Sarah Sze: Πως βλέπουμε τον κόσμο
Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα κάτι που θα περιέγραφα σαν την ταλάντωση ενός εκκρεµούς.
Στο ένα άκρο, μια επιθυμία να μπορέσω να αισθανθώ και να αγγίξω
και να μυρίσω τα υλικά.
Και στο άλλο άκρο της ταλάντωσης του εκκρεµούς βρίσκεται
μια πραγματικότητα αποστασιοποίησης από τα υλικά
λόγω της διαρκούς εμπλοκής μας με εικόνες.
Θεωρώ ότι η παρούσα αλληλεπίδρασή μας με τις εικόνες
διαφέρει αισθητά από οποιαδήποτε άλλη αλληλεπίδραση με εικόνες
έχω βιώσει όσο ζω.
Και θεωρώ ότι υπάρχουν ραγδαίες αλλαγές από τη μία γενιά στην άλλη.
Δε γνωρίζουμε τον δημιουργό μιας εικόνας όταν αυτή φτάνει σε εμάς.
Μπορούμε να την διαχειριστούμε
και μπορούμε να την στείλουμε σε άλλους.
Είναι εικόνες-σπαράγματα.
Έχουμε εξοικειωθεί με τη γρήγορη ανάγνωση εικονων.
Συνεπώς όλες οι εικόνες στην έκθεση της πινακοθήκης
είναι εικόνες που σε κάνουν να νιώθεις
ότι θα μπορούσαν να μην έχουν γεωγραφικές ή χρονικές συντεταγμένες.
Εικόνες τοπίων
σε εκτοξεύουν σε ένα είδος χρονικού και γεωγραφικού απείρου.
Αλλάζουν την αίσθηση του χρόνου,
όταν τις αντικρίζουμε.
Θεωρώ ουσιαστικά αυτή την αίθουσα ως κόμβο
ζωγραφικής και γλυπτικής
Στόχος μου ήταν να απομακρύνω εντελώς
οτιδήποτε αναγνωρίσιμο στο έργο μου
ώστε οι θεατές να βλέπουν θραύσματα
χρώματος και εικόνων να συναντώνται,
να περνούν από τα ίδια φίλτρα
και στη συνέχεια να αποσυντίθενται.
Όταν εισέρχεται ο θεατής στον χώρο,
αρχίζει να βλέπει τα πράγματα ως οπές.
Όλα τα άκρα των έργων
στοιχίζονται έτσι ώστε να δημιουργούνται πολύ διαφορετικές γωνίες.
Ουσιαστικά ο θεατής αντιλαμβάνεται την αίθουσα
ως το σύνολο των στοιχείων
αυτών των πλαισίων που μοιάζουν να επιπλέουν.
Ο θεατής βιώνει την εμπειρία ενός χώρου και χρόνου
όπου δε γνωρίζει που αρχίζει ενα έργο
και που τελειώνει.
Αυτός είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο.
Δεν βλέπουμε τα αντικείμενα περιχαρακωμένα σε λευκά κουτιά.