Wie je ook bent of waar je ook woont, ik denk dat je tenminste één familielid hebt dat van die emails doorstuurt. Je weet dewelke ik bedoel, die met rare theorieën of complotvideo's. En je volgt hen waarschijnlijk al niet meer op Facebook omdat ze dit soort berichten delen. Een foto van een banaan met een vreemd, rood kruis in het midden. En de tekst erbij waarschuwt mensen om dit fruit niet te eten, omdat het geïnjecteerd zou zijn met bloed besmet met het hiv-virus. En de gedeelde boodschap erboven zegt simpelweg: "Alsjeblieft delen om levens te redden." Feitcheckers hebben deze al jaren geleden ontkracht, maar het is zo'n roddel die maar niet wil uitdoven. Een zombieroddel. En het is natuurlijk helemaal niet waar. Het is misschien verleidelijk hierom te lachen, om te zeggen: "Wie gelooft er nu zoiets?" Maar het is net een zombieroddel, omdat het spreekt tot de diepste angsten over mensen hun eigen veiligheid en die van de mensen waar ze van houden. En als je genoeg tijd spendeert aan kijken naar misinformatie, dan weet je dat dit een van de vele voorbeelden is dat mensen hun diepste angsten en zwaktes oproept. Elke dag zien we wereldwijd een hoop nieuwe memes op Instagram die ouders aanmoedigen om hun kinderen niet te vaccineren. We zien nieuwe video's op YouTube die klimaatverandering een hoax noemen. En over alle platformen heen zien we posts die anderen demoniseren op basis van hun kleur, religie of seksualiteit. Welkom bij een van de kernuitdagingen van onze tijd. Hoe kunnen we een internet behouden gebaseerd op vrijheid van meningsuiting, maar ook verzekeren dat de verspreide informatie geen onomkeerbare schade toebrengt aan onze democratieën, gemeenschappen en aan ons fysiek en mentaal welzijn? We leven wel in het informatietijdperk, maar de belangrijkste munteenheid waar we van afhangen -- informatie -- blijkt niet meer helemaal betrouwbaar en soms zelfs ronduit gevaarlijk. Dit is deels te danken aan de onstuitbare groei van social media, die ons er laten door scrollen, waar leugen en feit zij aan zij zitten, maar met geen enkel traditioneel kenmerk van betrouwbaarheid. En, o god, onze taal hierover is verschrikkelijk verwarrend. Mensen zijn nog steeds geobsedeerd met het begrip 'fake news', hoewel het buitengewoon onbehulpzaam is en gebruikt wordt om eigenlijk totaal andere dingen te beschrijven: leugens, roddels, hoaxen, samenzweringen, propaganda. En ik zou willen dat we geen begrip meer zouden gebruiken dat ingelijfd is door politici wereldwijd, zowel links als rechts, gebruikt als wapen om vrije, onafhankelijke pers aan te vallen. (Applaus) Want we hebben onze professionele nieuwsmedia meer dan ooit nodig. Het meeste van deze informatie vermomt zich zelfs niet als nieuws. Het zijn memes, video's, social-mediaberichten. En het meeste is niet vals; het is misleidend. We fixeren vaker op waar of niet waar. Maar de grootste zorg is eigenlijk bewapening van de context. Want de meest effectieve desinformatie is altijd al datgene geweest waar een korrel waarheid in zit. Neem nu dit voorbeeld van Londen, maart 2017, een tweet die overal circuleerde in de nasleep van een terreuraanslag op Westminster Bridge. Dit is een echte foto, niet vals. De vrouw op de foto werd nadien geïnterviewd en zij verklaarde erg getraumatiseerd te zijn. Zij was aan de lijn met een dierbare en uit respect keek ze niet naar het slachtoffer. En toch werd het verspreid met deze islamofobe tekst, met meerdere hashtags, waaronder: #BanIslam. Moest jij bij Twitter werken, wat zou jij doen? Zou je het weghalen of laten staan? Mijn instinct, mijn emotionele reflex is dit verwijderen. Ik haat de suggestiviteit van deze foto. Maar vrije meningsuiting is een mensenrecht en als we meningen weghalen die ons ongemakkelijk doen voelen, hebben we een probleem. En al lijkt dit een duidelijke zaak, meestal is een mening dat niet. Deze lijnen trekken is enorm moeilijk. Wat voor de één een goedbedoelde beslissing is, is ronduit