Goedemiddag. Ik ben geen boer. (Gelach) Ik ben ouder, burger en leraar. Dit is mijn wereld. Allengs merkte ik -- ik zit al aan mijn derde generatie jongeren -- dat ze dikker werden. En zieker. Daarbij hoorde ik ook dat 70 procent van de jongeren met een etiket 'leermoeilijkheden' dat niet zouden hebben als ze een goede prenatale voeding hadden gekregen. Dit is de realiteit van mijn gemeenschap. Jongeren moeten niet opgroeien in dit soort omgeving. Mijn gemeenschap kampt met banenverlies. Energie moet geïmporteerd worden. Geen wonder dat sommigen de South Bronx met een woestijn vergelijken. Maar ik ben de oudste 12-jarige die je ooit zal ontmoeten. Dus sta ik elke dag boordevol enthousiasme op. Ik hoop dat vandaag op jullie over te brengen. Ik geloof vast dat jongeren hun gemeenschap niet moeten opgeven voor een betere. Ik ga jullie mijn verhaal vertellen: over die muur die ik buiten tegenkwam, maar naar binnen haalde. Het begint met drie mensen. De gekke leraar -- dat ben ik daar aan de linkerkant, mooi opgekleed, dank aan mijn vrouw, ik hou van je om dat mooie pak -- mijn gepassioneerde wijkvoorzitter en George Irwin van Green Living Technologies. Ze hielpen me met mijn klas en het onder de knie krijgen van deze gepatenteerde technologie. Het begint allemaal met plantgoed in klaslokalen. Zo ziet het er bij mij uit. Ik hoop dat ik vandaag wat verder kan springen dan mijn stok lang is. Daar gaat het om. Deze ongelooflijke jongeren komen vroeg en blijven laat. Al mijn jongeren hebben leermoeilijkheden, vaak met meerdere handicaps. Ze zijn vaak dakloos of zitten in de pleegzorg. Bijna allen leven ze onder de armoedegrens. Vanaf de eerste dag gingen we planten kweken in mijn klaslokaal. Nu ziet mijn klas er zo uit. Merk hoe geïnteresseerd deze jongeren zijn. Die zaadjes worden boerderijen in de Bronx die er zo uitzien. Nogmaals, ik ben geen boer, maar een leraar. Wieden of zware arbeid is niets voor mij. Ik wilde erachter komen hoe ik dit succesnummer in een kleine bak kon krijgen. Jongeren met een handicap moesten het aankunnen. Ook jongeren die niet buiten wilden komen, zodat iedereen er toegang toe had. Ik belde George Irwin. Hij kwam naar mijn klas en we een bouwden een 'eetbare' binnenmuur. We koppelen dit aan authentieke leerervaringen, aan individueel leren. En kijk: wij maakten de eerste eetbare muur in New York City. Heb je honger? Sta op en eet. Doe het nu als je wil. Mijn jongeren 'grazen' de hele tijd. Doe het nu als je wil. Mijn jongeren 'grazen' de hele tijd. Ze waren meteen weg van de technologie. Dus haalden we George er weer bij om er meer mee te doen. Burgemeester Bloomberg, erg bedankt dat we het zonder werkvergunningen en administratieve rompslomp mogen doen. We besloten om naar Boston te gaan. Mijn jongeren uit het armste district van Amerika installeerden de eerste groene, door een computer ontworpen muur, met leermiddelen uit het echte leven, 21 verdiepingen hoog. Als je hem wil bezoeken: hij staat boven op het John Hancock-gebouw. We begonnen deze muren in scholen te installeren met een verlichting met LEDs, 21ste-eeuwse technologie. We verdienden er 21ste-eeuws geld mee. Dat was baanbrekend. Wow! Dit is mijn oogst, mensen. Wat doe je met dit voedsel? Koken natuurlijk! Mijn eigenste studenten maken onze eigenste saus. We brengen ze naar de cafetaria. We telen dingen voor onze leraars. Dit zijn de jongste gediplomeerde arbeidskrachten in Amerika met onze wijkvoorzitter van de Bronx. En daarna? Ik ontmoette leuke