Ontwaken is de volgende natuurlijke fase in de ontwikkeling van de mens. Ontwaken is het herkennen van wat wij in essentie zijn. Het is geen vreemde, mystieke religieuze ervaring die slechts voor sommigen is weggelegd. Het is voor beschikbaar voor iedereen. Wat wij in wezen zijn is al volledig wakker, volledig bewust. En het is volkomen grenzeloos. Wie je werkelijk bent is veel dichterbij dan wie je denkt dat je bent. Bewustzijn is de ultieme realiteit van het universum. De volgende stap voor de wetenschap is te zeggen dat bewustzijn fundamenteel is. Wat is ontwaken eigenlijk? Kan iemand mij dat uitleggen? Wat is ontwaken? Of je het nu het Ware Zelf, het onmetelijke zelf of "niet zelf" noemt Boeddha natuur, Tao of Christus Bewustzijn, het maakt echt niets uit. In deze film wordt het bewustzijn genoemd. Bewustzijn is geen eigendom van enigerlei religie. Ontwaken of Zelfrealisatie is als het wakker worden uit een droom. De droom van jouw personage in het theaterstuk van het leven. Het is door onze personages, dat we de wereld ervaren in al haar schoonheid en lelijkheid. Deze ervaring van leven en dood noemen we dualiteit. Heen en weer gaan we, gefixeerd op de gedachten en sensaties van onze personages. Goed en slecht. Oorlog en vrede. Licht en donker. Geboorte en dood. Totdat we wakker worden en erachter komen dat we niet het personage zijn. In deze film nodigen we je uit om rechtstreeks je ware aard te ervaren. Om direct te ontdekken, niet intellectueel... Wie ben je? We zullen deze uitnodiging herhalen op verschillende manieren. Laat bij het onderzoeken naar wie je bent alles precies zoals het is. Probeer niet de geest te sturen om iets te laten gebeuren of een antwoord te vinden op het niveau van de geest. Maar probeer anderzijds ook niet de geest weg te duwen. Wees eenvoudigweg bereid te ervaren wie je bent. Laat de geest een "ik weet het niet geest" zijn. Ontwaken is het antwoord op alle problemen in de wereld op elk niveau. Alle problemen in de wereld komen voort uit een waanidee. De fundamentele verwarring van de geest. En dat is de illusie dat ik dit beperkte personage ben. Wanneer we leven vanuit een beperkt, afgescheiden zelf, is er altijd een soort van voortdurende ontevredenheid. Het kan grote ontevredenheid zijn zoals een trauma, of het kan gewoon een achtergrondgevoel zijn... "Iets klopt er niet. Er is iets fout. Ik mis iets." Zelfs als ik wat plezier ervaar, zelfs als ik iets bereik in de wereld, zelfs als ik een goede relatie heb, als ik even stil sta, heb ik dat ontevreden gevoel alsof ik geïsoleerd of ergens van afgesneden ben. Dus dit gevoel, dat de meeste mensen lijken te hebben, kan ons motiveren om te ontwaken uit dat kleine, afgescheiden zelf waarvan de aard een soort verlatingsangst is. Dit beperkte personage heeft de neiging om te grijpen wat het wil. Het is slechts een verzameling van geconditioneerde patronen van verlangen naar wat het wil en wegduwen van wat het niet wil. Het is het eindeloze proces van het plezier principe, jagen op plezier en het vermijden van pijn. En als wij geloven dat we dit personage, dit geconditioneerde patroon zijn, zullen we lijden, en leed veroorzaken in de wereld. De wereld wordt een afspiegeling van dat ego gedreven bewustzijn. Het voordeel van ontwaken is dat je minder lijdt en dat de mensen om je heen minder lijden. Ik twijfel er niet aan dat mijn aanvankelijke verbinding met mijn begrip van God een ontwaken in mijn leven was, het grootste ontwaken dat ik ooit heb ervaren. Het was alsof ik 50 jaar had geslapen. Rondgelopen als een robot, de dingen aan het doen die me geleerd waren vanaf dat ik een jonge man was. Ik had de formule onder de knie: pak het meisje, de auto, de baan, koop het huis, ga trouwen. Een formule waarvan ik dacht dat het zou werken totdat ik ongeveer 53 jaar oud was. En ik realiseerde me dat hoewel ik de meeste van die dingen had gedaan