SARAH SZE: 
Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Με αφορά ιδιαίτερα κάτι που θα περιέγραφα 
σαν την ταλάντωση ενός εκκρεµούς.

Αφενός, η επιθυμία να μπορούμε
να αισθανόμαστε, να αγγίζουμε

και να μυρίζουμε τα υλικά.

Αφετέρου, 
στο άλλο άκρο της ταλάντωσης,

βιώνουμε την αποστασιοποίησή μας 
από τα υλικά,

η οποία οφείλεται 
στη συνεχή εμπλοκή μας με τις εικόνες.

Θεωρώ ότι η παρούσα τριβή μας
με τις εικόνες

διαφέρει αισθητά από οποιαδήποτε
προηγούμενη επαφή μας με εικόνες

στη σύγχρονη εποχή.

Και θεωρώ ότι η σχέση μας με τις εικόνες
αλλάζει ραγδαία από γενιά σε γενιά.

Δε γνωρίζουμε τον δημιουργό μιας εικόνας 
που φτάνει σε εμάς.

Μπορούμε να τη διαχειριστούμε

και να τη στείλουμε σε άλλους.

Είναι σαν μια εικόνα-σπάραγμα.

Έχουμε εξοικειωθεί 
με τη γρήγορη ανάγνωση εικόνων.

Συνεπώς όλες οι εικόνες
στην έκθεση της πινακοθήκης

είναι εικόνες που σε κάνουν να νιώθεις

ότι θα μπορούσαν να μην έχουν
χωρικές ή χρονικές συντεταγμένες.

Εικόνες τοπίων

σε εκτοξεύουν σε ένα είδος
χωροχρονικού απείρου.

Αλλάζουν την προσωπική αίσθηση του χρόνου,

όταν τις αντικρίζεις.

Θεωρώ, ουσιαστικά, αυτόν τον χώρο ως κόμβο

ζωγραφικής και γλυπτικής.

Στόχος μου ήταν να «εκριζώσω» ο,τιδήποτε

τυχόν αναγνωρίσιμο στο έργο μου

ώστε οι θεατές να αντικρίζουν θραύσματα

χρωμάτων και εικόνων που συναντώνται,

που περνούν από κοινά φίλτρα

και που, στη συνέχεια, αποσυντίθενται.

Όταν εισέρχεσαι στον χώρο,

αρχίζεις να βλέπεις τα αντικείμενα
ως σύνολα.

Όλες οι παρυφές των έργων

τοποθετούνται έτσι ώστε να δημιουργούν
πολύ διαφορετικές γωνίες.

Ουσιαστικά αντιλαμβάνεσαι τον χώρο

σχεδόν ως μια σύνθεση

αυτών των πλαισίων 
που μοιάζουν να επιπλέουν.

Βιώνεις την εμπειρία 
ενός χώρου και χρόνου,

όπου δε γνωρίζεις που αρχίζει ένα έργο

και που τελειώνει.

Αυτός είναι ο τρόπος
που βλέπουμε τον κόσμο.

Δεν βλέπουμε τα αντικείμενα 
περιχαρακωμένα σε λευκά κουτιά.

Πώς θα κατορθώσουμε να επικεντρωθούμε
απλώς στην πλούσια υφή των υλικών

και όχι σε ο,τιδήποτε άλλο 
αναπαρίσταται μέσω του υλικού;

Πως συμπεριφέρεται το χρώμα στον χώρο;

Τι αίσθηση δημιουργεί; Πώς στεγνώνει;

Πώς προσκολλάται στις επιφάνειες;

Όταν βλέπουμε μια στοίβα χαρτιών,

αναρωτιόμαστε τι έχει συμβεί 
στην αναπαριστώμενη εικόνα.

Αυτό είναι το κομβικό σημείο 
όπου η υλική φύση της γλυπτικής

και η εικόνα, κατά την άποψή μου,

συναντώνται.

Αυτό το είδος συμπεριφοράς,

αυτό το είδος απτικότητας

και η δυναμική τους ως αξίες,
κατά τη γνώμη μου,

ενισχύονται κατ' αυτόν τον τρόπο.

Διότι συνήθως
κυριαρχεί η οπτική ψευδαίσθηση

αλλά δεν έχουμε την αίσθηση της αφής,

δεν έχουμε γεύση, δεν έχουμε όσφρηση.

Δεν έχουμε αυτού του είδους
την οικειότητα με τις εικόνες.