WEBVTT 00:00:05.000 --> 00:00:08.360 SARAH SZE: Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ 00:00:08.370 --> 00:00:11.880 Με αφορά πολύ κάτι που θα περιέγραφα σαν την ταλάντωση ενός εκκρεµούς. 00:00:13.270 --> 00:00:16.410 Αφενός, μια επιθυμία να κατορθώσουμε να αισθανθούμε, να αγγίξουμε 00:00:16.410 --> 00:00:18.770 και να μυρίσουμε τα υλικά. 00:00:18.780 --> 00:00:21.300 Αφετέρου, στο άλλο άκρο της ταλάντωσης βρίσκεται 00:00:21.340 --> 00:00:24.000 μια πραγματικότητα αποστασιοποίησής μας από τα υλικά 00:00:24.000 --> 00:00:26.560 εξαιτίας της συνεχούς εμπλοκής μας με τις εικόνες. 00:00:31.190 --> 00:00:33.320 Θεωρώ ότι η παρούσα σχέση μας με τις εικόνες 00:00:33.320 --> 00:00:36.570 διαφέρει αισθητά από οποιαδήποτε άλλη σχέση με τις εικόνες 00:00:36.570 --> 00:00:38.120 έχω γνωρίσει όσο ζω. 00:00:38.120 --> 00:00:42.160 Και θεωρώ ότι υπάρχουν ραγδαίες αλλαγές από τη μία γενιά στην άλλη. 00:00:43.440 --> 00:00:46.400 Δε γνωρίζουμε τον δημιουργό μιας εικόνας που φτάνει σε εμάς. 00:00:46.400 --> 00:00:47.850 Μπορούμε να τη διαχειριστούμε 00:00:47.850 --> 00:00:49.339 και να τη στείλουμε σε άλλους. 00:00:49.339 --> 00:00:51.940 Είναι σαν μια εικόνα-σπάραγμα. 00:00:52.660 --> 00:00:55.630 Έχουμε εξοικειωθεί με τη γρήγορη ανάγνωση εικόνων. 00:01:00.600 --> 00:01:03.329 Συνεπώς όλες οι εικόνες στην έκθεση της πινακοθήκης 00:01:03.329 --> 00:01:06.790 είναι εικόνες που σε κάνουν να νιώθεις 00:01:06.790 --> 00:01:10.230 ότι θα μπορούσαν να μην έχουν χωρικές ή χρονικές συντεταγμένες. 00:01:12.700 --> 00:01:15.670 Εικόνες τοπίων 00:01:15.710 --> 00:01:18.970 σε εκτοξεύουν σε ένα είδος χρονικού και γεωγραφικού απείρου. 00:01:19.500 --> 00:01:21.520 Αλλάζουν την προσωπική αίσθηση του χρόνου, 00:01:21.520 --> 00:01:23.870 όταν τις αντικρίζεις. 00:01:25.980 --> 00:01:28.320 Θεωρώ, ουσιαστικά, αυτόν τον χώρο ως κόμβο 00:01:28.330 --> 00:01:30.860 ζωγραφικής και γλυπτικής. 00:01:30.900 --> 00:01:34.440 Στόχος μου ήταν να εκριζώσω 00:01:34.440 --> 00:01:37.270 ο,τιδήποτε αναγνωρίσιμο στο έργο μου 00:01:37.270 --> 00:01:40.100 ώστε οι θεατές να αντικρίζουν θραύσματα 00:01:40.100 --> 00:01:43.610 χρωμάτων και εικόνων που συναντώνται, 00:01:43.610 --> 00:01:45.560 που περνούν από κοινά φίλτρα 00:01:45.570 --> 00:01:47.780 και που, στη συνέχεια, αποσυντίθενται. 00:01:51.920 --> 00:01:53.320 Όταν εισέρχεσαι στον χώρο, 00:01:53.320 --> 00:01:55.460 αρχίζεις να βλέπεις τα αντικείμενα ως σύνολα. 00:01:55.460 --> 00:01:57.420 Όλα τα άκρα των έργου, υπό μια έννοια, 00:01:57.420 --> 00:02:00.650 τοποθετούνται έτσι ώστε να δημιουργούν πολύ διαφορετικές γωνίες. 00:02:01.040 --> 00:02:02.700 Ουσιαστικά αντιλαμβάνεσαι τον χώρο 00:02:02.700 --> 00:02:04.520 σχεδόν ως μια σύνθεση 00:02:04.520 --> 00:02:06.850 αυτών των πλαισίων που μοιάζουν να επιπλέουν. 00:02:09.180 --> 00:02:12.540 Βιώνεις την εμπειρία ενός χώρου και χρόνου, 00:02:12.550 --> 00:02:15.470 όπου δε γνωρίζεις που αρχίζει ένα έργο 00:02:15.470 --> 00:02:17.770 και που τελειώνει. 00:02:17.800 --> 00:02:20.030 Αυτός είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο. 00:02:20.240 --> 00:02:23.380 Δεν βλέπουμε τα αντικείμενα περιχαρακωμένα σε λευκά κουτιά. 00:02:30.310 --> 00:02:33.430 Πώς μπορούμε να επικεντρωθούμε απλώς στην πλούσια υφή των υλικών 00:02:33.430 --> 00:02:37.400 και όχι σε ο,τιδήποτε άλλο αναπαρίσταται μέσω του υλικού; 00:02:37.489 --> 00:02:39.790 Πως συμπεριφέρεται το χρώμα στον χώρο; 00:02:39.790 --> 00:02:41.549 Τι αίσθηση δημιουργεί; Πώς στεγνώνει; 00:02:41.549 --> 00:02:43.099 Πώς προσκολλάται; 00:02:46.340 --> 00:02:48.530 Όταν βλέπουμε μια στοίβα από χαρτιά, 00:02:48.560 --> 00:02:51.560 αναρωτιόμαστε τι έχει συμβεί στην αναπαριστώμενη εικόνα. 00:02:51.560 --> 00:02:54.439 Αυτό είναι το κομβικό σημείο όπου η υλική φύση της γλυπτικής 00:02:54.439 --> 00:02:57.319 και η εικόνα, κατά την άποψή μου, 00:02:57.320 --> 00:02:59.350 συναντώνται. 00:03:01.960 --> 00:03:03.260 Αυτό το είδος συμπεριφοράς, 00:03:03.260 --> 00:03:05.209 αυτό το είδος απτικότητας 00:03:05.209 --> 00:03:07.540 και η αξιακή τους ένταση, κατά τη γνώμη μου, 00:03:07.540 --> 00:03:09.860 ενισχύονται. 00:03:10.060 --> 00:03:12.040 Διότι βιώνουμε εκτεταμένα την οφθαλμαπάτη 00:03:12.040 --> 00:03:14.109 όμως δεν έχουμε αίσθηση της αφής, 00:03:14.109 --> 00:03:16.120 δεν έχουμε γεύση, ούτε όσφρηση. 00:03:16.120 --> 00:03:19.999 Δεν έχουμε αυτού του είδους την οικειότητα με τις εικόνες.