WEBVTT

00:00:05.000 --> 00:00:08.360
SARAH SZE: 
Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

00:00:08.370 --> 00:00:11.880
Με αφορά πολύ κάτι που θα περιέγραφα 
σαν την ταλάντωση ενός εκκρεµούς.

00:00:13.270 --> 00:00:16.410
Αφενός, μια επιθυμία να κατορθώσουμε
να αισθανθούμε, να αγγίξουμε

00:00:16.410 --> 00:00:18.770
και να μυρίσουμε τα υλικά.

00:00:18.780 --> 00:00:21.300
Αφετέρου, 
στο άλλο άκρο της ταλάντωσης βρίσκεται

00:00:21.340 --> 00:00:24.000
μια πραγματικότητα
αποστασιοποίησής μας από τα υλικά

00:00:24.000 --> 00:00:26.560
εξαιτίας της συνεχούς εμπλοκής μας 
με τις εικόνες.

00:00:31.190 --> 00:00:33.320
Θεωρώ ότι η παρούσα σχέση μας
με τις εικόνες

00:00:33.320 --> 00:00:36.570
διαφέρει αισθητά από οποιαδήποτε
προηγούμενη επαφή με εικόνες

00:00:36.570 --> 00:00:38.120
γνωρίζω στην εποχή που ζω.

00:00:38.120 --> 00:00:42.160
Και θεωρώ ότι υπάρχουν ραγδαίες αλλαγές 
από τη μία γενιά στην άλλη.

00:00:43.440 --> 00:00:46.400
Δε γνωρίζουμε τον δημιουργό μιας εικόνας 
που φτάνει σε εμάς.

00:00:46.400 --> 00:00:47.850
Μπορούμε να τη διαχειριστούμε

00:00:47.850 --> 00:00:49.339
και να τη στείλουμε σε άλλους.

00:00:49.339 --> 00:00:51.940
Είναι σαν μια εικόνα-σπάραγμα.

00:00:52.660 --> 00:00:55.630
Έχουμε εξοικειωθεί 
με τη γρήγορη ανάγνωση εικόνων.

00:01:00.600 --> 00:01:03.329
Συνεπώς όλες οι εικόνες
στην έκθεση της πινακοθήκης

00:01:03.329 --> 00:01:06.790
είναι εικόνες που σε κάνουν να νιώθεις

00:01:06.790 --> 00:01:10.230
ότι θα μπορούσαν να μην έχουν
χωρικές ή χρονικές συντεταγμένες.

00:01:12.700 --> 00:01:15.670
Εικόνες τοπίων

00:01:15.710 --> 00:01:18.970
σε εκτοξεύουν σε ένα είδος
χρονικού και γεωγραφικού απείρου.

00:01:19.500 --> 00:01:21.520
Αλλάζουν την προσωπική αίσθηση του χρόνου,

00:01:21.520 --> 00:01:23.870
όταν τις αντικρίζεις.

00:01:25.980 --> 00:01:28.320
Θεωρώ, ουσιαστικά, αυτόν τον χώρο ως κόμβο

00:01:28.330 --> 00:01:30.860
ζωγραφικής και γλυπτικής.

00:01:30.900 --> 00:01:34.440
Στόχος μου ήταν να εκριζώσω

00:01:34.440 --> 00:01:37.270
ο,τιδήποτε αναγνωρίσιμο στο έργο μου

00:01:37.270 --> 00:01:40.100
ώστε οι θεατές να αντικρίζουν θραύσματα

00:01:40.100 --> 00:01:43.610
χρωμάτων και εικόνων που συναντώνται,

00:01:43.610 --> 00:01:45.560
που περνούν από κοινά φίλτρα

00:01:45.570 --> 00:01:47.780
και που, στη συνέχεια, αποσυντίθενται.

00:01:51.920 --> 00:01:53.320
Όταν εισέρχεσαι στον χώρο,

00:01:53.320 --> 00:01:55.460
αρχίζεις να βλέπεις τα αντικείμενα
ως σύνολα.

00:01:55.460 --> 00:01:57.420
Όλα τα άκρα των έργου, υπό μια έννοια,

00:01:57.420 --> 00:02:00.650
τοποθετούνται έτσι ώστε να δημιουργούν
πολύ διαφορετικές γωνίες.

00:02:01.040 --> 00:02:02.700
Ουσιαστικά αντιλαμβάνεσαι τον χώρο

00:02:02.700 --> 00:02:04.520
σχεδόν ως μια σύνθεση

00:02:04.520 --> 00:02:06.850
αυτών των πλαισίων 
που μοιάζουν να επιπλέουν.

00:02:09.180 --> 00:02:12.540
Βιώνεις την εμπειρία 
ενός χώρου και χρόνου,

00:02:12.550 --> 00:02:15.470
όπου δε γνωρίζεις που αρχίζει ένα έργο

00:02:15.470 --> 00:02:17.770
και που τελειώνει.

00:02:17.800 --> 00:02:20.030
Αυτός είναι ο τρόπος
που βλέπουμε τον κόσμο.

00:02:20.240 --> 00:02:23.380
Δεν βλέπουμε τα αντικείμενα 
περιχαρακωμένα σε λευκά κουτιά.

00:02:30.310 --> 00:02:33.430
Πώς μπορούμε να επικεντρωθούμε απλώς
στην πλούσια υφή των υλικών

00:02:33.430 --> 00:02:37.400
και όχι σε ο,τιδήποτε άλλο 
αναπαρίσταται μέσω του υλικού;

00:02:37.489 --> 00:02:39.790
Πως συμπεριφέρεται το χρώμα στον χώρο;

00:02:39.790 --> 00:02:41.549
Τι αίσθηση δημιουργεί; Πώς στεγνώνει;

00:02:41.549 --> 00:02:43.099
Πώς προσκολλάται;

00:02:46.340 --> 00:02:48.530
Όταν βλέπουμε μια στοίβα από χαρτιά,

00:02:48.560 --> 00:02:51.560
αναρωτιόμαστε τι έχει συμβεί 
στην αναπαριστώμενη εικόνα.

00:02:51.560 --> 00:02:54.439
Αυτό είναι το κομβικό σημείο 
όπου η υλική φύση της γλυπτικής

00:02:54.439 --> 00:02:57.319
και η εικόνα, κατά την άποψή μου,

00:02:57.320 --> 00:02:59.350
συναντώνται.

00:03:01.960 --> 00:03:03.260
Αυτό το είδος συμπεριφοράς,

00:03:03.260 --> 00:03:05.209
αυτό το είδος απτικότητας

00:03:05.209 --> 00:03:07.540
και η αξιακή τους ένταση, 
κατά τη γνώμη μου,

00:03:07.540 --> 00:03:09.860
ενισχύονται.

00:03:10.060 --> 00:03:12.040
Διότι βιώνουμε εκτεταμένα την οφθαλμαπάτη

00:03:12.040 --> 00:03:14.109
όμως δεν έχουμε αίσθηση της αφής,

00:03:14.109 --> 00:03:16.120
δεν έχουμε γεύση, ούτε όσφρηση.

00:03:16.120 --> 00:03:19.999
Δεν έχουμε αυτού του είδους
την οικειότητα με τις εικόνες.