1
00:00:00,000 --> 00:00:04,000
ผมอยากพาคุณไปยังโลกอีกโลกหนึ่ง

2
00:00:04,000 --> 00:00:06,000
และผมก็อยากแบ่งปัน

3
00:00:06,000 --> 00:00:10,000
ตำนานรัก 45 ปี

4
00:00:10,000 --> 00:00:13,000
กับคนจน

5
00:00:13,000 --> 00:00:16,000
ที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยเงินน้อยกว่าหนึ่งเหรียญสหรัฐต่อวัน

6
00:00:18,000 --> 00:00:22,000
ผมได้รับการศึกษาแบบชนชั้นผู้ดี หยิ่งยโส

7
00:00:22,000 --> 00:00:26,000
และมีราคาแพงมากในอินเดีย

8
00:00:26,000 --> 00:00:29,000
การศึกษานั้นเกือบทำลายผม

9
00:00:31,000 --> 00:00:33,000
ผมพร้อมแล้วที่จะ

10
00:00:33,000 --> 00:00:36,000
เป็นนักการทูต อาจารย์ แพทย์ --

11
00:00:36,000 --> 00:00:40,000
พร้อมทุกอย่าง

12
00:00:40,000 --> 00:00:43,000
แต่แล้วผมก็ไม่ได้เป็น แต่ผมเป็นแชมเปี้ยนสควอชอินเดีย

13
00:00:43,000 --> 00:00:45,000
ติดกันสามปี

14
00:00:45,000 --> 00:00:47,000
(เสียงหัวเราะ)

15
00:00:47,000 --> 00:00:50,000
โลกทั้งใบกางอยู่ต่อหน้าผม

16
00:00:50,000 --> 00:00:52,000
ทุกอย่างรออยู่แทบเท้าผม

17
00:00:52,000 --> 00:00:55,000
ผมไม่มีทางทำอะไรผิด

18
00:00:55,000 --> 00:00:57,000
เสร็จแล้วผมก็คิดอยากรู้

19
00:00:57,000 --> 00:00:59,000
ว่าใช้ชีวิตและทำงานอย่าง

20
00:00:59,000 --> 00:01:01,000
ในหมู่บ้าน ดูว่าเป็นยังไง

21
00:01:01,000 --> 00:01:03,000
ดังนั้นในปี 1965

22
00:01:03,000 --> 00:01:07,000
ผมจึงไปยังที่ที่ถูกเรียกว่า ทุพภิกขภัยที่รุนแรงที่สุดในอินเดีย ในแคว้นบิฮาร์

23
00:01:07,000 --> 00:01:10,000
ผมเห็นคนอดอยาก คนตาย

24
00:01:10,000 --> 00:01:13,000
ตายจากความหิวโหยเป็นครั้งแรกในชีวิต

25
00:01:13,000 --> 00:01:16,000
มันเปลี่ยนชีวิตผมครับ

26
00:01:16,000 --> 00:01:18,000
ผมกลับมาบ้าน

27
00:01:18,000 --> 00:01:20,000
บอกแม่ว่า

28
00:01:20,000 --> 00:01:23,000
"ผมอยากไปใช้ชีวิตและทำงานในหมู่บ้าน"

29
00:01:23,000 --> 00:01:25,000
แม่ช็อค โคมาไปเลย

30
00:01:25,000 --> 00:01:28,000
(เสียงหัวเราะ)

31
00:01:28,000 --> 00:01:30,000
"นี่มันอะไรกัน?

32
00:01:30,000 --> 00:01:33,000
โลกทั้งใบวางให้แก งานที่ดีที่สุดวางอยู่หน้าแก

33
00:01:33,000 --> 00:01:35,000
แล้วแกกลับอยากไปทำงานในหมู่บ้าน?

34
00:01:35,000 --> 00:01:37,000
คือ แกเป็นอะไรมากหรือเปล่า?"

35
00:01:37,000 --> 00:01:39,000
ผมตอบว่า "เปล่าหรอก ผมได้รับการศึกษาที่ดีที่สุด

36
00:01:39,000 --> 00:01:41,000
มันทำให้ผมได้คิด

37
00:01:41,000 --> 00:01:44,000
และผมก็อยากมอบอะไรกลับคืน

38
00:01:44,000 --> 00:01:46,000
ในแบบผมเอง"

39
00:01:46,000 --> 00:01:48,000
"แกอยากทำอะไรในหมู่บ้าน?

40
00:01:48,000 --> 00:01:50,000
ไม่มีงาน ไม่มีเงิน

41
00:01:50,000 --> 00:01:52,000
ไม่มีความปลอดภัย ไม่มีอนาคต"

42
00:01:52,000 --> 00:01:54,000
ผมตอบว่า "ผมอยากไปใช้ชีวิต

43
00:01:54,000 --> 00:01:57,000
ขุดบ่อน้ำบาดาลห้าปี"

44
00:01:57,000 --> 00:01:59,000
"ขุดบ่อน้ำบาดาลห้าปี?

45
00:01:59,000 --> 00:02:02,000
แกไปโรงเรียนและมหาวิทยาลัยที่แพงที่สุดในอินเดีย

46
00:02:02,000 --> 00:02:04,000
แล้วแกอยากไปขุดบ่อน้ำบาดาลห้าปี?"

47
00:02:04,000 --> 00:02:08,000
แม่ไม่พูดกับผมเลยนานมากหลังจากนั้น

48
00:02:08,000 --> 00:02:11,000
เพราะแม่คิดว่าผมทำให้ครอบครัวผิดหวัง

49
00:02:13,000 --> 00:02:15,000
แต่แล้ว

50
00:02:15,000 --> 00:02:18,000
ผมกลับได้เห็นความรู้และทักษะอันน่าทึ่ง

51
00:02:18,000 --> 00:02:20,000
ที่คนยากจนข้นแค้นมี

52
00:02:20,000 --> 00:02:23,000
ซึ่งไม่เคยได้รับรู้ในกระแสหลัก --

53
00:02:23,000 --> 00:02:25,000
ไม่เคยถูกระบุ ไม่เคยได้รับความนับถือ

54
00:02:25,000 --> 00:02:27,000
และประยุกต์ใช้ในวงกว้าง

55
00:02:27,000 --> 00:02:29,000
ผมคิดว่าผมจะก่อตั้งวิทยาลัยตีนเปล่า --

56
00:02:29,000 --> 00:02:31,000
วิทยาลัยสำหรับคนจนเท่านั้น

57
00:02:31,000 --> 00:02:33,000
สิ่งใดก็ตามที่คนจนคิดว่าสำคัญ

58
00:02:33,000 --> 00:02:36,000
จะสะท้อนออกมาในวิทยาลัยนี้

59
00:02:37,000 --> 00:02:39,000
ครั้งแรกที่ผมไปหมู่บ้านนี้

60
00:02:39,000 --> 00:02:41,000
ผู้นำชุมชนมาหาผม

61
00:02:41,000 --> 00:02:43,000
ถามว่า "คุณหนีตำรวจมาหรือเปล่า?"

