1
00:00:00,000 --> 00:00:02,000
ก่อนอื่นฉันจะเริ่มด้วยการพูดถึงออทิสติกสักหน่อย

2
00:00:02,000 --> 00:00:04,000
ว่ามันคืออะไร

3
00:00:04,000 --> 00:00:07,000
ออทิสติกนี่มีความหลากหลายมาก

4
00:00:07,000 --> 00:00:10,000
ตั้งแต่รุนแรงสุดๆ คือเด็กที่ไม่พูดเลยตลอดชีวิต

5
00:00:10,000 --> 00:00:13,000
ไปจนถึงนักวิทยาศาสตร์และวิศวกรที่ฉลาดสุดๆ

6
00:00:13,000 --> 00:00:15,000
ที่จริงวันนี้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจเหมือนอยู่บ้านเลย

7
00:00:15,000 --> 00:00:17,000
เพราะในที่นี้ มีคนที่มีความเป็นออทิสติกอยู่ในสายเลือดเยอะแยะ

8
00:00:17,000 --> 00:00:19,000
คุณคง...

9
00:00:19,000 --> 00:00:23,000
(เสียงปรบมือ)

10
00:00:23,000 --> 00:00:25,000
มันเป็นคุณลักษณะที่มีระดับมากน้อยแตกต่างกัน

11
00:00:25,000 --> 00:00:28,000
พวกเนิร์ดที่สนใจอะไรบางอย่างแบบสุดขั้ว กลายเป็น

12
00:00:28,000 --> 00:00:30,000
แอสเพอร์เกอร์ หรือออทิสติกอ่อนๆ ไปตั้งแต่เมื่อไหร่

13
00:00:30,000 --> 00:00:33,000
ฉันหมายความว่า ถ้าไอน์สไตน์ โมสาร์ต

14
00:00:33,000 --> 00:00:35,000
และเทสลามีชีวิตอยู่วันนี้ เขาคงถูกจะวินิจฉัย

15
00:00:35,000 --> 00:00:37,000
ว่าเป็นออทิสติกอ่อนๆ นะ

16
00:00:37,000 --> 00:00:40,000
สิ่งหนึ่งที่ฉันห่วงจริงๆ ก็คือ

17
00:00:40,000 --> 00:00:43,000
จะทำอย่างไรให้เด็กเหล่านี้เติบโตขึ้น

18
00:00:43,000 --> 00:00:45,000
และเป็นผู้สร้างเทคโนโลยีใหม่ๆ ต่อไป

19
00:00:45,000 --> 00:00:49,000
อย่างที่บิลเกตส์พูดไปเมื่อเช้านี้

20
00:00:49,000 --> 00:00:51,000
โอเค ทีนี้ ถ้าคุณอยากเข้าใจ

21
00:00:51,000 --> 00:00:53,000
คนเป็นออทิสติก และพวกสัตว์ต่างๆ

22
00:00:53,000 --> 00:00:55,000
ฉันอยากจะพูดถึงรูปแบบวิธีคิดที่แตกต่างกันออกไป

23
00:00:55,000 --> 00:00:58,000
คุณต้องข้ามให้พ้นวัจนภาษา (ภาษาที่เป็นถ้อยคำ)

24
00:00:58,000 --> 00:01:00,000
ฉันคิดเป็นภาพ

25
00:01:00,000 --> 00:01:03,000
ฉันไม่ได้คิดเป็นภาษา

26
00:01:03,000 --> 00:01:05,000
ทีนี้ ลักษณะพิเศษของสมองของคนเป็นออทิสติก

27
00:01:05,000 --> 00:01:08,000
คือการใส่ใจรายละเอียด

28
00:01:08,000 --> 00:01:10,000
โอเค นี่เป็นแบบทดสอบที่คุณจะต้อง

29
00:01:10,000 --> 00:01:12,000
เลือกอักษรตัวใหญ่ หรืออักษรตัวเล็ก

30
00:01:12,000 --> 00:01:14,000
สมองของคนเป็นออทิสติก

31
00:01:14,000 --> 00:01:16,000
เห็นอักษรตัวเล็กได้เร็วกว่า

32
00:01:16,000 --> 00:01:20,000
ในขณะที่สมองคนปกติละเลยรายละเอียดพวกนี้ไป

33
00:01:20,000 --> 00:01:22,000
ทีนี้ เวลาคุณสร้างสะพาน รายละเอียดเป็นสิ่งสำคัญมาก

34
00:01:22,000 --> 00:01:25,000
เพราะสะพานอาจพังได้ถ้าคุณละเลยรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ

35
00:01:25,000 --> 00:01:28,000
สิ่งหนึ่งที่ฉันเป็นห่วงเกี่ยวกับนโยบายต่างๆ ทุกวันนี้

36
00:01:28,000 --> 00:01:30,000
ก็คือ อะไรๆ มันเป็นนามธรรมมากขึ้นเรื่อยๆ

37
00:01:30,000 --> 00:01:32,000
ผู้คนห่างเหินจากการทำงาน

38
00:01:32,000 --> 00:01:34,000
ชนิดที่ได้ลงไม้ลงมือทำจริงๆ

39
00:01:34,000 --> 00:01:36,000
ฉันกังวลจริงๆ ที่เห็นโรงเรียนจำนวนมาก

40
00:01:36,000 --> 00:01:38,000
ตัดรายวิชาเชิงปฏิบัติออกไป

41
00:01:38,000 --> 00:01:40,000
เพราะศิลปะ และวิชาทำนองนี้

42
00:01:40,000 --> 00:01:42,000
เป็นวิชาที่ฉันทำได้ดี

43
00:01:42,000 --> 00:01:44,000
โอเค ในงานปศุสัตว์ที่ฉันทำ

44
00:01:44,000 --> 00:01:47,000
ฉันสังเกตเห็นอะไรเล็กๆ น้อยๆ หลายอย่างที่คนส่วนใหญ่ไม่สังเกต

45
00:01:47,000 --> 00:01:49,000
อะไรที่ทำให้วัวตกใจและขัดขืน

46
00:01:49,000 --> 00:01:52,000
อย่างเช่น ธงที่โบกสะบัดอยู่หน้าศูนย์พยาบาลสัตว์

47
00:01:52,000 --> 00:01:55,000
ฟาร์มแห่งนี้เกือบจะรื้อศูนย์พยาบาลสัตว์ทิ้งไปแล้ว

48
00:01:55,000 --> 00:01:57,000
ความจริงที่เขาต้องทำคือแค่เอาธงออกไป

49
00:01:57,000 --> 00:02:00,000
อย่าให้มีอะไรที่เคลื่อนไหววูบวาบ แสงสีที่ตัดกัน

50
00:02:00,000 --> 00:02:02,000
ช่วงต้นยุค 70 ที่ฉันเริ่มทำงาน ฉันลงไปคลาน

51
00:02:02,000 --> 00:02:04,000
ในทางเดินของวัวเพื่อดูว่ามันเห็นอะไรบ้าง

52
00:02:04,000 --> 00:02:07,000
คนอื่นมองว่าฉันบ้า แต่ฉันพบว่า เสื้อคลุมที่พาดไว้บนรั้วทำให้มันกลัว

53
00:02:07,000 --> 00:02:10,000
เงาวูบวาบ และสายยางบนพี้นก็ทำให้มันตกใจไม่ยอมเดิน

54
00:02:10,000 --> 00:02:12,000
คนทั่วไปไม่สังเกตสิ่งเหล่านี้

55
00:02:12,000 --> 00:02:14,000
โซ่ที่ห้อยลงมาจากรั้วด้วย

56
00:02:14,000 --> 00:02:16,000
หนัง (ชีวประวัติของ Temple) สื่อสารเรื่องนี้ออกมาได้ดีมาก