en tot op zekere hoogte professioneel succesvol was, ik tot de ontdekking kwam dat niks daarvan ertoe deed. Ik werd wakker rond mijn 53ste om me te realiseren dat niets ervan ertoe deed. Ik was geschokt toen ik ontdekte hoe weinig dit eigenlijk betekende hoe zinloos het allemaal was. Als je ophoudt het script te volgen dat uitgeschreven is voor jouw personage. Het verhaal dat je geërfd hebt van ouders, samenleving en biologische conditionering, dan zullen nieuwe dimensies zich openen in het spel. Het pad opent zich, maar het is geen pad om een bepaalde bestemming te bereiken. Het is het padloze pad, een ontdoen van illusies om precies te arriveren waar je bent in het nu. Mijn naam is Rupert Spira. Ik spreek over het essentiële non-duale begrip dat ten grondslag ligt aan alle grote religieuze en spirituele tradities. En ik schrijf en leid begeleide meditaties en voer gesprekken die tot doel hebben te leiden tot een ervaringsgerichte herkenning van dit begrip. Weet dat de vrede en het geluk waar wij allen bovenal naar verlangen, per definitie nooit gevonden kan worden in objectieve ervaring. Het kan nooit ontleend worden aan objecten, substanties, activiteiten en relaties. En ik zou willen voorstellen om dat duidelijk te begrijpen en niet de rest van je leven door te brengen met het zoeken naar vervulling waar die niet gevonden kan worden. Iedereen die naar deze film kijkt, doet dit juist omdat ze hebben begrepen of op zijn minst aanvoelden dat de vrede en het geluk waarnaar ze verlangen niet gevonden kan worden in objectieve ervaring en zijn begonnen aan de zoektocht naar hun ware natuur. Dat is het belangrijkste onderzoek dat men kan doen, en het is het onderzoek waarvan ons geluk afhangt. De grootste vraag van mijn leven, uiteraard, waarvan ik geloof dat het de vraag is die de meeste mensen zich vroeg of laat gaan stellen is: "Wat heeft het eigenlijk voor zin?" "Wat is de zin van het leven?" Tot mijn verbazing kreeg ik te horen dat het doel van het leven niets te maken had met iets wat ik aan het doen was. Het ging niet om mijn baan. Het had niets met mijn carrière te maken. Het ging om bijna niets in mijn fysieke leven. Dat waren slechts aspecten maar niet de zin van mijn leven. Ik ben gaan begrijpen dat het doel van mijn leven was dat ik mijn ware identiteit moest ervaren, uiten, demonstreren en vervullen. Wie ik werkelijk ben. Ik denk dat de grootste vraag waarmee de meeste mensen worden geconfronteerd, een vraag is die bijna niemand zichzelf ooit stelt of beantwoordt. In mijn optiek is de grootste vraag van het leven: wie ben ik? Wie ben ik? Ben ik eenvoudigweg een fysieke entiteit zoals een vogel in de lucht of een vis in de zee? Je weet wel, misschien meer geraffineerd, maar gewoon een fysieke entiteit. Ik werd geboren, ik leef, ik sterf. En dat is alles. Of zou het misschien kunnen dat ik meer ben dan dat? Is het mogelijk dat ik een spiritueel wezen ben die een fysieke ervaring heeft? Iedere ervaring in je leven bracht je bij deze ene universele vraag. Wie ben je? Zoek niet naar het antwoord met het denken. Laat alles precies zo zijn als het is. Wie is het die zich gewaar is van de geest? Voel alles wat zich aandient. Wie is het die zich gewaar is van deze gevoelens? Heb een totale ervaring van alles wat er opkomt als gevolg van je vraag. Ik ben Donald Hoffman en ik ben emeritus hoogleraar cognitieve wetenschappen aan de Universiteit van Californië in Irvine. Mijn werk was studenten onderwijzen, hoewel ik nu emeritus ben, dus ik geef geen les meer. Ik doe nu onderzoek. Ik doe onderzoek naar bewustzijn, wiskundige modellen van bewustzijn, en hoe fysica en ruimtetijd kunnen ontstaan uit een bewustzijnstheorie die volledig wiskundig nauwkeurig is. Mijn eigen reis is zowel spiritueel als wetenschappelijk geweest. Mijn vader was een dominee, een fundamentalistisch christelijke predikant. Dus dat kreeg ik