62
00:02:43,000 --> 00:02:45,000
ผมตอบว่า "เปล่าครับ"

63
00:02:45,000 --> 00:02:48,000
(เสียงหัวเราะ)

64
00:02:49,000 --> 00:02:51,000
"คุณสอบตกเหรอ?"

65
00:02:51,000 --> 00:02:53,000
ผมตอบ "เปล่า"

66
00:02:53,000 --> 00:02:56,000
"คุณไม่ได้งานราชการเหรอ?" ผมตอบ "เปล่า"

67
00:02:56,000 --> 00:02:58,000
"แล้วคุณมานี่ทำไม?

68
00:02:58,000 --> 00:03:00,000
มาทำอะไรที่นี่?

69
00:03:00,000 --> 00:03:02,000
ระบบการศึกษาในอินเดีย

70
00:03:02,000 --> 00:03:05,000
ทำให้คุณมองปารีส นิวเดลี ซูริค

71
00:03:05,000 --> 00:03:07,000
คุณมาทำอะไรที่หมู่บ้านนี้?

72
00:03:07,000 --> 00:03:10,000
คุณมีอะไรผิดแปลกที่ไม่ยอมบอกเราหรือเปล่า?"

73
00:03:10,000 --> 00:03:13,000
ผมตอบว่า "เปล่า ผมอยากก่อตั้งวิทยาลัย

74
00:03:13,000 --> 00:03:15,000
สำหรับคนจนเท่านั้น

75
00:03:15,000 --> 00:03:18,000
สิ่งที่คนจนมองว่าสำคัญจะสะท้อนออกมาในวิทยาลัยนี้"

76
00:03:18,000 --> 00:03:22,000
ผู้นำชุมชนจึงได้มอบคำแนะนำที่ดีมากและลึกซึ้งให้กับผม

77
00:03:22,000 --> 00:03:24,000
พวกเขาบอกว่า "ขอร้องล่ะ

78
00:03:24,000 --> 00:03:27,000
อย่าเอาคนที่จบปริญญาและคุณสมบัติดี

79
00:03:27,000 --> 00:03:29,000
มาอยู่ในวิทยาลัยของคุณ"

80
00:03:29,000 --> 00:03:32,000
ดังนั้นนี่จึงเป็นวิทยาลัยแห่งเดียวในอินเดีย

81
00:03:32,000 --> 00:03:35,000
ที่ถ้าหากคุณจบปริญญาเอกหรือปริญญาโท

82
00:03:35,000 --> 00:03:37,000
คุณจะไม่ผ่านการคัดเลือก

83
00:03:37,000 --> 00:03:42,000
คุณจะต้องเป็นคนดร็อปเรียน ไร้อนาคต หรือล้มเหลว

84
00:03:42,000 --> 00:03:45,000
ถึงจะมาวิทยาลัยเราได้

85
00:03:45,000 --> 00:03:47,000
คุณต้องทำงานด้วยมือเปล่า

86
00:03:47,000 --> 00:03:49,000
คุณต้องเคารพศักด์ศรีของแรงงาน

87
00:03:49,000 --> 00:03:52,000
คุณต้องแสดงให้เห็นว่ามีทักษะที่ช่วยชุมชนได้

88
00:03:52,000 --> 00:03:55,000
และบริการชุมชนเป็น

89
00:03:55,000 --> 00:03:58,000
เราก่อตั้งวิทยาลัยตีนเปล่า

90
00:03:58,000 --> 00:04:00,000
และมอบนิยามใหม่ให้กับคำว่า "มืออาชีพ"

91
00:04:00,000 --> 00:04:02,000
มืออาชีพคือใครครับ?

92
00:04:02,000 --> 00:04:04,000
มืออาชีพคือใครก็ตามที่

93
00:04:04,000 --> 00:04:06,000
มีส่วนผสมของความสามารถ

94
00:04:06,000 --> 00:04:09,000
ความมั่นใจ และความเชื่อ

95
00:04:09,000 --> 00:04:12,000
หมอดูน้ำเป็นมืออาชีพ

96
00:04:12,000 --> 00:04:14,000
หมอตำแยตามประเพณี

97
00:04:14,000 --> 00:04:16,000
ก็เป็นมืออาชีพ

98
00:04:16,000 --> 00:04:19,000
ช่างปั้นหม้อตามประเพณีก็เป็นมืออาชีพ

99
00:04:19,000 --> 00:04:21,000
มืออาชีพเหล่านี้อยู่ทั่วโลก

100
00:04:21,000 --> 00:04:25,000
คุณพบพวกเขาได้ในหมู่บ้านกันดารที่ไหนก็ได้ในโลก

101
00:04:25,000 --> 00:04:28,000
เราคิดว่าคนเหล่านี้ควรออกมาสู่กระแสหลัก

102
00:04:28,000 --> 00:04:31,000
สาธิตให้เห็นว่า ความรู้และทักษะที่พวกเขามี

103
00:04:31,000 --> 00:04:33,000
นั้นเป็นสากล

104
00:04:33,000 --> 00:04:35,000
มันต้องถูกใช้ ต้องถูกประยุกต์

105
00:04:35,000 --> 00:04:37,000
แสดงให้โลกภายนอกเห็นว่า

106
00:04:37,000 --> 00:04:39,000
ความรู้และทักษะเหล่านี้

107
00:04:39,000 --> 00:04:43,000
มีประโยชน์แม้แต่ในวันนี้

108
00:04:43,000 --> 00:04:45,000
ฉะนั้นวิทยาลัยจึงทำงาน

109
00:04:45,000 --> 00:04:49,000
ตามวิถีชีวิตและวิถีการทำงานของ มหาตมะ คานธี

110
00:04:49,000 --> 00:04:53,000
คุณกินกับพื้น นอนกับพื้น ทำงานกับพื้น

111
00:04:53,000 --> 00:04:55,000
ไม่มีสัญญา ไม่มีสัญญาที่เป็นลายลักษณ์อักษร

112
00:04:55,000 --> 00:04:58,000
คุณอยู่กับผม 20 ปี แล้วพรุ่งนี้ไปก็ได้

113
00:04:58,000 --> 00:05:01,000
และไม่มีใครได้เงินมากกว่า 100 เหรียญสหรัฐต่อเดือน

