WEBVTT

00:00:00.000 --> 00:00:04.000
ผมอยากพาคุณไปยังโลกอีกโลกหนึ่ง

00:00:04.000 --> 00:00:06.000
และผมก็อยากแบ่งปัน

00:00:06.000 --> 00:00:10.000
ตำนานรัก 45 ปี

00:00:10.000 --> 00:00:13.000
กับคนจน

00:00:13.000 --> 00:00:16.000
ที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยเงินน้อยกว่าหนึ่งเหรียญสหรัฐต่อวัน

00:00:18.000 --> 00:00:22.000
ผมได้รับการศึกษาแบบชนชั้นผู้ดี หยิ่งยโส

00:00:22.000 --> 00:00:26.000
และมีราคาแพงมากในอินเดีย

00:00:26.000 --> 00:00:29.000
การศึกษานั้นเกือบทำลายผม

00:00:31.000 --> 00:00:33.000
ผมพร้อมแล้วที่จะ

00:00:33.000 --> 00:00:36.000
เป็นนักการทูต อาจารย์ แพทย์ --

00:00:36.000 --> 00:00:40.000
พร้อมทุกอย่าง

00:00:40.000 --> 00:00:43.000
แต่แล้วผมก็ไม่ได้เป็น แต่ผมเป็นแชมเปี้ยนสควอชอินเดีย

00:00:43.000 --> 00:00:45.000
ติดกันสามปี

00:00:45.000 --> 00:00:47.000
(เสียงหัวเราะ)

00:00:47.000 --> 00:00:50.000
โลกทั้งใบกางอยู่ต่อหน้าผม

00:00:50.000 --> 00:00:52.000
ทุกอย่างรออยู่แทบเท้าผม

00:00:52.000 --> 00:00:55.000
ผมไม่มีทางทำอะไรผิด

00:00:55.000 --> 00:00:57.000
เสร็จแล้วผมก็คิดอยากรู้

00:00:57.000 --> 00:00:59.000
ว่าใช้ชีวิตและทำงานอย่าง

00:00:59.000 --> 00:01:01.000
ในหมู่บ้าน ดูว่าเป็นยังไง

NOTE Paragraph

00:01:01.000 --> 00:01:03.000
ดังนั้นในปี 1965

00:01:03.000 --> 00:01:07.000
ผมจึงไปยังที่ที่ถูกเรียกว่า ทุพภิกขภัยที่รุนแรงที่สุดในอินเดีย ในแคว้นบิฮาร์

00:01:07.000 --> 00:01:10.000
ผมเห็นคนอดอยาก คนตาย

00:01:10.000 --> 00:01:13.000
ตายจากความหิวโหยเป็นครั้งแรกในชีวิต

00:01:13.000 --> 00:01:16.000
มันเปลี่ยนชีวิตผมครับ

00:01:16.000 --> 00:01:18.000
ผมกลับมาบ้าน

00:01:18.000 --> 00:01:20.000
บอกแม่ว่า

00:01:20.000 --> 00:01:23.000
"ผมอยากไปใช้ชีวิตและทำงานในหมู่บ้าน"

00:01:23.000 --> 00:01:25.000
แม่ช็อค โคมาไปเลย

00:01:25.000 --> 00:01:28.000
(เสียงหัวเราะ)

00:01:28.000 --> 00:01:30.000
"นี่มันอะไรกัน?

00:01:30.000 --> 00:01:33.000
โลกทั้งใบวางให้แก งานที่ดีที่สุดวางอยู่หน้าแก

00:01:33.000 --> 00:01:35.000
แล้วแกกลับอยากไปทำงานในหมู่บ้าน?

00:01:35.000 --> 00:01:37.000
คือ แกเป็นอะไรมากหรือเปล่า?"

00:01:37.000 --> 00:01:39.000
ผมตอบว่า "เปล่าหรอก ผมได้รับการศึกษาที่ดีที่สุด

00:01:39.000 --> 00:01:41.000
มันทำให้ผมได้คิด

00:01:41.000 --> 00:01:44.000
และผมก็อยากมอบอะไรกลับคืน

00:01:44.000 --> 00:01:46.000
ในแบบผมเอง"

00:01:46.000 --> 00:01:48.000
"แกอยากทำอะไรในหมู่บ้าน?

00:01:48.000 --> 00:01:50.000
ไม่มีงาน ไม่มีเงิน

00:01:50.000 --> 00:01:52.000
ไม่มีความปลอดภัย ไม่มีอนาคต"

00:01:52.000 --> 00:01:54.000
ผมตอบว่า "ผมอยากไปใช้ชีวิต

00:01:54.000 --> 00:01:57.000
ขุดบ่อน้ำบาดาลห้าปี"

00:01:57.000 --> 00:01:59.000
"ขุดบ่อน้ำบาดาลห้าปี?

00:01:59.000 --> 00:02:02.000
แกไปโรงเรียนและมหาวิทยาลัยที่แพงที่สุดในอินเดีย

00:02:02.000 --> 00:02:04.000
แล้วแกอยากไปขุดบ่อน้ำบาดาลห้าปี?"

00:02:04.000 --> 00:02:08.000
แม่ไม่พูดกับผมเลยนานมากหลังจากนั้น

00:02:08.000 --> 00:02:11.000
เพราะแม่คิดว่าผมทำให้ครอบครัวผิดหวัง

NOTE Paragraph

00:02:13.000 --> 00:02:15.000
แต่แล้ว

00:02:15.000 --> 00:02:18.000
ผมกลับได้เห็นความรู้และทักษะอันน่าทึ่ง

00:02:18.000 --> 00:02:20.000
ที่คนยากจนข้นแค้นมี

00:02:20.000 --> 00:02:23.000
ซึ่งไม่เคยได้รับรู้ในกระแสหลัก --

00:02:23.000 --> 00:02:25.000
ไม่เคยถูกระบุ ไม่เคยได้รับความนับถือ

00:02:25.000 --> 00:02:27.000
และประยุกต์ใช้ในวงกว้าง

00:02:27.000 --> 00:02:29.000
ผมคิดว่าผมจะก่อตั้งวิทยาลัยตีนเปล่า --

00:02:29.000 --> 00:02:31.000
วิทยาลัยสำหรับคนจนเท่านั้น

00:02:31.000 --> 00:02:33.000
สิ่งใดก็ตามที่คนจนคิดว่าสำคัญ

00:02:33.000 --> 00:02:36.000
จะสะท้อนออกมาในวิทยาลัยนี้

00:02:37.000 --> 00:02:39.000
ครั้งแรกที่ผมไปหมู่บ้านนี้

00:02:39.000 --> 00:02:41.000
ผู้นำชุมชนมาหาผม

00:02:41.000 --> 00:02:43.000
ถามว่า "คุณหนีตำรวจมาหรือเปล่า?"

