Αυτή είναι η τάξη των πραγμάτων. Είμαι ο Frank Stasio. Μεγάλο μέρος της ακαδημαϊκής έρευνας πληρώθηκε από δημόσια χρηματοδότηση, αλλά η ελεύθερη πρόσβαση συχνά περιορίζεται από ακριβά paywalls. Εν τω μεταξύ, ορισμένοι ακαδημαϊκοί εκδοτικοί οίκοι έχουν μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους από εταιρείες όπως η Walmart, η Google και η Apple. Αλλά ένα κίνημα αναδύεται, το οποίο θα αντιστρέψει την κατάσταση. [ΣτΜ: Paywall: μηχανισμός που ελεγχει τους δικαιούχους πρόσβασης σε περιεχόμενο βάσει οικονομικής συναλλαγής. Στο παρόν, ο όρος παραμένει αμετάφραστος.] Τα πανεπιστήμια στοχεύουν στην εκπαίδευση του ατόμου, και κυριολεκτικά δεν υπάρχει λόγος να στερείς την πληροφορία από αυτά. Δεν κερδίζεται τίποτε άλλο από χρήματα και εξουσία, και πράγματα που, ως άνθρωποι, θα πρέπει να θέλουμε να τους αντισταθούμε. Πολλά χρήματα; Πολλά χρήματα! Πολλά λεφτά. Είναι τεράστια, τεράστια επιχείρηση. Δισεκατομμύρια δολάρια. Η ακαδημαϊκή εκδοτική είναι μία βιομηχανία 25.2 δισ. δολαρίων τον χρόνο. Αυτό το περιοδικό του Elsevier, Biomaterials, κοστίζει περίπου 10.702 δλρ για ετήσια ψηφιακή συνδρομή. Τα χρήματα αυτά δαπανώνται ορθά; Δύσκολο να πω. Το 1995 το περιοδικό Forbes προέβλεψε ότι η ακαδημαϊκή έρευνα θα είναι το πρώτο θύμα του διαδικτύου. Οι ακαδημαϊκοί είναι προοδευτικοί και σίγουρα τα περιοδικά θα έχαναν δύναμη από τα έσοδα με την ψηφιακή διάχυση. 23 χρόνια αργότερα, αυτό δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Θεωρώ ότι ένα πράγμα που μας διδάσκει η ιστορία είναι ότι οι άνθρωποι είναι πολύ κακοί στην πρόβλεψη του μέλλοντος. {\an1}Και αυτό είναι κάτι που τα μέσα αρέσκονται να κάνουν, και οι άνθρωποι που τα καταναλώνουν αγαπούν να διαβάζουν. Έχει πλάκα... Λυπούμαστε. Δεν έχετε τα διαπιστευτήρια για την πρόσβαση σε αυτό το ντοκυμαντέρ. Παρακαλούμε δείτε τις παρακάτω επιλογές πληρωμής. Η βιομηχανία της ακαδημαϊκής εκδοτικής έχει περίπου 35-40% περιθώριο κέρδους. Και άλλες χρονιές όταν είχα εξετάσει το ζήτημα, ξέρετε, το Walmart έχει περίπου 3%, και το Walmart, ξέρετε, είναι κάτι σαν το γιγαντιαίο κακό για πολλούς ανθρώπους. Αλλά είναι 3% σε σύγκριση με 35%. Εννοώ, θα μπορούσα να αλλάξω τη γνώμη μου τώρα, δηλαδή το Walmart δεν είναι τόσο κακό συγκρινόμενο με κάποιους άλλους παίχτες σε άλλες βιομηχανίες. Ξέρετε, η βιομηχανία διαχείρισης περιουσίας έχει περίπου 21%, η Toyota περίπου 12%. Πως είναι δυνατόν όλη αυτή τη βιομηχανία να έχει τόσο μεγάλο περιθώριο κέρδους όταν δεν υπάρχουν εισροές για τις οποίες θα πρέπει να πληρώσει; - Ποιες είναι οι εταιρείες που συγκρίνετε με αυτό το περιθώριο κέρδους, περίπου 32-35%; - Ειλικρινα δεν έχω ξανακούσει για εταιρείες που να έχουν τόσο μεγάλο περιθώριο κέρδους. Στους περισσότερους άλλους τομείς, τομείς συνήθους επιχειρηματικότητας, αυτό το είδος περιθωρίου είναι σημάδι κάποιας μονοπωλιακής λογικής. Ακόμα και εκείνοι που δεν ανήκουν στον ακαδημαϊκό κόσμο μπορεί να μη διαβάζουν πολλά από αυτά τα άρθρα, {\an3}μπορεί να μην τα βρίσκουν χρήσιμα, εντούτοις τα πληρώνουν. Τα χρήματα σας από τη φορολογία πηγαίνουν στην κυβέρνηση η οποία στη συνέχεια επιχορηγεί τα πανεπιστήμια, τα οποία χρηματοδοτούν τις βιβλιοθήκες, οι οποίες πληρώνουν τους εκδότες για τις συνδρομές. Τα περιοδικά και οι εκδότες καρπώνονται τα χρήματά σας. Είτε είστε εσείς, είτε ο γείτονας σας, όλοι πληρώνουν το σύστημα. Και οι αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο όφελος είναι οι εκδότες. Όλοι δικαιούνται ένα περιθώριο κέρδους. Αλλά πως μπορούν τα περιοδικά -περιοδικά!- να έχουν μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους από τις μεγαλύτερες εταιρείες τεχνολογίας; Λοιπόν, η εκδοτική είναι τόσο επικερδής διότι οι εργαζόμενοι δεν πληρώνονται. Εννοώ, σε ποια άλλη βιομηχανία, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια, της οποίας οι εργαζόμενοι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι συγγραφείς, οι αξιολογητές, δεν πληρώνονται κάτι; Το περιθώριο κέρδους από πολλές απόψεις στην εκδοτική δεν συγκρίνεται, και κάποια χρόνια πριν, το συνέκρινα με του Facebook, και συνειδητοποίησα ότι είναι παρόμοια με της πιο επιτυχημένης εταιρείας λογισμικού σήμερα σε επίπεδο περιθωρίου κέρδους. Και