114
00:05:01,000 --> 00:05:04,000
ถ้าคุณอยากได้เงิน คุณไม่มาที่วิทยาลัยตีนเปล่าหรอก

115
00:05:04,000 --> 00:05:06,000
ถ้าคุณมาเพื่อทำงาน และรับความท้าทาย

116
00:05:06,000 --> 00:05:08,000
ก็มาที่วิทยาลัยเท้าเปล่า

117
00:05:08,000 --> 00:05:11,000
นี่คือที่ที่เราอยากให้คุณพยายามสรรค์สร้างความคิด

118
00:05:11,000 --> 00:05:13,000
ไม่ว่าจะมีความคิดอะไร มาลองทำดู

119
00:05:13,000 --> 00:05:15,000
ไม่สำคัญถ้าคุณล้มเหลว

120
00:05:15,000 --> 00:05:18,000
บาดเจ็บ ปวดร้าว คุณแค่เริ่มต้นใหม่

121
00:05:18,000 --> 00:05:21,000
นี่เป็นวิทยาลัยแห่งเดียวที่ครูคือนักเรียน

122
00:05:21,000 --> 00:05:24,000
และนักเรียนคือครู

123
00:05:24,000 --> 00:05:27,000
และเป็นวิทยาลัยแห่งเดียวที่เราไม่มอบประกาศนียบัตรให้

124
00:05:27,000 --> 00:05:30,000
ประกาศนียบัตรคือชุมชนที่คุณรับใช้

125
00:05:30,000 --> 00:05:32,000
คุณไม่ต้องมีกระดาษแปะฝาผนัง

126
00:05:32,000 --> 00:05:35,000
เพื่อพิสูจน์ว่าคุณเป็นวิศวกร

127
00:05:37,000 --> 00:05:39,000
ดังนั้นพอผมพูดแบบนี้

128
00:05:39,000 --> 00:05:42,000
พวกเขาก็บอกว่า "โอเค แสดงให้เราเห็นสิว่าอะไรเป็นไปได้ คุณกำลังทำอะไรอยู่?

129
00:05:42,000 --> 00:05:46,000
ทั้งหมดนี้เหลวไหลทั้งเพถ้าคุณแสดงให้เห็นจริงๆ ไม่ได้"

130
00:05:46,000 --> 00:05:49,000
เราก็เลยก่อตั้งวิทยาลัยตีนเปล่าแห่งแรก

131
00:05:49,000 --> 00:05:52,000
ขึ้นในปี 1986

132
00:05:52,000 --> 00:05:54,000
สร้างโดยสถาปนิกตีนเปล่า 12 คน

133
00:05:54,000 --> 00:05:56,000
ที่อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้

134
00:05:56,000 --> 00:05:59,000
ด้วยต้นทุน 1.50 เหรียญสหรัฐต่อตารางฟุต

135
00:05:59,000 --> 00:06:03,000
คน 150 คนอยู่ที่นี่ ทำงานที่นี่

136
00:06:03,000 --> 00:06:06,000
พวกเขาได้รับรางวัลสถาปัตยกรรมดีเด่น อากา คาน ในปี 2002

137
00:06:06,000 --> 00:06:09,000
ผู้มอบรางวัลข้องใจ คิดว่าน่าจะมีสถาปนิกที่อยู่เบื้องหลัง

138
00:06:09,000 --> 00:06:11,000
ผมบอกว่า "ใช่ สถาปนิกเขียนแบบ

139
00:06:11,000 --> 00:06:15,000
แต่สถาปนิกตีนเปล่าคือคนที่สร้างวิทยาลัยจริงๆ"

140
00:06:16,000 --> 00:06:19,000
เราคือผู้ได้รับรางวัลกลุ่มเดียวที่คืนเงินรางวัล 50,000 เหรียญสหรัฐ

141
00:06:19,000 --> 00:06:21,000
เพราะพวกเขาไม่เชื่อเรา

142
00:06:21,000 --> 00:06:25,000
เราคิดว่าพวกเขากำลังใส่ร้าย

143
00:06:25,000 --> 00:06:28,000
สถาปนิกตีนเปล่าในติโลเนีย

144
00:06:28,000 --> 00:06:30,000
ผมถามนักทำป่าไม้ --

145
00:06:30,000 --> 00:06:33,000
คนที่มีคุณสมบัติตามกระดาษ มีอิทธิพลสูง --

146
00:06:33,000 --> 00:06:36,000
ว่า "คุณสร้างอะไรที่นี่ได้บ้าง?

147
00:06:36,000 --> 00:06:38,000
เขามองดินแวบหนึ่งแล้วตอบว่า "ลืมซะเถอะ ไม่มีทางเลย

148
00:06:38,000 --> 00:06:40,000
ไม่คุ้มที่จะทำ

149
00:06:40,000 --> 00:06:42,000
ไม่มีน้ำ ดินก็แข็งเป็นหิน"

150
00:06:42,000 --> 00:06:44,000
ผมติดขัดไปต่อไม่ได้

151
00:06:44,000 --> 00:06:46,000
ผมบอกว่า "โอเค ผมจะไปหาผู้อาวุโสในหมู่บ้าน

152
00:06:46,000 --> 00:06:49,000
แล้วถามว่า "ผมควรปลูกอะไรตรงนี้ดีครับ?""