57
00:02:16,000 --> 00:02:18,000
ที่จริงฉันชอบที่หนังเล่าถึง

58
00:02:18,000 --> 00:02:20,000
โปรเจ็คทุกอย่างที่ฉันทำเลย

59
00:02:20,000 --> 00:02:23,000
เขาเอาภาพที่ฉันวาดมาใช้ในหนังด้วย

60
00:02:23,000 --> 00:02:25,000
อ้อ หนังที่ว่านั้นชื่อ "Temple Grandin"

61
00:02:25,000 --> 00:02:27,000
ไม่ใช่ "Thinking in Picture" (ชื่อหนังสือชีวประวัติของ Temple)

62
00:02:27,000 --> 00:02:29,000
ทีนี้ คำว่าคิดเป็นภาพนี่มันคืออะไร

63
00:02:29,000 --> 00:02:31,000
มันคือหนังที่ฉายอยู่ในหัวคุณเลยแหละ

64
00:02:31,000 --> 00:02:33,000
สมองของฉันทำงานเหมือน Google ที่ใช้ค้นหาภาพ

65
00:02:33,000 --> 00:02:36,000
ตอนเด็กๆ ฉันไม่รู้ว่าวิธีการคิดของฉันต่างจากคนอื่น

66
00:02:36,000 --> 00:02:38,000
ฉันคิดว่าทุกคนคิดเป็นภาพ

67
00:02:38,000 --> 00:02:40,000
จนเมื่อฉันเขียนหนังสือเรื่อง Thinking In Pictures

68
00:02:40,000 --> 00:02:43,000
ฉันไปสัมภาษณ์ผู้คนว่าเขามีวิธีการคิดยังไง

69
00:02:43,000 --> 00:02:45,000
ฉันตกใจมากที่พบว่าวิธีการคิดของฉัน

70
00:02:45,000 --> 00:02:47,000
มันต่างจากคนอื่นมากเลย

71
00:02:47,000 --> 00:02:49,000
อย่างถ้าฉันพูดถึง "ยอดหอคอยของโบสถ์"

72
00:02:49,000 --> 00:02:51,000
คนส่วนใหญ่ก็จะคิดถึงยอดหอคอยทั่วๆ ไปแบบคร่าวๆ

73
00:02:51,000 --> 00:02:53,000
แม้ว่าจะคนในห้องนี้อาจจะไม่ได้คิดแบบนี้

74
00:02:53,000 --> 00:02:57,000
แต่คนส่วนใหญ่ข้างนอกเขาคิดแบบนี้

75
00:02:57,000 --> 00:02:59,000
ส่วนฉันจะเห็นเป็นภาพที่เจาะจงเลย

76
00:02:59,000 --> 00:03:03,000
มันแวบขึ้นมาในหัวฉัน เหมือนกูเกิ้ลสำหรับหารูปภาพ

77
00:03:03,000 --> 00:03:05,000
ในหนังเขาก็ทำซีนหนึ่งไว้ดีมาก

78
00:03:05,000 --> 00:03:09,000
ตอนที่มีคนพูดคำว่า "รองเท้า" แล้วภาพของเท้ามากมายจากยุคปี 50 และ 60

79
00:03:09,000 --> 00:03:11,000
แวบเข้ามาในจินตนาการของฉัน

80
00:03:11,000 --> 00:03:13,000
โอเค นี่คือโบสถ์ที่ฉันไปตอนเด็กๆ

81
00:03:13,000 --> 00:03:16,000
ชัดเจนและเจาะจงแบบนี้เลย มีอีก อันนี้คือฟอร์ท คอลลินส์

82
00:03:16,000 --> 00:03:18,000
โอเค เอาโบสถ์ที่ดังๆ บ้างดีไหม

83
00:03:18,000 --> 00:03:21,000
คือ ภาพมันจะแวบเข้ามาแบบนี้

84
00:03:21,000 --> 00:03:24,000
เร็วมากๆ เหมือนกูเกิ้ลสำหร้บค้นหารูปภาพ

85
00:03:24,000 --> 00:03:26,000
แล้วจะแวบขึ้นมาทีละรูป

86
00:03:26,000 --> 00:03:28,000
แล้วฉันก็จะคิดต่อว่า เอ เติมหิมะเข้าไปดีไหม

87
00:03:28,000 --> 00:03:30,000
หรือจะเป็นภาพท้องฟ้ามีพายุฝน

88
00:03:30,000 --> 00:03:33,000
แล้วก็สร้างเป็นวิดีโอขึ้นมาในหัว

89
00:03:33,000 --> 00:03:36,000
ทีนี้ การคิดเป็นภาพนี่เป็นประโยชน์มหาศาล

90
00:03:36,000 --> 00:03:39,000
ในงานออกแบบโรงเรือนและการจัดการปศุสัตว์

91
00:03:39,000 --> 00:03:41,000
และฉันก็พยายามอย่างมากที่จะปรับปรุง

92
00:03:41,000 --> 00:03:43,000
วิธีการปฏิบัติกับวัวก่อนที่มันจะถูกส่งเข้าโรงชำแหละ

93
00:03:43,000 --> 00:03:46,000
ฉันไม่เอาภาพน่าสยองของโรงชำแหละมาฉายหรอก

94
00:03:46,000 --> 00:03:48,000
ฉันอัพโหลดภาพพวกนั้นขึ้นบนยูทูปแล้ว ถ้าคุณอยากดูนะ

95
00:03:48,000 --> 00:03:52,000
แต่หนึ่งในสิ่งที่ฉันทำได้ในงานออกแบบของฉัน

96
00:03:52,000 --> 00:03:54,000
ก็คือ ฉันสามารถทดสอบการทำงาน

97
00:03:54,000 --> 00:03:56,000
ของเครื่องมือที่ฉันออกแบบได้ในจินตนาการ

98
00:03:56,000 --> 00:03:59,000
เหมือนระบบคอมพิวเตอร์เสมือนจริง

99
00:03:59,000 --> 00:04:01,000
นี่เป็นภาพจากมุมมองทางอากาศ

100
00:04:01,000 --> 00:04:04,000
ของอุปกรณ์ตัวหนึ่งในโปรเจ็คของฉันที่ได้นำไปถ่ายทอดในหนัง

101
00:04:04,000 --> 00:04:06,000
เจ๋งดีนะ ว่าไหม

102
00:04:06,000 --> 00:04:08,000
ฉันว่ามีคนที่เป็นแอสเพอร์เกอร์

103
00:04:08,000 --> 00:04:11,000
และออทิสติกหลายแบบเลยนะ ที่ทำงานอยู่ในกองถ่ายหนังน่ะ

104
00:04:11,000 --> 00:04:13,000
(เสียงหัวเราะ)

105
00:04:13,000 --> 00:04:15,000
แต่อย่างหนึ่งที่ฉันห่วงมากเลย

106
00:04:15,000 --> 00:04:19,000
ก็คือ ปัจจุบันคนหนุ่มสาวที่เป็นแบบนี้หายไปไหนกัน

107
00:04:19,000 --> 00:04:22,000
พวกเขาไม่ได้เข้าทำงานในซิลิกอนแวลี่ย์ ที่ซึ่งเหมาะกับพวกเขา

108
00:04:22,000 --> 00:04:25,000
(เสียงหัวเราะ)

109
00:04:25,000 --> 00:04:30,000
(เสียงปรบมือ)

110
00:04:30,000 --> 00:04:33,000
สิ่งหนึ่งที่ฉันเรียนรู้ตั้งแต่ยังวัยรุ่นเพราะว่าฉันไม่ใช่คนเข้าสังคมเก่ง

111
00:04:33,000 --> 00:04:37,000
ก็คือ ฉันต้องขายงานของฉัน ไม่ใช่ตัวตนของฉัน

112
00:04:37,000 --> 00:04:39,000
และวิธีการขายงานระบบจัดการปศุสัตว์ของฉัน

113
00:04:39,000 --> 00:04:42,000
คือการโชว์ภาพที่ฉันวาด ฉันโชว์รูปเครื่องมือต่างๆ