censuur voor de ander. Wat we wel weten is dat dit account, Texas Lone Star, deel uitmaakte van een weidse, Russische desinformatie-campagne en ondertussen verwijderd is. Zou dat je mening veranderen? De mijne wel, want dan is het een georganiseerde campagne om verdeeldheid te zaaien. En zij die zouden denken dat artificiële intelligentie alle problemen zal oplossen, zullen het met me eens zijn dat we veraf staan van AI die berichten als deze kan begrijpen. Dus zou ik graag drie samenhangende problemen uitleggen die dit zo complex maken, om dan over manieren na te denken om ze op te lossen. Ten eerste hebben we gewoon geen rationele relatie met informatie, maar een emotionele. Het is niet waar dat meer feiten alles goed maken, want algoritmes die bepalen wat we zien, zijn ontworpen om onze emotionele reacties te belonen. En wanneer we angst hebben, zijn sterk vereenvoudigde verhalen, verklaringen met complotten en demoniserende taal over anderen veel effectiever. Bij veel van deze bedrijven is het businessmodel gelinkt aan aandacht, wat betekent dat deze algoritmes altijd neigen naar emotie. Ten tweede zijn de meeste berichten die ik hier vernoem legaal. Het zou een andere zaak zijn als ik sprak over beelden van kindermisbruik of inhoud die tot geweld aanspoort. Het kan perfect legaal zijn om een regelrechte leugen te posten. Mensen praten over 'problematische' of 'schadelijke' informatie verwijderen zonder duidelijke definitie van wat ze daarmee bedoelen, inclusief Mark Zuckerberg, die net nog opriep tot globale controle van meningsuiting. En mijn zorg is dat we regeringen zien over de hele wereld die haastig een beleid invoeren wat eigenlijk veel ergere gevolgen kan veroorzaken voor onze meningsuiting. En ook al konden we beslissen welke meningen te houden of verwijderen, we hebben nog nooit zoveel geuit. Elke seconde worden miljoenen meningen geüpload door mensen over de hele wereld in verschillende talen, gebaseerd op duizenden verschillende culturele contexten. We hebben simpelweg nooit efficiënte mechanismes gehad om taal te controleren op deze schaal, of het nu van mensen of van technologie komt. Ten derde zijn deze bedrijven -- Google, Twitter, Facebook, WhatsApp -- deel van een breder informatie-ecosysteem. We geven hen graag alle schuld, maar de waarheid is dat massamedia en verkozen ambtenaren een even grote rol kunnen spelen in het versterken van gerucht en complot, als ze dit willen. En wij ook, als we hersenloos verdeelde of misleidende informatie delen zonder moeite te doen. We vervuilen het alleen maar meer. Ik weet dat we zoeken naar een makkelijke oplossing. Maar er is er geen. Elke oplossing zal uitgerold moeten worden op een gigantische schaal, internetschaal. En ja, de platformen zijn gewend op dat niveau te opereren, maar kunnen ze deze problemen oplossen en moeten we het toelaten? Proberen doen ze zeker. Maar de meesten zouden ermee akkoord gaan dat we geen globale ondernemingen willen als bewakers van waarheid en eerlijkheid online. En ik denk dat ook de platformen dat vinden. Momenteel beoordelen ze hun eigen huiswerk. Ze vertellen graag dat de maatregelen die ze nemen resultaat opleveren, maar omdat ze hun eigen transparantieverslag schrijven, kunnen we op geen enkele manier echt controleren wat er eigenlijk gebeurt. (Applaus) En laat het ook duidelijk zijn dat de meeste veranderingen enkel gebeuren nadat onderzoek van journalisten vooroordelen aan het licht brengen, of inhoud die de regels van de platformen breekt. Dus ja, deze bedrijven moeten een heel belangrijke rol spelen in dit proces, maar je kunt het ze niet laten controleren. En hoe zit het met regeringen? Velen geloven dat globale wetten onze laatste hoop zijn als het gaat om de opkuis van ons informatie-ecosysteem. Maar ik zie wetgevers die worstelen om bij te blijven met de snel veranderende technologie. Nog erger, ze tasten in het duister, omdat ze geen toegang hebben tot data om te begrijpen wat