153
00:06:49,000 --> 00:06:51,000
ผู้อาวุโสมองผมเงียบๆ แล้วตอบว่า

154
00:06:51,000 --> 00:06:53,000
"เธอสร้างนี่ เธอสร้างโน่น ปลูกอันนี้ แล้วจะได้ผล"

155
00:06:53,000 --> 00:06:56,000
วันนี้ที่นี่หน้าตาเป็นอย่างนี้ครับ

156
00:06:57,000 --> 00:06:59,000
ผมไปบนหลังคา

157
00:06:59,000 --> 00:07:01,000
สุภาพสตรีทั้งหลายบอกว่า "ออกไป

158
00:07:01,000 --> 00:07:04,000
ผู้ชายควรออกไปให้หมดเพราะเราไม่อยากแบ่งเทคโนโลยีนี้ให้ผู้ชาย

159
00:07:04,000 --> 00:07:06,000
นี่คือการกันน้ำไม่ให้เข้าหลังคา"

160
00:07:06,000 --> 00:07:08,000
(เสียงหัวเราะ)

161
00:07:08,000 --> 00:07:11,000
พวกเธอใช้น้ำตาลทรายดิบ ผสมขี้ครอก

162
00:07:11,000 --> 00:07:13,000
แล้วก็อะไรอีกหลายอย่างที่ผมไม่รู้

163
00:07:13,000 --> 00:07:15,000
แต่หลังคานี้ก็กันน้ำได้จริงๆ

164
00:07:15,000 --> 00:07:18,000
ตั้งแต่ปี 1986 ไม่มีน้ำรั่วลงมาเลย

165
00:07:18,000 --> 00:07:21,000
นี่คือเทคโนโลยีที่ผู้หญิงไม่ยอมบอกผู้ชาย

166
00:07:21,000 --> 00:07:24,000
(เสียงหัวเราะ)

167
00:07:24,000 --> 00:07:26,000
วิทยาลัยนี้เป็นแห่งเดียว

168
00:07:26,000 --> 00:07:30,000
ที่ใช้ไฟฟ้าจากพลังแสงอาทิตย์ทั้งหมด

169
00:07:30,000 --> 00:07:32,000
พลังงานทั้งหมดที่ใช้มาจากดวงอาทิตย์

170
00:07:32,000 --> 00:07:34,000
แผง 45 กิโลวัตต์บนหลังคา

171
00:07:34,000 --> 00:07:36,000
ทุกอย่างใช้พลังแสงอาทิตย์ ตลอด 25 ปี

172
00:07:36,000 --> 00:07:38,000
ตราบใดที่ดวงอาทิตย์ยังส่องแสง

173
00:07:38,000 --> 00:07:40,000
เราก็ไม่มีปัญหาพลังงาน

174
00:07:40,000 --> 00:07:42,000
แต่สิ่งที่งดงามคือ

175
00:07:42,000 --> 00:07:45,000
คนที่ติดตั้งระบบนี้

176
00:07:45,000 --> 00:07:48,000
คือพระ พระในศาสนาฮินดู

177
00:07:48,000 --> 00:07:51,000
ซึ่งจบการศึกษาแค่ชั้นประถมแปดปี

178
00:07:51,000 --> 00:07:54,000
ไม่เคยเรียนม.ปลาย ไม่เคยไปวิทยาลัย

179
00:07:54,000 --> 00:07:56,000
เขารู้เรื่องพลังแสงอาทิตย์

180
00:07:56,000 --> 00:08:00,000
มากกว่าทุกคนที่ผมรู้จักบนโลกนี้ รับประกันได้

181
00:08:02,000 --> 00:08:04,000
อาหาร ถ้าคุณมาเยือนวิทยาลัยตีนเปล่า

182
00:08:04,000 --> 00:08:07,000
ก็ปรุงด้วยพลังแสงอาทิตย์

183
00:08:07,000 --> 00:08:10,000
แต่คนที่สร้างหม้อปรุงอาหาร

184
00:08:10,000 --> 00:08:13,000
ล้วนเป็นผู้หญิง

185
00:08:13,000 --> 00:08:15,000
ที่อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้

186
00:08:15,000 --> 00:08:17,000
พวกเธอสร้าง

187
00:08:17,000 --> 00:08:19,000
หม้อปรุงอาหารพลังแสงอาทิตย์ที่เยี่ยมที่สุด

188
00:08:19,000 --> 00:08:22,000
มันเป็นหม้อปรุงพลังแสงอาทิตย์ทรงเว้าแบบเชฟเลอร์

189
00:08:25,000 --> 00:08:29,000
โชคร้าย พวกเธอเกือบเป็นครึ่งคนเยอรมัน

190
00:08:29,000 --> 00:08:31,000
เพราะละเอียดเหลือเกิน

191
00:08:31,000 --> 00:08:33,000
(เสียงหัวเราะ)

192
00:08:33,000 --> 00:08:36,000
คุณไม่เจอหรอกครับ ผู้หญิงอินเดียที่ละเอียดขนาดนี้

193
00:08:37,000 --> 00:08:39,000
เที่ยงตรงถึงนิ้วสุดท้าย

194
00:08:39,000 --> 00:08:41,000
พวกเธอสร้างหม้อนี้ได้

195
00:08:41,000 --> 00:08:43,000
และเราก็มีอาหาร 60 มื้อต่อวัน

196
00:08:43,000 --> 00:08:45,000
ปรุงด้วยพลังแสงอาทิตย์

197
00:08:45,000 --> 00:08:47,000
เรามีทันตแพทย์ --

198
00:08:47,000 --> 00:08:50,000
ทันตแพทย์คนนี้เป็นยายคน ไม่รู้หนังสือ

199
00:08:50,000 --> 00:08:52,000
ดูแลสุขภาพฟัน

200
00:08:52,000 --> 00:08:55,000
ให้เด็กๆ 7,000 คน

201
00:08:56,000 --> 00:08:58,000
เทคโนโลยีตีนเปล่า --

202
00:08:58,000 --> 00:09:01,000
นี่คือปี 1986 ยังไม่มีวิศวกรหรือสถาปนิกคนไหนคิดออก