mensen als jullie en ze nodigden ons uit naar de Hamptons. Ik noem dit 'van South Bronx naar Southampton'. We begonnen met dergelijke daken Als kinderen uit de armste buurten dit soort tuin aanleggen, dan valt dat mensen op. We werden afgelopen zomer weer uitgenodigd. We gingen dit keer echt naar de Hamptons, betaalden 3.500 dollar per week voor een huis en leerden surfen. Als je dit kan -- hier zie je mijn jongeren bezig met deze technologie. Maak zo'n dak op zo'n huis met zo'n sedum erop: dat zijn de nieuwe groene graffiti. Wat doet zo'n muur voor jongeren, behalve het wijzigen van landschappen en mentaliteit? Dat ga ik jullie uitleggen. Ik ontmoette ongelooflijke aannemers als Jim Ellenberger van Ellenberger Services. Dit is pas driewerf duurzame ontwikkeling. Omdat Jim besefte dat deze jongeren, mijn toekomstige boeren, over de vaardigheden beschikten om betaalbare huisvesting te bouwen voor New Yorkers, in hun eigen buurt. Dit is wat mijn jongeren doen: een basisinkomen verwerven. Als je net als ik in een hoogbouw woont, zitten daar zeven kerels zonder werk op zoek naar een miljoen dollar. Maar als je iemand nodig hebt om je toilet te herstellen, moet je zes maanden wachten voor een afspraak met iemand die een veel mooiere auto heeft dan ik. Dat is het mooie aan deze economie. Maar mijn jongeren hebben nu een licentie om handel te drijven. Mijn eerste student was de eerste in zijn familie met een bankrekening. Deze immigrantenstudent is de eerste in zijn familie die een bankautomaat gebruikt. Dit is echt driewerf duurzaam, omdat wij achtergebleven buurten in iets dergelijks kunnen transformeren. We bleven niet onopgemerkt. CNN kwam kijken naar onze boerderijwinkel. Toen zei het Rockefeller Center: NBC, kan je dit aan de muur hangen, waren we in de wolken. Als jongeren uit het armste district in Amerika zo'n muur van 10 op 5 meter kunnen bouwen, hem ontwerpen, beplanten en installeren in het hart van New York City, is dat een echt 'sí se puede'-moment. (Ja, het kan!) Een schoolvoorbeeld, als je het mij vraagt. Dit is geen Getty-foto. Dit is mijn wijkvoorzitter uit de Bronx die mijn jongeren bij hem thuis toespreekt en niet in de gevangenis, waardoor ze zich betrokken voelen. Senator Gustavo Rivera en Bob Bieder kwamen naar mijn klas om mijn jongeren een hart onder de riem te steken. Wanneer de wijkvoorzitter van de Bronx en een senator naar je klas komen, brengt dat een mentaliteitsverandering met zich mee. Wij zijn klaar om ons talent en onze diversiteit te exporteren op manieren waar we zelf nooit aan hebben gedacht. Als de lokale senator in het openbaar op de weegschaal gaat staan en zegt dat hij moet afvallen, dan doe ik dat toch ook! Ik doe het en de jongeren ook. Beroemdheden kwamen ons opzoeken. Produce Pete kon niet geloven wat wij telen. Lorna Sass doneerde boeken. Wij delen voedsel uit aan senioren. Toen wij gingen ijveren voor voedselrechtvaardigheid in de South Bronx, ging de internationale gemeenschap dat ook doen. Mijn jongeren uit de South Bronx waren vertegenwoordigd op de eerste internationale groen-dak-conferentie. Dat is geweldig. Maar wat op het lokale niveau? We ontmoetten deze vrouw, Avis Richards, van de Ground Up Campaign. Ongelooflijk! Door haar konden mijn jongeren, de meest rechtelozen en gemarginaliseerden, 100 tuinen uitrollen in de openbare scholen van New York City. Driewerf duurzaam! Een jaar geleden werd ik uitgenodigd naar de New York Academy of Medicine. Ik dacht dat dit concept om een sterk