Sarah Sze: Πως βλέπουμε τον κόσμο

Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα κάτι που θα περιέγραφα σαν την ταλάντωση ενός εκκρεµούς.

Στο ένα άκρο, μια επιθυμία να μπορέσουμε να αισθανθούμε και να αγγίξουμε

και να μυρίσουμε τα υλικά.

Και στο άλλο άκρο της ταλάντωσης του εκκρεµούς βρίσκεται

μια πραγματικότητα αποστασιοποίησης από τα υλικά

λόγω της διαρκούς εμπλοκής μας με εικόνες.

Θεωρώ ότι η παρούσα αλληλεπίδρασή μας με τις εικόνες

διαφέρει αισθητά από οποιαδήποτε άλλη αλληλεπίδραση με εικόνες

έχω βιώσει όσο ζω.

Και θεωρώ ότι υπάρχουν ραγδαίες αλλαγές από τη μία γενιά στην άλλη.

Δε γνωρίζουμε τον δημιουργό μιας εικόνας όταν αυτή φτάνει σε εμάς.

Μπορούμε να την διαχειριστούμε

και μπορούμε να την στείλουμε σε άλλους.

Είναι εικόνες-σπαράγματα.

Έχουμε εξοικειωθεί με τη γρήγορη ανάγνωση εικονων.

Συνεπώς όλες οι εικόνες στην έκθεση της πινακοθήκης

είναι εικόνες που σε κάνουν να νιώθεις

ότι θα μπορούσαν να μην έχουν γεωγραφικές ή χρονικές συντεταγμένες.

Εικόνες τοπίων

σε εκτοξεύουν σε ένα είδος χρονικού και γεωγραφικού απείρου.

Αλλάζουν την αίσθηση του χρόνου,

όταν τις αντικρίζεις.

Θεωρώ ουσιαστικά αυτή την αίθουσα ως κόμβο

ζωγραφικής και γλυπτικής

Στόχος μου ήταν να απομακρύνω εντελώς

ο,τιδήποτε αναγνωρίσιμο στο έργο μου

ώστε οι θεατές να βλέπουν θραύσματα

χρώματος και εικόνων να συναντώνται,

να περνούν από τα ίδια φίλτρα

και στη συνέχεια να αποσυντίθενται.

Όταν εισέρχεται ο θεατής στον χώρο,

αρχίζει να βλέπει τα πράγματα ως οπές.

Όλα τα άκρα των έργων

στοιχίζονται έτσι ώστε να δημιουργούν πολύ διαφορετικές γωνίες.

Ουσιαστικά ο θεατής αντιλαμβάνεται την αίθουσα

ως το σύνολο των στοιχείων

αυτών των πλαισίων που μοιάζουν να επιπλέουν.

Ο θεατής βιώνει την εμπειρία ενός χώρου και χρόνου

όπου δε γνωρίζει που αρχίζει ενα έργο

και που τελειώνει.

Αυτός είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο.

Δεν βλέπουμε τα αντικείμενα περιχαρακωμένα σε λευκά κουτιά.

Πως συμπεριφέρεται το χρώμα στον χώρο;

Τι αίσθηση δημιουργεί; Πώς στεγνώνει;

Πώς προσκολλάται;

Όταν βλέπουμε μια στοίβα από χαρτιά,

αναρρωτιόμαστε τι έχει συμβεί στην εικόνα.

Αυτό είναι το κομβικό σημείο όπου η υλική οντότητα της γλυπτικής

και η εικόνα θεωρώ πως ουσιαστικά

συναντώνται.

Αυτό το είδος συμπεριφοράς,

αυτό το είδος απτικότητας...

...θεωρώ πως η αξιακή του ένταση

ενισχύεται.

Διότι βιώνουμε μια έντονη ψευδαίσθηση

όμως δεν έχουμε αίσθηση αφής,

δεν έχουμε γεύση, δεν έχουμε όσφρηση.

Δεν έχουμε οικειότητα με τις εικόνες.