-Γράφω τις ταινίες μου και τα βιβλία
και τις παραστάσεις και όλα
προφανώς εδώ σε αυτό το τραπέζι
αλλά επίσης κάποιες φορές εδώ.
Και βάζω αυτό το μαξιλάρι στα πόδια μου.
Αυτό γίνεται εδώ και 19 χρόνια,
οπότε έχω όλα αυτά τα συστήματα για να
νιώθω σαν όλα να είναι καινούρια.
Γράφω σε αυτό το τραπέζι της κουζίνας
και μετά νιώθω σαν...
νιώθω σαν μία γυναίκα στο τραπέζι
της κουζίνας της,
ξέρετε, υπάρχει ένα
συναίσθημα μιας διαχρονικής
γυναίκας συγγραφέως.
Ξέρετε, ξεκίνησα τόσο νέα,
ξεκίνησα όταν ήμουν 16,
γράφοντας και σκηνοθετώντας
την πρώτη μου θεατρική παράσταση.
-Δεν μπορώ να το εξηγήσω,
δεν μπορώ να το εξηγήσω με λέξεις
και δεν υπάρχει τρόπος να καταλάβετε.
Δεν μπορείτε να καταλάβετε πως
νιώθω εκτός αν το διαβάσετε.
-Και το κοινό είχε αντίδραση σε αυτό,
κάτι που με ενθουσίασε.
Ήξερα ότι το θεατρικό δεν ήταν τέλειο
και το κοινό ήταν,
ίσως μπερδεμένο, τέλος πάντων.
Αλλά δεν είχα ποτέ ξανά αυτή την
εμπειρία, αυτόν τον ενθουσιασμό
και ζούσα την ζωή μου για αυτό.
Αν συμφωνήσετε να ζήσετε μαζί μου
σε αυτό το θέατρο για πάντα
και να δημιουργήσετε μία
καινούρια κοινωνία, Αϊ!
-[Κοινό] Αϊ!
-Κατά κάποιον τρόπο, οκέι,
θα κλειστώ στον εαυτό μου,
θα δουλέψω πολύ σκληρά για φτιάξω κάτι,
μερικές φορές με πολλή μιζέρια
στην ζωή μου ή στο πρότζεκτ
και μετά θα βγω και θα το παρουσιάσω.
Και επειδή είμαι και ερμηνευτής,
είναι και αυτό κομμάτι της δουλειάς μου,
αυτή είναι η όμορφη παραλλαγμένη κατάσταση.
Κάντε το με το απερίσκεπτο κομμάτι
της καρδιάς σας.
Κάντε το σαν να είστε μεθυσμένοι,
γιατί αυτός είναι ο μόνος
τρόπος για να γίνει κάτι τέτοιο.
Δεν γίνεται με το να το σκεφτείτε
και α, τι θα γίνει με τον σκύλο;
Και ξέρετε...
Όχι.
Όχι, δεν γίνεται πάντα με θυμό και λαγνεία
και ελπίδα και έναν ύμνο, καταλαβαίνετε;
Μπορούμε να έχουμε έναν ύμνο,
μπορούμε να το κάνουμε αυτό.
Και μετά στην πανδημία
θυμάμαι να σκέφτομαι
«Αν δεν μπορεί να συμβεί αυτό,
το ότι δεν μπορείς
να έχεις αυτή την στιγμή,
τότε το υπόλοιπο της ζωής μου
πρέπει να είναι καλύτερο.»
Μόνο η καθημερινότητά μου.
Είναι σαν να ζεις για τον
παράδεισο, καταλαβαίνετε;
Δηλαδή δεν πειράζει αν
είμαι μίζερη σε αυτή την ζωή
γιατί μία μέρα θα πάω στον παράδεισο.
Δεν μπορώ να ζω έτσι.
Και όντως έκανα κάποιες
αλλαγές στην ζωή μου
εξαιτίας αυτού.
Και μετά γράφω συχνά
σε αυτό εδώ το κρεβάτι
και αυτό είναι το κρεβάτι όπου
κοιμάμαι κάθε Τετάρτη βράδυ.
Αποφάσισα ότι θα θα περνούσα μία νύχτα
την εβδομάδα σε αυτό το στούντιο,
ότι κάθε Τετάρτη βράδυ θα κοιμόμουν εδώ,
και θα ξυπνούσα εδώ,
και θα περνούσα την μέρα μου εδώ.
Που δεν ακούγεται σπουδαίο,
αλλά να έχετε στο νου σας, έχω ένα παιδί
που εκείνη την εποχή ήταν οχτώ,
και ένα σύντροφο που
επίσης έχει μία πολυάσχολη ζωή.
Και φαινόταν ότι...
Και δεν το έχω ακούσει,
δεν έχω ακούσει ότι...
Οι άλλες μαμάδες δεν το
κάνουν αυτό, καταλαβαίνετε;
Και ειλικρινά ούτε και οι
άλλες μαμάδες καλλιτέχνιδες.
Οπότε ήταν ένα από αυτά τα πράγματα που
δεν είναι τόσο σοβαρά.
Ο σύντροφός μου δεν
πιστεύει ότι είναι τόσο σοβαρό.
Το παιδί μου είπε «Ναι!
Θα τρώμε πίτσα εκείνα τα βράδια.»
Τους άρεσε κάπως η διαφοροποίηση.
Οπότε και εγώ έπρεπε να σκεφτώ,
«Γιατί μου φαίνεται τόσο επικίνδυνο;»
Και πιστεύω ότι είναι
επικίνδυνο γιατί αν το κάνεις,
τότε τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις;
Αυτό που πιστεύω ότι
θα συνέβαινε είναι ότι...
Η πανδημία ξεκίνησε και ήμουν
σε αυτές τις κλήσεις μέσω Zoom,
και θα φορούσα κάτι απλό για την κλήση
γιατί μπορούσες να το κάνεις τόσο εύκολα.
Και μετά θα σκεφτόμουν,
«αυτό ήταν μία στολή,
αλλά ποιά είναι αυτή;»