φυσικά, το Facebook έχει σχεδόν άπειρη κλίμακα και αναμφισβήτητα είναι η πιο επιτυχημένη εταιρεία τα τελευταία πέντε - δέκα χρόνια. Έτσι, η εκδοτική είναι αισχρά κερδοφόρα και, εξαιτίας αυτού, οι εκδότες δεν βιάζονται να δουν τον κόσμο να αλλάζει. Υπάρχει μία πραγματική ερώτηση γιατί το περιθώριο είναι τόσο υψηλό, όπως είναι, 35% υψηλότερα από το περιθώριο της Google, τι συμβαίνει; Λοιπόν ξέρετε, αυτό είναι λόγω της τιμολογιακής δύναμης. Εσείς, αν είστε ο Elsevier, ας πούμε, έχετε ιδιοταγή πρόσβαση, πουλάτε περιεχόμενο σε ένα πανεπιστήμιο. Και δεν είναι όπως, ξερετε, όταν πηγαίνετε στο supermarket και αν μία μπύρα είναι ακριβή επιλέγετε μία άλλη. Ένας βιβλιοθηκονόμος δεν μπορεί να πει "Λοιπόν, τα άρθρα του Elsevier είναι πολύ ακριβά, φέτος θα επιλέξουμε τον Wiley." Τα έχεις ανάγκη όλα. Και έτσι έχεις τη δυνατότητα να χρεώνεις πραγματικά όσο θέλεις, και τα πανεπιστήμια σπάνια θα υποχωρήσουν. Μπορεί να προσποιηθούν ότι θα υποχωρήσουν, αλλά στην πραγματικότητα οι Σχολές πρέπει να έχουν πρόσβαση, και αυτό είναι ένα ισχυρό χαρτί για τις επιχειρήσεις. Εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα στην αγορά. Η αγορά εμφανίζει αυτό που κάποιος αποκάλεσε ηθικό κίνδυνο, το οποίο δεν σχετίζεται με την ηθική, είναι ένας οικονομικός όρος. Ο ηθικός κίνδυνος εμφανίζεται όταν οι αγοραστές ενός αγαθού δεν είναι οι καταναλωτές του. Και ποιο είναι το αγαθό εδώ, στην παραδοσιακή αγορά της εκδοτικής; Η πρόσβαση, ξέρετε, η πρόσβαση ανάγνωσης. Οι κατανατωτές είναι ανθρωποι σαν κι εμένα που θέλουν να διαβάσουν τα άρθρα. Ο αγοραστής, όμως δεν είμαι εγώ. Δεν προτίθεμαι να έχω συνδρομή σε περιοδικά. Η Βιβλιοθήκη του Harvard ξοδεύει τεράστια ποσά για συνδρομές σε ένα μεγάλο εύρος περιοδικών. Άρα, δεν είμαι ευαίσθητος στις τιμές των περιοδικών, γιατί δεν χρειάζεται να πληρώσω τον λογαριασμό. Τα χρήματα είναι πραγματικά. Σωστά; Η εκδοτική ακαδημαϊκών περιοδικών είναι μια βιομηχανία που παράγει δέκα δισεκατομμύρια δολλάρια ετησίως. Αυτό δεν είναι αμελητέο ποσό. Αυτό είναι ένα σημαντικό χρηματικό ποσό. Όταν σκέφτεστε ένα περιθώριο κέρδους από 30 έως 40% που προκύπτει από αυτό, που θα μπορούσε να επιστρέψει στην έρευνα, είτε υποστηρίζοντας περισσότερο την επιστήμη, είτε υποστηρίζοντας τα πανεπιστήμια, είτε προσλαμβάνοντας περισσότερους ερευνητές, πληρώνοντας περισσότερο ακαδημαικό προσωπικό, καθιστώντας το πανεπιστήμιο πιο προσιτό, αυτή η οικονομική πτυχή είναι ένα σύμπτωμα πόσο εκτροχιασμένο είναι αυτό το εμπορικό μοντέλο στην προσπάθεια να παραμείνει συναφές στην ερευνητική διαδικασία. Συνήθως δεν σκεφτόμαστε τη σχέση ανάμεσα στο κέρδος τέτοιων εταιρειών, από τη μια μεριά, και τα ολοένα αυξανόμενα δίδακτρα στα πανεπιστήμια, αλλά αποτελεί κι αυτή μέρος της ιστορίας. Δεν μιλάμε για ένα περιθωριακό πρόβλημα. Δεν μιλάμε για τα εσωτερικά ζητήματα των ακαδημαϊκών. Μιλάμε για βασικά κοινωνικά προβλήματα. Ποιο θα είναι το μέλλον των κοινωνιών μας; Οι τιμές των περιοδικών αυξάνονται κατά πολύ υψηλότερα από το επίπεδο του πληθωρισμού και πολύ πάνω από το ρυθμό της αύξησης των προϋπολογισμών των βιβλιοθηκών. Όχι για κάποια χρόνια, αλλά για δεκαετίες. Και αυτό είναι μια καταστροφή. Μόλις πριν δέκα ώρες, το Anthem College έκλεισε. Το Saint Joseph College θα κλείσει. Καταχρεωμένο, το Dowling College κλείνει. Το απότομο κλείσιμο αφήνει το διδακτικό προσωπικό χωρίς εργασία και χιλιάδες φοιτητές να προσπαθούν να βρουν κάποια άλλη σχολή. Μεγάλο μέρος της ακαδημαϊκής κοινότητας δεν έχει εξετάσει πραγματικά το πλήρες κόστος της ακαδημαϊκής επικοινώνησης. Στην πραγματικότητα ο προϋπολογισμός των βιβλιοθηκών έχει υποστεί αυτό το βάρος, και συχνά θα πρέπει να επαιτήσουμε από τη διοίκηση για να πάρουμε αυξήσεις για τα περιοδικά, ειδικά των φυσικών επιστημών, της τεχνολογίας, της ιατρικής, τα οποία παρουσίασαν ραγδαίες αύξησεις στην τιμή για τους οποιουσδήποτε λόγους οι εκδότες μπορούν να ισχυριστούν. Και για να αυξηθεί το κέρδος, πρέπει να επικρατήσει η έλλειψη. Καλώς ήρθατε στον κόσμο των paywalls που φράζουν την έρευνα. - Έχετε βρεθεί μπροστά σε paywalls; - Φυσικά. - Σίγουρα έχω βρεθεί σε paywall. - Χτυπώ συχνά σε paywall. - Έχετε βρεθεί μπροστά σε paywalls; - Ω, ναι. - Χτυπώ σε