00:02:43.000 --> 00:02:45.000
ผมตอบว่า "เปล่าครับ"

00:02:45.000 --> 00:02:48.000
(เสียงหัวเราะ)

00:02:49.000 --> 00:02:51.000
"คุณสอบตกเหรอ?"

00:02:51.000 --> 00:02:53.000
ผมตอบ "เปล่า"

00:02:53.000 --> 00:02:56.000
"คุณไม่ได้งานราชการเหรอ?" ผมตอบ "เปล่า"

00:02:56.000 --> 00:02:58.000
"แล้วคุณมานี่ทำไม?

00:02:58.000 --> 00:03:00.000
มาทำอะไรที่นี่?

00:03:00.000 --> 00:03:02.000
ระบบการศึกษาในอินเดีย

00:03:02.000 --> 00:03:05.000
ทำให้คุณมองปารีส นิวเดลี ซูริค

00:03:05.000 --> 00:03:07.000
คุณมาทำอะไรที่หมู่บ้านนี้?

00:03:07.000 --> 00:03:10.000
คุณมีอะไรผิดแปลกที่ไม่ยอมบอกเราหรือเปล่า?"

00:03:10.000 --> 00:03:13.000
ผมตอบว่า "เปล่า ผมอยากก่อตั้งวิทยาลัย

00:03:13.000 --> 00:03:15.000
สำหรับคนจนเท่านั้น

00:03:15.000 --> 00:03:18.000
สิ่งที่คนจนมองว่าสำคัญจะสะท้อนออกมาในวิทยาลัยนี้"

NOTE Paragraph

00:03:18.000 --> 00:03:22.000
ผู้นำชุมชนจึงได้มอบคำแนะนำที่ดีมากและลึกซึ้งให้กับผม

00:03:22.000 --> 00:03:24.000
พวกเขาบอกว่า "ขอร้องล่ะ

00:03:24.000 --> 00:03:27.000
อย่าเอาคนที่จบปริญญาและคุณสมบัติดี

00:03:27.000 --> 00:03:29.000
มาอยู่ในวิทยาลัยของคุณ"

00:03:29.000 --> 00:03:32.000
ดังนั้นนี่จึงเป็นวิทยาลัยแห่งเดียวในอินเดีย

00:03:32.000 --> 00:03:35.000
ที่ถ้าหากคุณจบปริญญาเอกหรือปริญญาโท

00:03:35.000 --> 00:03:37.000
คุณจะไม่ผ่านการคัดเลือก

00:03:37.000 --> 00:03:42.000
คุณจะต้องเป็นคนดร็อปเรียน ไร้อนาคต หรือล้มเหลว

00:03:42.000 --> 00:03:45.000
ถึงจะมาวิทยาลัยเราได้

00:03:45.000 --> 00:03:47.000
คุณต้องทำงานด้วยมือเปล่า

00:03:47.000 --> 00:03:49.000
คุณต้องเคารพศักด์ศรีของแรงงาน

00:03:49.000 --> 00:03:52.000
คุณต้องแสดงให้เห็นว่ามีทักษะที่ช่วยชุมชนได้

00:03:52.000 --> 00:03:55.000
และบริการชุมชนเป็น

00:03:55.000 --> 00:03:58.000
เราก่อตั้งวิทยาลัยตีนเปล่า

00:03:58.000 --> 00:04:00.000
และมอบนิยามใหม่ให้กับคำว่า "มืออาชีพ"

NOTE Paragraph

00:04:00.000 --> 00:04:02.000
มืออาชีพคือใครครับ?

