WEBVTT

00:00:05.000 --> 00:00:06.000
Sarah Sze: Πως βλέπουμε τον κόσμο

00:00:06.000 --> 00:00:08.370
Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα κάτι που θα περιέγραφα σαν την ταλάντωση ενός εκκρεµούς.

00:00:08.370 --> 00:00:11.390
Στο ένα άκρο, μια επιθυμία να μπορέσω να αισθανθώ και να αγγίξω

00:00:13.460 --> 00:00:14.460
και να μυρίσω τα υλικά.

00:00:14.460 --> 00:00:15.980
Και στο άλλο άκρο της ταλάντωσης του εκκρεµούς βρίσκεται

00:00:15.980 --> 00:00:17.860
μια πραγματικότητα αποστασιοποίησης από τα υλικά

00:00:18.780 --> 00:00:20.740
λόγω της διαρκούς εμπλοκής μας με εικόνες.

00:00:21.340 --> 00:00:24.000
Θεωρώ ότι η παρούσα αλληλεπίδρασή μας με τις εικόνες

00:00:24.000 --> 00:00:26.220
διαφέρει αισθητά από οποιαδήποτε άλλη αλληλεπίδραση με εικόνες

00:00:31.760 --> 00:00:33.320
έχω βιώσει όσο ζω.

00:00:33.320 --> 00:00:36.570
Και θεωρώ ότι υπάρχουν ραγδαίες αλλαγές από τη μία γενιά στην άλλη.

00:00:36.570 --> 00:00:38.120
Δε γνωρίζουμε τον δημιουργό μιας εικόνας όταν αυτή φτάνει σε εμάς.

00:00:38.120 --> 00:00:41.800
Μπορούμε να την διαχειριστούμε

00:00:43.440 --> 00:00:46.400
και μπορούμε να την στείλουμε σε άλλους.

00:00:46.400 --> 00:00:47.580
Είναι εικόνες-σπαράγματα.

00:00:47.589 --> 00:00:48.509
Έχουμε εξοικειωθεί με τη γρήγορη ανάγνωση εικονων.

00:00:49.140 --> 00:00:51.480
Συνεπώς όλες οι εικόνες στην έκθεση της πινακοθήκης

00:00:52.660 --> 00:00:55.340
είναι εικόνες που σε κάνουν να νιώθεις

00:01:00.600 --> 00:01:03.329
ότι θα μπορούσαν να μην έχουν γεωγραφικές ή χρονικές συντεταγμένες.

00:01:03.329 --> 00:01:06.790
Εικόνες τοπίων

00:01:06.790 --> 00:01:09.290
σε εκτοξεύουν σε ένα είδος χρονικού και γεωγραφικού απείρου.

00:01:12.700 --> 00:01:15.120
Αλλάζουν την αίσθηση του χρόνου,

00:01:15.710 --> 00:01:18.970
όταν τις αντικρίζουμε.

00:01:19.500 --> 00:01:21.520
Θεωρώ ουσιαστικά αυτή την αίθουσα ως κόμβο

00:01:21.520 --> 00:01:22.960
ζωγραφικής και γλυπτικής

00:01:25.980 --> 00:01:28.320
Στόχος μου ήταν να απομακρύνω εντελώς

00:01:28.330 --> 00:01:30.210
οτιδήποτε αναγνωρίσιμο στο έργο μου

00:01:30.900 --> 00:01:34.560
ώστε οι θεατές να βλέπουν θραύσματα

00:01:34.570 --> 00:01:37.270
χρώματος και εικόνων να συναντώνται,

00:01:37.270 --> 00:01:40.100
να περνούν από τα ίδια φίλτρα

00:01:40.100 --> 00:01:43.610
και στη συνέχεια να αποσυντίθενται.

00:01:43.610 --> 00:01:44.870
Όταν εισέρχεται ο θεατής στον χώρο,

00:01:45.570 --> 00:01:47.390
αρχίζει να βλέπει τα πράγματα ως οπές.

00:01:51.920 --> 00:01:53.320
Όλα τα άκρα των έργων

00:01:53.320 --> 00:01:55.000
στοιχίζονται έτσι ώστε να δημιουργούνται πολύ διαφορετικές γωνίες.

00:01:55.000 --> 00:01:56.640
Ουσιαστικά ο θεατής αντιλαμβάνεται την αίθουσα

00:01:56.640 --> 00:01:58.780
ως το σύνολο των στοιχείων

00:02:01.040 --> 00:02:02.700
αυτών των πλαισίων που μοιάζουν να επιπλέουν.

00:02:02.700 --> 00:02:04.520
Ο θεατής βιώνει την εμπειρία ενός χώρου και χρόνου

00:02:04.520 --> 00:02:06.520
όπου δε γνωρίζει που αρχίζει ενα έργο

00:02:09.180 --> 00:02:12.540
και που τελειώνει.

00:02:12.550 --> 00:02:15.470
Αυτός είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο.

00:02:15.470 --> 00:02:16.870
Δεν βλέπουμε τα αντικείμενα περιχαρακωμένα σε λευκά κουτιά.

00:02:17.800 --> 00:02:19.480


00:02:20.240 --> 00:02:22.220


00:02:30.310 --> 00:02:33.430


00:02:33.430 --> 00:02:35.650


00:02:37.489 --> 00:02:39.790


00:02:39.790 --> 00:02:41.489


00:02:41.489 --> 00:02:42.589


00:02:46.340 --> 00:02:48.280


00:02:48.560 --> 00:02:51.020


00:02:51.560 --> 00:02:54.139


00:02:54.139 --> 00:02:56.799


00:02:57.320 --> 00:02:58.360


00:03:02.240 --> 00:03:03.260


00:03:03.260 --> 00:03:05.209


00:03:05.209 --> 00:03:07.540


00:03:07.540 --> 00:03:08.720


00:03:10.060 --> 00:03:12.040


00:03:12.040 --> 00:03:14.129


00:03:14.129 --> 00:03:15.650


00:03:15.650 --> 00:03:18.189