Chciałbym podzielić się z wami pomysłem,

który, moim zdaniem,

pomoże kształtować przyszłość 
indywidualnej edukacji.

Jest to pomysł, który każdy z nas

może dzisiaj wprowadzić w życie za darmo

i który zostanie z nami na całe życie.

Nazywam go
"Blogiem Kształcenia Ustawicznego".

W odróżnieniu od innych blogów,

nie chodzi tu o znalezienie
dużej grupy odbiorców,

ale o pomoc młodym ludziom w nauce.

Zacząć jest łatwo.

Najpierw pomyślcie o dzieciach, 
które kochacie.

Potem załóżcie im konto Google
lub jego odpowiednik

i pomóżcie im założyć własnego bloga.

Jeśli sądzicie, że są za młodzi
na własne konto Google,

mogą po prostu używać waszego.

Ostatni krok założenia bloga,

moment kluczowy:

upewnijcie się, że posiadacie
widżet subskrypcji mailowej

i natychmiast subskrybujcie,

wy i czterech innych dorosłych,
którzy też kochają to dziecko.

Jeśli wasza rodzina jest taka, jak moja,

macie tajną broń:

dziadków i babcie.

Między starszymi i młodszymi ludźmi

występuje wyraźna synergia.

Zapewniają oni to, co Sugata Mitra,
laureat zeszłorocznej nagrody TED,

nazywa "Babciami w Chmurze",

wspierającą obecność, 
która motywuje dzieci do starań.

Jeśli wasza rodzina nie jest jak moja,

a coraz częściej nie jest,

szczególnie w miastach,

wtedy może obecny jest tylko jeden rodzic,

mogą występować ograniczenia
techniczne i językowe,

ale prawie wszystkie dzieci

mają wokół troskliwych dorosłych,

którzy chcą mu pomóc.

Może to osoba 
prowadząca zajęcia pozaszkolne,

pracownik społeczny,

daleki krewny

lub nauczyciel.

Potrzebujemy około 20 minut,

żeby założyć dziecku 
blog kształcenia ustawicznego.

Darmową instrukcję krok po kroku

zamieściłem na stronie:
blogsandbadges.com.

Kolejny krok jest trudniejszy,

ale to właśnie tu zaczyna się zabawa.

Mój młodszy syn, Charlie,

zaczął tak:

"Nie, nie, nie, nie, nie!".

Charlie był naocznym świadkiem
wpływu blogowania

na jego starszego brata, Maxa,

i myślał, że nie jest jeszcze gotowy
na taką odpowiedzialność.

W zeszłym roku Max 
zrezygnował z 6. klasy,

żeby uczyć się przez sześć miesięcy
indywidualnym trybem

podczas "semestru 
za granicą w Geekolandii",

jak zaczęliśmy to nazywać.

Jego doświadczenia i blog,

"Pocztówki z Geekolandii",

pokazały mojej żonie i mnie,

wieloletnim nauczycielom 
szkół publicznych,

moc blogowania jako narzędzia
do kształcenia ustawicznego.

W odróżnieniu od masowych otwartych 
kursów online i Khan Academy

blogi dzieci to przede wszystkim
nauka przez działanie.

Pisanie w formie multimedialnej,
na przykład na blogu,

kształtuje trzy fundamentalne cechy,

potrzebne dziecku na przyszłość.

1: Komunikacja pisemna z innymi,

perswazyjna i kreatywna.

2: Komunikacja z komputerami
i urządzeniami,

techniczna i logiczna.

3: rozwój niezależności i wytrwałości,

tego silnika w mózgu, który motywuje nas

do interakcji z ludźmi i komputerami

i do wytrwałości.

Trochę trudno mi było wyjaśnić,

co mam na myśli,

bo ten projekt jest i niezwykle prosty,

i nieskończenie szeroko zakrojony.

Motywowanie dzieci do blogowania
może sprowadzać się tylko do prośby,

aby publikowały prace domowe,

które już wcześniej odrobiły.

Mogłoby to też być napisanie kilku zdań

jako podpisy do zdjęć
z ostatniej wycieczki rodzinnej.

Może mieć miejsce trzy razy w roku 
albo prawie codziennie.

Trochę to dobrze.

Dużo to wspaniale.

Każdy wpis to przypływ zachęty

od dziadków, rodziców 
i przyjaciół rodziny.

Dzięki temu, że subskrybuję 
blogi moich dzieci,

każdy wpis trafia mi wprost do skrzynki.

