SARAH SZE: 
Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Με αφορά πολύ κάτι που θα περιέγραφα 
σαν την ταλάντωση ενός εκκρεµούς.

Αφενός, μια επιθυμία να κατορθώσω
να αισθανθώ, να αγγίξω

και να μυρίσω τα υλικά.

Αφετέρου, στο άλλο άκρο της ταλάντωσης,

μια πραγματικότητα
αποστασιοποίησης από τα υλικά

εξαιτίας της διαρκούς εμπλοκής μας 
με τις εικόνες.

Θεωρώ ότι η παρούσα σχέση μας
με τις εικόνες

διαφέρει αισθητά από οποιαδήποτε
άλλη σχέση μας με τις εικόνες

έχω βιώσει όσο ζω.

Και θεωρώ ότι υπάρχουν ραγδαίες αλλαγές 
από τη μία γενιά στην άλλη.

Δε γνωρίζουμε τον δημιουργό μιας εικόνας 
που φτάνει σε εμάς.

Μπορούμε να τη διαχειριστούμε

και να τη στείλουμε σε άλλους.

Είναι μια εικόνα-σπάραγμα.

Έχουμε εξοικειωθεί 
με τη γρήγορη ανάγνωση εικόνων.

Συνεπώς όλες οι εικόνες
στην έκθεση της πινακοθήκης

είναι εικόνες που σε κάνουν να νιώθεις

ότι θα μπορούσαν να μην έχουν
χωρικές ή χρονικές συντεταγμένες.

Εικόνες τοπίων

σε εκτοξεύουν σε ένα είδος
χρονικού και γεωγραφικού απείρου.

Αλλάζουν την προσωπική αίσθηση του χρόνου,

όταν τις αντικρίζεις.

Θεωρώ ουσιαστικά αυτή την αίθουσα ως κόμβο

ζωγραφικής και γλυπτικής.

Στόχος μου ήταν να εκριζώσω

ο,τιδήποτε αναγνωρίσιμο στο έργο μου

ώστε οι θεατές να αντικρίζουν θραύσματα

χρώματος και εικόνων να συναντώνται,

να περνούν από κοινά φίλτρα

και στη συνέχεια να αποσυντίθενται.

Όταν εισέρχεσαι στον χώρο,

αρχίζεις να βλέπεις τα αντικείμενα
ως σύνολα.

Όλα τα άκρα των έργου, υπό μια έννοια,

τοποθετούνται έτσι ώστε να δημιουργούν
πολύ διαφορετικές γωνίες.

Ουσιαστικά αντιλαμβάνεσαι τον χώρο

ως μια σύνθεση

αυτών των πλαισίων 
που μοιάζουν να επιπλέουν.

Βιώνεις την εμπειρία ενός χώρου και χρόνου

όπου δε γνωρίζεις που αρχίζει ένα έργο

και που τελειώνει.

Αυτός είναι ο τρόπος
που βλέπουμε τον κόσμο.

Δεν βλέπουμε τα αντικείμενα 
περιχαρακωμένα σε λευκά κουτιά.

Πώς μπορούμε να επικεντρωθούμε
στην πλούσια υφή των υλικών

και όχι σε αυτό που αναπαριστά το υλικό;

Πως συμπεριφέρεται το χρώμα στον χώρο;

Τι αίσθηση δημιουργεί; Πώς στεγνώνει;

Πώς προσκολλάται;

Όταν βλέπουμε μια στοίβα από χαρτιά,

αναρωτιόμαστε τι έχει συμβεί 
στην αναπαριστώμενη εικόνα.

Αυτό είναι το κομβικό σημείο 
όπου η υλική φύση της γλυπτικής

και η εικόνα, κατά την άποψή μου,

συναντώνται.

Αυτό το είδος συμπεριφοράς,

αυτό το είδος απτικότητας

και η αξιακή τους ένταση, 
κατά τη γνώμη μου,

ενισχύονται.

Διότι βιώνουμε εκτεταμένα την οφθαλμαπάτη

όμως δεν έχουμε αίσθηση της αφής,

δεν έχουμε γεύση, ούτε όσφρηση.

Δεν έχουμε αυτού του είδους
την οικειότητα με τις εικόνες.