paywall. - Σχετικά συχνά χτυπώ σε paywall, ναι. - Όταν ήμουν φοιτήτρια, σίγουρα χτυπούσα σε paywall. - Χτυπώ σε paywalls συχνά. - Πως νιώθεις; - Νιώθω πραγματικά εκνευρισμένος. Οι φοιτητές αποφοιτούν, παίρνουν το μεταπτυχιακό τους, διασπείρονται σε αυτές τις εταιρείες νεοβλαστούς, και ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στα ερευνητικά αποτελέσματα που έχουν ανάγκη, διότι πλέον δεν αποτελούν μέλη του πανεπιστημίου. Ήρθαν και μου χτύπησαν την πόρτα. Και τους απάντησα, ότι ως βιβλιοθηκονόμος, ήμουν στην αμήχανη θέση, να αποκλείσω τους μη συνδεδεμένους χρήστες σε πρόσβαση σε δημόσια χρηματοδοτούμενη έρευνα. Κι αυτό είναι απόλυτως ενάντια στην αποστολή μιας βιβλιοθήκης και ενός βιβλιοθηκονόμου. Έτσι αυτό μας άνοιξε τα μάτια. - Θες να μας πεις λίγα λόγια για τον εαυτό σου; {Ονομάζομαι Dwight Parker. Στα μέσα της διδακτορικής μου έρευνας πάνω στην Εκπαιδευτική Ψυχολογία, αποφάσισα ότι χρειαζόμουν ένα διάλειμμα από αυτή, και πουλάω αυτοκίνητα. Όσο ήμουν στο πρόγραμμα, είχα πρόσβαση σε πολλά πράγματα, αλλά από τη στιγμή που βρίσκεσαι εκτός του προγράμματος αυτές οι ίδιες πηγές απλά δεν είναι διαθέσιμες σε 'σένα, τουλάχιστον δεν ήταν σε 'μένα. Στην ψυχολογία της εκπαίδευσης, αυτό ήταν το δικό μου, η περισσότερη έρευνα που εκπονείται είναι χρηματοδοτούμενη από την κυβέρνηση, επομένως αυτά είναι χρήματα φορολογουμένων που χρηματοδοτούν την έρευνα, και αυτά χρεώνονται από αυτούς, το οποίο είναι παράλογο. - Θέλω να πω, είναι παράλογο. - Απολύτως. - Να μην αναφέρω ότι είναι δημόσιο αγαθό. Εννοώ, σε συγκεκριμένη ακαδημαϊκή έρευνα πρέπει να μπορώ να έχω πρόσβαση σε αυτή την έρευνα ανεξάρτητα... Εννοώ, ότι δεν έχω 79.99 ή... για να το κάνω. Να μην πουλάω αυτοκίνητα. - Ακόμα και το πιο 'φοβερό' αυτόκίνητο που υπάρχει. Αν δούλευα για τον Elsevier, Θα μπορούσα να το αποκτήσω. Ναι, ή σε κάποιον από αυτούς. Θέλω να πω, είναι τόσο... Τέλος πάντων. Ξέρετε. Εσείς το κάνετε, ξέρετε, είναι τόσο... τα χρήματα απλά διαφθείρουν τα πάντα, ξέρεις. Έχεις τα χρήματα, έχεις την κυβέρνηση και όλα όλων... και είναι σαν να χάνεται η επιστήμη. Ειλικρινα, χάνεται. Η σύζυγός μου είχε πνευμονική εμβολή. Και δεν ήταν σίγουροι γιατί. Και κανείς δεν είναι ακόμα σίγουρος γιατί είχε πνευμονική εμβολή. Θα μπορούσε να είναι διάφορα πράγματα, έτσι άρχισα να κάνω αυτό που κάνω πάντα, το οποίο είναι να μπαίνω στο διαδίκτυο και να ξεκινάω να ερευνώ. Και συναντάς αυτά τα paywalls στην ιατρική έρευνα όπου άνθρωποι μελετούν την εμβολή, και δεν μπορώ να ξοδέψω χρήματα να διαβάσω ένα ερευνητικό άρθρο μόνο και μόνο για να δω ότι δεν είναι σχετικό. Σχετικό με την κατάστασή μας. Μπορεί να είναι. Μπορεί να μην είναι. Αλλά δεν υπάρχει αρκετή πληροφορία για να το πω! Όμως θα μπορούσε να της σώσει τη ζωή! Ο λόγος που έχουμε την έρευνα είναι το ότι προσπαθούμε να λύσουμε προβλήματα του κόσμου. Προσπαθούμε να θεραπεύσουμε ασθένειες, προσπαθούμε να καθαρίσουμε το νερό, προσπαθούμε να εκμηδενίσουμε τη φτώχεια. Προσπαθούμε να εξαλείψουμε εντελώς συγκεκριμένες ασθένειες δια παντός. Και, αν θέλουμε να γίνει αυτό, θα πρέπει να διασφαλίσουμε ότι όλοι έχουν πρόσβαση. Όχι μόνο οι πλούσιες χώρες, όχι μόνο αυτοί που έχουν διδακτορικά, αλλά ο καθένας που θέλει να διαβάσει επιστημονική έρευνα, να σκεφτεί με αυτή και να συνεισφέρει με τις ιδέες του. Και όταν μεγάλα τμήματα πληθυσμού δεν έχουν πρόσβαση στην έρευνα, οι πιθανότητες μας να λύσουμε μεγάλα προβλήματα είναι σημαντικά χαμηλότερες. Οι εκδότες είναι μέρος της φροντίδας του ακαδημαϊκού διαλόγου για αιώνες. Και, από αυτή την άποψη, είναι ζωτικής σημασίας. Ταυτόχρονα, έχουμε έναν παγκόσμιο πληθυσμό, που η μεγάλη πλειοψηφία δεν έχει πρόσβαση στην έρευνα για τις τρέχουσες εξελίξεις στην επιστήμη, στην ιατρική, στον πολιτισμό, στην τεχνολογία, στην περιβαλλοντική επιστήμη. Και αντιμετωπίζουν την προοπτική να προσπαθούν να κατανοήσουν τον κόσμο χωρίς πρόσβαση στην καλύτερη δυνατή γνώση. Και, κατά κάποιον τρόπο, αυτό είναι τραγικό. Τα πανεπιστήμια της δύσης επενδύουν μεγάλα κεφάλαια στις βιβλιοθήκες τους, έτσι έχουν την ικανότητα να προμηθευτούν περιοδικά και να δώσουν πρόσβαση στους φοιτητές τους. Ωστόσο, στο πλαίσιο των αναπτυσσόμενων χωρών, οι βιβλιοθήκες