en gezond New York te krijgen zinvol was, vooral omdat het niets kostte. Allemaal bedankt. Ze stelden me voor aan de New York City Strategische Alliantie voor Gezondheid. Weer gratis kansen, vergooi ze niet. Zes maanden later kregen wij de eerste ooit toegekende High School Award of Excellence voor het creëren van een gezonde schoolomgeving. De groenste klas in New York City. Maar belangrijker dan dat mijn jongeren leerden te krijgen, is dat ze leerden te geven. Met geld van onze boerderijwinkel gingen we geschenken voor daklozen en behoeftigen over de hele wereld kopen. We begonnen wat terug te geven. Toen besefte ik dat het vergroenen van Amerika begint met de zakken, dan met het hart en dan met de geest. We waren op iets gestoten en dat is nog altijd zo. Trinity Wall Street deed ook mee. Ze lagen aan de basis van Green Bronx Machine. We zijn nu met 3000. Wat is het gevolg? Het leert jongeren hun gemeenschappen te herbekijken. Wanneer ze in plaatsen zoals deze opgroeien, kunnen zij ze zich zo voorstellen. Mijn jongeren, opgeleid en gediplomeerd -- Ma, je krijgt de fiscale aftrek. Dank u, burgemeester Bloomberg -- kunnen gemeenschappen die er zo uitzien, veranderen in iets dat er zo uitziet. Dat is voor mij nog een 'sí se puede'-moment. Hoe begin je eraan? In de scholen. Gedaan met "mini-Knicks" en "mini-Nets". Broccoli-teams, teams volgens favoriete groente, voor iets dat de moeite waard is. Dit zijn mijn toekomstige boeren van Amerika, ze groeien op in 141st street in Brook Park, de grootste migrantengemeenschap in Amerika. Als volhardende kinderen zo leren tuinieren, is het geen wonder dat we zulke vruchten krijgen. We zijn er allemaal weg van. We bouwen tipi's in afgebrande buurten. Weer zo'n 'sí se puede'-moment. Brook Park voedt honderden mensen zonder voedselzegels of vingerafdrukken. Het armste district in Amerika, de meest gemengde gemeenschap in Amerika kan dit aan. Bissel Gardens produceert voedsel in epische hoeveelheden, brengt jongeren tot een economie waar zij nooit aan dachten. Aan het eind van de regenboog, mijn vrienden, is de South Bronx van Amerika. Wij doen het. Hoe begint het? Bekijk José's aandacht voor detail. God zij dank weet Omar nu dat wortelen uit de grond komen, en niet van gangpad 9 in de supermarkt of van achter kogelvrij glas of uit een stukje piepschuim. Als Henry weet dat groen goed is, dan ik ook. Terwijl je hun smaakpapillen ontwikkelt, doe je dat ook met hun woordenschat. Belangrijker nog, wanneer je groot en klein samenbrengt, verdwijnt de dikke blanke tussenpersoon, wat cool is. Dan creëer je dit soort verantwoording onder gelijken. Mijn tijd raakt op, ik moet me haasten. Dit is mijn wekelijkse salaris voor de jongeren. Dat zijn onze groene graffiti. Dit is wat we doen. Ziedaar de glorie en de overvloed van Bronx County. Jongeren die planten te zien bestuiven in plaats van elkaar. Geweldig! Ik ben een beschermende ouder. Maar die jongeren planten nu pompoenen boven op treinen. We ontwerpen ook 'muntjesvijvers' voor de rijken. We worden 'maïskinderen'. Boerderijen in het midden van Fordham Road maken ons bewuster. Ook vensterflessen van afval doen dat. Ik verwacht niet dat elk kind boer zal worden, maar ik verwacht dat jullie erover lezen, schrijven, bloggen en goede service bieden. Ik verwacht dat ze erbij worden betrokken. En dat zijn ze! Dat is mijn ongelooflijke klaslokaal, dat is het voedsel. Waar gaat het naartoe? Recht naar beneden naar de cafetaria. Of nog belangrijker, naar lokale