00:04:02.000 --> 00:04:04.000
มืออาชีพคือใครก็ตามที่

00:04:04.000 --> 00:04:06.000
มีส่วนผสมของความสามารถ

00:04:06.000 --> 00:04:09.000
ความมั่นใจ และความเชื่อ

00:04:09.000 --> 00:04:12.000
หมอดูน้ำเป็นมืออาชีพ

00:04:12.000 --> 00:04:14.000
หมอตำแยตามประเพณี

00:04:14.000 --> 00:04:16.000
ก็เป็นมืออาชีพ

00:04:16.000 --> 00:04:19.000
ช่างปั้นหม้อตามประเพณีก็เป็นมืออาชีพ

00:04:19.000 --> 00:04:21.000
มืออาชีพเหล่านี้อยู่ทั่วโลก

00:04:21.000 --> 00:04:25.000
คุณพบพวกเขาได้ในหมู่บ้านกันดารที่ไหนก็ได้ในโลก

00:04:25.000 --> 00:04:28.000
เราคิดว่าคนเหล่านี้ควรออกมาสู่กระแสหลัก

00:04:28.000 --> 00:04:31.000
สาธิตให้เห็นว่า ความรู้และทักษะที่พวกเขามี

00:04:31.000 --> 00:04:33.000
นั้นเป็นสากล

00:04:33.000 --> 00:04:35.000
มันต้องถูกใช้ ต้องถูกประยุกต์

00:04:35.000 --> 00:04:37.000
แสดงให้โลกภายนอกเห็นว่า

00:04:37.000 --> 00:04:39.000
ความรู้และทักษะเหล่านี้

00:04:39.000 --> 00:04:43.000
มีประโยชน์แม้แต่ในวันนี้

NOTE Paragraph

00:04:43.000 --> 00:04:45.000
ฉะนั้นวิทยาลัยจึงทำงาน

00:04:45.000 --> 00:04:49.000
ตามวิถีชีวิตและวิถีการทำงานของ มหาตมะ คานธี

00:04:49.000 --> 00:04:53.000
คุณกินกับพื้น นอนกับพื้น ทำงานกับพื้น

00:04:53.000 --> 00:04:55.000
ไม่มีสัญญา ไม่มีสัญญาที่เป็นลายลักษณ์อักษร

00:04:55.000 --> 00:04:58.000
คุณอยู่กับผม 20 ปี แล้วพรุ่งนี้ไปก็ได้

00:04:58.000 --> 00:05:01.000
และไม่มีใครได้เงินมากกว่า 100 เหรียญสหรัฐต่อเดือน

00:05:01.000 --> 00:05:04.000
ถ้าคุณอยากได้เงิน คุณไม่มาที่วิทยาลัยตีนเปล่าหรอก

00:05:04.000 --> 00:05:06.000
ถ้าคุณมาเพื่อทำงาน และรับความท้าทาย

00:05:06.000 --> 00:05:08.000
ก็มาที่วิทยาลัยเท้าเปล่า

00:05:08.000 --> 00:05:11.000
นี่คือที่ที่เราอยากให้คุณพยายามสรรค์สร้างความคิด

00:05:11.000 --> 00:05:13.000
ไม่ว่าจะมีความคิดอะไร มาลองทำดู

00:05:13.000 --> 00:05:15.000
ไม่สำคัญถ้าคุณล้มเหลว

00:05:15.000 --> 00:05:18.000
บาดเจ็บ ปวดร้าว คุณแค่เริ่มต้นใหม่

00:05:18.000 --> 00:05:21.000
นี่เป็นวิทยาลัยแห่งเดียวที่ครูคือนักเรียน

00:05:21.000 --> 00:05:24.000
และนักเรียนคือครู

00:05:24.000 --> 00:05:27.000
และเป็นวิทยาลัยแห่งเดียวที่เราไม่มอบประกาศนียบัตรให้

00:05:27.000 --> 00:05:30.000
ประกาศนียบัตรคือชุมชนที่คุณรับใช้

00:05:30.000 --> 00:05:32.000
คุณไม่ต้องมีกระดาษแปะฝาผนัง

00:05:32.000 --> 00:05:35.000
เพื่อพิสูจน์ว่าคุณเป็นวิศวกร

NOTE Paragraph

00:05:37.000 --> 00:05:39.000
ดังนั้นพอผมพูดแบบนี้

00:05:39.000 --> 00:05:42.000
พวกเขาก็บอกว่า "โอเค แสดงให้เราเห็นสิว่าอะไรเป็นไปได้ คุณกำลังทำอะไรอยู่?

00:05:42.000 --> 00:05:46.000
ทั้งหมดนี้เหลวไหลทั้งเพถ้าคุณแสดงให้เห็นจริงๆ ไม่ได้"

00:05:46.000 --> 00:05:49.000
เราก็เลยก่อตั้งวิทยาลัยตีนเปล่าแห่งแรก

00:05:49.000 --> 00:05:52.000
ขึ้นในปี 1986

00:05:52.000 --> 00:05:54.000
สร้างโดยสถาปนิกตีนเปล่า 12 คน

00:05:54.000 --> 00:05:56.000
ที่อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้

00:05:56.000 --> 00:05:59.000
ด้วยต้นทุน 1.50 เหรียญสหรัฐต่อตารางฟุต

00:05:59.000 --> 00:06:03.000
คน 150 คนอยู่ที่นี่ ทำงานที่นี่

00:06:03.000 --> 00:06:06.000
พวกเขาได้รับรางวัลสถาปัตยกรรมดีเด่น อากา คาน ในปี 2002

00:06:06.000 --> 00:06:09.000
ผู้มอบรางวัลข้องใจ คิดว่าน่าจะมีสถาปนิกที่อยู่เบื้องหลัง

00:06:09.000 --> 00:06:11.000
ผมบอกว่า "ใช่ สถาปนิกเขียนแบบ

00:06:11.000 --> 00:06:15.000
แต่สถาปนิกตีนเปล่าคือคนที่สร้างวิทยาลัยจริงๆ"

00:06:16.000 --> 00:06:19.000
เราคือผู้ได้รับรางวัลกลุ่มเดียวที่คืนเงินรางวัล 50,000 เหรียญสหรัฐ

00:06:19.000 --> 00:06:21.000
เพราะพวกเขาไม่เชื่อเรา

00:06:21.000 --> 00:06:25.000
เราคิดว่าพวกเขากำลังใส่ร้าย

00:06:25.000 --> 00:06:28.000
สถาปนิกตีนเปล่าในติโลเนีย

NOTE Paragraph

00:06:28.000 --> 00:06:30.000
ผมถามนักทำป่าไม้ --

00:06:30.000 --> 00:06:33.000
คนที่มีคุณสมบัติตามกระดาษ มีอิทธิพลสูง --

00:06:33.000 --> 00:06:36.000
ว่า "คุณสร้างอะไรที่นี่ได้บ้าง?

00:06:36.000 --> 00:06:38.000
เขามองดินแวบหนึ่งแล้วตอบว่า "ลืมซะเถอะ ไม่มีทางเลย

00:06:38.000 --> 00:06:40.000
ไม่คุ้มที่จะทำ

00:06:40.000 --> 00:06:42.000
ไม่มีน้ำ ดินก็แข็งเป็นหิน"

00:06:42.000 --> 00:06:44.000
ผมติดขัดไปต่อไม่ได้

00:06:44.000 --> 00:06:46.000
ผมบอกว่า "โอเค ผมจะไปหาผู้อาวุโสในหมู่บ้าน

00:06:46.000 --> 00:06:49.000
แล้วถามว่า "ผมควรปลูกอะไรตรงนี้ดีครับ?""