Nawet jeśli nie mam czasu 
skomentować w ciągu dnia,

nadal jestem świadomy ich pracy

i gotowy z nimi porozmawiać

przy obiedzie lub śniadaniu.

Platforma blogowa nie różni się tak bardzo

od platformy Facebooka,

ale jest zasadnicza różnica

między kulturą równieśniczą na Facebooku

a tym rodzajem kultury, która powstaje,

kiedy dziecko bloguje dla swoich rodziców,

dziadków i przyjaciół rodziny.

Do momentu, kiedy Max, Charlie 
i inne dzieci, które znam,

skończą szkołę średnią

i rozpoczną kolejny etap edukacji 
lub pracę,

zgromadzą bogaty,

hipertekstowy, skatalogowany album
z wycinkami swojej pracy

który pomoże im zastanowić się,

ile już osiągnęli i się nauczyli.

Bedą mogli stworzyć portfolio

ze swoich najlepszych prac,

odznaczeń, certyfikatów i dyplomów.

Wiele dzieci przechodzi przez okres,

kiedy uczą się kochać czytanie,

ale nadal nienawidzą pisać.

W obu przypadkach trzeba ćwiczyć,
a na początku jest ciężko.

W przeciwieństwie do czytania i mówienia,

gdzie spędzamy z dziećmi wiele czasu

i ćwiczymy od chwili

ich przyjścia na świat,

pisaniu nie poświęcamy wiele uwagi

i zazwyczaj zostawiamy ćwiczenie szkole.

Jeśli zostawicie praktykę pisania szkole,

a mówię to z całym szacunkiem 
dla nauczycieli,

dzieci wykonują zadania,

które trafiają 
do czarnej skrzynki nauczyciela

i wracają potem z uwagami 
czerwonym atramentem.

Mówię to w przenośni, żeby przekazać myśl.

Ale obliczenia są proste.

Moja żona uczy w siódmej klasie
przedmiotów humanistycznych

w miejscowym gimnazjum publicznym.

Patrzę, jak pracuje w każdy weekend,

oceniając prace i dając dzieciom
informację zwrotną.

W zwyczajnej szkole podstawowej

jest około 20 dzieci w każdej klasie,

więc na każde dziecko przypada około
1/20 uwagi nauczyciela.

Jeśli dziecko ma bloga edukacyjnego,

gdzie obserwuje je pięcioro dorosłych,

na dziecko zwraca uwagę pięć osób.

Sto razy więcej, niż normalnie.

Nie mówię,

że komentarze dziadków 
na blogu to to samo,

co informacja napisana
przez nauczyciela na papierze.

Czas i pora są bardzo różne.

Nauczyciele to profesjonaliści,

opłacani za pełnoetatową pracę z dziećmi.

Inni dorośli w "cyfrowej wiosce" dziecka

mogą nie mieć umiejętności nauczyciela,

ale dają wsparcie, zachętę

i stałe zaangażowanie,

które są bardzo ważne na swój sposób.

W szkole średniej,

gdzie nauczyciel przeważnie 
prowadzi pięć klas,

stosunek uwagi na blogu
do uwagi w klasie rośnie do 500 do 1.

I to zakładając, że tylko 
ta pierwsza piątka dorosłych

subskrybuje bloga.

To znaczne usprawnienie systemu.

Żadna znana mi inicjatywa edukacyjna

nie oferuje takiej stopy 
zwrotu inwestycji czasu i pieniędzy.

Więc jeśli wierzycie,

że najskuteczniejsze jest
uczenie się przez działanie,

nie bierny odbiór,

że przekonujące i kreatywne pisanie

jest kluczową umiejętnością,
potrzebną wszystkim dzieciom

i że na motywację do pisania 
znacznie wpływa

ocena od zaufanych, kochających dorosłych,

to rozumiecie przełomowe usprawnienie, 
które oferują blogi.

Dzieci blogujące dla grupy 
kochających dorosłych

to 100- albo i 500-krotny postęp

w jednym z kluczowych cykli edukacji:

pisanie i dyskusja z innymi.

To tak, jak z czytaniem dzieciom.

Każdy z tu obecnych umie to robić.

Zaniedbując to, szkodzimy dziecku.

Z pisaniem jest tak samo,

jest to coś darmowego i łatwego,
co można zrobić,

żeby poprawić tę kluczową zmienną
o kilka rzędów wielkości.

Pytam was więc:

założycie dla dzieciom
blog kształcenia ustawicznego?

Podnieście ręce lub wstańcie,

jeśli jesteście gotowi na wprowadzenie 
tego pomysłu w życie.

Bardzo dziękuję.

(Brawa)