mee op zondagen en ik kreeg wetenschap op school, en die twee conflicteerden uiteraard. De verhalen die ik te horen kreeg waren tegenstrijdig. En dus besefte ik als tiener dat ik dingen zelf moest uitzoeken. En ik besloot dat de vraag die ik wilde beantwoorden was: zijn we machines? Zijn mensen slechts machines of niet? Ik bedoel, fysiek gezien, zijn we gewoon machines. Vanuit spiritueel standpunt niet. Het was niet exact genoeg om te bepalen wat we zijn. En dus besloot ik wetenschappelijk de vraag te stellen: zijn we slechts machines? En ik dacht dat de beste manier om dat te doen zou zijn om AI te bestuderen. En dus ging ik naar MIT en bestudeerde AI in het laboratorium voor artificiële intelligentie, en op de afdeling hersenen en cognitieve wetenschappen, onderzocht ik ook de menselijke kant van de dingen, want ik wilde beide onderzoeken. Ik wilde weten wat machines kunnen doen en wat er eventueel uniek is aan de mens en menselijke neurowetenschap. Om te verifiëren of de spirituele tradities het juist hebben, dus zijn we meer dan slechts machines of klopt het het fysicalistische, wetenschappelijke standpunt. Zijn we maar machines. En is bewustzijn maar een bijproduct van hersenactiviteit. Het wetenschappelijk materialistische paradigma dat de vorige eeuw heeft gedomineerd, ontkent het bestaan van alles voorbij het fysieke. Alles dat niet geverifieerd kan worden door een wetenschappelijke methode. Wetenschap is een impasse. Het komt niet voorbij de paradox die fundamenteel is voor kwantumfysica, waardoor het oog in oog kwam te staan met de waarnemer, met bewustzijn zelf. Evenzo functioneren religies grotendeels alleen op het niveau van overtuiging. Ze hebben hun oorspronkelijke doel verloren - het leiden naar de directe ervaring van waarheid van wie wij werkelijk zijn. De kloof tussen wetenschap en spiritualiteit heeft beide verarmd. Religies en spirituele systemen hebben dringend behoefte aan rigoreuze methoden, die aantoonbaar voorwaarden scheppen voor ontwaken. En wetenschap heeft nodig behoefte aan openheid voor de mogelijkheid dat er meer is dan het fysieke. Het gaat niet om het opgeven van religie of wetenschap, maar om dieper te gaan, om bereid te zijn onszelf te veranderen zodat we een beter instrument voor onderzoek worden. Wij zijn degenen die het experiment doen, en het experiment zelf. Religie is de taal en de bewaarplaats geweest van deze tradities van meditatie en spiritualiteit, die zijn opgeschreven en van generatie op generatie zijn doorgegeven. En er zit zeker wat taal in die behoorlijk letterlijk is, en als dingen letterlijk worden genomen verdeelt het religies en verdeelt het culturen. Maar als je de geest van religie voelt, kun je de draad terug volgen naar authentiek ontwaken. Iedereen heeft dat potentieel, of ze nu geloven of niet, want ontwaken is inherent aan ons menselijk bewustzijn, het is ons geboorterecht. Dus hoe je het ook noemt en welke taal ook wordt gebruikt, er zijn bepaalde principes die hetzelfde lijken te zijn in al deze verschillende religies en tradities van spiritualiteit en meditatie. Toen ik jonger was, was deze kennis voornamelijk beschikbaar in de oosterse spirituele tradities. Het was wel beschikbaar in de westerse tradities, maar het was zó vermomd en gecodificeerd in deze tradities dat het bijna ontoegankelijk was., Dus veel mensen van mijn generatie gingen fysiek, of op z'n minst intellectueel naar het Oosten om dit begrip te vinden. En de oosterse cultuur is exotisch vergeleken met de westerse cultuur. Dus dit begrijpen vereiste een gevoel van het exotische van deze culturen waarin het werd uitgedragen. En veel mensen, mezelf inbegrepen, dachten daarom dat er iets exotisch was aan het begrip van het non-duale. Dat het een bijzondere manier van leven vereiste, dat je het familieleven moest opgeven, of je haren lang laten groeien, een speciale naam aannemen of een