338
αφού όλα έχουν μετατραπεί σε θραύσματα

00:12:32.338 --> 00:12:39.274
αρκεί να δεις τις ειδήσεις στην Δανία και 
την Σουηδία, σύντομες ειδήσεις,

00:12:39.274 --> 00:12:43.655
η χειρότερη περίπτωση είναι προφανώς 
στις ΗΠΑ, όπου δεν καταλαβαίνεις τίποτα

00:12:43.655 --> 00:12:45.817
από τις ειδήσεις

00:12:45.817 --> 00:12:50.487
κι αυτό είναι προφανώς επικίνδυνο

00:12:50.487 --> 00:12:52.008
και συμφωνώ επίσης ότι γίνεται

00:12:52.008 --> 00:12:56.470
πολύ κακή χρήση των λέξεων σήμερα

00:12:59.393 --> 00:13:05.073
όμως νομίζω ότι ο λόγος που εγώ κι εσύ 
χρησιμοποιούμε

00:13:05.073 --> 00:13:08.418
θα είναι πάντα το πιο σημαντικό 
πράγμα στην επικοινωνία

00:13:08.418 --> 00:13:18.120
έτσι νομίζω πάντα θα υπάρχει 
ένας τρόπος να καθαρίσεις το χάος

00:13:18.120 --> 00:13:23.452
αλλά αυτό που για μένα είναι πολύ δύσκολο
σήμερα

00:13:23.452 --> 00:13:29.580
διαβάζω μερικές φορές αυτά τα τουίτερ
και μπλογκς και

00:13:29.580 --> 00:13:31.787
είναι ένας τρόπος για να πεις

00:13:31.787 --> 00:13:35.058
ότι η απλοποίηση των πραγμάτων 
είναι το καλύτερο πράγμα

00:13:35.058 --> 00:13:38.642
κι εγώ λέω, όχι, να περιπλέκεις τα
πράγματα... επειδή η αλήθεια είναι πάντα

00:13:38.642 --> 00:13:41.007
περίπλοκη κατά κάποιον τρόπο

00:13:41.007 --> 00:13:44.532
κι έτσι συμφωνώ πως κάτι συμβαίνει 
με τη γλώσσα αλλά δεν φοβάμαι ότι

00:13:44.532 --> 00:13:46.577
θα την χάσουμε

00:13:46.577 --> 00:13:50.006
διότι αν την χάσουμε θα χάσουμε την 
ανθρώπινη υπόστασή μας

00:13:50.006 --> 00:13:52.310
όχι, δεν θα το κάνουμε αυτό

00:13:52.310 --> 00:13:55.332
νομίζω επίσης πως υπάρχει ανάγκη,

00:13:55.332 --> 00:13:58.324
μπορώ να το νιώσω,
υπάρχει μια ανάγκη

00:13:58.324 --> 00:14:02.285
μεταξύ πολλών αναγνωστών, 
να παίρνουν μεγάλες ιστορίες

00:14:02.285 --> 00:14:06.338
είναι τόσο κουρασμένοι με αυτά τα μικρά
θραύσματα

00:14:06.338 --> 00:14:11.258
οπότε θέλουν μια μεγάλη ιστορία. Θέλουν
κατά κάποιον τρόπο Ντίκενς

00:14:11.258 --> 00:14:15.447
πράγμα που κι εγώ κάνω: αν βρω ένα καλό 
μυθιστόρημα, που έχει 400 σελίδες,

00:14:15.447 --> 00:14:17.577
είμαι χαρούμενος

00:14:17.577 --> 00:14:22.418
αν είναι κακό, δεν έχει σημασία αν είναι 
100 ή 400 σελίδες

00:14:22.418 --> 00:14:28.878
οπότε δεν φοβάμαι, ακόμα και
το έπος θα επιβιώσει

00:14:28.878 --> 00:14:33.657
ξέρω φυσικά ότι δεν θα είμαι σε θέση
να κάνω όλα όσα θέλω

00:14:33.657 --> 00:14:40.786
ο θάνατος πάντα έρχεται να σε ενοχλήσει,
πότε δε ξέρεις πότε έρχεται

00:14:40.786 --> 00:14:46.426
και σε κάποιες ελάχιστες στιγμές
αισθάνομαι ένα είδος απελπισίας,

00:14:46.426 --> 00:14:49.996
ακόμα κι ένα είδος κατάθλιψης 
γι΄αυτόν τον φόβο

00:14:49.996 --> 00:14:52.031
αλλά έτσι είναι η ζωή.

00:14:52.031 --> 00:14:53.134
Αν ακούσεις

00:14:53.134 --> 00:14:57.385
για παράδειγμα τα κουαρτέτα 
εγχόρδων

00:14:57.385 --> 00:15:01.763
που έγραψε ο Μπετόβεν
όταν ήταν ηλικιωμένος,

00:15:01.763 --> 00:15:06.458
σου παρουσιάζουν κάτι εντελώς
νέο στην μουσική του

00:15:06.458 --> 00:15:10.418
ήταν σαν να είχε... όταν άρχιζε να
μεγαλώνει,

00:15:10.418 --> 00:15:14.379
δεν του καιγόταν καρφί
για τίποτα

00:15:14.379 --> 00:15:19.512
δεν είχε τίποτα να χάσει οπότε άρχισε
να γράφει μια νέα μουσική που ο κόσμος

00:15:19.512 --> 00:15:22.346
δεν είχε ποτέ ξαναακούσει

00:15:22.346 --> 00:15:26.057
είναι τα τελευταία του κουαρτέτα εγχόρδων

00:15:26.057 --> 00:15:30.298
οπότε, ίσως γίνονται πράγματα όταν
μεγαλώνεις,

00:15:30.298 --> 00:15:34.539
τα οποία σου δίνουν ένα είδος 
νέας ελευθερίας,

00:15:34.539 --> 00:15:38.457
δεν το ξέρεις κιόλας, αυτό είναι 
που ελπίζω

00:15:38.457 --> 00:15:45.955
για μένα, προφανώς, η ζωή έχει νόημα
όταν μπορώ να κάτσω

00:15:45.955 --> 00:15:48.514
να προσπαθήσω 
να διατυπώσω κάτι

00:15:48.514 --> 00:15:52.040
αφού ό,τι κι αν κάνεις, προσπαθείς, 
προσπαθείς... ποτέ δεν ξέρεις πότε

00:15:52.040 --> 00:15:54.766
θα έχεις επιτυχία ή όχι,

00:15:54.955 --> 00:15:57.649
αλλά προσπαθείς να κάνεις κάτι

00:15:57.649 --> 00:16:05.121
αυτό πλησιάζει περισσότερο για μένα 
το νόημα της ζωής στην δημιουργικότητα

00:16:05.121 --> 00:16:11.405
δεν νομίζω πως έχω μια πιο έξυπνη
απάντηση από αυτή.