114
00:04:42,000 --> 00:04:44,000
อีกอย่างที่ช่วยฉันได้คือ ตอนที่ฉันเด็กๆ

115
00:04:44,000 --> 00:04:46,000
นั่นคือ ยุคปี 50 คุณจะถูกสอนเรื่องมารยาท

116
00:04:46,000 --> 00:04:48,000
ว่าคุณไม่สามารถไปหยิบสินค้าในร้านมาจากชั้น

117
00:04:48,000 --> 00:04:50,000
แล้วโยนเล่นไปมาได้

118
00:04:50,000 --> 00:04:53,000
พอเด็กโตถึงช่วงเกรด 3 เกรด 4 (9-10 ขวบ)

119
00:04:53,000 --> 00:04:56,000
คุณอาจจะเห็นเด็กคนนี้เริ่มกลายเป็นนักคิดด้วยภาพ

120
00:04:56,000 --> 00:04:58,000
วาดรูปที่มีมิติความลึกได้

121
00:04:58,000 --> 00:05:00,000
ทีนี้ ฉันอยากจะเน้นว่า เด็กออทิสติกทุกคน

122
00:05:00,000 --> 00:05:02,000
ไม่ได้กลายเป็นนักคิดด้วยภาพกันทุกคน

123
00:05:02,000 --> 00:05:06,000
ฉันมีภาพสแกนสมองที่ทำเมื่อสองสามปีก่อน

124
00:05:06,000 --> 00:05:08,000
ฉันเคยพูดเล่นสนุกๆ ว่า

125
00:05:08,000 --> 00:05:10,000
ฉันมีสายอินเทอร์เน็ตใหญ่ยักษ์

126
00:05:10,000 --> 00:05:12,000
ฝังอยู่ในสมองส่วนการมองเห็นของตัวเอง

127
00:05:12,000 --> 00:05:14,000
นี่เป็นภาพถ่ายแบบ tensor ของสมองฉัน

128
00:05:14,000 --> 00:05:16,000
แสดงให้เห็นว่าสายอินเทอร์เน็ตในหัวของฉัน

129
00:05:16,000 --> 00:05:18,000
มันใหญ่กว่าคนทั่วไปถึงสองเท่า

130
00:05:18,000 --> 00:05:20,000
เส้นสีแดงนั่นคือของฉัน

131
00:05:20,000 --> 00:05:24,000
เส้นสีน้ำเงินเป็นของคนที่นำมาเปรียบเทียบ ซึ่งเป็นผู้หญิงวัยเดียวกับฉัน

132
00:05:24,000 --> 00:05:26,000
เห็นไหม ฉันมีเส้นสีแดงเส้นใหญ่เยอะแยะ

133
00:05:26,000 --> 00:05:28,000
ของคนปกติ สีน้ำเงินนั่น

134
00:05:28,000 --> 00:05:32,000
เส้นเล็กกว่ามาก

135
00:05:32,000 --> 00:05:34,000
ตอนนี้งานวิจัยบางชิ้นเผยว่า

136
00:05:34,000 --> 00:05:38,000
คนเราคิดด้วยสมองส่วนการมองเห็นได้จริงๆ แต่จะมากน้อยต่างไปในแต่ละคน

137
00:05:38,000 --> 00:05:41,000
ทีนี้ คนที่คิดด้วยภาพก็คือสมองรูปแบบหนึ่งเท่านั้น

138
00:05:41,000 --> 00:05:44,000
คุณเห็นแล้วใช่ไหม ว่าสมองของคนเป็นออทิสติกนั้นมีความเชี่ยวชาญเฉพาะทาง

139
00:05:44,000 --> 00:05:48,000
ดีอย่างหนื่ง แต่อย่างอื่นแย่

140
00:05:48,000 --> 00:05:50,000
เรื่องที่ฉันแย่คือพีชคณิต และฉันก็ไม่เคยได้รับอนุญาต

141
00:05:50,000 --> 00:05:52,000
ให้ลงเรียนเรขาคณิตหรือตรีโกณมิติ

142
00:05:52,000 --> 00:05:55,000
ซึ่งเป็นความผิดพลาดที่แย่มาก ฉันพบว่ามีเด็กจำนวนมากที่อยากข้ามพีชคณิต

143
00:05:55,000 --> 00:05:57,000
ไปเรียนเรขาคณิตและตรีโกณมิติเลย

144
00:05:57,000 --> 00:06:00,000
ทีนี้ สมองอีกแบบหนึ่ง คือ นักคิดระบบหรือแบบแผน

145
00:06:00,000 --> 00:06:02,000
อะไรที่เป็นนามธรรมกว่า นั่นคือพวกวิศวกร

146
00:06:02,000 --> 00:06:04,000
นักโปรแกรมคอมพิวเตอร์

147
00:06:04,000 --> 00:06:06,000
เอาละ นี่คือการคิดเป็นระบบแบบแผน เจ้าตั๊กแตนตำข้าวตัวนี้

148
00:06:06,000 --> 00:06:08,000
ทำมาจากกระดาษแผ่นเดียว

149
00:06:08,000 --> 00:06:10,000
ไม่ใช้เทปกาว ไม่มีการตัด

150
00:06:10,000 --> 00:06:13,000
ลวดลายบนพี้นหลังนั่นคือแบบที่ใช้พับเจ้าตั๊กแตนตัวนี้

151
00:06:13,000 --> 00:06:15,000
นี่คือรูปแบบการคิดต่างๆ

152
00:06:15,000 --> 00:06:18,000
คิดเป็นภาพเสมือนจริง อย่างฉัน

153
00:06:18,000 --> 00:06:22,000
คิดเป็นระบบแบบแผน เช่น ดนตรี และคณิตศาสตร์

154
00:06:22,000 --> 00:06:24,000
คนพวกนี้บางคนก็จะมีปัญหาเรื่องการอ่าน

155
00:06:24,000 --> 00:06:26,000
คุณจะพบปัญหาแบบนี้

156
00:06:26,000 --> 00:06:29,000
ในเด็กที่เป็นโรค dyslexia (อาการความบกพร่องในการอ่าน) ด้วย

157
00:06:29,000 --> 00:06:31,000
คุณจะเห็นสมองที่แตกต่างแบบนี้

158
00:06:31,000 --> 00:06:34,000
แล้วก็มีสมองที่คิดเป็นคำพูด ซึ่งเรียนรู้ข้อมูลเกี่ยวกับทุกสิ่งทุกอย่างได้

159
00:06:34,000 --> 00:06:36,000
ทีนี้ อีกประเด็นคือเรื่องประสาทสัมผัส

160
00:06:36,000 --> 00:06:40,000
ฉันกังวลมากที่ต้องใส่เครื่องมือนี้ไว้บนหน้า

161
00:06:40,000 --> 00:06:43,000
ฉันก็เลยเข้ามาก่อนครึ่งชั่วโมง

162
00:06:43,000 --> 00:06:45,000
เพื่อจะได้ใส่มัน แล้วทำตัวให้เคยชินกับมัน

163
00:06:45,000 --> 00:06:48,000
แล้วต้องดัดมันออกไปไม่ให้มันมาแกะกะแถวคาง

164
00:06:48,000 --> 00:06:51,000
แต่ประสาทสัมผัสนี่เป็นปัญหาจริงๆ เด็กบางคนไม่ชอบแสงฟลูออเรสเซนต์

165
00:06:51,000 --> 00:06:54,000
บางคนมีปัญหาว่าไวต่อเสียงมาก

166
00:06:54,000 --> 00:06:57,000
ต่างคนก็มีปัญหาต่างกันออกไป

167
00:06:57,000 --> 00:07:01,000
ทีนี้ การคิดเป็นภาพช่วยฉันได้มาก

168
00:07:01,000 --> 00:07:03,000
ในการทำความเข้าใจสัตว์

169
00:07:03,000 --> 00:07:06,000
เพราะอะไร ลองคิดดู การคิดของสัตว์ก็ใช้ข้อมูลจากประสาทสัมผัส

