SARAH SZE: 
Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Με αφορά ιδιαιτέρως μια αίσθηση 
που θυμίζει την ταλάντωση ενός εκκρεµούς.

Αφενός, η επιθυμία να μπορούμε
να αισθανόμαστε, να αγγίζουμε

και να οσφραινόμαστε τα υλικά.

Αφετέρου, 
στο άλλο άκρο της ταλάντωσης,

βιώνουμε μια αποστασιοποίηση 
από τα υλικά,

η οποία οφείλεται 
στη συνεχή εμπλοκή μας με τις εικόνες.

Θεωρώ ότι η παρούσα τριβή μας
με τις εικόνες

διαφέρει αισθητά από οποιαδήποτε
προηγούμενη επαφή μας με εικόνες

στη σύγχρονη εποχή.

Και θεωρώ ότι η σχέση μας με τις εικόνες
αλλάζει ραγδαία από γενιά σε γενιά.

Δε γνωρίζουμε τον δημιουργό μιας εικόνας 
που φτάνει σε εμάς.

Μπορούμε να τη διαχειριστούμε

και να τη στείλουμε σε άλλους.

Είναι σαν μια εικόνα-σπάραγμα.

Έχουμε εξοικειωθεί 
με τη γρήγορη ανάγνωση εικόνων.

Συνεπώς όλες οι εικόνες
στην έκθεση της πινακοθήκης

είναι εικόνες που σε κάνουν να νιώθεις

ότι θα μπορούσαν να μην έχουν
χωρικές ή χρονικές συντεταγμένες.

Εικόνες τοπίων

σε εκτοξεύουν σε ένα είδος
χωροχρονικού απείρου.

Αλλάζουν την αίσθηση του χρόνου

όταν τις αντικρίζεις.

Θεωρώ, ουσιαστικά, αυτόν τον χώρο ως κόμβο

ζωγραφικής και γλυπτικής.

Στόχος μου ήταν να «εκριζώσω» ο,τιδήποτε

τυχόν αναγνωρίσιμο στο έργο μου

ώστε οι θεατές να αντικρίζουν θραύσματα

χρωμάτων και εικόνων που συναντώνται,

που περνούν από κοινά φίλτρα

και στη συνέχεια αποσυντίθενται.

Όταν εισέρχεσαι στον χώρο,

αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι 
τα αντικείμενα ως διάτρητα.

Όλες οι παρυφές των έργων

τοποθετούνται έτσι ώστε να δημιουργούν
πολύ διαφορετικές γωνίες.

Ουσιαστικά ο χώρος γίνεται αντιληπτός

σχεδόν ως μια σύνθεση πλαισίων

που μοιάζουν να επιπλέουν.

Βιώνεις την εμπειρία 
ενός χώρου και χρόνου

όπου δε γνωρίζεις που αρχίζει ένα έργο

και που τελειώνει.

Αυτός είναι ο τρόπος
που βλέπουμε τον κόσμο.

Δεν βλέπουμε τα αντικείμενα 
περιχαρακωμένα σε λευκά κουτιά.

Πώς όμως θα εντρυφήσουμε 
στην πολυτέλεια των υλών

και όχι σε όσα αναπαρίστανται
ή απεικονίζονται μέσω των υλών αυτών;

Πώς συμπεριφέρεται το χρώμα στον χώρο;

Τι αίσθηση δημιουργεί; Πώς στεγνώνει;

Πώς προσκολλάται στις επιφάνειες;

Όταν βλέπουμε άτακτους σωρούς χαρτιών,

αναρωτιόμαστε τι έχει συμβεί στις εικόνες.

Αυτό είναι το κομβικό σημείο 
όπου η υλική φύση της γλυπτικής

και η εικόνα, κατά την άποψή μου,

συναντώνται.

Αυτό το είδος συμπεριφοράς,

αυτό το είδος απτικότητας

και η δυναμική τους ως αξίες,

θεωρώ ότι ενισχύονται 
κατ' αυτόν τον τρόπο.

Διότι συνήθως
κυριαρχεί η οπτική ψευδαίσθηση

αλλά δεν έχουμε την αίσθηση της αφής,

δεν έχουμε γεύση, δεν έχουμε όσφρηση.

Δεν έχουμε αυτού του είδους
την οικειότητα με τις εικόνες.