WEBVTT 00:00:05.000 --> 00:00:08.360 SARAH SZE: Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ 00:00:08.370 --> 00:00:11.390 Με ενδιαφέρει πολύ κάτι που θα περιέγραφα σαν την ταλάντωση ενός εκκρεµούς. 00:00:13.460 --> 00:00:15.980 Στο ένα άκρο, μια επιθυμία να κατορθώσουμε να αισθανθούμε και να αγγίξουμε 00:00:15.980 --> 00:00:17.860 και να μυρίσουμε τα υλικά. 00:00:18.780 --> 00:00:20.740 Στο άλλο άκρο της ταλάντωσης βρίσκεται 00:00:21.340 --> 00:00:24.000 μια πραγματικότητα αποστασιοποίησης από τα υλικά 00:00:24.000 --> 00:00:26.220 λόγω της διαρκούς εμπλοκής μας με τις εικόνες. 00:00:31.760 --> 00:00:33.320 Θεωρώ ότι η παρούσα αλληλεπίδρασή μας με τις εικόνες 00:00:33.320 --> 00:00:36.570 διαφέρει αισθητά από οποιαδήποτε άλλη αλληλεπίδραση με εικόνες 00:00:36.570 --> 00:00:38.120 έχω βιώσει όσο ζω. 00:00:38.120 --> 00:00:41.800 Και θεωρώ ότι υπάρχουν ραγδαίες αλλαγές από τη μία γενιά στην άλλη. 00:00:43.440 --> 00:00:46.400 Δε γνωρίζουμε τον δημιουργό μιας εικόνας όταν αυτή φτάνει σε εμάς. 00:00:46.400 --> 00:00:47.580 Μπορούμε να τη διαχειριστούμε 00:00:47.589 --> 00:00:48.509 και να τη στείλουμε σε άλλους. 00:00:49.140 --> 00:00:51.480 Είναι μια εικόνα-σπάραγμα. 00:00:52.660 --> 00:00:55.340 Έχουμε εξοικειωθεί με τη γρήγορη ανάγνωση εικόνων. 00:01:00.600 --> 00:01:03.329 Συνεπώς όλες οι εικόνες στην έκθεση της πινακοθήκης 00:01:03.329 --> 00:01:06.790 είναι εικόνες που σε κάνουν να νιώθεις 00:01:06.790 --> 00:01:09.290 ότι θα μπορούσαν να μην έχουν χωρικές ή χρονικές συντεταγμένες. 00:01:12.700 --> 00:01:15.120 Εικόνες τοπίων 00:01:15.710 --> 00:01:18.970 σε εκτοξεύουν σε ένα είδος χρονικού και γεωγραφικού απείρου. 00:01:19.500 --> 00:01:21.520 Αλλάζουν την προσωπική αίσθηση του χρόνου, 00:01:21.520 --> 00:01:22.960 όταν τις αντικρίζεις. 00:01:25.980 --> 00:01:28.320 Θεωρώ ουσιαστικά αυτή την αίθουσα ως κόμβο 00:01:28.330 --> 00:01:30.210 ζωγραφικής και γλυπτικής. 00:01:30.900 --> 00:01:34.560 Στόχος μου ήταν να εκριζώσω 00:01:34.570 --> 00:01:37.270 ο,τιδήποτε αναγνωρίσιμο στο έργο μου 00:01:37.270 --> 00:01:40.100 ώστε οι θεατές να αντικρίζουν θραύσματα 00:01:40.100 --> 00:01:43.610 χρώματος και εικόνων να συναντώνται, 00:01:43.610 --> 00:01:44.870 να περνούν από κοινά φίλτρα 00:01:45.570 --> 00:01:47.390 και στη συνέχεια να αποσυντίθενται. 00:01:51.920 --> 00:01:53.320 Όταν εισέρχεσαι στον χώρο, 00:01:53.320 --> 00:01:55.000 αρχίζεις να βλέπεις τα αντικείμενα ως σύνολα. 00:01:55.000 --> 00:01:56.640 Όλα τα άκρα των έργου, υπό μια έννοια, 00:01:56.640 --> 00:01:58.780 τοποθετούνται έτσι ώστε να δημιουργούν πολύ διαφορετικές γωνίες. 00:02:01.040 --> 00:02:02.700 Ουσιαστικά αντιλαμβάνεσαι τον χώρο 00:02:02.700 --> 00:02:04.520 ως μια σύνθεση 00:02:04.520 --> 00:02:06.520 αυτών των πλαισίων που μοιάζουν να επιπλέουν. 00:02:09.180 --> 00:02:12.540 Βιώνεις την εμπειρία ενός χώρου και χρόνου 00:02:12.550 --> 00:02:15.470 όπου δε γνωρίζεις που αρχίζει ένα έργο 00:02:15.470 --> 00:02:16.870 και που τελειώνει. 00:02:17.800 --> 00:02:19.480 Αυτός είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο. 00:02:20.240 --> 00:02:22.220 Δεν βλέπουμε τα αντικείμενα περιχαρακωμένα σε λευκά κουτιά. 00:02:30.310 --> 00:02:33.430 Πώς μπορούμε να επικεντρωθούμε στην πλούσια υφή των υλικών 00:02:33.430 --> 00:02:35.650 και όχι σε αυτό που αναπαριστά το υλικό; 00:02:37.489 --> 00:02:39.790 Πως συμπεριφέρεται το χρώμα στον χώρο; 00:02:39.790 --> 00:02:41.489 Τι αίσθηση δημιουργεί; Πώς στεγνώνει; 00:02:41.489 --> 00:02:42.589 Πώς προσκολλάται; 00:02:46.340 --> 00:02:48.280 Όταν βλέπουμε μια στοίβα από χαρτιά, 00:02:48.560 --> 00:02:51.020 αναρωτιόμαστε τι έχει συμβεί στην αναπαριστώμενη εικόνα. 00:02:51.560 --> 00:02:54.139 Αυτό είναι το κομβικό σημείο όπου η υλική φύση της γλυπτικής 00:02:54.139 --> 00:02:56.799 και η εικόνα, κατά την άποψή μου, 00:02:57.320 --> 00:02:58.360 συναντώνται. 00:03:02.240 --> 00:03:03.260 Αυτό το είδος συμπεριφοράς, 00:03:03.260 --> 00:03:05.209 αυτό το είδος απτικότητας 00:03:05.209 --> 00:03:07.540 και η αξιακή τους ένταση, κατά τη γνώμη μου, 00:03:07.540 --> 00:03:08.720 ενισχύονται. 00:03:10.060 --> 00:03:12.040 Διότι βιώνουμε πολύ εκτεταμένα την οφθαλμαπάτη 00:03:12.040 --> 00:03:14.129 όμως δεν έχουμε αίσθηση της αφής, 00:03:14.129 --> 00:03:15.650 της γεύσης και της όσφρησης. 00:03:15.650 --> 00:03:18.189 Δεν έχουμε αυτού του είδους την οικειότητα με τις εικόνες.