0:00:05.110,0:00:08.360
[Sarah Sze: Jak widzimy świat]

0:00:08.760,0:00:12.070
Interesuje mnie ten ruch wahadłowy.

0:00:13.460,0:00:15.980
To pragnienie żeby odczuwać, dotykać

0:00:15.980,0:00:17.960
i wąchać materiały.

0:00:18.780,0:00:20.800
A potem druge wyhylenie tego wahadła

0:00:20.800,0:00:22.440
czyli rzeczywistość,

0:00:22.440,0:00:24.360
gdzie doświadczamy materiałów z daleka

0:00:24.360,0:00:26.640
ponieważ tyle czasu poświęcamy obrazom.

0:00:31.760,0:00:34.720
Sądzę, że ten czas spędzony z obrazami

0:00:34.720,0:00:38.060
jest w moim życiu szczególny.

0:00:38.070,0:00:42.500
Uważam, że z biegiem pokoleń to się zmienia.

0:00:43.510,0:00:45.080
Kiedy dociera do ciebie obraz,

0:00:45.080,0:00:46.680
nie znasz autora.

0:00:46.680,0:00:49.730
Możesz go edytować i przesłać.

0:00:49.730,0:00:52.250
To jakby szczątki obrazu.

0:00:53.010,0:00:55.810
Nauczyliśmy się czytać obrazy bardzo szybko.

0:01:00.590,0:01:03.340
Zatem wszystkie obrazy pokazywane w galerii

0:01:03.340,0:01:06.350
wiążą się z obrazami, które dają ci odczuć

0:01:06.350,0:01:10.139
jakby mogły być gdziekolwiek i kiedykolwiek.

0:01:12.509,0:01:15.930
Przedstawienia krajobrazów wrzucają cię

0:01:15.930,0:01:18.840
w rozległą przestrzeń i czas.

0:01:19.280,0:01:21.310
To zmienia poczucie czasu -

0:01:21.310,0:01:23.410
w samym widzeniu.

0:01:26.310,0:01:28.080
Dla mnie ten pokój

0:01:28.080,0:01:30.030
to przecięcie malarstwa i rzeźby.

0:01:31.100,0:01:33.520
Chciałam w pewnym sensie uwydatnić

0:01:33.520,0:01:36.190
wszystko, co w mej pracy da się nazwać,

0:01:36.190,0:01:39.830
sprawić, żeby ludzie patrzyli na fragmenty

0:01:39.830,0:01:42.770
zarówno farby jak i obrazów -

0:01:42.770,0:01:45.830
jak przenikają się -

0:01:45.830,0:01:48.260
a potem oddalają się od siebie.

0:01:52.070,0:01:53.170
Kiedy się wchodzi,

0:01:53.170,0:01:55.350
zaczyna się widzieć obiekty jako dziury.

0:01:55.350,0:01:57.170
Jakby wszystkie krawędzie pracy

0:01:57.170,0:01:59.270
formowały się pod różnym kątem.

0:02:01.330,0:02:02.760
Widzisz właściwie jak sala

0:02:02.760,0:02:04.130
prawie zlewa się

0:02:04.130,0:02:07.640
w tych pływających ramach.

0:02:09.120,0:02:12.260
Odczuwa się czas i przestrzeń

0:02:12.260,0:02:14.730
jakby nie było wiadomo, kiedy praca

0:02:14.730,0:02:17.110
zaczyna się, a kiedy kończy.

0:02:17.920,0:02:20.380
Tak właśnie widzimy świat.

0:02:20.380,0:02:23.090
Nie widać rzeczy w białych pudłach.

0:02:30.259,0:02:33.889
Jak mówimy o luksusowej jakości materiału -

0:02:33.889,0:02:36.619
nie takim, ktory reprezentuje coś innego.

0:02:37.739,0:02:40.110
Jak farba zachowuje się w przestrzeni?

0:02:40.110,0:02:41.830
Jak da się odczuć? Jak wysycha?

0:02:41.830,0:02:43.921
W jaki sposób ją słychać?

0:02:46.481,0:02:48.400
Kiedy widzi się papier jako masę

0:02:48.400,0:02:51.190
myśli się, co się stało z obrazem.

0:02:51.190,0:02:54.060
To miejsce, gdzie właściwie spotyka się

0:02:54.060,0:02:58.540
materialność rzeźby i obrazu.

0:03:02.350,0:03:03.920
Myślę, że takie właściwości

0:03:03.920,0:03:04.700
[materiału]

0:03:04.700,0:03:06.050
taki rodzaj dotyku -

0:03:06.050,0:03:07.760
objętość i jakość

0:03:07.760,0:03:09.629
zostają ujawnione.

0:03:10.279,0:03:12.360
Obcujemy z olbrzymią iluzją,

0:03:12.360,0:03:14.350
ale nie mamy dotyku

0:03:14.350,0:03:16.200
ani smaku, zapachu.

0:03:16.200,0:03:19.149
Nie mamy intymnego związku z obrazami.