203
00:09:01,000 --> 00:09:04,000
แต่เราเก็บน้ำฝนจากหลังคา

204
00:09:04,000 --> 00:09:06,000
เปลืองน้ำน้อยมากๆ

205
00:09:06,000 --> 00:09:08,000
หลังคาทั้งหมดเชื่อมต่อใต้ดิน

206
00:09:08,000 --> 00:09:10,000
กับถังเก็บน้ำขนาด 400,000 ลิตร

207
00:09:10,000 --> 00:09:12,000
ไม่สิ้นเปลืองน้ำเลย

208
00:09:12,000 --> 00:09:15,000
ถ้าเราเจอภัยแล้งสี่ปีติดกัน เราก็ยังมีน้ำใช้ในวิทยาลัย

209
00:09:15,000 --> 00:09:17,000
เพราะเราเก็บน้ำฝน

210
00:09:17,000 --> 00:09:20,000
เด็กร้อยละ 60 ไม่ไปโรงเรียน

211
00:09:20,000 --> 00:09:22,000
เพราะพวกเขาต้องดูแลสัตว์ --

212
00:09:22,000 --> 00:09:24,000
แกะ แพะ --

213
00:09:24,000 --> 00:09:26,000
ช่วยทำงานบ้าน

214
00:09:26,000 --> 00:09:29,000
เราก็เลยคิดสร้างโรงเรียนรอบดึก

215
00:09:29,000 --> 00:09:31,000
สำหรับเด็กๆ

216
00:09:31,000 --> 00:09:33,000
โรงเรียนรอบดึกในติโลเนีย

217
00:09:33,000 --> 00:09:36,000
ช่วยให้เด็ก 75,000 คนได้ไปโรงเรียน

218
00:09:36,000 --> 00:09:38,000
เพราะมันสะดวกสำหรับเด็กๆ

219
00:09:38,000 --> 00:09:40,000
ไม่ใช่สะดวกสำหรับครู

220
00:09:40,000 --> 00:09:42,000
เราสอนอะไรหรือครับในโรงเรียนเหล่านี้?

221
00:09:42,000 --> 00:09:44,000
สอนเรื่องประชาธิปไตย การเป็นพลเมือง

222
00:09:44,000 --> 00:09:47,000
วิธีวัดขนาดที่ดิน

223
00:09:47,000 --> 00:09:49,000
วิธีปฏิบัติถ้าถูกจับ

224
00:09:49,000 --> 00:09:53,000
วิธีปฏิบัติถ้าสัตว์เลี้ยงป่วย

225
00:09:53,000 --> 00:09:55,000
นี่คือสิ่งที่เราสอนในโรงเรียนรอบดึก

226
00:09:55,000 --> 00:09:58,000
โรงเรียนทั้งหมดใช้ไฟพลังแสงอาทิตย์

227
00:09:58,000 --> 00:10:00,000
ทุกๆ ห้าปี

228
00:10:00,000 --> 00:10:02,000
เราจะจัดการเลือกตั้ง

229
00:10:02,000 --> 00:10:06,000
เด็กที่มีอายุระหว่าง 6-14 ขวบ

230
00:10:06,000 --> 00:10:09,000
มีส่วนร่วมในกระบวนการประชาธิปไตย

231
00:10:09,000 --> 00:10:13,000
พวกเขาเลือกตั้งนายกรัฐมนตรี

232
00:10:13,000 --> 00:10:16,000
นายกฯ คนนี้อายุ 12 ขวบ

233
00:10:17,000 --> 00:10:19,000
เธอดูแลแพะ 20 ตัวตอนเช้า

234
00:10:19,000 --> 00:10:22,000
เป็นนายกรัฐมนตรีตอนเย็น

235
00:10:22,000 --> 00:10:24,000
เธอมีคณะรัฐมนตรี

236
00:10:24,000 --> 00:10:27,000
มีรัฐมนตรีกระทรวงศึกษาธิการ รัฐมนตรีพลังงาน รัฐมนตรีสุขภาพ

237
00:10:27,000 --> 00:10:29,000
พวกเขาดูแลและตรวจตราสอดส่อง

238
00:10:29,000 --> 00:10:32,000
โรงเรียน 150 แห่ง มีเด็กรวมกัน 7,000 คน

239
00:10:34,000 --> 00:10:36,000
เธอได้รับรางวัลเด็กแห่งโลกเมื่อห้าปีที่แล้ว

240
00:10:36,000 --> 00:10:38,000
เธอบินไปสวีเดน

241
00:10:38,000 --> 00:10:40,000
ครั้งแรกในชีวิตที่ออกจากหมู่บ้าน

242
00:10:40,000 --> 00:10:43,000
ไม่เคยไปสวีเดนมาก่อน

243
00:10:43,000 --> 00:10:45,000
ไม่รู้สึกตื่นตะลึงอะไรเลยกับประสบการณ์

244
00:10:45,000 --> 00:10:47,000
ทีนี้ สมเด็จพระราชินีแห่งสวีเดนทรงอยู่ในงานด้วย

245
00:10:47,000 --> 00:10:50,000
หันมาถามผมว่า "ช่วยถามเด็กคนนี้หน่อยได้ไหมว่าเธอเอาความมั่นใจในตัวเองมาจากไหน?

246
00:10:50,000 --> 00:10:52,000
เธออายุแค่ 12 ขวบเอง

247
00:10:52,000 --> 00:10:55,000
แต่ไม่ตื่นตะลึงกับอะไรเลย"

248
00:10:55,000 --> 00:10:58,000
เสร็จแล้วเด็กคนนี้ ที่นั่งทางด้านซ้ายของพระองค์

249
00:10:58,000 --> 00:11:01,000
หันมาทางผม มองหน้าพระราชินีตรงๆ

250
00:11:01,000 --> 00:11:04,000
แล้วบอกว่า "ช่วยบอกเธอหน่อยว่าหนูเป็นนายกรัฐมนตรีนะ"

251
00:11:04,000 --> 00:11:06,000
(เสียงหัวเราะ)

252
00:11:06,000 --> 00:11:14,000
(ปรบมือ)