170
00:07:06,000 --> 00:07:10,000
ไม่ได้ใช้คำพูด พวกมันคิดเป็นภาพ

171
00:07:10,000 --> 00:07:13,000
คิดเป็นเสียง คิดเป็นกลิ่น

172
00:07:13,000 --> 00:07:16,000
ลองคิดดูสิ ว่ามีข้อมูลอยู่บนหัวจ่ายน้ำดับเพลิงอันหนึ่งมากแค่ไหน

173
00:07:16,000 --> 00:07:19,000
พวกสัตว์รู้ว่าก่อนหน้านี้มีใครผ่านมาตรงนั้นบ้าง ตั้งแต่เมื่อไหร่

174
00:07:19,000 --> 00:07:22,000
เป็นมิตรหรือศัตรู มีใครที่มันจะจับคู่ด้วยได้ไหม

175
00:07:22,000 --> 00:07:25,000
มีข้อมูลมหาศาลเลยบนหัวจ่ายน้ำดับเพลิงอันหนึ่ง

176
00:07:25,000 --> 00:07:29,000
เป็นข้อมูลที่มีรายละเอียดมาก

177
00:07:29,000 --> 00:07:31,000
รายละเอียดปลีกย่อยเหล่านี้

178
00:07:31,000 --> 00:07:33,000
ช่วยฉันได้มากในการทำความเข้าใจสัตว์

179
00:07:33,000 --> 00:07:37,000
ทีนี้ สมองของสัตว์ แล้วก็สมองของฉันด้วย

180
00:07:37,000 --> 00:07:39,000
เราเอาข้อมูลที่ได้จากประสาทสัมผัส

181
00:07:39,000 --> 00:07:41,000
มาจัดเป็นหมวดหมู่

182
00:07:41,000 --> 00:07:43,000
คนขี่ม้า

183
00:07:43,000 --> 00:07:45,000
กับคนที่ยืนบนพี้น

184
00:07:45,000 --> 00:07:47,000
เป็นสองอย่างที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง

185
00:07:47,000 --> 00:07:50,000
คุณอาจจะเจอม้าที่เคยถูกคนขี่ทำร้าย

186
00:07:50,000 --> 00:07:52,000
มันไม่กลัวสัตวแพทย์นะ

187
00:07:52,000 --> 00:07:55,000
ไม่กลัวช่างทำเกือกม้าด้วย แต่คุณขี่มันไม่ได้นะ

188
00:07:55,000 --> 00:07:58,000
คนอาจจะเจอม้าอีกตัว ที่ถูกช่างทำเกือกตีเอา

189
00:07:58,000 --> 00:08:00,000
มันก็จะกลัวใครก็ตามที่ยืนบนพื้น

190
00:08:00,000 --> 00:08:03,000
รวมทั้งสัตวแพทย์ด้วย แต่มันกลับยอมให้คนขี่

191
00:08:03,000 --> 00:08:05,000
วัวก็เหมือนกัน

192
00:08:05,000 --> 00:08:07,000
คนขี่ม้า

193
00:08:07,000 --> 00:08:09,000
กับคนที่เดินเท้า เป็นสองอย่างที่แตกต่างกัน

194
00:08:09,000 --> 00:08:11,000
เห็นไหมล่ะ มันคือภาพสองภาพที่ไม่เหมือนกัน

195
00:08:11,000 --> 00:08:14,000
ทีนี้ ฉันอยากให้คุณเห็นว่ามันจำเพาะเจาะจงขนาดไหน

196
00:08:14,000 --> 00:08:18,000
ไอ้ความสามารถที่จะจัดข้อมูลเข้าหมวดหมู่เป็นประเภทเนี่ย

197
00:08:18,000 --> 00:08:21,000
ฉันพบว่าคนส่วนใหญ่จัดระบบข้อมูลที่มีรายละเอียดมากๆ ได้ไม่ดี

198
00:08:21,000 --> 00:08:23,000
เวลาฉันไปซ่อมอุปกรณ์

199
00:08:23,000 --> 00:08:25,000
หรือไปแก้ปัญหาอะไรในโรงงาน

200
00:08:25,000 --> 00:08:29,000
ดูเหมือนผู้คนในโรงงานพวกนั้นเขาคิดไม่ออกว่า "นี่เรามีปัญหาเรื่องคน

201
00:08:29,000 --> 00:08:31,000
หรือว่าเรื่องอุปกรณ์กันแน่"

202
00:08:31,000 --> 00:08:33,000
พูดอีกอย่างคือ แยะแยะหมวดหมู่ปัญหาเรื่องเครื่องมือ

203
00:08:33,000 --> 00:08:35,000
กับปัญหาเรื่องคนออกจากกันไม่ได้

204
00:08:35,000 --> 00:08:38,000
ฉันพบว่าคนจำนวนมากมีปัญหาเรื่องนี้

205
00:08:38,000 --> 00:08:41,000
ทีนี้ พอฉันคิดออกว่ามันเป็นปัญหาทางเครื่องมือ

206
00:08:41,000 --> 00:08:43,000
แล้วมันเป็นปัญหาเล็กๆ น้อยๆ ที่ฉันแก้ได้

207
00:08:43,000 --> 00:08:46,000
หรือว่ามันมีปัญหาทั้งระบบกันแน่

208
00:08:46,000 --> 00:08:49,000
คนส่วนมากแยกแยะเรื่องนี้ไม่ออกอีกเช่นกัน

209
00:08:49,000 --> 00:08:51,000
ลองดูสิ อย่างเช่นการแก้ปัญหา

210
00:08:51,000 --> 00:08:53,000
ว่าจะทำอย่างไรให้สายการบินมีความปลอดภัยมากขึ้น

211
00:08:53,000 --> 00:08:55,000
ใช่ ฉันบินมาเป็นล้านไมล์แล้วนี่

212
00:08:55,000 --> 00:08:57,000
ฉันบินไปไหนมาไหนเยอะมาก

213
00:08:57,000 --> 00:09:00,000
ถ้าฉันไปที่ทบวงการบินพลเรือนของสหรัฐอเมริกา

214
00:09:00,000 --> 00:09:04,000
คุณว่าฉันจะไปดูอะไรบ้าง?

215
00:09:04,000 --> 00:09:06,000
ฉันจะไปดูหางเครื่องบิน

216
00:09:06,000 --> 00:09:09,000
คุณรู้ไหม โศกนาฏกรรมเครื่องบินตกห้าครั้งในรอบ 20 ปีที่ผ่านมา

217
00:09:09,000 --> 00:09:13,000
ถ้าไม่ใช่ว่าหางหลุดออกมา ก็ต้องมีอุปกรณ์บางอย่างที่อยู่ในหาง

218
00:09:13,000 --> 00:09:15,000
ชำรุดเสียหาย

219
00:09:15,000 --> 00:09:17,000
มันคือหางเครื่องบิน ง่ายๆ เลย

220
00:09:17,000 --> 00:09:19,000
แล้วรู้ไหม เวลานักบินเดินดูรอบเครื่องบิน

221
00:09:19,000 --> 00:09:21,000
เขาไม่เห็นสิ่งที่อยู่ในหางเครื่องบิน

222
00:09:21,000 --> 00:09:23,000
แต่เวลาฉันมาคิด

223
00:09:23,000 --> 00:09:26,000
ฉันดึงข้อมูลรายละเอียดปลีกย่อยอันนี้ขึ้นมา

224
00:09:26,000 --> 00:09:29,000
มันเป็นข้อมูลที่จำเพาะเจาะจงมาก เห็นไหม ฉันคิดจากข้อมูลขึ้นมา

225
00:09:29,000 --> 00:09:33,000
ฉันเอาข้อมูลชิ้นเล็กชิ้นน้อยมาปะติดปะต่อเข้าด้วยกันเหมือนตัวต่อ