00:06:49.000 --> 00:06:51.000
ผู้อาวุโสมองผมเงียบๆ แล้วตอบว่า

00:06:51.000 --> 00:06:53.000
"เธอสร้างนี่ เธอสร้างโน่น ปลูกอันนี้ แล้วจะได้ผล"

00:06:53.000 --> 00:06:56.000
วันนี้ที่นี่หน้าตาเป็นอย่างนี้ครับ

NOTE Paragraph

00:06:57.000 --> 00:06:59.000
ผมไปบนหลังคา

00:06:59.000 --> 00:07:01.000
สุภาพสตรีทั้งหลายบอกว่า "ออกไป

00:07:01.000 --> 00:07:04.000
ผู้ชายควรออกไปให้หมดเพราะเราไม่อยากแบ่งเทคโนโลยีนี้ให้ผู้ชาย

00:07:04.000 --> 00:07:06.000
นี่คือการกันน้ำไม่ให้เข้าหลังคา"

00:07:06.000 --> 00:07:08.000
(เสียงหัวเราะ)

00:07:08.000 --> 00:07:11.000
พวกเธอใช้น้ำตาลทรายดิบ ผสมขี้ครอก

00:07:11.000 --> 00:07:13.000
แล้วก็อะไรอีกหลายอย่างที่ผมไม่รู้

00:07:13.000 --> 00:07:15.000
แต่หลังคานี้ก็กันน้ำได้จริงๆ

00:07:15.000 --> 00:07:18.000
ตั้งแต่ปี 1986 ไม่มีน้ำรั่วลงมาเลย

00:07:18.000 --> 00:07:21.000
นี่คือเทคโนโลยีที่ผู้หญิงไม่ยอมบอกผู้ชาย

NOTE Paragraph

00:07:21.000 --> 00:07:24.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:07:24.000 --> 00:07:26.000
วิทยาลัยนี้เป็นแห่งเดียว

00:07:26.000 --> 00:07:30.000
ที่ใช้ไฟฟ้าจากพลังแสงอาทิตย์ทั้งหมด

00:07:30.000 --> 00:07:32.000
พลังงานทั้งหมดที่ใช้มาจากดวงอาทิตย์

00:07:32.000 --> 00:07:34.000
แผง 45 กิโลวัตต์บนหลังคา

00:07:34.000 --> 00:07:36.000
ทุกอย่างใช้พลังแสงอาทิตย์ ตลอด 25 ปี

00:07:36.000 --> 00:07:38.000
ตราบใดที่ดวงอาทิตย์ยังส่องแสง

00:07:38.000 --> 00:07:40.000
เราก็ไม่มีปัญหาพลังงาน

00:07:40.000 --> 00:07:42.000
แต่สิ่งที่งดงามคือ

00:07:42.000 --> 00:07:45.000
คนที่ติดตั้งระบบนี้

00:07:45.000 --> 00:07:48.000
คือพระ พระในศาสนาฮินดู

00:07:48.000 --> 00:07:51.000
ซึ่งจบการศึกษาแค่ชั้นประถมแปดปี

00:07:51.000 --> 00:07:54.000
ไม่เคยเรียนม.ปลาย ไม่เคยไปวิทยาลัย

00:07:54.000 --> 00:07:56.000
เขารู้เรื่องพลังแสงอาทิตย์

00:07:56.000 --> 00:08:00.000
มากกว่าทุกคนที่ผมรู้จักบนโลกนี้ รับประกันได้

NOTE Paragraph

00:08:02.000 --> 00:08:04.000
อาหาร ถ้าคุณมาเยือนวิทยาลัยตีนเปล่า

00:08:04.000 --> 00:08:07.000
ก็ปรุงด้วยพลังแสงอาทิตย์

00:08:07.000 --> 00:08:10.000
แต่คนที่สร้างหม้อปรุงอาหาร

00:08:10.000 --> 00:08:13.000
ล้วนเป็นผู้หญิง

00:08:13.000 --> 00:08:15.000
ที่อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้

00:08:15.000 --> 00:08:17.000
พวกเธอสร้าง

00:08:17.000 --> 00:08:19.000
หม้อปรุงอาหารพลังแสงอาทิตย์ที่เยี่ยมที่สุด

00:08:19.000 --> 00:08:22.000
มันเป็นหม้อปรุงพลังแสงอาทิตย์ทรงเว้าแบบเชฟเลอร์

00:08:25.000 --> 00:08:29.000
โชคร้าย พวกเธอเกือบเป็นครึ่งคนเยอรมัน

00:08:29.000 --> 00:08:31.000
เพราะละเอียดเหลือเกิน

00:08:31.000 --> 00:08:33.000
(เสียงหัวเราะ)

00:08:33.000 --> 00:08:36.000
คุณไม่เจอหรอกครับ ผู้หญิงอินเดียที่ละเอียดขนาดนี้

00:08:37.000 --> 00:08:39.000
เที่ยงตรงถึงนิ้วสุดท้าย

00:08:39.000 --> 00:08:41.000
พวกเธอสร้างหม้อนี้ได้

00:08:41.000 --> 00:08:43.000
และเราก็มีอาหาร 60 มื้อต่อวัน

00:08:43.000 --> 00:08:45.000
ปรุงด้วยพลังแสงอาทิตย์

NOTE Paragraph

00:08:45.000 --> 00:08:47.000
เรามีทันตแพทย์ --

00:08:47.000 --> 00:08:50.000
ทันตแพทย์คนนี้เป็นยายคน ไม่รู้หนังสือ

00:08:50.000 --> 00:08:52.000
ดูแลสุขภาพฟัน

00:08:52.000 --> 00:08:55.000
ให้เด็กๆ 7,000 คน

00:08:56.000 --> 00:08:58.000
เทคโนโลยีตีนเปล่า --

00:08:58.000 --> 00:09:01.000
นี่คือปี 1986 ยังไม่มีวิศวกรหรือสถาปนิกคนไหนคิดออก

00:09:01.000 --> 00:09:04.000
แต่เราเก็บน้ำฝนจากหลังคา

00:09:04.000 --> 00:09:06.000
เปลืองน้ำน้อยมากๆ

00:09:06.000 --> 00:09:08.000
หลังคาทั้งหมดเชื่อมต่อใต้ดิน

00:09:08.000 --> 00:09:10.000
กับถังเก็บน้ำขนาด 400,000 ลิตร

00:09:10.000 --> 00:09:12.000
ไม่สิ้นเปลืองน้ำเลย

00:09:12.000 --> 00:09:15.000
ถ้าเราเจอภัยแล้งสี่ปีติดกัน เราก็ยังมีน้ำใช้ในวิทยาลัย