253
00:11:14,000 --> 00:11:18,000
ที่ไหนที่อัตราการไม่รู้หนังสือสูงมาก

254
00:11:18,000 --> 00:11:21,000
เราก็ใช้ศิลปะหุ่นกระบอก

255
00:11:21,000 --> 00:11:24,000
สื่อสารด้วยหุ่นกระบอก

256
00:11:30,000 --> 00:11:33,000
เรามี โจคิม ชาชา

257
00:11:33,000 --> 00:11:37,000
อายุราว 300 ปีได้

258
00:11:37,000 --> 00:11:40,000
ท่านเป็นนักจิตวิเคราะห์ของผม เป็นครูของผม

259
00:11:40,000 --> 00:11:42,000
เป็นหมอของผม ทนายของผม

260
00:11:42,000 --> 00:11:44,000
เป็นผู้บริจาคเงินให้ผม

261
00:11:44,000 --> 00:11:46,000
ท่านระดมทุนได้จริงๆ

262
00:11:46,000 --> 00:11:49,000
แก้ปัญหาความขัดแย้งของผม

263
00:11:49,000 --> 00:11:52,000
แก้ปัญหาของผมในหมู่บ้าน

264
00:11:52,000 --> 00:11:54,000
ถ้าหากในหมู่บ้านเกิดความตึงเครียด

265
00:11:54,000 --> 00:11:56,000
ถ้าเด็กๆ ไปโรงเรียนน้อยลง

266
00:11:56,000 --> 00:11:58,000
และมีแรงเสียดทานระหว่างครูกับผู้ปกครอง

267
00:11:58,000 --> 00:12:01,000
หุ่นกระบอกก็จะเรียกครูกับผู้ปกครองต่อหน้าคนในหมู่บ้านทั้งหมด

268
00:12:01,000 --> 00:12:03,000
แล้วบอกว่า "จับมือกันซะ

269
00:12:03,000 --> 00:12:05,000
อัตราการไปโรงเรียนต้องไม่ตก"

270
00:12:07,000 --> 00:12:09,000
หุ่นกระบอกเหล่านี้

271
00:12:09,000 --> 00:12:11,000
ทำจากกระดาษรีไซเคิล เคยเป็นรายงานธนาคารโลก

272
00:12:11,000 --> 00:12:13,000
(เสียงหัวเราะ)

273
00:12:13,000 --> 00:12:20,000
(ปรบมือ)

274
00:12:20,000 --> 00:12:24,000
ดังนั้นวิธีกระจายศูนย์ที่ทำให้ความรู้ไม่ลึกลับ

275
00:12:24,000 --> 00:12:26,000
ของการติดตั้งพลังแสงอาทิตย์ให้กับหมู่บ้าน

276
00:12:26,000 --> 00:12:28,000
เราทำทั่วทั้งอินเดีย

277
00:12:28,000 --> 00:12:31,000
ตั้งแต่ลาดักห์ถึงภูฏาน

278
00:12:33,000 --> 00:12:35,000
หมู่บ้านพลังแสงอาทิตย์ทั้งหลาย

279
00:12:35,000 --> 00:12:38,000
โดยคนที่ผ่านการอบรม

280
00:12:39,000 --> 00:12:41,000
เราไปที่ลาดักห์

281
00:12:41,000 --> 00:12:43,000
เราถามผู้หญิงคนนี้ --

282
00:12:43,000 --> 00:12:46,000
ที่อุณหภูมิติดลบ 40 องศาเซลเซียส คุณต้องออกมาบนหลังคา

283
00:12:46,000 --> 00:12:49,000
เพราะไม่มีที่ยืน หิมะปกคลุมทุกด้าน --

284
00:12:49,000 --> 00:12:51,000
เราถามผู้หญิงคนนี้ว่า

285
00:12:51,000 --> 00:12:53,000
"คุณได้ประโยชน์อะไร

286
00:12:53,000 --> 00:12:55,000
จากไฟฟ้าพลังแสงอาทิตย์?"

287
00:12:55,000 --> 00:12:57,000
เธอหยุดคิดนาทีหนึ่ง แล้วตอบว่า

288
00:12:57,000 --> 00:13:01,000
"เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นหน้าสามีในฤดูหนาว"

289
00:13:01,000 --> 00:13:04,000
(เสียงหัวเราะ)

290
00:13:04,000 --> 00:13:06,000
เราไปที่อัฟกานิสถาน

291
00:13:06,000 --> 00:13:11,000
บทเรียนบทหนึ่งที่เราได้เรียนรู้ในอินเดีย

292
00:13:11,000 --> 00:13:15,000
คือ ผู้ชายนั้นฝึกไม่ได้

293
00:13:15,000 --> 00:13:19,000
(เสียงหัวเราะ)

294
00:13:19,000 --> 00:13:21,000
ผู้ชายไม่อยู่นิ่ง

295
00:13:21,000 --> 00:13:23,000
ผู้ชายทะเยอทะยาน

296
00:13:23,000 --> 00:13:26,000
ผู้ชายอยากขยับฐานะทางสังคม

297
00:13:26,000 --> 00:13:28,000
และพวกเขาล้วนอยากได้ประกาศนียบัตร

298
00:13:28,000 --> 00:13:30,000
(เสียงหัวเราะ)

299
00:13:30,000 --> 00:13:33,000
ทั่วโลก เราเห็นแนวโน้มอันนี้

300
00:13:33,000 --> 00:13:35,000
ว่าผู้ชายอยากได้ประกาศนียบัตร

301
00:13:35,000 --> 00:13:38,000
ทำไม? ก็เพราะพวกเขาอยากออกจากหมู่บ้าน

302
00:13:38,000 --> 00:13:41,000
อยากเข้าเมืองไปหางานทำ

303
00:13:41,000 --> 00:13:44,000
เราก็เลยพบทางออกที่สุดยอดมาก:

304
00:13:44,000 --> 00:13:46,000
ฝึกบรรดาคุณยายดีกว่า

305
00:13:48,000 --> 00:13:50,000
วิธีสื่อสารที่ดีที่สุดในโลก

306
00:13:50,000 --> 00:13:52,000
ตอนนี้คืออะไรครับ?

