Χρυσός Φοίνικας Μικρού Μήκους
Φεστιβάλ Κανών
Μεγάλο Βραβείο
Διεθνές φεστιβάλ Οττάβας
Βραβείο Σεζάρ 1978
το Ινστιτούτο Οπτικοακουστικών
Μέσων
και η mediane films
παρουσιάζουν
Διασχίζοντας τον Ατλαντικό
με μια βάρκα
μια ταινία
του Jean Francois Laguionie
με τη συνεργασία
του Jean Paul Gaspari
μουσική
Pierre Abrand
ακούγονται οι φωνές των
Charlotte Maurry
και
Jean - Pierre Senlice
απόδοση εξ ακοής - συγχρονισμός
Immortalite
Οι ΗΡΩΕΣ του ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ
Διαβάζετε την Ντέιλυ Σταρ
1η Ιουνίου 1907
Πέντε η ώρα.
Έχουμε φύγει.
Ο Ιωνάθαν ήθελε να δεθούμε
ήδη από την αναχώρηση.
Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.
Ο κύριος Μπορινό,
ο διευθυντής της Ντέιλυ Σταρ
τα είχε όλα προσέξει.
Το λιμάνι είχε πολύ
κόσμο.
Η μαμά δεν ήρθε.
Θα σκέφτονται
ότι είμαι τρελή·
μα είμαι στ'αλήθεια
τρελή.
Τα τελευταία καράβια
γύρισαν στο λιμάνι.
Δεν είναι άλλος στη θάλασσα
παρά ο Ιωνάθαν και 'γω.
Και αυτό το μικρό τετράδιο
στο οποίο θα γράφουμε
τις περιπέτειές μας.
Επιτέλους μόνοι!
31 Μαΐου 1908
Αύριο θα γιορτάσουμε
την πρώτη επέτειο
της αναχώρησής μας.
Κιόλας ένας χρόνος
και στο ταξίδι,
όλα πάνε καλά.
Κι όμως, κάτι συμβαίνει.
Εδώ και μερικές βδομάδες
η Αδελαϊδα κάνει ταραγμένο ύπνο.
Ελπίζω ότι δεν είναι κάτι
σοβαρό.
15 Απριλίου 1912
Ο καιρός τα ΄χει κατεβάσει λίγο.
Την περασμένη νύχτα,
γίναμε μάρτυρες
ενός αληθινά θλιβερού γεγονότος.
Αλίμονο,
όταν φτάσαμε στο σημείο
του ναυαγίου,
όλοι αυτοί οι δύστυχοι,
είχαν χαθεί στα παγωμένα νερά.
Σήμερα το πρωί,
η ομίχλη διαλύθηκε
και ο καιρός είναι ξανά υπέροχος.
Οι βδομάδες και οι μήνες
κυλούν
χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Το ταξίδι μας είναι τόσο ήσυχο.
Ποτέ, δεν συμβαίνει τίποτα.
Και όμως έχω την αίσθηση
ότι ο καιρός άλλαξε.
Προχτές,
κοίταξα τις προμήθειες
πρόσεξα ότι η ζάχαρη είχε λιγοστέψει.
Το είπα στον Ιωνάθαν
ο οποίος έκανε τάχα τον ανήξερο.
18 Μαρτίου 1918
3 Φεβρουαρίου 1920
Δεν προχωρήσαμε και πολύ
τις τελευταίες βδομάδες
αφού, μετά τον τελευταίο καυγά,
κωπηλατούμε πλάτη με πλάτη.
Αναρωτιέμαι, αν είμαστε ακόμα
εντός του αρχικού χρονοδιαγράμματος.
Ιανουάριος 1923
Από τότε που του μίλησα
για τη ζάχαρη,
ο Ιωνάθαν δεν μου απηύθυνε ξανά το λόγο.
Είμαι μπερδεμένη.
Δεν ξέρω αν είναι θυμωμένος
που τον υποπτεύθηκα,
ή θίχτηκε που τον ανακάλυψα.
Δεκέμβριος 1930
Είμαστε ακόμα μαλωμένοι.
Άλλωστε η Αδελαΐδα φταίει
που αναποδογύρισε η βάρκα.
Ευτυχώς που ήμουν εδώ
και κατάφερα να μας γλιτώσω.
Αλλά έχασα το κλαρινέτο μου.
Τώρα κοιμάται στη γωνιά της.
Τόσο ήσυχη μες την καταιγίδα
τόσο...
τόσο...
Το "ΑΓΑΠΗ και ΘΑΡΡΟΣ"
στη θάλασσα των Σαργασσών!
Εδώ και δεκαεπτά χρόνια,
δηλαδή από
τον απόπλου από τη Νέα Υόρκη,
δεν είχαμε κανένα νέο
από τον κύριο και την κυρία Akenbury
και τη διάσημη απόπειρά τους
να διασχίσουν τον Ατλαντικό με μια βάρκα.
Έγκυρες πηγές...
Μου φαίνεται ότι φτάνουμε κιόλας
στο τέλος του ταξιδιού μας.
Η ξηρά δεν είναι μακρυά.
Τη μαντεύουμε...
Εχθές,
συναντήσαμε δελφίνια.
Είναι όντως η πρώτη φορά.
Ήταν,
υπέροχο!
Τελικά,
το ταξίδι μας ήταν πολύ σύντομο.
Όντως,
πολύ σύντομο.
Την 1η Ιουνίου 1957 μια βάρκα
άραξε σε μια αμμουδιά...
ήταν άδεια... στο εσωτερικό της,
βρέθηκε ένα τετράδιο
μισοφαγωμένο από το νερό.
Στις τελευταίες σελίδες
οι επιβάτες της βάρκας
δεν είχαν γράψει τίποτα σημαντικό...
δεν υπήρχε παρά μόνο
το σχέδιο ενός ψαριού,
και το χρώμα ενός σύννεφου...
(αποσπάσματα από την Ντέιλυ Σταρ)