226
00:09:33,000 --> 00:09:35,000
ทีนี้ นี่คือเจ้าม้าตัวหนึ่ง

227
00:09:35,000 --> 00:09:37,000
ที่กลัวหมวกคาวบอยสีดำเอามากๆ

228
00:09:37,000 --> 00:09:39,000
เพราะมันเคยถูกใครบางคนที่ใส่หมวกสีดำทำร้ายเอา

229
00:09:39,000 --> 00:09:42,000
ถ้าคุณใส่หมวกสีขาว อันนี้ไม่มีปัญหา

230
00:09:42,000 --> 00:09:45,000
ทีนี้ ประเด็นสำคัญก็คือ โลกเราต้องการ

231
00:09:45,000 --> 00:09:47,000
มันสมองทุกรูปแบบ

232
00:09:47,000 --> 00:09:49,000
ให้มาทำงานร่วมกัน

233
00:09:49,000 --> 00:09:52,000
เราต้องมาช่วยกันสร้างมันสมองแบบต่างๆ เหล่านี้

234
00:09:52,000 --> 00:09:55,000
สิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันโมโหมากตลอดเวลาที่

235
00:09:55,000 --> 00:09:57,000
ฉันเดินทางไปประชุมเรื่องออทิสติกในที่ต่างๆ

236
00:09:57,000 --> 00:10:00,000
ก็คือ ฉันเห็นเด็กเนิร์ดที่มีสมองอัจฉริยะมากมาย

237
00:10:00,000 --> 00:10:03,000
พวกนี้เข้าสังคมไม่ค่อยเก่ง

238
00:10:03,000 --> 00:10:05,000
แล้วก็ไม่มีใครใส่ใจที่จะพัฒนาเขาในทางที่เขาสนใจเลย

239
00:10:05,000 --> 00:10:07,000
เช่น ความสนใจทางวิทยาศาสตร์

240
00:10:07,000 --> 00:10:10,000
ประเด็นนี้ทำให้ฉันคิดถึงครูวิทยาศาสตร์ของฉัน

241
00:10:10,000 --> 00:10:13,000
หนังถ่ายทอดภาพครูสอนวิทยาศาสตร์ของฉันได้งดงามมาก

242
00:10:13,000 --> 00:10:15,000
ฉันมันก็แค่เด็กโง่ๆ เซ่อๆ คนหนึ่ง

243
00:10:15,000 --> 00:10:18,000
ตอนอยู่มัธยมปลายฉันไม่สนใจเรียนเลย

244
00:10:18,000 --> 00:10:21,000
จนกระทั่งฉันเข้าเรียนวิชาวิทยาศาสตร์ของคุณครูคาร์ล็อก

245
00:10:21,000 --> 00:10:24,000
หรือด็อกเตอร์คาร์ล็อกที่คุณเห็นในหนัง

246
00:10:24,000 --> 00:10:27,000
เขาให้การบ้านที่ท้าทาย

247
00:10:27,000 --> 00:10:30,000
ให้ฉันคิดว่าจะสร้างห้องลวงตาได้อย่างไร

248
00:10:30,000 --> 00:10:32,000
นั่นแหละ สิ่งที่คุณต้องทำก็คือ

249
00:10:32,000 --> 00:10:34,000
ให้เด็กได้เห็นอะไรเจ๋งๆ

250
00:10:34,000 --> 00:10:37,000
รู้ไหม อย่างหนึ่งที่ฉันว่า TED น่าจะทำ ก็คือ

251
00:10:37,000 --> 00:10:40,000
บอกทุกๆ โรงเรียนให้รู้ว่ามีเล็กเชอร์ที่ยอดเยี่ยมมากมายใน TED

252
00:10:40,000 --> 00:10:42,000
และยังมีอะไรเจ๋งๆ อีกเยอะมากในอินเทอร์เน็ต

253
00:10:42,000 --> 00:10:44,000
ที่สามารถทำให้เด็กสนใจได้

254
00:10:44,000 --> 00:10:47,000
เพราะฉันเห็นเด็กเนิร์ดพวกนี้จำนวนมาก

255
00:10:47,000 --> 00:10:50,000
แล้วพวกครูในภาคกลางแถบตะวันตก (ของอเมริกา) รวมทั้งภาคอื่นๆ ด้วย

256
00:10:50,000 --> 00:10:52,000
ถ้าไม่ได้เข้าถึงเทคโนโลยีพวกนี้

257
00:10:52,000 --> 00:10:54,000
เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเด็กพวกนี้ดี

258
00:10:54,000 --> 00:10:56,000
แล้วเขาก็เลยไม่ได้เดินตามแนวทางที่ถูก

259
00:10:56,000 --> 00:10:58,000
ทีนี้ ประเด็นคือ คุณอาจจะฝึกให้สมอง

260
00:10:58,000 --> 00:11:01,000
เชี่ยวชาญทางการคิด การใช้กระบวนการทางปัญญา

261
00:11:01,000 --> 00:11:04,000
หรือสมองคุณอาจจะมีทักษะทางสังคมเป็นเยี่ยม

262
00:11:04,000 --> 00:11:06,000
ตอนนี้มีงานวิจัยบางชิ้นแสดงให้เห็นว่า คนที่เป็นออทิสติก

263
00:11:06,000 --> 00:11:08,000
อาจจะมีเครือข่ายใยประสาทที่พิเศษ

264
00:11:08,000 --> 00:11:11,000
ในสมองที่เป็นเลิศ แต่เราสูญเสียวงจรเรื่องสังคมไป

265
00:11:11,000 --> 00:11:15,000
มันได้อย่างเสียอย่าง ระหว่างการคิด กับการเข้าสังคม

266
00:11:15,000 --> 00:11:17,000
ถ้าเป็นรุนแรงมากๆ

267
00:11:17,000 --> 00:11:20,000
คุณก็อาจได้เห็นคนที่พูดหรือใช้ภาษาไม่ได้เลย

268
00:11:20,000 --> 00:11:22,000
ในสมองของคนปกติทั่วไป

269
00:11:22,000 --> 00:11:25,000
สมองที่เกี่ยวกับการใช้ภาษาจะคลุมสมองส่วนการคิดเป็นภาพ

270
00:11:25,000 --> 00:11:28,000
ที่เรามีเหมือนกับสัตว์ นี่เป็นงานวิจัยของด๊อกเตอร์บรูซ มิลเลอร์

271
00:11:28,000 --> 00:11:31,000
เขาศึกษาผู้ป่วยอัลไซเมอร์

272
00:11:31,000 --> 00:11:33,000
ที่มีภาวะสมองเสื่อมในส่วนกลีบขมับส่วนหน้า

273
00:11:33,000 --> 00:11:36,000
สมองส่วนการใช้ภาษาของผู้ป่วยเสื่อมไปหมดแล้ว

274
00:11:36,000 --> 00:11:41,000
แล้วดูสิ ภาพวาดชิ้นนี้วาดโดยผู้ป่วยที่เคยเป็นช่างติดตั้งเครื่องเสียงรถยนต์

275
00:11:41,000 --> 00:11:45,000
แล้วยังมีแวนโก๊ะซึ่งไม่รู้เรื่องฟิสิกส์เลย

276
00:11:45,000 --> 00:11:47,000
แต่ฉันว่ามันน่าสนใจมากเลย

277
00:11:47,000 --> 00:11:49,000
เพราะล่าสุดมีงานวิจัยที่แสดงว่า

278
00:11:49,000 --> 00:11:51,000
ลวดลายในภาพวาดของแวนโก๊ะ

279
00:11:51,000 --> 00:11:54,000
ตรงกับแบบจำลองทางสถิติของความผันผวน

280
00:11:54,000 --> 00:11:56,000
ซึ่งทำให้เกิดแนวคิดที่น่าสนใจขึ้นมาว่า

281
00:11:56,000 --> 00:11:58,000
บางที แบบแผนทางคณิตศาสตร์บางอย่าง

282
00:11:58,000 --> 00:12:00,000
อาจจะอยู่ในสมองของมนุษย์อยู่แล้ว

283
00:12:00,000 --> 00:12:02,000
แล้วยังมีเรื่องของ วูลฟ์แฟรม อีก (ผู้พูดก่อนหน้า เทมเปิล)