00:09:15.000 --> 00:09:17.000
เพราะเราเก็บน้ำฝน

NOTE Paragraph

00:09:17.000 --> 00:09:20.000
เด็กร้อยละ 60 ไม่ไปโรงเรียน

00:09:20.000 --> 00:09:22.000
เพราะพวกเขาต้องดูแลสัตว์ --

00:09:22.000 --> 00:09:24.000
แกะ แพะ --

00:09:24.000 --> 00:09:26.000
ช่วยทำงานบ้าน

00:09:26.000 --> 00:09:29.000
เราก็เลยคิดสร้างโรงเรียนรอบดึก

00:09:29.000 --> 00:09:31.000
สำหรับเด็กๆ

00:09:31.000 --> 00:09:33.000
โรงเรียนรอบดึกในติโลเนีย

00:09:33.000 --> 00:09:36.000
ช่วยให้เด็ก 75,000 คนได้ไปโรงเรียน

00:09:36.000 --> 00:09:38.000
เพราะมันสะดวกสำหรับเด็กๆ

00:09:38.000 --> 00:09:40.000
ไม่ใช่สะดวกสำหรับครู

00:09:40.000 --> 00:09:42.000
เราสอนอะไรหรือครับในโรงเรียนเหล่านี้?

00:09:42.000 --> 00:09:44.000
สอนเรื่องประชาธิปไตย การเป็นพลเมือง

00:09:44.000 --> 00:09:47.000
วิธีวัดขนาดที่ดิน

00:09:47.000 --> 00:09:49.000
วิธีปฏิบัติถ้าถูกจับ

00:09:49.000 --> 00:09:53.000
วิธีปฏิบัติถ้าสัตว์เลี้ยงป่วย

00:09:53.000 --> 00:09:55.000
นี่คือสิ่งที่เราสอนในโรงเรียนรอบดึก

00:09:55.000 --> 00:09:58.000
โรงเรียนทั้งหมดใช้ไฟพลังแสงอาทิตย์

NOTE Paragraph

00:09:58.000 --> 00:10:00.000
ทุกๆ ห้าปี

00:10:00.000 --> 00:10:02.000
เราจะจัดการเลือกตั้ง

00:10:02.000 --> 00:10:06.000
เด็กที่มีอายุระหว่าง 6-14 ขวบ

00:10:06.000 --> 00:10:09.000
มีส่วนร่วมในกระบวนการประชาธิปไตย

00:10:09.000 --> 00:10:13.000
พวกเขาเลือกตั้งนายกรัฐมนตรี

00:10:13.000 --> 00:10:16.000
นายกฯ คนนี้อายุ 12 ขวบ

00:10:17.000 --> 00:10:19.000
เธอดูแลแพะ 20 ตัวตอนเช้า

00:10:19.000 --> 00:10:22.000
เป็นนายกรัฐมนตรีตอนเย็น

00:10:22.000 --> 00:10:24.000
เธอมีคณะรัฐมนตรี

00:10:24.000 --> 00:10:27.000
มีรัฐมนตรีกระทรวงศึกษาธิการ รัฐมนตรีพลังงาน รัฐมนตรีสุขภาพ

00:10:27.000 --> 00:10:29.000
พวกเขาดูแลและตรวจตราสอดส่อง

00:10:29.000 --> 00:10:32.000
โรงเรียน 150 แห่ง มีเด็กรวมกัน 7,000 คน

00:10:34.000 --> 00:10:36.000
เธอได้รับรางวัลเด็กแห่งโลกเมื่อห้าปีที่แล้ว

00:10:36.000 --> 00:10:38.000
เธอบินไปสวีเดน

00:10:38.000 --> 00:10:40.000
ครั้งแรกในชีวิตที่ออกจากหมู่บ้าน

00:10:40.000 --> 00:10:43.000
ไม่เคยไปสวีเดนมาก่อน

00:10:43.000 --> 00:10:45.000
ไม่รู้สึกตื่นตะลึงอะไรเลยกับประสบการณ์

00:10:45.000 --> 00:10:47.000
ทีนี้ สมเด็จพระราชินีแห่งสวีเดนทรงอยู่ในงานด้วย

00:10:47.000 --> 00:10:50.000
หันมาถามผมว่า "ช่วยถามเด็กคนนี้หน่อยได้ไหมว่าเธอเอาความมั่นใจในตัวเองมาจากไหน?

00:10:50.000 --> 00:10:52.000
เธออายุแค่ 12 ขวบเอง

00:10:52.000 --> 00:10:55.000
แต่ไม่ตื่นตะลึงกับอะไรเลย"

00:10:55.000 --> 00:10:58.000
เสร็จแล้วเด็กคนนี้ ที่นั่งทางด้านซ้ายของพระองค์

00:10:58.000 --> 00:11:01.000
หันมาทางผม มองหน้าพระราชินีตรงๆ

00:11:01.000 --> 00:11:04.000
แล้วบอกว่า "ช่วยบอกเธอหน่อยว่าหนูเป็นนายกรัฐมนตรีนะ"

NOTE Paragraph

00:11:04.000 --> 00:11:06.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:11:06.000 --> 00:11:14.000
(ปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:11:14.000 --> 00:11:18.000
ที่ไหนที่อัตราการไม่รู้หนังสือสูงมาก

