0:00:05.000,0:00:08.360
[Sarah Sze: Jak widzimy świat]

0:00:08.370,0:00:11.390
Interesuje mnie ta wahadłowa huśtawka.

0:00:13.460,0:00:15.980
To pragnienie żeby odczuwać, dotykać

0:00:15.980,0:00:17.860
i wąchać materiały.

0:00:18.780,0:00:20.740
A potem drugi biegun tej huśtawki

0:00:21.340,0:00:22.340
czyli rzeczywistość,

0:00:22.340,0:00:24.000
gdzie doświadczamy materiałów z daleka

0:00:24.000,0:00:26.220
ponieważ tyle czasu poświęcamy obrazom.

0:00:31.760,0:00:33.320
Sądzę, że ten czas spędzony z obrazami

0:00:33.320,0:00:36.570
jest w moim życiu szczególny.

0:00:36.570,0:00:38.120
Uważam, że z biegiem pokoleń to się zmienia.

0:00:38.120,0:00:40.440
Kiedy dociera do ciebie obraz,

0:00:40.440,0:00:43.440
nie znasz autora.

0:00:43.440,0:00:46.400
Możesz go edytować i przesłać.

0:00:46.400,0:00:47.580
To jakby szczątki obrazu.

0:00:47.589,0:00:48.509
Nauczyliśmy się czytać obrazy bardzo szybko.

0:00:49.140,0:00:51.480
Zatem wszystkie obrazy pokazywane w galerii

0:00:52.660,0:00:55.340
wiążą się z obrazami, które dają ci odczuć

0:01:00.600,0:01:03.329
jakby mogły być gdziekolwiek i kiedykolwiek.

0:01:03.329,0:01:06.790
Krajobrazy wrzucają cię

0:01:06.790,0:01:09.290
w rozległą przestrzeń i czas.

0:01:12.700,0:01:15.120
To zmienia poczucie czasu -

0:01:15.710,0:01:18.970
w samym widzeniu.

0:01:19.500,0:01:21.520
Dla mnie ten pokój

0:01:21.520,0:01:22.960
to przecięcie malarstwa i rzeźby.

0:01:25.980,0:01:28.320
Chciałam w pewnym sensie uwydatnić

0:01:28.330,0:01:30.210
wszystko, co w mej pracy da się nazwać,

0:01:30.900,0:01:34.560
sprawić, żeby ludzie patrzyli na fragmenty

0:01:34.570,0:01:37.270
zarówno farby jak i obrazów -

0:01:37.270,0:01:40.100
przenikających się -

0:01:40.100,0:01:43.610
a potem oddalających się od siebie.

0:01:43.610,0:01:44.870
Kiedy wchodzisz,

0:01:45.570,0:01:47.390
zaczynasz widzieć rzeczy jako dziury.

0:01:51.920,0:01:53.320
Jakby wszystkie krawędzie pracy

0:01:53.320,0:01:55.000
formowały się pod różnym kątem.

0:01:55.000,0:01:56.640
Widzisz właściwie jak pokój

0:01:56.640,0:01:58.780
zlewa się

0:02:01.040,0:02:02.700
w tych pływających ramach.

0:02:02.700,0:02:04.520
Odczuwasz więc czas i przestrzeń

0:02:04.520,0:02:06.520
jakby nie było wiadomo, kiedy praca

0:02:09.180,0:02:12.540
zaczyna się, a kiedy kończy.

0:02:12.550,0:02:15.470
Tak właśnie widzimy świat.

0:02:15.470,0:02:16.870
Nie widać rzeczy w białych pudłach.

0:02:17.800,0:02:19.480
Jak mówimy o luksusowym materiale --

0:02:20.240,0:02:22.220
nie takim, ktory reprezentuje coś innego.

0:02:30.310,0:02:33.430
Jak farba zachowuje się w przestrzeni?

0:02:33.430,0:02:35.650
Jak da się odczuć? Jak wysycha?

0:02:37.489,0:02:39.790
W jaki sposób przylega?

0:02:39.790,0:02:41.489
Kiedy papieru jako masę

0:02:41.489,0:02:42.589
zastanawiasz się, co się stało z obrazem.

0:02:46.340,0:02:48.280
To miejsce, gdzie właściwie spotyka się

0:02:48.560,0:02:51.020
materialność rzeźby i obrazu.

0:02:51.560,0:02:54.139
Takie zachowanie się

0:02:54.139,0:02:56.799
[materiału]

0:02:57.320,0:02:58.360
taki rodzaj dotyku

0:03:02.240,0:03:03.260
ilość w jego jakości

0:03:03.260,0:03:05.209
pojawia się.

0:03:05.209,0:03:07.540
Obcujemy z olbrzymią iluzją,

0:03:07.540,0:03:08.720
ale nie mamy dotyku

0:03:10.060,0:03:12.040
ani smaku, zapachu.

0:03:12.040,0:03:14.129
Nie mamy intymnego związku z obrazami.

0:03:14.129,0:03:15.650


0:03:15.650,0:03:18.189