284
00:12:02,000 --> 00:12:04,000
ฉันนั่งจดบันทึกคำค้นทั้งหมด

285
00:12:04,000 --> 00:12:06,000
ที่ฉันสามารถใช้ได้

286
00:12:06,000 --> 00:12:10,000
เพราะฉันคิดว่ามันเป็นตัวอย่างในการบรรยายเรื่องออทิสติกของฉันได้ด้วย

287
00:12:10,000 --> 00:12:12,000
เราต้องหาอะไรที่น่าสนใจมาให้เด็กพวกนี้ดู

288
00:12:12,000 --> 00:12:14,000
แต่ตอนนี้ โรงเรียนเอาวิชาซ่อมรถ

289
00:12:14,000 --> 00:12:16,000
การร่างแบบ และศิลปะออกจากหลักสูตร

290
00:12:16,000 --> 00:12:19,000
ฉันว่าศิลปะเป็นวิชาที่ดีที่สุดในโรงเรียน

291
00:12:19,000 --> 00:12:21,000
เราต้องนึกถึงมันสมองที่แตกต่างหลากหลายเหล่านี้

292
00:12:21,000 --> 00:12:24,000
และเราต้องช่วยกันพัฒนาสมองเหล่านี้

293
00:12:24,000 --> 00:12:27,000
เพราะแน่นอนว่าเราจำเป็นต้องอาศัย

294
00:12:27,000 --> 00:12:30,000
คนเหล่านี้ในอนาคต

295
00:12:30,000 --> 00:12:32,000
ทีนี้มาพูดเรื่องงานบ้าง

296
00:12:32,000 --> 00:12:34,000
ครูวิทยาศาสตร์ของฉันกระตุ้นให้ฉันเรียนหนังสือ

297
00:12:34,000 --> 00:12:37,000
เพราะฉันเป็นเด็กโง่ๆ เซ่อๆ คนหนึ่งที่ไม่อยากเรียน

298
00:12:37,000 --> 00:12:39,000
แต่คุณรู้ไหม ตอนนั้นฉันทำงานหาประสบการณ์อยู่นะ

299
00:12:39,000 --> 00:12:41,000
ฉันสังเกตเห็นว่าเด็กๆ เหล่านี้ไม่ได้เรียนรู้เรื่องพื้นฐานบางอย่าง

300
00:12:41,000 --> 00:12:43,000
เช่น การตรงต่อเวลา

301
00:12:43,000 --> 00:12:45,000
ฉันถูกสอนเรื่องนี้ตอนฉันอายุแปดขวบ

302
00:12:45,000 --> 00:12:48,000
แล้วก็มารยาทบนโต๊ะอาหารเวลาไปงานเลี้ยงที่บ้านคุณยายในวันเสาร์

303
00:12:48,000 --> 00:12:51,000
ฉันถูกสอนมาตั้งแต่ยังเด็กมากๆ

304
00:12:51,000 --> 00:12:54,000
แล้วตอนฉันอายุ 13 ฉันได้งานในร้านตัดเสื้อ

305
00:12:54,000 --> 00:12:56,000
งานเย็บผ้า

306
00:12:56,000 --> 00:12:59,000
ฉันไปฝึกงานตอนที่อยู่มหาวิทยาลัย

307
00:12:59,000 --> 00:13:02,000
ฉันประดิษฐ์สิ่งของต่างๆ

308
00:13:02,000 --> 00:13:05,000
แล้วก็เรียนรู้ที่จะทำงานที่ได้รับมอบหมาย

309
00:13:05,000 --> 00:13:09,000
คุณรู้ไหม ที่จริงตอนเด็กๆ ฉันไม่อยากทำอะไรเลยนอกจากวาดรูปม้า

310
00:13:09,000 --> 00:13:11,000
แม่ของฉันบอกว่า "ไหนลองวาดรูปอย่างอื่นหน่อยสิ"

311
00:13:11,000 --> 00:13:13,000
เด็กๆ เหล่านี้ต้องเรียนรู้ที่จะทำอย่างอื่นด้วย

312
00:13:13,000 --> 00:13:15,000
เช่น ถ้าเด็กหมกมุ่นกับตัวต่อเลโก

313
00:13:15,000 --> 00:13:18,000
ก็ให้เขาต่อเลโกเป็นของต่างๆ

314
00:13:18,000 --> 00:13:20,000
เพราะสมองของคนเป็นออทิสติก

315
00:13:20,000 --> 00:13:22,000
มักจะหมกมุ่นกับอะไรบางอย่าง

316
00:13:22,000 --> 00:13:24,000
เช่น ถ้าเด็กชอบรถแข่ง

317
00:13:24,000 --> 00:13:26,000
ก็ใช้รถแข่งมาสอนเลขเขาสิ

318
00:13:26,000 --> 00:13:29,000
ไหนลองคิดซิว่าต้องใช้เวลาเท่าไหร่รถถึงจะวิ่งได้ระยะทางเท่านั้นเท่านี้

319
00:13:29,000 --> 00:13:33,000
พูดง่ายๆ คือ ใช้ความหมกมุ่นนั้น

320
00:13:33,000 --> 00:13:36,000
มาสร้างแรงจูงใจให้เด็ก นั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่เราต้องทำ

321
00:13:36,000 --> 00:13:39,000
ฉันเหลืออดจริงๆ กับพวกครู

322
00:13:39,000 --> 00:13:42,000
โดยเฉพาะย่านอื่นที่ไม่ใช่แถบนี้

323
00:13:42,000 --> 00:13:44,000
เขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเด็กฉลาดๆ พวกนี้

324
00:13:44,000 --> 00:13:46,000
นั่นทำให้ฉันโมโหมาก

325
00:13:46,000 --> 00:13:48,000
คนที่คิดเป็นภาพทำอะไรได้บ้างเมื่อเขาโตขึ้น

326
00:13:48,000 --> 00:13:51,000
กราฟฟิกดีไซน์ งานมากมายเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์

327
00:13:51,000 --> 00:13:56,000
ถ่ายภาพ ออกแบบอุตสาหกรรม

328
00:13:56,000 --> 00:13:58,000
นักคิดระบบแบบแผน พวกนี้ก็จะกลายเป็น

329
00:13:58,000 --> 00:14:01,000
นักคณิตศาสตร์ วิศวกรซอฟแวร์

330
00:14:01,000 --> 00:14:05,000
นักโปรแกรมคอมพิวเตอร์ อะไรทำนองนั้น

331
00:14:05,000 --> 00:14:08,000
แล้วก็มีสมองที่ถนัดเรื่องถ้อยคำ พวกนี้ก็จะเป็นนักหนังสือพิมพ์ที่เก่ง

332
00:14:08,000 --> 00:14:11,000
เป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยม

333
00:14:11,000 --> 00:14:13,000
เพราะสำหรับคนที่เป็นออทิสซึมอย่างฉัน

334
00:14:13,000 --> 00:14:16,000
ฉันต้องเรียนรู้ทักษะทางสังคม ซึ่งเหมือนการเล่นละคร

335
00:14:16,000 --> 00:14:19,000
มันต้องเรียนน่ะ มันจำเป็นนะ

336
00:14:19,000 --> 00:14:22,000
และเราก็จำเป็นต้องดูแลเด็กพวกนี้อย่างใกล้ชิด

337
00:14:22,000 --> 00:14:24,000
ซึ่งต้องอาศัยพี่เลี้ยงที่คอยให้คำปรึกษา

338
00:14:24,000 --> 00:14:27,000
อย่างครูสอนวิทยาศาสตร์ของฉัน เขาไม่ได้มีประกาศนียบัตรวิชาชีพครู

