[Andrea Zittel: Kunst & Design] Joshua Tree heeft iets unieks; op twee-en-half uur afstand van Los Angeles grenst het direct aan de open woestijn. Dus als je verder naar het oosten rijdt breekt het landschap volledig open. En iedereen hier komt ergens anders vandaan. Ik ben al veertien jaar in Joshua Tree. Ik wilde wonen in een gemeenschap buiten de kunstwereld. Ik geloof dat design het leven moet beschrijven. Het is echt interessant om over design als kunst te praten. Elke plek waar ik woonde zag ik als een kunstproject. En, ik denk dat alles thuis mijn eigen ontwikkeling weerspiegelt. Het originele deel van het huis is de keuken. En aan de achterzijde van de keuken is een slaapkamer. Toen ik het kocht, besloot ik deze kamer toe te voegen-- dit was voorheen de oprit-- en een slaapkamer voor m'n zoon. Er is een andere vraag die ik mezelf vaak stel, waarom zie ik mezelf als kunstenaar en niet designer? Ik dacht: als een kunsthistoricus, zeg, honderd jaar in de toekomst, iets over mijn generatie wil zeggen, dan zou een culturele duiding bijna onmogelijk zijn zonder ook de ontwikkelingen in design aan te halen. Het kunstenaarschap komt met een soort privilege waardoor je met dingen kunt experimenteren gewoon om te zien wat er gebeurt. We moeten hier zoveel materiaal bestellen-- ze zijn hier in de buurt niet verkrijgbaar. We kregen zoveel kartonnen dozen binnen. En een tijdlang stapelde ik al die dozen tegen de muur, en zette ik er spullen in, en fantaseerde ik over hoe ik ze kon veranderen in iets van een permanente opzet. Ik denk dat de ambiguiteit van hoe dingen gebruikt dienen te worden opzettelijk is, dat wordt denk ik één van de meest interessante onderdelen van dit werk. Als iemand hiermee thuis komt ben ik zo benieuwd; zullen ze dan besluiten of ze het in perfecte staat behouden, zoals, zeg, een Donald Judd object? Of kiezen ze om er boeken in te plaatsen, stenen en souvenirs van trips, enzovoort. Dit zijn sommige van mijn favoriete werken Ze zijn gegrond in het raster. En ik denk dat het raster representatief is voor het menselijk streven. Alles is gebaseerd op het raster-- de kalender, onze planning. Kijk, het draait om menselijke perfectie. Ik houd van die spanning-- dit probeert perfect te zijn, en tijdens de creatie proberen we ze perfect te maken, maar ze willen het gewoon niet worden.