opvangplaatsen, waar de meeste van onze jongeren een tot twee maaltijden per dag krijgen. We zijn het aan het opschalen. Geen modieuze schoenen werden ooit geruïneerd op mijn boerderij. Vandaag hebben we een miljoen dollar aan tuinen en ongelooflijke installaties. Laat me jullie iets vertellen. Dit is een mooi moment. Zwart veld, bruin veld, giftig-afvalveld, slagveld -- we bewijzen dat je in de Bronx overal wat kan kweken, zelfs op cement. We nemen bestellingen voor bloemen aan. Ik breng de schoolverkoop in verlegenheid. We nemen nu al bestellingen aan voor de lente. Allemaal eigen kweek. We leren alles. Als je jongeren met zo'n diverse achtergronden dit kan laten doen, dan heb je wat verwezenlijkt. Je mag wat vragen over deze jongeren. Van 40% aanwezigheid naar 93% aanwezigheid. Allemaal liepen ze achter. Mijn eerste afgestudeerden zijn nu op de universiteit, verdienen een basisinkomen. De rest gaat in juni van dit jaar afstuderen. Gelukkige jongeren, gelukkige families, gelukkige collega's. Verbaasde mensen. De glorie en de overvloed van Bronx County. Waar is mijn munt? Ik kweek zeven soorten munt in mijn klas. Iemand mojito's? Straks heb ik het over Telepan. Dit is mijn intellectuele Viagra. Ik moet snel gaan, maar begrijp dit: het stadsdeel dat ons baggy pants en funky beat opleverde, wordt de thuis van de groene jongens. Door mijn 25.000 pond groenten kweek ik groene jongens, betrokken jongeren. Help ons om hiermee door te gaan. Zelfstandige entiteiten, return na 18 maanden. We betalen mensen een basisinkomen en gezondheidsvoordelen, terwijl we mensen te eten geven voor een habbekrats. Martin Luther King zei dat je mensen moet verheffen met waardigheid. Hier in New York verzoek ik jullie om ons te helpen Amerika opnieuw groot te maken. Het is eenvoudig. Deel je passie mee. Bekijk deze twee video's. Een over ons bezoek aan het Witte Huis, een is een meer recente verwezenlijking. Belangrijker nog, haal de grootste bullebak uit de scholen. Dit moet morgen verdwijnen! Daar kunnen jullie allemaal aan meewerken. Jongeren weghouden uit dit soort winkels. Geef ze een gezonde voeding, zeker als je het kan oogsten in je eigen klaslokaal -- delicioso! Geef het goede voorbeeld. Zet ze op de groene wagen. Grote jongens houden van aardbeien en bananen. Leer ze ondernemerschap. Leve GrowNYC. Laat ze koken. Laat ze culinaire dingen doen. Maar belangrijker, hou van hen. Niets werkt zo goed als onvoorwaardelijke liefde. Mijn goede vriend Kermit zei dat groen zijn niet meevalt. Dat is zo. Hier kunnen jongeren op elk moment 35 smaken rookwaar kopen, zijn diepvriezers gevuld met sterke bieren. Mijn vriendin Majora Carter zei me dat we niets te verliezen en alles te winnen hebben. Nu we van de durf om te hopen zijn overgegaan naar de hoop om te durven, vraag ik jullie om iets te doen. Dringend. We zijn allemaal kikkervisjes, maar ik vraag jullie om die grote kikker te worden en die grote, groene sprong te nemen. Kan me niet schelen of je links, rechts of centrum bent. Help me. Ik heb een heleboel energie. Help me ze gebruiken. We kunnen hier iets doen. Neem de tijd om aan de bloemen te ruiken, vooral als jij en je leerlingen ze zelf teelden. Ik ben Steve Ritz, dit is Green Bronx Machine. Ik bedank mijn vrouw en familie, mijn jongeren, en mijn collega's om er elke dag weer te staan, in mij te geloven en mij te steunen. Zo groeien wij naar een nieuwe economie. Dank je, God zegene jullie en geniet van de dag. Ik ben Steve Ritz. Sí se puede! (Applaus)