339
00:14:27,000 --> 00:14:29,000
เขาเป็นนักวิทยาศาสตร์จากองค์การนาซ่า

340
00:14:29,000 --> 00:14:31,000
ตอนนี้บางรัฐก็เริ่มเปลี่ยนแล้ว

341
00:14:31,000 --> 00:14:33,000
โดยให้คนที่มีปริญญาทางชีววิทยา เคมี

342
00:14:33,000 --> 00:14:36,000
มาสอนชีววิทยาและเคมีในโรงเรียนได้

343
00:14:36,000 --> 00:14:38,000
เราต้องทำอย่างนี้

344
00:14:38,000 --> 00:14:40,000
เพราะสิ่งหนึ่งที่ฉันสังเกตเห็นคือ

345
00:14:40,000 --> 00:14:42,000
ครูที่ดีสำหรับเด็กจำนวนมาก

346
00:14:42,000 --> 00:14:44,000
ไปอยู่ในวิทยาลัยชุมชน

347
00:14:44,000 --> 00:14:47,000
เราต้องหาครูดีๆ แบบนี้เข้ามาในโรงเรียนมัธยมบ้าง

348
00:14:47,000 --> 00:14:50,000
อีกอย่างหนึ่งที่จะได้ผลดีมากๆ ก็คือ

349
00:14:50,000 --> 00:14:53,000
มีคนมากมายที่เกษียณแล้ว

350
00:14:53,000 --> 00:14:56,000
จากวงการซอฟต์แวร์ เราให้เขามาสอนเด็กๆ ก็ได้

351
00:14:56,000 --> 00:14:59,000
สิ่งที่เขาสอนจะเก่าก็ไม่เป็นไร

352
00:14:59,000 --> 00:15:02,000
เพราะสิ่งที่เราต้องการคือการจุดประกาย

353
00:15:02,000 --> 00:15:05,000
ทำให้เด็กตื่นเต้นสนอกสนใจ

354
00:15:05,000 --> 00:15:08,000
ถ้าคุณทำให้เขาสนใจได้ เดี๋ยวเขาก็เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ที่มีทั้งหมดต่อเอง

355
00:15:08,000 --> 00:15:10,000
ครูพี่เลี้ยงจึงสำคัญมากๆ

356
00:15:10,000 --> 00:15:12,000
ฉันไม่รู้จะย้ำยังไงให้มากกว่านี้

357
00:15:12,000 --> 00:15:15,000
ถึงสิ่งดีๆ ที่ครูวิทยาศาสตร์ทำให้ฉัน

358
00:15:15,000 --> 00:15:18,000
เราต้องแนะแนวทางให้เด็กๆ เหล่านี้ จ้างเขามาทำงาน

359
00:15:18,000 --> 00:15:20,000
และถ้าคุณรับเด็กเหล่านี้เข้ามาฝึกงาน

360
00:15:20,000 --> 00:15:23,000
ประเด็นคือ กับเด็กออทิสติกและแอสเพอร์เกอร์

361
00:15:23,000 --> 00:15:26,000
คุณต้องมอบหมายงานแบบเจาะจง อย่าบอกแค่ว่าให้ "ออกแบบซอฟต์แวร์"

362
00:15:26,000 --> 00:15:28,000
คุณต้องบอกเขาให้เจาะจงชัดเจนกว่านั้น

363
00:15:28,000 --> 00:15:31,000
เช่น "ออกแบบซอฟต์แวร์สำหรับโทรศัพท์

364
00:15:31,000 --> 00:15:33,000
ให้มันทำงานบางอย่างที่คุณต้องการ

365
00:15:33,000 --> 00:15:35,000
โดยใช้หน่วยความจำไม่เกินเท่านี้"

366
00:15:35,000 --> 00:15:37,000
คุณต้องบอกให้ชัดเจนแบบนี้

367
00:15:37,000 --> 00:15:39,000
เอาล่ะ ฉันพูดจบแล้ว

368
00:15:39,000 --> 00:15:41,000
ขอบคุณทุกท่านที่มาในวันนี้ค่ะ

369
00:15:41,000 --> 00:15:43,000
ฉันยินดีมากที่ได้มาพูดวันนี้

370
00:15:43,000 --> 00:15:55,000
(เสียงปรบมือ)

371
00:15:55,000 --> 00:15:58,000
โอ้ คุณมีคำถามเหรอ โอเค

372
00:15:58,000 --> 00:15:59,000
(เสียงปรบมือ)

373
00:15:59,000 --> 00:16:03,000
คริส แอนเดอร์สัน: ขอบคุณมากครับ

374
00:16:03,000 --> 00:16:05,000
คุณรู้ไหม ผมชอบที่คุณเคยเขียนไว้

375
00:16:05,000 --> 00:16:07,000
ว่า "ถ้ามีปาฏิหาริย์

376
00:16:07,000 --> 00:16:10,000
ทำให้โรคออทิสติกหายไปจากโลกนี้

377
00:16:10,000 --> 00:16:13,000
วันนี้มนุษย์ก็คงยังพบปะสังสรรค์กันหน้ากองไฟ

378
00:16:13,000 --> 00:16:15,000
ตรงปากทางเข้าถ้ำอยู่"

379
00:16:15,000 --> 00:16:17,000
เทมเปิล แกรมดิน: เพราะอะไรล่ะ คุณรู้ไหมใครเอาหินมาทำหอกทำขวานเป็นคนแรก

380
00:16:17,000 --> 00:16:20,000
บรรพบุรุษเราที่เป็นแอสเพอร์เกอร์ ถ้าคุณกำจัดยีนของอาการออทิสติกไปหมด

381
00:16:20,000 --> 00:16:22,000
ก็คงจะไม่มีซิลิกอนแวลีย์อีกต่อไป

382
00:16:22,000 --> 00:16:24,000
วิกฤตพลังงานก็คงจะไม่ได้รับการแก้ไขด้วย

383
00:16:24,000 --> 00:16:27,000
(เสียงปรบมือ)

384
00:16:27,000 --> 00:16:29,000
คริส: ครับ ผมอยากถามคุณอีกสองสามคำถาม

385
00:16:29,000 --> 00:16:31,000
ถ้าคุณคิดว่าคำถามไหนไม่เหมาะสม

386
00:16:31,000 --> 00:16:33,000
ก็บอกผมเลยนะ ว่า "ขอคำถามถัดไป"

387
00:16:33,000 --> 00:16:35,000
ถ้าเกิดมีใครสักคนในที่นี้

388
00:16:35,000 --> 00:16:37,000
มีลูกเป็นออทิสติก

389
00:16:37,000 --> 00:16:39,000
หรือรู้จักเด็กที่เป็นออทิสติก

390
00:16:39,000 --> 00:16:42,000
ที่แปลกแยก ไม่ยอมคุยกับเขา

391
00:16:42,000 --> 00:16:44,000
คุณจะแนะนำว่ายังไงครับ?

