WEBVTT

00:00:01.974 --> 00:00:04.190
John Singleton Copley - 'Chłopiec z wiewiórką', 1765.

NOTE Paragraph

00:00:05.298 --> 00:00:06.406
Wyobraźcie sobie, że chcecie zostać artystą,

00:00:06.406 --> 00:00:14.214
ale żyjecie w mieście, w którym praktycznie nie ma artystów, Akademii Sztuk Pięknych, muzeów sztuki, galerii

00:00:14.214 --> 00:00:17.717
i nikogo, kto chciałby kupować prawdziwe dzieła sztuki.

00:00:17.717 --> 00:00:22.639
W dokładnie takiej sytuacji znalazł się John Singleton Copley mieszkający w Bostonie w latach 60. XVIII wieku.

00:00:22.639 --> 00:00:27.098
Patrzymy na portret przyrodniego brata Copleya.

00:00:27.098 --> 00:00:31.556
Jest to Henry Pelham, a obraz nosi nazwę 'Chłopiec z wiewiórką'.

00:00:31.556 --> 00:00:35.550
Jak na kogoś, kto był w znacznej mierze samoukiem, jest to niesamowity obraz.

00:00:35.550 --> 00:00:39.373
Mój wzrok pada na początku na twarz chłopca, na przepiękną czerwoną zasłonę,

00:00:39.373 --> 00:00:43.305
która przykuwa uwagę i wspaniale okala twarz. Następnie

00:00:43.305 --> 00:00:48.228
moje oczy wędrują w dół jego ramienia aż do ręki

00:00:48.228 --> 00:00:52.547
- spójrzcie tylko na precyzję, z jaką odzwierciedlono koniuszki palców,

00:00:52.547 --> 00:00:56.030
które wspaniale i z lekkością trzymają złoty łańcuch.

00:00:56.030 --> 00:01:01.138
Następnie kieruję wzrok niżej, oczywiście na wiewiórkę - jest niesamowicie urocza i ogryza małego orzecha,

00:01:01.138 --> 00:01:05.643
który następnie łączy się z miejscem, w którym ciemny grzbiet wiewiórki

00:01:05.643 --> 00:01:07.825
spotyka się z białym futerkiem na brzuchu,

00:01:07.825 --> 00:01:13.305
co przypomina brzeg mankietu. Następnie na mankiecie, po jednej stronie

00:01:13.305 --> 00:01:16.556
mamy przyciągające światło, a tuż obok cień,

00:01:16.556 --> 00:01:19.250
co przepięknie zmienia się względem siebie.

00:01:19.250 --> 00:01:22.547
Choć jest to portret brata przyrodniego Copleya, jest to również

00:01:22.547 --> 00:01:31.138
swego rodzaju dzieło pokazowe. Gdy w 1765 roku Copley malował ten portret, był uznanym profesjonalnym portrecistą

00:01:31.138 --> 00:01:37.640
w Bostonie, ale chciał czegoś więcej. Copley wiedział także, że malowanie portretów znajdowało się na dole

00:01:37.640 --> 00:01:44.467
w hierarchii tematów stworzonej przez Akademie Sztuki w Europie. Na samym szczycie znajdowały się

00:01:44.467 --> 00:01:49.389
obrazy o tematyce religijnej, mitologicznej, historycznej; najniżej była sztuka portretu i martwa natura.

00:01:49.389 --> 00:01:54.312
Ale to portrety były tym, czego chcieli ludzie w nowych miastach amerykańskich.

00:01:54.312 --> 00:02:01.139
Racja. Klasa kupiecka w Bostonie, bogata elita zaczęła doceniać wartość portretów.

00:02:01.139 --> 00:02:06.061
Ale Copley chciał czegoś więcej. Copley wiedział, że malarstwo europejskie to coś więcej,

00:02:06.061 --> 00:02:10.148
a więc stworzył ten obraz, jak powiedziałeś, jako dzieło pokazowe,

00:02:10.148 --> 00:02:13.967
by zobaczyć, czy może konkurować z europejskimi Akademiami Sztuki.

00:02:13.967 --> 00:02:18.879
Zapakował więc ten obraz do walizki kogoś, kto zmierzał do Londynu.

00:02:18.879 --> 00:02:25.891
Obraz został dobrze przyjęty przez Benjamina Westa, malarza amerykańskiego mieszkającego w Londynie i odnoszącego sukcesy,

00:02:25.891 --> 00:02:30.489
a także przez Joshuę Reynoldsa - głowę Akademii Królewskiej w Anglii.

00:02:30.489 --> 00:02:33.043
Pierwsza rzecz, którą zauważamy to fakt, że nie patrzymy na

00:02:33.043 --> 00:02:36.089
frontalne ujęcie twarzy postaci, ale patrzymy na jej profil.

00:02:36.089 --> 00:02:40.527
Uważamy, że Copley chciał pokazać, że jest w stanie malować nie tylko portrety,

00:02:40.527 --> 00:02:43.585
ale także obrazy tematyczne, na których sceny z życia codziennego ...

00:02:43.585 --> 00:02:48.568
myślę, że Copley w rzeczywistości chciał się popisać tym, jak potrafi posługiwać się perspektywą,

00:02:48.568 --> 00:02:51.619
co jest bardzo trudnym zabiegiem. Jeśli popatrzymy na

00:02:51.619 --> 00:02:57.099
prawą rękę modela widzimy, że perspektywa jest tu idealnie oddana, co ma miejsce także w przypadku rogu stołu.

00:02:57.099 --> 00:03:01.650
Kiedy obraz trafia do Anglii, Sir Joshua Reynolds chwali go,

00:03:01.650 --> 00:03:08.058
ale mówi - Lepiej byś przyjechał do Londynu jak najwcześniej i przeszedł prawdziwe szkolenie

00:03:08.058 --> 00:03:15.071
zanim twój styl i zmysł estetyczny zostaną skorumpowane albo zmienią się poprzez taką pracę

00:03:15.071 --> 00:03:22.548
w Bostonie. Myślę, że to ma sens, ponieważ Anglia przodowała jako ważny ośrodek artystyczny.

00:03:22.548 --> 00:03:29.374
Copley czuł, że sytuacja w Bostonie nie była sprzyjająca, że artyści jak to powiedział - byli traktowani jak

00:03:29.374 --> 00:03:35.319
szewcy. A więc Copley jest w pełni świadom ograniczeń jakie narzuca na niego Boston, ograniczeń kolonii.

00:03:35.319 --> 00:03:39.786
Jest świadom, że sztuka portretu, którą uprawia jest sztuką niższego rzędu, ale

00:03:39.786 --> 00:03:44.607
jest również w pewien sposób bardzo praktyczny - wie, że jest to coś, czego ludzie chcą i

00:03:44.607 --> 00:03:48.762
jest w stanie portretować po mistrzowsku i pięknie.

00:03:48.762 --> 00:03:56.870
Ale powraca wciąż poczucie, że nie odzwierciedla wspaniałej historii, nie porusza tematyki religijnej i mitologicznej

00:03:56.870 --> 00:04:00.536
związanej z tradycją europejską i może nie jest w stanie konkurować z artystami na takim poziomie.

00:04:01.970 --> 99:59:59.999
Mamy więc ten piękny i ambitny obraz, który umiejscawia Johna Singletona Copleya w tym konkretnym momencie historycznym.