είναι πραγματικά φτωχές. Έτσι τελικά καταλήγεις να κάνεις τα πάντα μόνος σου χωρίς καμία υποστήριξη από το πανεπιστήμιο ή το κολλέγιο. Και ακόμα κι αν προσπαθείς να πλησιάσεις το διδακτικό προσωπικό, παίρνεις τις ίδιες απαντήσεις, ότι "έτσι το κάναμε εμείς, και έτσι θα πρέπει να το κάνεις κι εσύ." Επομένως, έτσι συνεχίζουν τα πράγματα, και δεν έχουμε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Η έρευνά μου ήταν περισσότερο στην θεμελιώδη φυσική. Στην Ειδική Σχετικότητα. Και για πολλά από τα άρθρα, πάλι, ήταν "θα πρέπει να πληρώσεις γι αυτό." Θα έλεγα ότι δεν θα πλήρωνα ποτέ για ένα άρθρο, ειδικά στην οικονομία της Βενεζουέλας τώρα, δυστυχώς, είναι ακόμη χειρότερα. Αλλά ακόμα και όταν ήμουν φοιτητής εκεί, ήταν απλά "πάρε την πιστωτική σου κάρτα και αγόρασε κάτι από το διαδίκτυο." Έτσι, από την έλλειψη πρόσβασης, ένα κίνημα ξέσπασε. Και αυτό το κίνημα ονομάζεται Ανοικτή Πρόσβαση. Στην απλούστερή μορφή της η Ανοικτή Πρόσβαση είναι η ελεύθερη και ανεμπόδιστη πρόσβαση στην πληροφορία. Πολύ απλά, είναι ένας δρόμος προς την εκδημοκράτιση της πληροφορίας. Στοχεύει στη μείωση των διαφορών και στην προώθηση της ισότητας. Υπάρχουν πολλοί ακαδημαϊκοί εκεί έξω που μπορούν να βασιστούν στην έρευνα που έχει ήδη ολοκληρωθει, αν έχουν πρόσβαση σε αυτή. Μπορεί να έχετε μερικά από τα μεγαλύτερα μυαλά της γενιάς μας που ζουν στην Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, τα οποία δεν έχουν πρόσβαση σε κάποιο από αυτό το περιεχόμενο. Επομένως, τί μπορούν να χτίσουν πάνω σε αυτό; Πώς μπορούν να βοηθήσουν τα πράγματα να γίνουν πιο γρήγορα; Και πιστεύω πως αυτό στην ουσία είναι η Ανοικτή Πρόσβαση. Επιτρέπει στους ανθρώπους που θέλουν πρόσβαση στη γνώση να έχουν πρόσβαση στη γνώση και να την επεκτείνουν. Θεωρώ ότι το να είσαι παθιασμένος με την Ανοικτή Πρόσβαση είναι σπουδαίο. Αυτό που με απασχολεί είναι όταν το πάθος κάποιου για την Ανοικτή Πρόσβαση τον οδηγήσει στο να μην θέλει να σκεφτεί το κόστος της το ίδιο όπως τα οφέλη που προκύπτουν. Με ανησυχεί όταν η Ανοικτή Πρόσβαση γίνεται θρησκεία ή όταν γίνεται ένα φωτοστέφανο, το οποίο απαιτεί από έσενα να το αγαπήσεις οπουδήποτε κι αν τοποθετηθεί. Αν χάσουμε την ικανότητά μας, ή χειρότερα, την επιθυμία μας να σκεφτόμαστε κριτικά, να σκεφτούμε τόσο κριτικά, όσο και αναλυτικά σχετικά με ένα μοντέλο Ανοικτής Πρόσβασης όπως κάνουμε για ένα μοντέλο πρόσβασης με τέλη, τότε δεν κινούμαστε πλέον στο χώρο της λογικής και της επιστήμης. κινούμαστε στη σφαίρα της θρησκείας. Και ο ίδιος είμαι θρησκευόμενος, δεν έχω τίποτα ενάντια στη θρησκεία, αλλά είναι σημαντικό να μην την μπερδεύουμε με την επιστήμη. Μπορώ να κατανοήσω, ειδικά όταν είσαι στην άλλη πλευρά, θα φαινόταν θρησκευτικό. Υπάρχει πολλή πίστη σίγουρα, έτσι; Είναι ένα κίνημα που για πολλούς ανθρώπους βασίζεται στην πίστη. Αλλά τα περισσότερα ισχυρά κομμάτια του κινήματος προέρχονται από τη βιοϊατρική βιβλιογραφία. Από γονείς που δεν έχουν πρόσβαση σε αυτή, σωστά; Από μέλη οικογενειών που δεν έχουν πρόσβαση σε αυτή. Και αυτοί εμφανίζονται ως μάρτυρες και η μαρτυρία αυτή είναι θρησκευτική, τουλάχιστον κάποια πλευρά της, σωστά; Και υπάρχει πραγματική δύναμη μαρτυρίας, που είναι μέρος των ευαγγελικών κινήσεων. Και μπορούμε να κάνουμε μια κουραστική συνομιλία για την καινοτομία ή μπορώ να σας δώσω μια συναισθηματική ιστορία. Ποιά από τις δύο θα διαδοθεί ιοτρόπως; Τα κινήματα πρέπει να είναι όλων των μορφών, σωστά; Τα κινήματα είναι μεγαλύτερα από τις οργανώσεις. Είναι μεγαλύτερα από τους ανθρώπους όταν λειτουργούν, σωστά; Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δουλεύουν: παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Για μένα, ο λόγος που το κάνω είναι τα οφέλη για την αποτελεσματικότητα της έρευνας. Θέλω να δω αυξημένη την αποτελεσματικότητα της έρευνας συνολικά. Αυτός είναι ο γενικός μου στόχος. Αν λέγατε ότι η κλειστή επιστήμη είναι ο δρόμος για να το κάνουμε αυτό, θα υποστήριζα την κλειστή επιστήμη. Αλλά αυτή η ερευνητική αποτελεσματικότητα έρχεται με την βελτίωση της ποιότητας, αύξηση της συμμετοχικότητας, αύξηση της ποικιλομορφίας, αύξηση της καινοτομίας. Απλά, είναι όφελος να έχουμε περισσότερους ανθρώπους που μπορούν να κάνουν