Mijn eerste liefde was de hemel bij nacht. Liefde is complex. Je kijkt naar een animatie van het Ultra-Deep Field van de Hubble telescoop, een van de verst verwijderde afbeeldingen die ooit van ons heelal is gemaakt. Dit zijn allemaal afzonderlijke melkwegstelsels, die ieder uit miljarden sterren bestaan. Het melkwegstelsel dat het verst staat, is een quadriljoen kilometer verwijderd. Als astrofysicus mag ik de ongewoonste objecten in ons heelal bestuderen. De objecten die me al vanaf het vroegste begin fascineren zijn superzware hyperactieve zwarte gaten. Met een massa tussen 1 en 10 miljard maal die van onze zon, slokken deze zwarte gaten in de ruimte materiaal ruim 1000 maal sneller op dan het 'doorsnee' superzware zwarte gat. (Gelach) Door deze twee kenmerken, en nog wat andere, worden ze aangemerkt als quasars. Bij deze door mij bestudeerde objecten nemen we ook nog de sterkste deeltjesstraling waar die we ooit hebben gemeten. Deze smalle bundels, die we jets noemen, bewegen zich op 99,99 procent van de lichtsnelheid en zijn direct op de Aarde gericht. Deze hyperactieve superzware zwarte gaten met op de Aarde gerichte jetstromen noemen we blazars, oftewel blazing (vlammende) quasars. Het speciale aan blazars is dat ze onder de efficiëntste deeltjesversnellers in het heelal vallen, die ongelooflijke hoeveelheden energie door het heelal sturen. Hier zie je een artistieke voorstelling van een blazar. De schijf die het materiaal in het zwarte gat zuigt, noemen we de accretieschijf. Dat is het blauwe gedeelte. Een deel van dat materiaal draait rond het zwarte gat en wordt krankzinnig versneld in de jetstroom, die hier wit is. Hoewel blazars zeldzaam zijn, komt het verschijnsel waar materiaal in een schijf wordt aangetrokken en dan via een jetstroom weggeschoten, vaker voor. We zoomen nu uit van de blazar om zijn plaats in het grotere galactische geheel te laten zien. Naast de kosmische boekhouding van inkomend en uitgaand materiaal, zijn blazar-astrofysici momenteel erg benieuwd naar de herkomst van de energierijkste jetuitstoten. Hier interesseert het mij waar deze witte bobbel gevormd wordt en of er dus een relatie is tussen de jetstraal en het materiaal van de accretieschijf. Een duidelijk antwoord hierop lag tot 2008 volledig buiten ons bereik toen NASA een telescoop lanceerde die gammastralen duidelijker waarneemt -- dat wil zeggen licht dat een miljoen maal meer energie bevat dan een normale röntgenfoto. Tegelijkertijd vergelijk ik verschillen tussen de gegevens over gammalichtstralen en gegevens over zichtbaar licht van dag tot dag en van jaar tot jaar, om deze gammastraalbobbels beter te kunnen vinden. Ik heb gemerkt dat in sommige gevallen deze bobbels veel dichter bij het zwarte gat optreden dan we eerst dachten. Als we beter kunnen bepalen waar deze gammastraalbobbels zich vormen, dan begrijpen we ook beter hoe jetstromen zich versnellen, waardoor we uiteindelijk het dynamisch proces blootleggen dat aan de basis ligt van de fascinerendste objecten in ons heelal. Dit is begonnen als een liefdesverhaal. En dat is het nog steeds. Deze liefde vormde een nieuwsgierig jong meisje dat naar de sterren staarde, om tot een professionele astrofysicus, die ontdekkingen in de ruimte nauw volgt. Wie had gedacht dat het heelal najagen me hier op Aarde zo bezig houdt. We weten dan ook nooit waar onze eerste liefde ons zal brengen. Dankjewel. (Applaus)