307
00:13:52,000 --> 00:13:54,000
โทรทัศน์? ไม่ใช่

308
00:13:54,000 --> 00:13:56,000
โทรเลข? ไม่ใช่

309
00:13:56,000 --> 00:13:58,000
โทรศัพท์? ไม่ใช่

310
00:13:58,000 --> 00:14:00,000
โทรบอกผู้หญิงซิ

311
00:14:00,000 --> 00:14:03,000
(เสียงหัวเราะ)

312
00:14:03,000 --> 00:14:07,000
(ปรบมือ)

313
00:14:07,000 --> 00:14:09,000
เราเลยเข้าอัฟกานิสถานครั้งแรก

314
00:14:09,000 --> 00:14:11,000
เลือกผู้หญิงมาสามคน

315
00:14:11,000 --> 00:14:13,000
แล้วบอกว่า "เราอยากพาพวกเธอไปอินเดีย"

316
00:14:13,000 --> 00:14:15,000
คนอื่นบอกว่า "เป็นไปไม่ได้หรอก ออกจากห้องยังไม่ออกเลย

317
00:14:15,000 --> 00:14:17,000
แล้วคุณจะพาเธอไปอินเดียเนี่ยนะ"

318
00:14:17,000 --> 00:14:19,000
ผมตอบว่า "ผมจะอ่อนข้อให้ จะพาสามีพวกเธอมาด้วย"

319
00:14:19,000 --> 00:14:21,000
ผมก็เลยพาสามีมาด้วย

320
00:14:21,000 --> 00:14:24,000
แน่นอนครับ ผู้หญิงมีสติปัญญามากกว่าผู้ชายมาก

321
00:14:24,000 --> 00:14:26,000
ในเวลาหกเดือน

322
00:14:26,000 --> 00:14:29,000
เราเปลี่ยนผู้หญิงเหล่านี้อย่างไร?

323
00:14:29,000 --> 00:14:31,000
ภาษามือครับ

324
00:14:31,000 --> 00:14:34,000
เราไม่เลือกภาษาเขียน

325
00:14:34,000 --> 00:14:36,000
ไม่เลือกภาษาพูด

326
00:14:36,000 --> 00:14:39,000
แต่ใช้ภาษามือ

327
00:14:39,000 --> 00:14:41,000
ภายในเวลาหกเดือน

328
00:14:41,000 --> 00:14:45,000
พวกเขาก็กลายเป็นวิศวกรพลังแสงอาทิตย์

329
00:14:45,000 --> 00:14:48,000
กลับหมู่บ้านของตัวเองไปติดตั้งพลังแสงอาทิตย์

330
00:14:48,000 --> 00:14:50,000
พวกเธอกลับไป

331
00:14:50,000 --> 00:14:53,000
ทำให้หมู่บ้านแรกใช้พลังแสงอาทิตย์

332
00:14:53,000 --> 00:14:55,000
จัดประชุมเชิงปฏิบัติการ

333
00:14:55,000 --> 00:14:58,000
หมู่บ้านแรกในอัฟกานิสถานที่มีพลังแสงอาทิตย์

334
00:14:58,000 --> 00:15:01,000
ทำโดยผู้หญิงสามคน

335
00:15:01,000 --> 00:15:03,000
ผู้หญิงคนนี้

336
00:15:03,000 --> 00:15:05,000
เป็นคุณยายที่สุดยอดมาก

337
00:15:05,000 --> 00:15:10,000
ในวัย 55 ปี เธอทำให้บ้าน 200 หลังใช้พลังงานแสงอาทิตย์ในอัฟกานิสถาน

338
00:15:10,000 --> 00:15:13,000
บ้านพวกนั้นยังไม่พัง

339
00:15:13,000 --> 00:15:16,000
ที่จริงเธอไปที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ในอัฟกานิสถาน

340
00:15:16,000 --> 00:15:18,000
แล้วบอกคณบดีว่า

341
00:15:18,000 --> 00:15:20,000
กระแสไฟทางตรงกับสลับแตกต่างกันอย่างไร

342
00:15:20,000 --> 00:15:22,000
เขาไม่รู้มาก่อน

343
00:15:22,000 --> 00:15:25,000
ผู้หญิงสามคนนี้ฝึกผู้หญิงอีก 27 คน

344
00:15:25,000 --> 00:15:28,000
ทำให้หมู่บ้าน 100 แห่งในอัฟกานิสถานใช้พลังแสงอาทิตย์

345
00:15:28,000 --> 00:15:31,000
เราไปที่แอฟริกา

346
00:15:31,000 --> 00:15:33,000
ทำอย่างเดียวกัน

347
00:15:33,000 --> 00:15:36,000
ผู้หญิงทั้งหมดนี้ที่นั่งโต๊ะเดียวกันมาจาก 8-9 ประเทศ

348
00:15:36,000 --> 00:15:39,000
พวกเธอคุยกัน ไม่เข้าใจแม้แต่คำเดียว

349
00:15:39,000 --> 00:15:41,000
เพราะพูดกันคนละภาษา

350
00:15:41,000 --> 00:15:43,000
แต่ใช้ภาษากายได้สุดยอดมาก

351
00:15:43,000 --> 00:15:45,000
พวกเธอกำลังคุยกัน

352
00:15:45,000 --> 00:15:47,000
แล้วก็เป็นวิศวกรพลังแสงอาทิตย์

353
00:15:47,000 --> 00:15:50,000
ผมไปที่ประเทศ เซียรา ลิโอน

354
00:15:50,000 --> 00:15:53,000
มีรัฐมนตรีขับรถกลางดึก

355
00:15:53,000 --> 00:15:55,000
ผ่านหมู่บ้านแห่งนี้

356
00:15:55,000 --> 00:15:58,000
เขาขับรถกลับเข้าไปในหมู่บ้าน ถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

357
00:15:58,000 --> 00:16:00,000
พวกเขาตอบว่า "ยายสองคนนี้ ...."

358
00:16:00,000 --> 00:16:03,000
"ยาย?" รัฐมนตรีไม่เชื่อตาตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น

359
00:16:03,000 --> 00:16:06,000
"ยายไปไหน?" "ไปอินเดียแล้วกลับมา"

360
00:16:06,000 --> 00:16:08,000
รัฐมนตรีคนนี้ตรงดิ่งไปหาประธานาธิบดี

361
00:16:08,000 --> 00:16:10,000
เขาบอกว่า "ท่านรู้ไหมว่ามีหมู่บ้านพลังแสงอาทิตย์ในเซียรา ลิโอน?"

