[Andrea Zittel: Kunst & Design] Joshua Tree heeft iets unieks; twee-en-half uur afstand van Los Angeles en 't grenst direct aan de open woestijn. Dus als je verder naar het oosten rijdt breekt het landschap volledig open. En iedereen hier komt ergens anders vandaan. Ik ben al veertien jaar in Joshua Tree. Ik wilde wonen in een gemeenschap buiten de kunstwereld. Ik geloof dat design het leven moet beschrijven. Het is echt interessant om over design als kunst te praten. Elke plek waar ik woonde zag ik als een kunstproject. En, ik denk dat alles thuis mijn eigen ontwikkeling weerspiegelt. Het originele deel van het huis is de keuken. En aan de achterzijde van de keuken is een slaapkamer. Toen ik het kocht, besloot ik deze kamer toe te voegen-- dit was voorheen de oprit-- en een slaapkamer voor m'n zoon. Er is een andere vraag die ik mezelf vaak stel, waarom zie ik mezelf als kunstenaar en niet designer? Ik dacht: als een kunsthistoricus, zeg, honderd jaar in de toekomst, iets over mijn generatie moest zeggen, dan zou een culturele duiding bijna onmogelijk zijn zonder ook de ontwikkelingen in design aan te halen. Het kunstenaarschap komt met een soort privilege waardoor je met dingen kunt experimenteren gewoon om te zien wat er gebeurt. We moeten hier zoveel materiaal bestellen. Ze zijn hier niet verkrijgbaar. We kregen zoveel kartonnen dozen binnen. En een tijdlang stapelde ik al die dozen tegen de muur, en zette ik er spullen in, en fantaseerde ik over hoe ik ze kon veranderen in iets van een permanente opzet. Ik denk dat de ambiguiteit van hoe dingen gebruikt dienen te worden opzettelijk is, en dat wordt denk ik één van de meest interessante onderdelen van dit werk. Als iemand hiermee thuis komt ben ik zo benieuwd of ze dan besluiten of ze het in perfecte staat behouden, zoals, zeg, een Donald Judd object? Of dat ze ervoor kiezen om er boeken in te plaatsen, stenen en souvenirs van trips, enzovoort. Dit zijn sommige van mijn favoriete werken, en ze zijn gegrond in het raster. En ik denk dat het raster representatief is voor het menselijk streven. Alles is gebaseerd op het raster-- de kalender, onze planning. Kijk, het draait om menselijke perfectie. Ik houd van die spanning-- dit probeert perfect te zijn, en tijdens de creatie proberen we ze perfect te maken, maar ze willen het gewoon niet worden. [Onverstaanbaar] Twee van mijn grootste exposities gingen over weven. Het weven benaderde ik altijd als concept, omdat het wederkeert naar het raster. Ze lijken heel imperfect, en dat maakt dat ze zo interessant zijn. We besloten een heel, heel groot weefwerk te maken. Na een aantal kleinere werken, voelden we ons zo moedig. [Zittel lacht] Misschien overmoedig. Maar, middenin het proces, kregen we problemen met de schering. (Zittel, uit beeld) Ik hoop dat iemand dit ziet en denkt... "Oh, sukkels, daar begin je toch niet aan..." (Vrouw) "Ongelooflijk!" (Zittel) Ja. (Vrouw) Misschien schrijven ze ons wel. (Zittel) Leggen ze uit hoe het moet. (Vrouw) Precies! (Zittel) Dat zou geweldig zijn. (Vrouw) Email ons! (Zittel) De schering wordt heel oneven en uitgerekt en daarom hebben deze houtblokken en stenen eraan gehangen. Tijdens de afgelopen jaren heb ik gewerkt met het idee van een paneel, en heb ik gezocht naar de intersectie tussen een heel subtiel, minimalistisch object dat zowel kunst als design is. Je kunt stellen dat design kracht heeft omdat het je op een veel concretere wijze bereikt; maar ik denk dat kunst meer wrik heeft, en meer flexibiliteit. En misschien intrigeert mislukking me net zoveel als succes.