WEBVTT

00:00:05.000 --> 00:00:08.360
SARAH SZE: 
Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

00:00:08.370 --> 00:00:11.390
Με αφορά πολύ κάτι που θα περιέγραφα 
σαν την ταλάντωση ενός εκκρεµούς.

00:00:13.460 --> 00:00:15.980
Αφενός, μια επιθυμία να κατορθώσω
να αισθανθώ, να αγγίξω

00:00:15.980 --> 00:00:17.860
και να μυρίσω τα υλικά.

00:00:18.780 --> 00:00:20.740
Αφετέρου, στο άλλο άκρο της ταλάντωσης,

00:00:21.340 --> 00:00:24.000
μια πραγματικότητα
αποστασιοποίησης από τα υλικά

00:00:24.000 --> 00:00:26.220
εξαιτίας της διαρκούς εμπλοκής μας 
με τις εικόνες.

00:00:31.760 --> 00:00:33.320
Θεωρώ ότι η παρούσα σχέση μας
με τις εικόνες

00:00:33.320 --> 00:00:36.570
διαφέρει αισθητά από οποιαδήποτε
άλλη σχέση μας με τις εικόνες

00:00:36.570 --> 00:00:38.120
έχω βιώσει όσο ζω.

00:00:38.120 --> 00:00:41.800
Και θεωρώ ότι υπάρχουν ραγδαίες αλλαγές 
από τη μία γενιά στην άλλη.

00:00:43.440 --> 00:00:46.400
Δε γνωρίζουμε τον δημιουργό μιας εικόνας 
που φτάνει σε εμάς.

00:00:46.400 --> 00:00:47.580
Μπορούμε να τη διαχειριστούμε

00:00:47.589 --> 00:00:48.509
και να τη στείλουμε σε άλλους.

00:00:49.140 --> 00:00:51.480
Είναι μια εικόνα-σπάραγμα.

00:00:52.660 --> 00:00:55.340
Έχουμε εξοικειωθεί 
με τη γρήγορη ανάγνωση εικόνων.

00:01:00.600 --> 00:01:03.329
Συνεπώς όλες οι εικόνες
στην έκθεση της πινακοθήκης

00:01:03.329 --> 00:01:06.790
είναι εικόνες που σε κάνουν να νιώθεις

00:01:06.790 --> 00:01:09.290
ότι θα μπορούσαν να μην έχουν
χωρικές ή χρονικές συντεταγμένες.

00:01:12.700 --> 00:01:15.120
Εικόνες τοπίων

00:01:15.710 --> 00:01:18.970
σε εκτοξεύουν σε ένα είδος
χρονικού και γεωγραφικού απείρου.

00:01:19.500 --> 00:01:21.520
Αλλάζουν την προσωπική αίσθηση του χρόνου,

00:01:21.520 --> 00:01:22.960
όταν τις αντικρίζεις.

00:01:25.980 --> 00:01:28.320
Θεωρώ ουσιαστικά αυτή την αίθουσα ως κόμβο

00:01:28.330 --> 00:01:30.210
ζωγραφικής και γλυπτικής.

00:01:30.900 --> 00:01:34.560
Στόχος μου ήταν να εκριζώσω

00:01:34.570 --> 00:01:37.270
ο,τιδήποτε αναγνωρίσιμο στο έργο μου

00:01:37.270 --> 00:01:40.100
ώστε οι θεατές να αντικρίζουν θραύσματα

00:01:40.100 --> 00:01:43.610
χρώματος και εικόνων να συναντώνται,

00:01:43.610 --> 00:01:44.870
να περνούν από κοινά φίλτρα

00:01:45.570 --> 00:01:47.390
και στη συνέχεια να αποσυντίθενται.

00:01:51.920 --> 00:01:53.320
Όταν εισέρχεσαι στον χώρο,

00:01:53.320 --> 00:01:55.000
αρχίζεις να βλέπεις τα αντικείμενα
ως σύνολα.

00:01:55.000 --> 00:01:56.640
Όλα τα άκρα των έργου, υπό μια έννοια,

00:01:56.640 --> 00:01:58.780
τοποθετούνται έτσι ώστε να δημιουργούν
πολύ διαφορετικές γωνίες.

00:02:01.040 --> 00:02:02.700
Ουσιαστικά αντιλαμβάνεσαι τον χώρο

00:02:02.700 --> 00:02:04.520
ως μια σύνθεση

00:02:04.520 --> 00:02:06.520
αυτών των πλαισίων 
που μοιάζουν να επιπλέουν.

00:02:09.180 --> 00:02:12.540
Βιώνεις την εμπειρία ενός χώρου και χρόνου

00:02:12.550 --> 00:02:15.470
όπου δε γνωρίζεις που αρχίζει ένα έργο

00:02:15.470 --> 00:02:16.870
και που τελειώνει.

00:02:17.800 --> 00:02:19.480
Αυτός είναι ο τρόπος
που βλέπουμε τον κόσμο.

00:02:20.240 --> 00:02:22.220
Δεν βλέπουμε τα αντικείμενα 
περιχαρακωμένα σε λευκά κουτιά.

00:02:30.310 --> 00:02:33.430
Πώς μπορούμε να επικεντρωθούμε
στην πλούσια υφή των υλικών

00:02:33.430 --> 00:02:35.650
και όχι σε αυτό που αναπαριστά το υλικό;

00:02:37.489 --> 00:02:39.790
Πως συμπεριφέρεται το χρώμα στον χώρο;

00:02:39.790 --> 00:02:41.489
Τι αίσθηση δημιουργεί; Πώς στεγνώνει;

00:02:41.489 --> 00:02:42.589
Πώς προσκολλάται;

00:02:46.340 --> 00:02:48.280
Όταν βλέπουμε μια στοίβα από χαρτιά,

00:02:48.560 --> 00:02:51.020
αναρωτιόμαστε τι έχει συμβεί 
στην αναπαριστώμενη εικόνα.

00:02:51.560 --> 00:02:54.139
Αυτό είναι το κομβικό σημείο 
όπου η υλική φύση της γλυπτικής

00:02:54.139 --> 00:02:56.799
και η εικόνα, κατά την άποψή μου,

00:02:57.320 --> 00:02:58.360
συναντώνται.

00:03:02.240 --> 00:03:03.260
Αυτό το είδος συμπεριφοράς,

00:03:03.260 --> 00:03:05.209
αυτό το είδος απτικότητας

00:03:05.209 --> 00:03:07.540
και η αξιακή τους ένταση, 
κατά τη γνώμη μου,

00:03:07.540 --> 00:03:08.720
ενισχύονται.

00:03:10.060 --> 00:03:12.040
Διότι βιώνουμε εκτεταμένα την οφθαλμαπάτη

00:03:12.040 --> 00:03:14.129
όμως δεν έχουμε αίσθηση της αφής,

00:03:14.129 --> 00:03:15.650
δεν έχουμε γεύση, ούτε όσφρηση.

00:03:15.650 --> 00:03:18.189
Δεν έχουμε αυτού του είδους
την οικειότητα με τις εικόνες.