362
00:16:10,000 --> 00:16:13,000
ประธานาธิบดีตอบว่า "ไม่รู้" วันต่อมาคณะรัฐมนตรีครึ่งหนึ่งไปหายายสองคนนี้

363
00:16:13,000 --> 00:16:15,000
"เล่าให้ฟังหน่อย"

364
00:16:15,000 --> 00:16:19,000
ท่านเลยให้ตามตัวผมแล้วถามว่า "คุณอบรมยาย 150 คนให้ผมได้ไหม?"

365
00:16:19,000 --> 00:16:21,000
ผมตอบว่า "ผมทำไม่ได้ครับ ท่านประธานาธิบดี

366
00:16:21,000 --> 00:16:23,000
แต่คุณยายทำได้ เดี๋ยวจะทำให้"

367
00:16:23,000 --> 00:16:26,000
ท่านก็เลยก่อตั้งศูนย์อบรมตีนเปล่าให้ผม แห่งแรกในเซียรา ลิโอน

368
00:16:26,000 --> 00:16:30,000
แล้วหลังจากนั้นคุณยาย 150 คนก็ผ่านการอบรมในประเทศนั้น

369
00:16:30,000 --> 00:16:32,000
แกมเบีย --

370
00:16:32,000 --> 00:16:35,000
เราไปเลือกคุณยายในแกมเบีย

371
00:16:35,000 --> 00:16:37,000
ไปที่หมู่บ้านนี้

372
00:16:37,000 --> 00:16:39,000
ผมรู้ว่าอยากเลือกผู้หญิงคนไหน

373
00:16:39,000 --> 00:16:42,000
คนในชุมชนประชุมกัน แล้วบอกว่า "สองคนนี้สิ"

374
00:16:42,000 --> 00:16:44,000
ผมบอกว่า "ไม่ ผมอยากพาคนนี้ต่างหาก"

375
00:16:44,000 --> 00:16:46,000
พวกเขาตอบว่า "ทำไม? เธอพูดภาษาคุณไม่ได้ คุณไม่รู้จักเธอ"

376
00:16:46,000 --> 00:16:49,000
ผมบอกว่า "ผมชอบภาษากาย ชอบวิธีที่เธอพูด"

377
00:16:49,000 --> 00:16:51,000
"สามียุ่งยาก เป็นไปไม่ได้"

378
00:16:51,000 --> 00:16:53,000
ผมเรียกสามี สามีมาถึง

379
00:16:53,000 --> 00:16:56,000
เดินส่ายอาดๆ เข้ามาเหมือนนักการเมือง มือถือในมือ "เป็นไปไม่ได้"

380
00:16:56,000 --> 00:16:59,000
"ทำไมล่ะ?" "ผู้หญิงคนนี้ ดูสิว่าเธอสวยแค่ไหน"

381
00:16:59,000 --> 00:17:01,000
ผมตอบว่า "ใช่ เธอสวยมาก"

382
00:17:01,000 --> 00:17:03,000
"แล้วจะทำไงถ้าเธอหนีตามผู้ชายอินเดียไป?"

383
00:17:03,000 --> 00:17:05,000
นั่นคือความกลัวขั้นสูงสุด

384
00:17:05,000 --> 00:17:08,000
ผมตอบว่า "เธอจะมีความสุข เธอจะโทรหาที่มือถือคุณ"

385
00:17:08,000 --> 00:17:11,000
เธอออกจากประเทศไปเหมือนคุณยาย

386
00:17:11,000 --> 00:17:13,000
กลับมาเหมือนนางเสือ

387
00:17:13,000 --> 00:17:15,000
เธอเดินลงจากเครื่องบิน

388
00:17:15,000 --> 00:17:18,000
แล้วพูดกับสื่อมวลชนราวกับชำนาญเรื่องนี้

389
00:17:18,000 --> 00:17:21,000
เธอรับมือกับสื่อระดับชาติ

390
00:17:21,000 --> 00:17:23,000
และเป็นดารา

391
00:17:23,000 --> 00:17:26,000
หกเดือนให้หลัง ผมกลับไปผมถามว่า "สามีคุณอยู่ไหนล่ะ?"

392
00:17:26,000 --> 00:17:28,000
"อ้อ ก็คงอยู่แถวนี้ ไม่สำคัญหรอก"

393
00:17:28,000 --> 00:17:30,000
(เสียงหัวเราะ)

394
00:17:30,000 --> 00:17:32,000
เรื่องราวแห่งความสำเร็จครับ

395
00:17:32,000 --> 00:17:34,000
(เสียงหัวเราะ)

396
00:17:34,000 --> 00:17:37,000
(ปรบมือ)

397
00:17:37,000 --> 00:17:43,000
ผมอยากจะสรุปด้วยการบอกว่า

398
00:17:43,000 --> 00:17:47,000
ผมคิดว่าคุณไม่ต้องมองหาทางออกจากข้างนอก

399
00:17:47,000 --> 00:17:49,000
มองหาทางออกจากข้างในดีกว่า

400
00:17:49,000 --> 00:17:52,000
และฟังเสียงคนที่มีทางออก อยู่ตรงหน้าคุณ

401
00:17:52,000 --> 00:17:54,000
พวกเขาอยู่ทั่วโลก

402
00:17:54,000 --> 00:17:56,000
อย่าเป็นห่วงแม้แต่น้อย

403
00:17:56,000 --> 00:17:59,000
อย่าฟังธนาคารโลก ฟังคนที่อยู่ที่นั่น

404
00:17:59,000 --> 00:18:02,000
พวกเขามีทางออกทั้งหมดในโลก

405
00:18:02,000 --> 00:18:05,000
ผมอยากจะจบด้วยวาทะของ มหาตมะ คานธี --

406
00:18:05,000 --> 00:18:07,000
"ขั้นแรกพวกเขาไม่แยแสคุณ

407
00:18:07,000 --> 00:18:09,000
จากนั้นพวกเขาก็หัวเราะเยาะคุณ

408
00:18:09,000 --> 00:18:11,000
จากนั้นพวกเขาก็ต่อสู้กับคุณ

409
00:18:11,000 --> 00:18:13,000
จากนั้นคุณก็ชนะ"

410
00:18:13,000 --> 00:18:15,000
ขอบคุณครับ

411
00:18:15,000 --> 00:18:46,000
(เสียงปรบมือ)