κάτι. Έχουμε μεγάλα προβλήματα να λύσουμε. Είχα έντονα εμπλακεί στα πρώτα στάδια της Ανοικτής Πρόσβασης στις επιστήμες ζωής. Και η ελπίδα μας ήταν ότι η Ανοικτή Πρόσβαση δεν θα έφερνε μόνο σημαντική αλλαγή στην πρόσβαση. Φαινόταν εντελώς τρελό ότι το μεγαλύτερο μέρος της έρευνας δεν ήταν διαθέσιμο στους περισσότερους ανθρώπους που το είχαν ανάγκη. Έπρεπε να επισκεφώ το Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου κάποια χρόνια νωρίτερα και είχα μια συνάντηση με τους φοιτητές πριν από τη διάλεξή μου, και τριγυρνούσαμε στο δωμάτιο μιλώντας για το τι έκανε κάθε ερευνητής {\an3}καθώς δουλεύε στη διπλωματική του. Και σχεδόν όλοι στο δωμάτιο εργάζονταν στην έμμεση γνώση. Και ήταν καταπληκτικό ότι υπήρχαν τόσοι πολλοί φοιτητές που εργάζονταν στην συγκεκριμένη περιοχή έρευνας, και είπα, "Γιατί όλοι το κάνετε αυτό; Πώς έγινε αυτό το πεδίο τόσο δημοφιλές;" Και, βέβαια, η άμεση απάντηση ήταν "Μπορούμε να έχουμε πρόσβαση στη βιβλιογραφία σε αυτό το πεδίο." "Τί εννοείτε;" είπα. "Λοιπόν, υπάρχει ένας κανόνας ανάμεσα στους ηγετικούς ερευνητές στο πεδίο σας, όλοι σας ανεβάζετε τα άρθρα σας στο διαδίκτυο. Για να τα βρίσκουμε. Και μπορούμε να ξέρουμε τι συμβαίνει τώρα σε αυτή τη βιβλιογραφία, σε ό,τι δεν μπορούμε να έχουμε πρόσβαση στα άλλα υποπεδία." Έμεινα άφωνος από αυτό. Πήραν κάποιες αποφάσεις σχετικά με το τι θα μελετούσαν βασιζόμενοι στην πρόσβαση που θα είχαν. Όταν ήμουν διευθυντής στη βιβλιοθήκη και κάναμε σημαντικές μειώσεις στις συνδρομές μας εξαιτίας οικονομικών περιορισμών, αυτό που κάνουν οι βιβλιοθήκες, κάναμε μια σειρά από ομάδες εστίασης προκειμένου να δούμε πως οι άνθρωποι το αντιμετώπιζαν. Και ένας από τους ανθρώπους που πράγματι ξεχώρισε στα μάτια μου ήταν ένας νέος υποψήφιος διδάκτορας, όταν μίλησε στον επιβλέποντα καθηγητή του. Και ο επιβλέπων είπε "Αυτές είναι ενδιαφέρουσες περιοχές. Διάβασε ευρέως σε αυτές." Και εκείνος απάντησε "Πρέπει να διαβάσω ευρέως, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι η ικανότητά μου να διαβάζω ευρέως περιορίζεται από αυτό στο οποίο αναγκάζεται κανείς να έχει πρόσβαση. Και έτσι το θέμα της διατριβής μου θα περιοριστεί από αυτό που μπορείτε να αντέξετε οικονομικά, γιατί δεν μπορώ να έχω και να διαβάσω το λοιπό υλικό στο οποίο δεν έχετε πρόσβαση." Κάποιες από τις μεγαλύτερες προκλήσεις αυτού του κόσμου δεν πρόκειται να λυθούν από μία μεμονωμένη ομάδα ερευνητών. Και ξέρουμε ότι η διεπιστημονική έρευνα και συνεργασία είναι ο τρόπος στο να φτάσει κανείς σε αυτές τις λύσεις γρηγορότερα. Και επειδή τόσες πολλές από αυτές τις προκλήσεις είναι τόσο διαδεδομένες -το καθαρό νερό, η ασφάλεια τροφίμων, η υπερθέρμανση του πλανήτη, η δημόσια υγεία- υπάρχουν τόσες πολλές προκλήσεις που θα πρέπει να λυθούν που δεν υπάρχει λόγος για τον οποίο δεν θα μπορούσαμε να θέλουμε να κάνουμε ο,τι μπορούμε να κατευθύνουμε αυτή τη συνεργασία και να την καταστήσουμε εφικτή. Ιατρικές γνώσεις και απίστευτη εξειδίκευση μπορεί να βρεθεί σε κάθε γωνιά του κόσμου. απλά δεν τις εκμεταλλευθήκαμε συχνά. Ένας φίλος μου είναι παιδοκαρδιοχειρουργός στο Stanford. Θα παρατήρουσε όταν επισκέφτηκε την Ινδία, και πήγε σε ένα ίδρυμα, το οποίο σήμερα έχει θεραπεύσει δέκα φορές περισσότερους ασθενείς από αυτόν και είναι ικανοί να έχουν το ίδιο καλά αποτελέσματα με αυτά που έχει στο Stanford· και μπορούν να το κάνουν αυτό με το 5-10% του κόστους. Και για μένα αυτό είναι ιδιοφυές. Αυτό είναι ιδιοφυές! Και, θα σκεφτόσαστε ότι εμείς στο δυτικό κόσμο θα θέλαμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στην Ινδία εξίσου με αυτούς που θα ήθελαν να δουν τι μπορούμε να κάνουμε με όλα αυτά τα θαύματα της τεχνολογίας μας. Εύκολα φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι η ακαδημαϊκή γνώση θα πρέπει να είναι ανοικτή προκειμένου να υπάρξει ακαδημαϊκή γνώση. Και είναι κάπως περίεργο γιατί δεν είναι ήδη ανοικτή. Αλλά αυτό οφείλεται στην ιστορία για το πως φτάσαμε εδώ. Από τότε που τα ακαδημαϊκά περιοδικά δημιουργήθηκαν στα μέσα του 17ου αιώνα, οι συγγραφείς έγραφαν γι' αυτά χωρίς να πληρώνονται, και έγραφαν για τη απήχηση· όχι για τα χρήματα. Για να κατανοήσουμε καλύτερα την ερευνητική διαδικασία, ταξιδέψαμε εκεί που τα ερευνητικά περιοδικά γεννήθηκαν: στη Royal Society of London. Είμαι ο Stuart Taylor, είμαι ο Διευθυντής Εκδόσεων της Royal Society. Η Royal Society αποτελεί τη Βρετανική εθνική ακαδημία επιστημών. Ιδρύθηκε το 1660 ως ένας σύλλογος των πρώτων επιστημόνων, όπως ο Robert Hook και ο Christopher Wren. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1665, ο Henry Oldenburg, ο πρώτος Γραμματέας του συλλόγου, ξεκίνησε το πρώτο επιστημονικό περιοδικό στον κόσμο το οποίο ονομαζόταν "Philosophical Transactions". Και αυτή ήταν η πρώτη φορά που τα επιστημονικά επιτεύγματα και οι ανακαλύψεις των πρώτων επιστημόνων καταγράφησαν επίσημα. Και αυτό το περιοδικό έθεσε ουσιαστικά το μοντέλο γι' αυτό που ξέρουμε σήμερα για τα επιστημονικά περιοδικά, ενσωματώνοντας τέσσερις αρχές: αρχειοθέτηση, καταχώριση, διάδοση και επαλήθευση. Αυτό σημαίνει ότι έχετε συσχετισμένα τα ευρήματα σας με το όνομά σας και μια συγκεκριμένη ημερομηνία, επιβεβαιωμένα από την αξιολόγηση συναδέλφων σας, μεταδιδόμενα σε άλλους συναδέλφους, και επίσης αρχειοθετημένα για το μέλλον. Από την αρχή των ψηφιακών δικτύων, οι ακαδημαϊκοί ξεκίνησαν να διαμοιράζονται τη γνώση σε αυτά. Από τότε, ας πούμε στις αρχές της δεκαετίας του '90, οι ακαδημαϊκοί προωθούν σημαντικά την Ανοικτή Πρόσβαση. Όχι μόνο χρησιμοποιώντας το δίκτυο για τη διάχυση της ακαδημαϊκής γνώσης και έρευνας, αλλά προωθώντας την και επιδιώκωντας να υιοθετηθεί από άλλους. Μπορεί να μοιάζει ότι τα σκαρφίζομαι αυτά, αλλά πραγματικά αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή και δεν ήμουν ο μόνος, ότι αν έχεις κάποια υπέροχη ιδέα ή κάνεις κάποια σημαντική ανακάλυψη, σου αρέσει να νομίζεις ότι είναι επειδή είχες κάποια έμπνευση ή εργάστηκες σκληρότερα από κάθε άλλον, αλλά δεν σου αρέσει να νομίζεις ότι ήταν επειδή είχες προνομιακή πρόσβαση στην πληροφορία. Και έτσι, ξέρετε, μέρος της πρόθεσής μου το 1991 ήταν απλώς να εξισορροπηθεί το παιχνίδι, δηλαδή, να δίδεται σε όλους πρόσβαση στις ίδιες πληροφορίες ταυτόχρονα, και να μην υπάρχουν, ξέρετε, διαφορές στην πρόσβαση. Το 40% των άρθρων που εκδόθηκαν στο New England Journal of Medicine -και το New England Journal of Medicine αναμφισβήτητα είναι το περιοδικό με τη μεγαλύτερη απήχηση παγκοσμίως- αλλά το 40% των συγγραφέων προέρχεται από μία ακτίνα 150 μιλίων από τη Βοστώνη, όπου βρίσκεται η έδρα του περιοδικού. Η δημοσίευση είναι ένα παιχνίδι για μυημένους. Όσοι από εμάς είναι μυημένοι έχουν περισσότερη πρόσβαση στη δημοσίευση και επίσης στην ανάγνωση, καθώς προερχόμαστε από τα πλουσιότερα ιδρύματα. Πολλοί άνθρωποι υποφέρουν εξαιτίας του σημερινού συστήματος στον ακαδημαϊκό χώρο. Έχουμε πολλούς γιατρούς που θα επωφεληθούν από τις τελευταίες πληροφορίες σχετικά με το ποια είναι η καλύτερη θεραπεία για να παράσχουν στους ασθενείς τους. Υπάρχει πολύ έρευνα, η οποία έχει ήδη γίνει. Είναι γελοίο κάποιες φορές όταν προσπαθούμε να έχουμε πρόσβαση σε ένα άρθρο που γράφτηκε το 1975 και είναι πίσω από ένα paywall. Δεν έχει νόημα. Τα ερευνητικά περιοδικά έχουν προχωρήσει πολύ από το 1665. Τώρα έχουμε τη δυνατότητα να προσεγγίσουμε πολλούς σε ολόκληρο τον πλανήτη, ταυτόχρονα σχεδόν με μηδαμινή προσπάθεια, και αυτό είναι μεγάλο πλεονέκτημα για τους ακαδημαϊκούς. Πολλοί συγγραφείς πιστεύουν ότι αν δημοσιεύσουν σε ένα συμβατικό περιοδικό, ειδικά ένα σημαντικό συμβατικό περιοδικό, υψηλού κύρους, με μεγάλη απήχηση υψηλής ποιότητας συμβατικό περιοδικό, ότι φτάνουν σε όλους που ενδιαφέρονται για τη δουλειά τους. Αυτό είναι λάθος. Φτάνουν σε αυτούς που είναι αρκετά τυχεροί να δουλεύουν σε ένα ίδρυμα αρκετά πλούσιο να έχει συνδρομή σε αυτό το περιοδικό. Ακόμα κι αν είναι σχετικά ευπώλητα ή απαραίτητα τα περιοδικά αυτά στα οποία οι βιβλιοθήκες επιδιώκουν να έχουν συνδρομή, υπάρχουν βιβλιοθήκες που δεν μπορούν. Και πολλές βιβλιοθήκες έχουν εδώ και καιρό ακυρώσει τις συνδρομές σε απαραίτητα περιοδικά επειδή δεν έχουν τα χρήματα. Επομένως, οι συγγραφείς επωφελούνται από το διευρυμένο κοινό, και αποκτώντας μεγαλύτερο κοινό επωφελούνται από την μεγαλύτερη απήχηση, γιατί αν δεν έχει απήχηση η εργασία σου, η εργασία σου δεν μπορεί να παραχθεί, να λάβει αναφορές ή να χρησιμοποιηθεί, εκτός αν οι άνθρωποι γνωρίζουν