392
00:16:44,000 --> 00:16:46,000
เทมเปิล: อย่างแรกคือ คุณต้องดูว่าเด็กอายุเท่าไหร่

393
00:16:46,000 --> 00:16:48,000
ถ้าเด็กอายุ สอง สาม หรือสี่ขวบ

394
00:16:48,000 --> 00:16:50,000
ไม่พูด ไม่มีปฏิสัมพันธ์ทางสังคม

395
00:16:50,000 --> 00:16:52,000
ฉันขอเน้นสุดๆ เลยนะว่า

396
00:16:52,000 --> 00:16:56,000
อย่าทิ้งไว้ คุณต้องคอยสอนตัวต่อตัวอย่างน้อย 20 ชั่วโมงต่อสัปดาห์

397
00:16:56,000 --> 00:16:59,000
ที่คุณต้องเข้าใจคือ โรคออทิสติกมีความรุนแรงหลายระดับ

398
00:16:59,000 --> 00:17:01,000
ประมาณครึ่งหนึ่งของคนที่เป็นออทิสติก

399
00:17:01,000 --> 00:17:03,000
จะไม่สามารถพูด และไม่สามารถไปทำงาน

400
00:17:03,000 --> 00:17:06,000
ที่ซิลิกอนแวลีย์ได้ เป็นไปไม่ได้เลย

401
00:17:06,000 --> 00:17:08,000
แต่อีกครึ่งหนึ่ง คุณจะเจอเด็กเนิร์ด

402
00:17:08,000 --> 00:17:10,000
ที่มีอาการออทิสติกอ่อนๆ

403
00:17:10,000 --> 00:17:12,000
กลุ่มนี้ละ ที่คุณต้องไปจุดประกายให้เขา

404
00:17:12,000 --> 00:17:14,000
โดยให้ทำอะไรที่น่าสนใจ

405
00:17:14,000 --> 00:17:17,000
ฉันเองเข้าสังคมได้ก็เพราะเจอคนที่มีความสนใจร่วมกัน

406
00:17:17,000 --> 00:17:21,000
ฉันขี่ม้ากับเด็กคนอื่น ฉันทำจรวดจำลองกับเด็กคนอื่น

407
00:17:21,000 --> 00:17:23,000
ทำแล็บอิเล็กทรอนิกส์กับเด็กคนอื่น

408
00:17:23,000 --> 00:17:25,000
ตอนยุค 60 นั่น เราเอากระจกติดเข้ากับ

409
00:17:25,000 --> 00:17:28,000
แผ่นยางที่หุ้มลำโพง แล้วจัดงานแสดงแสงสีเสียง

410
00:17:28,000 --> 00:17:31,000
ซึ่งพวกเรารู้สึกว่ามันเจ๋งมากเลย

411
00:17:31,000 --> 00:17:33,000
คริส: มันจะเกินจริงไปไหมครับ

412
00:17:33,000 --> 00:17:35,000
ถ้าเขาจะคาดหวังว่า

413
00:17:35,000 --> 00:17:38,000
เด็กคนนั้นจะรักเขา

414
00:17:38,000 --> 00:17:40,000
เทมเปิล: ฉันจะบอกให้ เด็กเหล่านี้จะจงรักภักดีกับคุณมาก

415
00:17:40,000 --> 00:17:42,000
ถ้าบ้านคุณไฟไหม้ เขาจะลุยเข้าไปช่วยคุณออกมาเลยล่ะ

416
00:17:42,000 --> 00:17:45,000
คริส: ว้าว ทีนี้ คนส่วนใหญ่ ถ้าคุณไปถามเขาว่า

417
00:17:45,000 --> 00:17:47,000
อะไรที่เขารักและเอาใจใส่มากที่สุด เขาจะตอบทำนองว่า

418
00:17:47,000 --> 00:17:50,000
"ลูกของฉัน" หรือ "คนรักของฉัน"

419
00:17:50,000 --> 00:17:53,000
แล้วคุณล่ะครับ อะไรที่คุณรักและใส่ใจมากที่สุด?

420
00:17:53,000 --> 00:17:55,000
เทมเปิล: ฉันรักสิ่งที่ฉันทำ อยากให้สิ่งฉันทำ

421
00:17:55,000 --> 00:17:57,000
เปลี่ยนโลกให้น่าอยู่ขึ้น

422
00:17:57,000 --> 00:17:59,000
เวลามีคุณแม่ของเด็กออทิสติกพูดกับฉันว่า

423
00:17:59,000 --> 00:18:01,000
"ลูกฉันเข้าเรียนมหาวิทยาลัยก็เพราะหนังสือของคุณ

424
00:18:01,000 --> 00:18:03,000
หรือเพราะได้ฟังคุณพูด" นั่นล่ะที่ทำให้ฉันมีความสุข

425
00:18:03,000 --> 00:18:06,000
คุณรู้ไหม โรงฆ่าสัตว์ที่ฉันเคยทำงานด้วย

426
00:18:06,000 --> 00:18:08,000
เมื่อช่วงปี 80 มันแย่มากๆ เลย

427
00:18:08,000 --> 00:18:12,000
ฉันสร้างระบบง่ายๆ สำหรับให้คะแนนโรงฆ่าสัตว์ขึ้นมา

428
00:18:12,000 --> 00:18:14,000
แค่นับว่ามีวัวกี่ตัวที่ล้ม

429
00:18:14,000 --> 00:18:16,000
มีวัวกี่ตัวที่ถูกตี

430
00:18:16,000 --> 00:18:18,000
วัวกี่ตัวที่ร้องสุดใจขาดดิ้น

431
00:18:18,000 --> 00:18:20,000
ง่ายมากๆ อย่างนี้เลย

432
00:18:20,000 --> 00:18:22,000
คุณสังเกตเห็นอะไรง่ายๆ บางอย่างได้กับตา

433
00:18:22,000 --> 00:18:24,000
มันได้ผลดีมาก ฉันมีความสุขเวลาที่เห็น

434
00:18:24,000 --> 00:18:27,000
อะไรที่สร้างความเปลี่ยนแปลงในโลกได้จริงๆ

435
00:18:27,000 --> 00:18:29,000
เราต้องมีอะไรที่จับต้องได้แบบนั้นมากขึ้น

436
00:18:29,000 --> 00:18:31,000
และลดอะไรที่เป็นนามธรรมลงซะบ้าง

437
00:18:31,000 --> 00:18:38,000
(เสียงปรบมือ)

438
00:18:38,000 --> 00:18:40,000
คริส: ตอนที่เราคุยโทรศัพท์กัน

439
00:18:40,000 --> 00:18:42,000
คุณพูดอะไรอย่างหนึ่ง ซึ่งทำให้ผมทึ่งมาก

440
00:18:42,000 --> 00:18:46,000
คุณบอกว่าคุณสนใจเซิร์ฟเวอร์ฟาร์ม เล่าให้เราฟังหน่อยได้ไหมครับ

441
00:18:46,000 --> 00:18:49,000
เทมเปิล: ฉันตื่นเต้นมากเลยตอนที่ได้อ่านเรื่องนี้

442
00:18:49,000 --> 00:18:52,000
เพราะเซิร์ฟเวอร์เป็นที่เก็บความรู้

443
00:18:52,000 --> 00:18:54,000
เหมือนห้องสมุด

444
00:18:54,000 --> 00:18:56,000
ฉันว่าความรู้เป็นอะไรที่มีค่ามาก

445
00:18:56,000 --> 00:18:58,000
เมื่อสิบกว่าปีก่อน

446
00:18:58,000 --> 00:19:00,000
ห้องสมุดของเราโดนน้ำท่วม

447
00:19:00,000 --> 00:19:02,000
นั่นเป็นยุคก่อนที่อินเทอร์เน็ตจะบูม

448
00:19:02,000 --> 00:19:04,000
ฉันเศร้ามากเลยที่หนังสือทั้งหมดเสียหาย

449
00:19:04,000 --> 00:19:06,000
เพราะมันหมายถึงความรู้ถูกทำลายไปด้วย

450
00:19:06,000 --> 00:19:08,000
ฉันเลยสนใจเซิร์ฟเวอร์ฟาร์ม หรือศูนย์ข้อมูล

451
00:19:08,000 --> 00:19:11,000
เพราะมันคือห้องสมุดชั้นดีที่เอาไว้เก็บความรู้

452
00:19:11,000 --> 00:19:14,000
คริส: เทมเปิล ผมอยากบอกว่าผมดีใจมากจริงๆ ที่คุณมาพูดให้กับเราที่ TED

453
00:19:14,000 --> 00:19:17,000
เทมเปิล: ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณ

454
00:19:17,000 --> 00:19:23,000
(เสียงปรบมือ)