00:11:18.000 --> 00:11:21.000
เราก็ใช้ศิลปะหุ่นกระบอก

00:11:21.000 --> 00:11:24.000
สื่อสารด้วยหุ่นกระบอก

00:11:30.000 --> 00:11:33.000
เรามี โจคิม ชาชา

00:11:33.000 --> 00:11:37.000
อายุราว 300 ปีได้

00:11:37.000 --> 00:11:40.000
ท่านเป็นนักจิตวิเคราะห์ของผม เป็นครูของผม

00:11:40.000 --> 00:11:42.000
เป็นหมอของผม ทนายของผม

00:11:42.000 --> 00:11:44.000
เป็นผู้บริจาคเงินให้ผม

00:11:44.000 --> 00:11:46.000
ท่านระดมทุนได้จริงๆ

00:11:46.000 --> 00:11:49.000
แก้ปัญหาความขัดแย้งของผม

00:11:49.000 --> 00:11:52.000
แก้ปัญหาของผมในหมู่บ้าน

00:11:52.000 --> 00:11:54.000
ถ้าหากในหมู่บ้านเกิดความตึงเครียด

00:11:54.000 --> 00:11:56.000
ถ้าเด็กๆ ไปโรงเรียนน้อยลง

00:11:56.000 --> 00:11:58.000
และมีแรงเสียดทานระหว่างครูกับผู้ปกครอง

00:11:58.000 --> 00:12:01.000
หุ่นกระบอกก็จะเรียกครูกับผู้ปกครองต่อหน้าคนในหมู่บ้านทั้งหมด

00:12:01.000 --> 00:12:03.000
แล้วบอกว่า "จับมือกันซะ

00:12:03.000 --> 00:12:05.000
อัตราการไปโรงเรียนต้องไม่ตก"

00:12:07.000 --> 00:12:09.000
หุ่นกระบอกเหล่านี้

00:12:09.000 --> 00:12:11.000
ทำจากกระดาษรีไซเคิล เคยเป็นรายงานธนาคารโลก

NOTE Paragraph

00:12:11.000 --> 00:12:13.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:12:13.000 --> 00:12:20.000
(ปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:12:20.000 --> 00:12:24.000
ดังนั้นวิธีกระจายศูนย์ที่ทำให้ความรู้ไม่ลึกลับ

00:12:24.000 --> 00:12:26.000
ของการติดตั้งพลังแสงอาทิตย์ให้กับหมู่บ้าน

00:12:26.000 --> 00:12:28.000
เราทำทั่วทั้งอินเดีย

00:12:28.000 --> 00:12:31.000
ตั้งแต่ลาดักห์ถึงภูฏาน

00:12:33.000 --> 00:12:35.000
หมู่บ้านพลังแสงอาทิตย์ทั้งหลาย

00:12:35.000 --> 00:12:38.000
โดยคนที่ผ่านการอบรม

00:12:39.000 --> 00:12:41.000
เราไปที่ลาดักห์

00:12:41.000 --> 00:12:43.000
เราถามผู้หญิงคนนี้ --

00:12:43.000 --> 00:12:46.000
ที่อุณหภูมิติดลบ 40 องศาเซลเซียส คุณต้องออกมาบนหลังคา

00:12:46.000 --> 00:12:49.000
เพราะไม่มีที่ยืน หิมะปกคลุมทุกด้าน --

00:12:49.000 --> 00:12:51.000
เราถามผู้หญิงคนนี้ว่า

00:12:51.000 --> 00:12:53.000
"คุณได้ประโยชน์อะไร

00:12:53.000 --> 00:12:55.000
จากไฟฟ้าพลังแสงอาทิตย์?"

00:12:55.000 --> 00:12:57.000
เธอหยุดคิดนาทีหนึ่ง แล้วตอบว่า

00:12:57.000 --> 00:13:01.000
"เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นหน้าสามีในฤดูหนาว"

NOTE Paragraph

00:13:01.000 --> 00:13:04.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:13:04.000 --> 00:13:06.000
เราไปที่อัฟกานิสถาน

00:13:06.000 --> 00:13:11.000
บทเรียนบทหนึ่งที่เราได้เรียนรู้ในอินเดีย

00:13:11.000 --> 00:13:15.000
คือ ผู้ชายนั้นฝึกไม่ได้

00:13:15.000 --> 00:13:19.000
(เสียงหัวเราะ)

00:13:19.000 --> 00:13:21.000
ผู้ชายไม่อยู่นิ่ง

00:13:21.000 --> 00:13:23.000
ผู้ชายทะเยอทะยาน

00:13:23.000 --> 00:13:26.000
ผู้ชายอยากขยับฐานะทางสังคม

00:13:26.000 --> 00:13:28.000
และพวกเขาล้วนอยากได้ประกาศนียบัตร

00:13:28.000 --> 00:13:30.000
(เสียงหัวเราะ)

00:13:30.000 --> 00:13:33.000
ทั่วโลก เราเห็นแนวโน้มอันนี้

00:13:33.000 --> 00:13:35.000
ว่าผู้ชายอยากได้ประกาศนียบัตร

00:13:35.000 --> 00:13:38.000
ทำไม? ก็เพราะพวกเขาอยากออกจากหมู่บ้าน

00:13:38.000 --> 00:13:41.000
อยากเข้าเมืองไปหางานทำ

00:13:41.000 --> 00:13:44.000
เราก็เลยพบทางออกที่สุดยอดมาก:

00:13:44.000 --> 00:13:46.000
ฝึกบรรดาคุณยายดีกว่า

00:13:48.000 --> 00:13:50.000
วิธีสื่อสารที่ดีที่สุดในโลก

00:13:50.000 --> 00:13:52.000
ตอนนี้คืออะไรครับ?