of andere leraar of traditie gaan volgen, of je bezighouden met vreemde praktijken. Al deze dingen hadden niets van doen met het zuivere begrip. Ze hadden te maken met de cultuur waarin het in een bepaalde tijdsperiode tot uiting kwam. Dus nu is het volledig ontdaan van de traditionele, culturele verpakking waarin het omgeven zat toen de meesten van ons ervan hoorden. En nu is precies het essentiële begrip beschikbaar op een manier die ons in staat stelt ons leven precies te leiden zoals het was. Een gezinsleven, een carrière... Het is niet nodig om uiterlijke veranderingen aan te brengen in je leven. De moeilijkheid die we hebben op deze wereld is dat we denken dat er meer dan één essentie is. Dus we leven in een wereld van dualiteit. Er is man en vrouw, zwart en wit, groot en klein, snel en traag, op en neer, hier en daar, ervoor en erna, maar in feite is er maar één ding. Alle dingen zijn één ding. Er is maar één ding. Dus het blijkt dat als we dieper naar de dingen kijken we zien dat hier en daar, groot en klein, boven en onder, links en rechts, mannelijk en vrouwelijk, hetzelfde ding zijn, slecht een andere uitingsvorm, maar geenszins afgescheiden van elkaar. Ik geloof dat wij allemaal individuaties zijn van God. Ik geloof dat God bestaat in, en door elk mens, en wat dat betreft, in elk voelend wezen in de kosmos. Dus ik zie dat ik in relatie tot God sta zoals de golf staat tot de oceaan. De golf is niet anders dan de oceaan. Het is simpelweg een beweging van de oceaan in individuele vorm. En wanneer de individuatie voltooid is, trekt de golf zich weer terug in de oceaan vanwaar hij kwam. Om weer op een nieuwe dag te verschijnen. Ik geloof dat we allen individuaties zijn van goddelijkheid, en wanneer we alles zien als goddelijk, kunnen we onze relatie met alles veranderen. En wordt alles anders in onze ervaring. Dat is hoe de wereld verandert. Bewustzijn is de ultieme realiteit van het universum, dus we kunnen ons afvragen als bewustzijn de ultieme realiteit van het universum is en alles en iedereen is overduidelijk dat, hoe het dan komt dat de wereld verschijnt als een veelheid en diversiteit van afgescheiden en onafhankelijk bestaande mensen en dieren en dingen, allemaal gemaakt van iets dat we materie noemen. Hoe kunnen we de bewering verzoenen dat bewustzijn de ultieme realiteit is als het verschijnt als een veelheid en diversiteit van objecten gemaakt van materie? Dus het bewijs dat ik gebruik om te suggereren dat bewustzijn fundamenteel is, heeft vele aspecten. Een daarvan is dat de natuurkunde zelf zegt dat ruimtetijd niet fundamenteel is en dat de evolutietheorie het er ook over eens is dat ruimtetijd en fysieke objecten geen fundamentele realiteit zijn. Beide theorieën vertellen ons alleen maar dat ruimtetijd niet fundamenteel is. Ze verklaren niet wat er buiten ruimtetijd is. En dus is mijn argument dat wat de natuurkundigen buiten ruimtetijd vinden, ze vinden wiskundige structuren. Maar waar die precies over gaan is niet echt duidelijk. Wat is dit rijk buiten ruimtetijd? Dus ik stel ik dat het rijk voorbij ruimtetijd ober bewustzijn gaat. En ik zou willen suggereren dat oneindig bewustzijn het vermogen heeft zichzelf te lokaliseren als vele afzonderlijke subjecten van ervaring, dat wil zeggen, alle voelende wezens, alle mensen en dieren. Ieder van ons is een lokalisatie van oneindig bewustzijn, in oneindig bewustzijn, gemaakt van oneindig bewustzijn, vanuit wiens perspectief zijn eigen activiteit als de buitenwereld beschouwt. Dus wat vanuit onze gelokaliseerde perspectieven aan ons verschijnt als een wereld die bestaat uit materie, is vanuit de realiteit bezien, simpelweg de activiteit van het ene oneindige bewustzijn. In andere woorden, in de uiteindelijke analyse zijn er geen afgescheiden of onafhankelijk bestaande dingen of mensen. Er is één oneindig, ondeelbaar geheel. De eenheid van zijn die