[Sarah Sze: Jak widzimy świat]

Interesuje mnie ta wahadłowa huśtawka.

To pragnienie żeby odczuwać, dotykać

i wąchać materiały.

A potem drugi biegun tej huśtawki

czyli rzeczywistość,

gdzie doświadczamy materiałów z daleka

ponieważ tyle czasu poświęcamy obrazom.

Sądzę, że ten czas spędzony z obrazami

jest w moim życiu szczególny.

Uważam, że z biegiem pokoleń to się zmienia.

Kiedy dociera do ciebie obraz,

nie znasz autora.

Możesz go edytować i przesłać.

To jakby szczątki obrazu.

Nauczyliśmy się czytać obrazy bardzo szybko.

Zatem wszystkie obrazy pokazywane w galerii

wiążą się z obrazami, które dają ci odczuć

jakby mogły być gdziekolwiek i kiedykolwiek.

Krajobrazy wrzucają cię

w rozległą przestrzeń i czas.

To zmienia poczucie czasu -

w samym widzeniu.

Dla mnie ten pokój

to przecięcie malarstwa i rzeźby.

Chciałam w pewnym sensie uwydatnić

wszystko, co w mej pracy da się nazwać,

sprawić, żeby ludzie patrzyli na fragmenty

zarówno farby jak i obrazów -

przenikających się -

a potem oddalających się od siebie.

Kiedy się wchodzi,

zaczyna się widzieć obiekty jako dziury.

Jakby wszystkie krawędzie pracy

formowały się pod różnym kątem.

Widzisz właściwie jak sala

prawie zlewa się

w tych pływających ramach.

Odczuwa się czas i przestrzeń

jakby nie było wiadomo, kiedy praca

zaczyna się, a kiedy kończy.

Tak właśnie widzimy świat.

Nie widać rzeczy w białych pudłach.

Jak mówimy o luksusowej jakości materiału -

nie takim, ktory reprezentuje coś innego.

Jak farba zachowuje się w przestrzeni?

Jak da się odczuć? Jak wysycha?

W jaki sposób przylega?

Kiedy papieru jako masę

zastanawiasz się, co się stało z obrazem.

To miejsce, gdzie właściwie spotyka się

materialność rzeźby i obrazu.

Takie zachowanie się

[materiału]

taki rodzaj dotyku

ilość w jego jakości

pojawia się.

Obcujemy z olbrzymią iluzją,

ale nie mamy dotyku

ani smaku, zapachu.

Nie mamy intymnego związku z obrazami.