Merhaba, ben Tony

ve bu "Every Frame a Painting"den kısa bir bölüm.

Belki siz anlarsınız.

Bazan bir sahneyi izlediğimde inanılmaz sıkılıyorum

çünkü sahnelenen şey biricik olması gerekirken

şundan ibaret oluyor:

Standart örtü plan.

Kimse kıpırdamıyor,

herkese yapım çekim yapılıyor

ve biz burada beş dakika boyunca

ileri ve geri kesmelerle sıkışıp kalıyoruz.

-"Bugünün çoğu filmi birbirlerinin aynısı gibi.

Bu tür filmler için

konuşan insanların fotoğrafları diyorum.

Ve sinemanın sanatına dair

herhangi bir alakaları yoktur."

Öyleyse buyrun size

Akira Kurosawa'dan alternatif bir yöntem:

Standart örtü çekimin yerine

sahneyi basit geometrik şekillerle kurmak.

Bu sahne "Ahmaklar Barış İçinde Uyuyor"dan

ve sahne iki şeye odaklananıyor:

Kareler ve üçgenler.

İşte, Nishi çantayı Shirai'ye uzatıyor

ve tekrar yerine oturdu mu

basit bir üçgen yakalıyoruz:

İki çift göz ve çalıntı paralı çanta.

Kurosawa'nın sahneyi tepkiler arasında kesmediğine dikkat edin.

Bunun yerine bizim gözlerimiz doğal olarak birinin yüzüne bakıyor,

sonra ötekininkine.

Shirai'nin korkusu çoğaldıkça üçgen genişliyor.

İzlerken onun üzerine düşünmesek bile

kapının arka plandaki konumunu nasıl da koruduğuna dikkat edin

bizi bir şeye hazırlar gibi...

Moriyama belirdiğinde

kamera Shirai'yı bir üçgene hapsetmek için tekrar konum alıyor.

-"Ne yapıyorsun?"

Ve daha kısa olan çekildi mi

biz de bu harika kompozisyonu yakalıyoruz:

üç adam, üç çift göz.

-"Onu ne diye açmıyorsun?"

Sözlü drama ayaktaki iki adam arasında yaşandığında bile

merkeze yakın olan yüz Nishi'ninki oluyor

çünkü onun tepkilerini görmemiz

ve soğukkanlılığını yitirmediğinden emin olmamız gerek.

-"Ver de bir bakayım."

Kurosawa üçgeni bir el ile

sonra da bir ifşayla yıkıyor.

Sadece gözlerinin hareketiyle bile

nasıl da Nishi'ye dikkat kesildiğimize dikkat edin.

Ve üçgen kurnazca değişti. Soldaki iki adam

çok daha yakına getirildi

sağdaki adam ilgisini paraya yöneltirken.

-"En ufak...

bir fikrim yok."

-"Benimle geleceksin!"

Son bir kez olsun af dileğine şahit oluyoruz

ama işe yaramıyor.

Shirai yarım saniyeliğine tereddüte düşüyor

ve sahne bitiyor

tıpkı başladığı gibi,

bir sonraki hamlesini tasarlayan

yalnız başına bir insanla.

Hiçbir söz söylemezken bile

Toshiro Mifune

tavır ve gözleriyle bu sahnenin asıl sahibi.

Ve Kurosawa,

sahnesini böyle üçgenler ile karelerle sergileyerek

gözlerimize, odaklanacağı birden başka konumu

ve hikayenin tamamını

iki buçuk dakikada veriyor.

Bunun geometrik bir güzelliği bile var:

Bir kişi

sonra iki

ve sonra üç,

iki,

bir.

Bu görsel hikaye anlatıcılığının bir başyapıtı.

Eğer bu yorumlamayı sevdiyseniz,

Kurosawa'nın başka eserlerinde de deneyin.

Her filmi için

sade, basit, görsel yöntemler bulmuştur

hikayeyi anlatmak için.

"Yedi Samuray"da dairelere ve yedişerli gruplara,

"Yojimbo"da yatay ve dikey çizgilere

ve "Gizli Kale"de üçgenlere

ve daha fazla üçgene sahip.

Öyleyse, bir dahaki

birden fazla kişinin yer aldığı bir sahneyi ele alışınızda

sadece tekdüze yakın planlar çekmeyin.

Yaratıcı olun

ve ne tür şekiller yapabildiğinize bakın.