slechts wordt gebroken in een schijnbare veelheid en diversiteit van objecten. Als het Ene naar zijn eigen activiteit kijkt door de waarnemende vermogens van de eindige geest. Als we wakker zijn, we realiseren dat er één bewustzijn is dat is vermomd als al deze verschillende wezens op de planeet, één bewustzijn dat schijnt door de ogen van iedereen. Dan zien we letterlijk onszelf in anderen. En de neiging te opereren als een ego, de neiging om voor zichzelf te nemen valt weg, want we realiseren direct de waarheid. De waarheid is dat we allemaal één bewustzijn zijn. De ervaring van mijn spirituele zelf was alleen mogelijk in het fysieke rijk en wel voor een goede reden, want alleen in de fysieke wereld is het tegenovergestelde aanwezig. In andere woorden, om een simpel voorbeeld te gebruiken, als ik mezelf zou willen ervaren, metaforisch gesproken, als het licht, zou ik dat niet kunnen ervaren als ik temidden van het licht was, met niets dan licht om me heen, wat de perfecte definitie is van het spirituele rijk. Om het licht te ervaren zou ik naar het rijk van het fysieke gaan, waar er nog iets anders is dan licht. Want als ik mezelf wil ervaren als het licht, niet slechts kennen maar mezelf ervaren als het licht, zou ik dat alleen maar kunnen als er tegenovergestelde is van het licht, in dit geval het donker. Dus bracht ik mezelf naar het fysieke rijk, waar het licht en het donker tegelijkertijd bestaan, en in die uiterlijke expressie van mezelf als het licht, zou ik zijn wie ik echt ben. En dit begrijpen suggereert dat we onder onze verschillen allen hetzelfde wezen zijn. Niet een vergelijkbaar wezen, maar we zijn letterlijk één... hetzelfde wezen. En liefde is het gevoel van die ervaring van eenheid of gedeeld wezen. Het is de stelling van onze theorie dat er uiteindelijk één bewustzijn is. En dus hebben we deze dynamiek van vele, vele bewuste voertuigen. Maar de theorie vertelt ons dat al deze bewuste voertuigen waarlijk slechts projecties zijn van één enkel bewustzijn. Het huidige paradigma in de wetenschap is, en dat is het al eeuwenlang, dat ruimte en tijd de fundamentele natuur zijn van de realiteit. Ze zijn onherleidbaar en vormen de basis van alles. En vóór Einstein werden ruimte en tijd als los van elkaar gezien. Nu zijn ruimte en tijd samen, verenigd in ruimtetijd, als de basisnatuur van de realiteit. En de wetenschap heeft toen aangenomen dat ruimtetijd en alle objecten daarbinnen de fundamentele realiteit zijn. En dus, als we het bijvoorbeeld over bewustzijn hebben, moet bewustzijn zelf het product zijn van objecten in ruimte en tijd. Binnen dat fysicalistische raamwerk zijn ruimte en tijd en fysieke objecten zonder enig bewustzijn de fundamentele realiteit. En bewustzijn komt later in de evolutie van het universum, nietwaar? Dus bij de oerknal was er geen bewustzijn, er was enkel ruimtetijd en energie. De energie vloeide samen tot massieve deeltjes en uiteindelijk ontstod er leven na wie hoeveel miljoenen of of honderden miljoenen of miljarden jaren. Pas daarna kwam het bewustzijn. Vanuit dat gezichtspunt, wanneer je sterft lost de fysieke complexiteit die bewustzijn tot leven bracht op, en aldus lost jouw bewustzijn op. En dus elimineert het fysieke raamwerk bewustzijn werkelijk als een fundamenteel iets. En beweert dat als het lichaam sterft, je bewustzijn ook ophoudt te bestaan. Van de andere kant bekeken... mijn collega's en ik hebben de evolutietheorie gebruikt om aan te tonen dat het een consequentie is van de evolutietheorie, dat ruimte en tijd niet fundamenteel zijn, de fysieke interpretatie van evolutie onjuist is. Het idee dat ruimte en tijd en deeltjes op een of andere manier zijn geëvolueerd tot menselijke organismen, is het verkeerde gedachtengoed, want ruimtetijd zelf is niet fundamenteel. We stellen een dynamiek voorbij ruimtetijd voor die veel rijker is: de dynamiek van bewustzijn.