[W chwili natchnienia...]

Jest rok 1816.

35-letni lekarz René Laennec

przechadza się ulicami Paryża.

Zatrzymuje się, żeby popatrzeć,
jak dwójka dzieci komunikuje się

za pomocą długiego,
pustego w środku kijka.

Jedno dziecko trzyma przy uchu kijek,

drugie skrobie jego przeciwny koniec,

a wzmocniony dźwięk dociera
po kijku do drugiego końca.

Jakiś czas później Laennec zostaje wezwany
do młodej kobiety chorej na serce.

Pacjentka jest hojnie
obdarzona przez naturę

i Laennec czuje się skrępowany,

przykładając ucho bezpośrednio
do jej klatki piersiowej.

Laennec przypomina sobie dzieci z kijkiem.

W chwili natchnienia i przyzwoitości

mocno zwija arkusz papieru.

Jeden koniec przykłada do swojego ucha,

a drugi do klatki piersiowej pacjentki.

Jakość dźwięku jest doskonała.

Laennec spędza kolejne trzy lata
na rozwijaniu i testowaniu

różnych materiałów i mechanizmów,

zanim zdecyduje się na wydrążoną
w środku drewnianą rurkę

ze zdejmowaną głowicą.

Przyrząd Laenneca jest prekursorem

stetoskopów z metalu, plastiku i gumy,
jakich używamy do dziś.