er gebeurt op deze platformen. Trouwens, welke regeringen zouden we hiermee vertrouwen? We hebben een globaal antwoord nodig, geen nationaal. Dus zijn wij de ontbrekende schakel. Het zijn de mensen die deze technologie elke dag gebruiken. Kunnen we een nieuwe infrastructuur bouwen om kwaliteitsinformatie te bieden? Wel, ik denk van wel, en ik heb enkele ideeën over wat we echt zouden kunnen doen. Ten eerste, als we het grote publiek er echt bij willen betrekken, kunnen we dan inspiratie opdoen van Wikipedia? Zij hebben getoond wat mogelijk is. Het is niet perfect, maar ze hebben getoond dat met de juiste structuren, met een globale aanpak en heel veel transparantie, je iets kan bouwen dat het vertrouwen zal winnen van de meesten. Want we moeten een manier vinden om de collectieve wijsheid en ervaring van alle gebruikers in te zetten. Dit is vooral het geval voor vrouwen, gekleurde mensen en minderheden. Want weet je? Zij zijn experten in haat en desinformatie, omdat zij al zo lang het doelwit zijn van deze campagnes. En door de jaren heen hebben ze vaak gewaarschuwd, maar er werd niet naar geluisterd. Dit moet veranderen. Dus kunnen we een Wikipedia bouwen van vertrouwen? Kunnen we een manier vinden om gebruikers hun inzicht te laten geven? Zij zouden inzicht kunnen bieden bij moeilijke beslissingen over inhoud. Ze zouden feedback kunnen geven wanneer platformen beslissen om veranderingen door te voeren. Ten tweede zijn ervaringen met informatie gepersonaliseerd. Mijn Facebook nieuwsoverzicht is anders dan het jouwe. Jouw YouTube aanbevelingen zijn anders dan de mijne. Dat maakt het onmogelijk om echt te onderzoeken welke informatie mensen te zien krijgen. Dus kunnen we ons inbeelden dat een gecentraliseerd, open geheugen voor anonieme data ontwikkeld wordt, met privacy en ethische bezwaren erin? Want stel je voor wat we zouden leren als we een globaal netwerk uitbouwden met betrokken burgers die hun sociale data zouden doneren aan de wetenschap. Want we weten eigenlijk erg weinig over de gevolgen op lange termijn van haat en desinformatie voor mensen hun houding en gedrag. En wat we wel weten, is dat dit het vaakst gebeurt in de VS, ondanks het feit dat dit een globaal probleem is. Daar moeten we ook aan werken. En ten derde, kunnen we dan geen ketting maken? Niet één sector, laat staan nonprofit, start-up of regering gaat dit oplossen. Maar er zijn erg slimme mensen over de hele wereld die de uitdaging aangaan, bij nieuwsredacties, de burgers, academici, activisten. En sommigen ervan zie je hier. Sommigen bouwen aan indicators van geloofwaardigheid. Anderen checken de feiten, zodat valse beweringen, video's en afbeeldingen verdwijnen van platformen. Een nonprofit die ik geholpen heb, First Draft, werkt met competitieve nieuwsredacties wereldwijd om samen met hen onderzoekende samenwerkingsprogramma's te bouwen. En Danny Hillis, een software architect, ontwerpt een nieuw systeem genaamd The Underlay, wat een geheugen zal zijn van elke openbare verklaring van feiten, verbonden aan hun bronnen, zodat mensen en algoritmes beter kunnen oordelen over wat geloofwaardig is. En opvoeders wereldwijd testen verschillende technieken om mensen kritisch te laten kijken naar de informatie die ze opnemen. Al deze inspanningen zijn fantastisch, maar ze werken afgezonderd en vele krijgen pijnlijk weinig financiering. Er zijn ook honderden erg slimme mensen die in deze bedrijven werken, maar deze inspanningen kunnen ontwricht voelen, omdat ze verschillende oplossingen ontwikkelen voor dezelfde problemen. Hoe zouden we mensen kunnen samenbrengen op één fysieke locatie voor dagen of weken na elkaar, zodat ze deze problemen samen kunnen aanpakken maar vanuit hun eigen perspectieven? Kunnen we dit? Kunnen we een gecoördineerde, ambitieuze oplossing opzetten van dezelfde schaal en complexiteit als het probleem zelf? Ik denk echt dat het kan. Laten we samen onze publieke bronnen heropbouwen. Dankjewel. (Applaus)