00:13:52.000 --> 00:13:54.000
โทรทัศน์? ไม่ใช่

00:13:54.000 --> 00:13:56.000
โทรเลข? ไม่ใช่

00:13:56.000 --> 00:13:58.000
โทรศัพท์? ไม่ใช่

00:13:58.000 --> 00:14:00.000
โทรบอกผู้หญิงซิ

NOTE Paragraph

00:14:00.000 --> 00:14:03.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:14:03.000 --> 00:14:07.000
(ปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:14:07.000 --> 00:14:09.000
เราเลยเข้าอัฟกานิสถานครั้งแรก

00:14:09.000 --> 00:14:11.000
เลือกผู้หญิงมาสามคน

00:14:11.000 --> 00:14:13.000
แล้วบอกว่า "เราอยากพาพวกเธอไปอินเดีย"

00:14:13.000 --> 00:14:15.000
คนอื่นบอกว่า "เป็นไปไม่ได้หรอก ออกจากห้องยังไม่ออกเลย

00:14:15.000 --> 00:14:17.000
แล้วคุณจะพาเธอไปอินเดียเนี่ยนะ"

00:14:17.000 --> 00:14:19.000
ผมตอบว่า "ผมจะอ่อนข้อให้ จะพาสามีพวกเธอมาด้วย"

00:14:19.000 --> 00:14:21.000
ผมก็เลยพาสามีมาด้วย

00:14:21.000 --> 00:14:24.000
แน่นอนครับ ผู้หญิงมีสติปัญญามากกว่าผู้ชายมาก

00:14:24.000 --> 00:14:26.000
ในเวลาหกเดือน

00:14:26.000 --> 00:14:29.000
เราเปลี่ยนผู้หญิงเหล่านี้อย่างไร?

00:14:29.000 --> 00:14:31.000
ภาษามือครับ

00:14:31.000 --> 00:14:34.000
เราไม่เลือกภาษาเขียน

00:14:34.000 --> 00:14:36.000
ไม่เลือกภาษาพูด

00:14:36.000 --> 00:14:39.000
แต่ใช้ภาษามือ

00:14:39.000 --> 00:14:41.000
ภายในเวลาหกเดือน

00:14:41.000 --> 00:14:45.000
พวกเขาก็กลายเป็นวิศวกรพลังแสงอาทิตย์

00:14:45.000 --> 00:14:48.000
กลับหมู่บ้านของตัวเองไปติดตั้งพลังแสงอาทิตย์

NOTE Paragraph

00:14:48.000 --> 00:14:50.000
พวกเธอกลับไป

00:14:50.000 --> 00:14:53.000
ทำให้หมู่บ้านแรกใช้พลังแสงอาทิตย์

00:14:53.000 --> 00:14:55.000
จัดประชุมเชิงปฏิบัติการ

00:14:55.000 --> 00:14:58.000
หมู่บ้านแรกในอัฟกานิสถานที่มีพลังแสงอาทิตย์

00:14:58.000 --> 00:15:01.000
ทำโดยผู้หญิงสามคน

00:15:01.000 --> 00:15:03.000
ผู้หญิงคนนี้

00:15:03.000 --> 00:15:05.000
เป็นคุณยายที่สุดยอดมาก

00:15:05.000 --> 00:15:10.000
ในวัย 55 ปี เธอทำให้บ้าน 200 หลังใช้พลังงานแสงอาทิตย์ในอัฟกานิสถาน

00:15:10.000 --> 00:15:13.000
บ้านพวกนั้นยังไม่พัง

00:15:13.000 --> 00:15:16.000
ที่จริงเธอไปที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ในอัฟกานิสถาน

00:15:16.000 --> 00:15:18.000
แล้วบอกคณบดีว่า

00:15:18.000 --> 00:15:20.000
กระแสไฟทางตรงกับสลับแตกต่างกันอย่างไร

00:15:20.000 --> 00:15:22.000
เขาไม่รู้มาก่อน

00:15:22.000 --> 00:15:25.000
ผู้หญิงสามคนนี้ฝึกผู้หญิงอีก 27 คน

00:15:25.000 --> 00:15:28.000
ทำให้หมู่บ้าน 100 แห่งในอัฟกานิสถานใช้พลังแสงอาทิตย์

NOTE Paragraph

00:15:28.000 --> 00:15:31.000
เราไปที่แอฟริกา

00:15:31.000 --> 00:15:33.000
ทำอย่างเดียวกัน

00:15:33.000 --> 00:15:36.000
ผู้หญิงทั้งหมดนี้ที่นั่งโต๊ะเดียวกันมาจาก 8-9 ประเทศ

00:15:36.000 --> 00:15:39.000
พวกเธอคุยกัน ไม่เข้าใจแม้แต่คำเดียว

00:15:39.000 --> 00:15:41.000
เพราะพูดกันคนละภาษา

00:15:41.000 --> 00:15:43.000
แต่ใช้ภาษากายได้สุดยอดมาก

00:15:43.000 --> 00:15:45.000
พวกเธอกำลังคุยกัน

00:15:45.000 --> 00:15:47.000
แล้วก็เป็นวิศวกรพลังแสงอาทิตย์

00:15:47.000 --> 00:15:50.000
ผมไปที่ประเทศ เซียรา ลิโอน

00:15:50.000 --> 00:15:53.000
มีรัฐมนตรีขับรถกลางดึก

00:15:53.000 --> 00:15:55.000
ผ่านหมู่บ้านแห่งนี้

00:15:55.000 --> 00:15:58.000
เขาขับรถกลับเข้าไปในหมู่บ้าน ถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

00:15:58.000 --> 00:16:00.000
พวกเขาตอบว่า "ยายสองคนนี้ ...."

00:16:00.000 --> 00:16:03.000
"ยาย?" รัฐมนตรีไม่เชื่อตาตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น

00:16:03.000 --> 00:16:06.000
"ยายไปไหน?" "ไปอินเดียแล้วกลับมา"

00:16:06.000 --> 00:16:08.000
รัฐมนตรีคนนี้ตรงดิ่งไปหาประธานาธิบดี

00:16:08.000 --> 00:16:10.000
เขาบอกว่า "ท่านรู้ไหมว่ามีหมู่บ้านพลังแสงอาทิตย์ในเซียรา ลิโอน?"

00:16:10.000 --> 00:16:13.000
ประธานาธิบดีตอบว่า "ไม่รู้" วันต่อมาคณะรัฐมนตรีครึ่งหนึ่งไปหายายสองคนนี้

00:16:13.000 --> 00:16:15.000
"เล่าให้ฟังหน่อย"

00:16:15.000 --> 00:16:19.000
ท่านเลยให้ตามตัวผมแล้วถามว่า "คุณอบรมยาย 150 คนให้ผมได้ไหม?"

00:16:19.000 --> 00:16:21.000
ผมตอบว่า "ผมทำไม่ได้ครับ ท่านประธานาธิบดี

00:16:21.000 --> 00:16:23.000
แต่คุณยายทำได้ เดี๋ยวจะทำให้"

00:16:23.000 --> 00:16:26.000
ท่านก็เลยก่อตั้งศูนย์อบรมตีนเปล่าให้ผม แห่งแรกในเซียรา ลิโอน

00:16:26.000 --> 00:16:30.000
แล้วหลังจากนั้นคุณยาย 150 คนก็ผ่านการอบรมในประเทศนั้น

NOTE Paragraph

00:16:30.000 --> 00:16:32.000
แกมเบีย --

00:16:32.000 --> 00:16:35.000
เราไปเลือกคุณยายในแกมเบีย

00:16:35.000 --> 00:16:37.000
ไปที่หมู่บ้านนี้

00:16:37.000 --> 00:16:39.000
ผมรู้ว่าอยากเลือกผู้หญิงคนไหน

00:16:39.000 --> 00:16:42.000
คนในชุมชนประชุมกัน แล้วบอกว่า "สองคนนี้สิ"

00:16:42.000 --> 00:16:44.000
ผมบอกว่า "ไม่ ผมอยากพาคนนี้ต่างหาก"

00:16:44.000 --> 00:16:46.000
พวกเขาตอบว่า "ทำไม? เธอพูดภาษาคุณไม่ได้ คุณไม่รู้จักเธอ"

00:16:46.000 --> 00:16:49.000
ผมบอกว่า "ผมชอบภาษากาย ชอบวิธีที่เธอพูด"

00:16:49.000 --> 00:16:51.000
"สามียุ่งยาก เป็นไปไม่ได้"

00:16:51.000 --> 00:16:53.000
ผมเรียกสามี สามีมาถึง

00:16:53.000 --> 00:16:56.000
เดินส่ายอาดๆ เข้ามาเหมือนนักการเมือง มือถือในมือ "เป็นไปไม่ได้"

00:16:56.000 --> 00:16:59.000
"ทำไมล่ะ?" "ผู้หญิงคนนี้ ดูสิว่าเธอสวยแค่ไหน"

00:16:59.000 --> 00:17:01.000
ผมตอบว่า "ใช่ เธอสวยมาก"

00:17:01.000 --> 00:17:03.000
"แล้วจะทำไงถ้าเธอหนีตามผู้ชายอินเดียไป?"

00:17:03.000 --> 00:17:05.000
นั่นคือความกลัวขั้นสูงสุด

00:17:05.000 --> 00:17:08.000
ผมตอบว่า "เธอจะมีความสุข เธอจะโทรหาที่มือถือคุณ"

00:17:08.000 --> 00:17:11.000
เธอออกจากประเทศไปเหมือนคุณยาย

00:17:11.000 --> 00:17:13.000
กลับมาเหมือนนางเสือ

00:17:13.000 --> 00:17:15.000
เธอเดินลงจากเครื่องบิน

00:17:15.000 --> 00:17:18.000
แล้วพูดกับสื่อมวลชนราวกับชำนาญเรื่องนี้

00:17:18.000 --> 00:17:21.000
เธอรับมือกับสื่อระดับชาติ

00:17:21.000 --> 00:17:23.000
และเป็นดารา

00:17:23.000 --> 00:17:26.000
หกเดือนให้หลัง ผมกลับไปผมถามว่า "สามีคุณอยู่ไหนล่ะ?"

00:17:26.000 --> 00:17:28.000
"อ้อ ก็คงอยู่แถวนี้ ไม่สำคัญหรอก"

00:17:28.000 --> 00:17:30.000
(เสียงหัวเราะ)

00:17:30.000 --> 00:17:32.000
เรื่องราวแห่งความสำเร็จครับ

NOTE Paragraph

00:17:32.000 --> 00:17:34.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:17:34.000 --> 00:17:37.000
(ปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:17:37.000 --> 00:17:43.000
ผมอยากจะสรุปด้วยการบอกว่า

00:17:43.000 --> 00:17:47.000
ผมคิดว่าคุณไม่ต้องมองหาทางออกจากข้างนอก

00:17:47.000 --> 00:17:49.000
มองหาทางออกจากข้างในดีกว่า

00:17:49.000 --> 00:17:52.000
และฟังเสียงคนที่มีทางออก อยู่ตรงหน้าคุณ

00:17:52.000 --> 00:17:54.000
พวกเขาอยู่ทั่วโลก

00:17:54.000 --> 00:17:56.000
อย่าเป็นห่วงแม้แต่น้อย

00:17:56.000 --> 00:17:59.000
อย่าฟังธนาคารโลก ฟังคนที่อยู่ที่นั่น

00:17:59.000 --> 00:18:02.000
พวกเขามีทางออกทั้งหมดในโลก

NOTE Paragraph

00:18:02.000 --> 00:18:05.000
ผมอยากจะจบด้วยวาทะของ มหาตมะ คานธี --

00:18:05.000 --> 00:18:07.000
"ขั้นแรกพวกเขาไม่แยแสคุณ

00:18:07.000 --> 00:18:09.000
จากนั้นพวกเขาก็หัวเราะเยาะคุณ

00:18:09.000 --> 00:18:11.000
จากนั้นพวกเขาก็ต่อสู้กับคุณ

00:18:11.000 --> 00:18:13.000
จากนั้นคุณก็ชนะ"

NOTE Paragraph

00:18:13.000 --> 00:18:15.000
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:18:15.000 --> 00:18:46.000
(เสียงปรบมือ)