τι είναι. Και οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί γράφουν για την απήχηση. Κομμάτι της εργασίας των ακαδημαϊκών είναι να μελετούν ερωτήσεις, και προσπαθούν να διαμορφώσουν μία εικόνα σχετικά με αυτά που έμαθαν για ένα φαινόμενο και στη συνέχεια να τη μοιραστούν με άλλους, ώστε αυτοί οι άλλοι να μπορούν να πουν "Α, τί γίνεται με αυτό, τί γίνεται με εκείνο, είσαι σίγουρος;" ή "Ω, ναι, επιτρέψτε μου να το χρησιμοποιήσω με κάποιο νέο τρόπο." Συνεπώς, όντως, η ακαδημαϊκή γνώση είναι ένας διάλογος, και ο μοναδικός τρόπος να υπάρξει διάλογος είναι να γνωρίζεις τι λέει ο καθένας και ποια είναι η βάση γι' αυτό που λέει. Και γι' αυτό το λόγο το άνοιγμα είναι θεμελιώδες για τη γνώση να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει. Υπάρχει ένας από αυτούς τους πρωταρχικούς μύθους για την Ανοικτή Πρόσβαση. "Δεν υπάρχει ομότιμη κρίση", "υπάρχει χαμηλή ποιότητα" και ούτω καθεξής. Και γνωρίζουμε ότι όταν εκθέτεις τα πράγματά ανοιχτά, οι άνθρωποι παρατηρούν, ξέρετε, αν αερολογείς, θα πιαστείς πολύ γρήγορα. Αν παραλείψεις κάτι σημαντικό, όσον αφορά ένα αποδεικτικό στοιχείο, κάποιος θα σου το δείξει. Αν δεν είσαι προσεκτικός στα επιχείρηματά σου ή λείπει ένα κομμάτι σημαντικής βιβλιογραφίας, κάποιος θα σου το πει. Και έτσι εσύ, ως ερευνητής, θα επωφεληθείς από αυτές τις παρατηρήσεις, την κριτική, κλπ, κι ως αποτέλεσμα αυτού θα βελτιωθεί η έρευνά σου· δεν θα πέσει το επίπεδό της. Αν δεν εργαστείτε σε αυτόν τον χώρο, δεν έχετε καμία επαφή, δεν έχετε καμία ιδέα της δραματικής απήχησης που αυτές οι τάσεις θα έχουν σε όλους. Ξέρετε, όταν βλέπετε την EPA [Environmental Protection Agency] να αφαιρεί την ενότητα για την κλιματική αλλαγή από την ιστοσελίδα, υπάρχει πραγματικά σημαντική επίδραση στο να μην υπάρξει πληροφορία διαθέσιμη. Υπάρχει πληθώρα ελεύθερης πληροφορίας εκεί έξω και όλοι γνωρίζουμε πόσο προβληματική μπορεί να γίνει. Ακριβώς επειδή είναι δωρεάν, δεν την κάνει καλή. Ακριβώς επειδή πληρώνεται, δεν την κάνει κακή, και νομίζω ότι αυτή είναι μια ένταση που η κοινότητα πρέπει πάντα να αντιμετωπίζει. Φυσικά, στις πρώτες μέρες του κινήματος της Ανοικτής Πρόσβασης, και των περιοδικών Ανοικτής Πρόσβασης, η αντίληψη ότι η Ανοικτή Πρόσβαση δεν είναι υψηλής ποιότητας ήταν πολύ κυρίαρχη, αλλά αυτό τώρα έχει αλλάξει. Η Ανοικτή Πρόσβαση, σε εμάς, δεν υπονομεύει καθόλου το επίπεδο της ομότιμης κρίσης, ξέρετε. Αν μη τι άλλο, ξέρετε, αυτή θα είναι ακόμα καλύτερη. Το σύστημα ανταμοιβής σε πολλές χώρες, σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες εξακολουθεί να αντικατοπτρίζει το δικό μας, στο Η.Β. και στις Η.Π.Α. Κάναμε μια έρευνα πρόσφατα, σχετικά με τις αντιλήψεις των ερευνητών μας για την Ανοικτή Πρόσβαση και πολλοί από αυτούς, ξέρετε, έλεγαν "Τέλεια, η Ανοικτή Πρόσβαση είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε, πρέπει να πούμε σε όλο τον κόσμο σχετικά με την έρευνά μας. Όλοι χρειάζονται πρόσβαση. Αυτό είναι σπουδαίο." Ωστόσο, όταν ρωτήσαμε τους ερευνητές ποιες ήταν οι προτεραιότητές τους για τα περιοδικά, που ήθελαν να δημοσιεύσουν τα άρθρα τους, οι κορυφαίες απαντήσεις ήταν ο δείκτης απήχησης, η ευρετηρίαση, και στο τέλος της λίστας, ήταν η Ανοικτή Πρόσβαση. Έτσι, ενώ λέγονταν σπουδαία πράγματα σχετικά με την Ανοικτή Πρόσβαση, δυστυχώς λόγω του συστήματος ανταμοιβής, βρίσκεται προς το τέλος, επειδή ακόμα έχουν ανάγκη να προωθήσουν την καριέρα τους. Η Ανοικτή Πρόσβαση υπήρξε μαζί μας για αρκετό καιρό. Η απήχηση δεν ήταν τόσο γρήγορη όσο περίμενα, και ανησυχώ κάπως για το πόσο γρήγορα θα προχωρήσουμε τα επόμενα πέντε χρόνια. Υπάρχει κάποιος λόγος που τα ερευνητικά περιοδικά είναι τόσο ληθαργικά στην αλλαγή; Λοιπόν, μπορείτε να τα ονομάσετε ανθεκτικά. Νομίζω ότι υπάρχει ένας ορισμένος βαθμός λήθαργου. Οπως ξέρεις, οι ακαδημαϊκοι είναι πιθανόν οι πιο συντηρητικοί άνθρωποι στον πλανήτη. Ξέρεις, ναι, μπορεί να είναι καινοτόμοι στην έρευνα τους, αλλά οι ακαδημαϊκές δομές είναι πολύ αργές στην αλλαγή. Η ακαδημαϊκή κοινότητα είναι πολύ, πολύ συντηρητική. Είναι πολύ δύσκολη η αλλαγή, να γίνουν σημαντικές συστημικές αλλαγές, στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Η τωρινή διαδικασία μας για μονιμοποιήσεις είναι η ίδια όπως ήταν 150 χρόνια πριν. Οι συγγραφείς γνωρίζουν πολύ καλά, ότι οι πιθανότητες προόδου, για να συνεχίσουν τη δουλειά τους, να λάβουν χρηματοδότηση, όλες οι πτυχές της σταδιοδρομίας τους βασίζονται στο που δημοσιεύουν. Και αυτή η ανάγκη δημιούργησε ένα είδος φυλακής στην οποία οι συγγραφείς δεν έχουν εναλλακτικό τρόπο δημοσίευσης από το να δημοσιεύουν σε αυτά τα περιοδικά, τα οποία είναι πιο πιθανόν να βοηθήσουν τη σταδιοδρομία τους. Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για την Ανοικτή Πρόσβαση είναι στην πραγματικότητα η αξιολόγηση των υπαρχόντων πηγών και η θητεία αυτών των πραγμάτων. Επειδή υπάρχει ακόμα μια τάση να λέμε, εντάξει, αν δημοσιεύσεις τα άρθρα σου σε υψηλά στην κατάταξη περιοδικά, κάνεις καλύτερη έρευνα. Ίσως όμως αυτά τα άρθρα ποτέ να μη λάβουν αναφορές ή διαβαστούν. Όμως, θεωρούν τον δείκτη απήχησης των περιοδικών ως ένδειξη ποιότητας. Και ξέρουμε όλοι μας ότι αποτελεί ζήτημα μόχλευσης. Ο δείκτης απήχησης είναι στην πραγματικότητα ο μέσος αριθμός των αναφορών που ένα περιοδικό λαμβάνει, σε μία περίοδο δύο ετών. Ο δείκτης απήχησης είναι μία διεστραμμένη μετρική που με κάποιο τρόπο έχει εδραιωθεί στο σύστημα αξιολόγησης και στον τρόπο με τον οποίο οι ερευνητές αξιολογούνται παγκοσμίως. Μπορεί κανείς να χρεώσει για μία τσάντα Gucci υπερβολικά περισσότερο από κάποια που μόλις αγόρασες από το δρόμο. Οι δείκτες απήχησης έχουν παραμορφώσει ολόκληρο το σύστημα της ακαδημαϊκής επικοινώνησης μαζικά. Ακόμη και ο θεμελιωτής τους, ο Eugene Garfield, είπε ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται με αυτόν τον τρόπο. Θα πρέπει να ξεκινήσετε να αναρωτιέστε, ξέρετε, αν είναι κάτι λάθος. Και η ψευδο-επιστημονική φύση τους, ξέρετε, το γεγονός ότι είναι ακριβείς σε τρία δεκαδικά ψηφία, όταν σαφώς δεν είναι, έχουν δώσει αυτή την ψευδο-επιστημονική αίσθηση σε αυτά. Η Royal Society, πριν από λίγα χρόνια, υπέγραψε κάτι που ονομάζεται 'Διακήρυξη του San Francisco στην Ερευνητική Αξιολόγηση' ή εν συντομία DORA, που ουσιαστικά καλεί τα ιδρύματα και τους χρηματοδότες να αξιολογούν τους επιστήμονες με τρόπους που δεν χρησιμοποιούν τον δείκτη απήχησης. Έτσι, επιστρέφουν στην ομότιμη κρίση και στην πραγματικότητα κοιτάζουν την ίδια τη δουλειά αντί να βασίζονται απλά στη μετρική, κάτι που πολλοί πιστεύουν ότι είναι μια πολύ λανθασμένη μέτρική. Αλλά ο τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος είναι η έναρξη διαχωρισμού της αξιολόγησης ενός ακαδημαϊκού από τα περιοδικά στα οποία δημοσιεύει. Και αν είστε σε θέση να αξιολογήσετε τους ακαδημαϊκούς βασισμένοι στην έρευνα που παρήγαγαν μόνοι τους, παρά από το που αυτή η έρευνα δημοσιεύτηκε, νομίζω μπορείτε τότε να αρχίσετε να επιτρέπετε στους ερευνητές να δημοσιεύουν, ξέρετε, σε περιοδικά που παρέχουν καλύτερες υπηρεσίες, καλύτερη πρόσβαση, χαμηλότερο κόστος, όλα αυτά. Εξαιρετικά εκλεκτικά περιοδικά απορρίπτουν εργασία που είναι απόλυτα δημοσιεύσιμή και απόλυτα καλή, αλλά την απορρίπτουν διότι δεν αποτελεί σημαντική πρόοδο, ή δεν θα γίνει δημοφιλής, με τον ίδιο τρόπο όπως μία που αφορά κάποια ασθένεια ή τα βλαστοκύταρρα πιθανόν. Έτσι απορρίπτεται και στη συνέχεια πηγαίνει σε άλλο περιοδικό, περνάει πάλι από ομότιμη κρίση, και μπορεί να περάσει τη διαδικασία μέσα από πολλές επαναλήψεις. Και στην πραγματικότητα το σκεπτικό της ίδρυσης του PLOSOne ήταν ακριβώς η προσπάθεια να σταματήσει αυτό, συνεχείς επαναλήψεις σπατάλης του χρόνου των επιστημόνων, των αξιολογητών, των συντακτών, που τελικά, ξέρετε, είναι σε βάρος της επιστήμης και της κοινωνίας. Ο χρόνος που απαιτείται για να περάσει από τα κορυφαία περιοδικά και ίσως να μη τα καταφέρει και στη συνέχεια να πάει σε άλλο περιοδικό εγκλωβίζει τη συγκεκριμένη έρευνα σε μια χρονική δίνη. Είναι προς το συμφέρον των χρηματοδοτών της έρευνας οι οποίοι πληρώνουν, ξέρετε, εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια δολάρια να χρηματοδοτούν την έρευνα κάθε χρόνο, ώστε η έρευνα αυτή να είναι ανοιχτά διαθέσιμη. Υπήρξαν πολύ διαφορετικοί τρόποι για να φτάσουμε, και πολλοί είπαν, ας την διαβαθμίσουμε, πρώτα θα δημιουργήσουμε αυτό που ονομάζεται Πράσινη Ανοικτή Πρόσβαση, όπου θα παρέχεται πρόσβαση μόνο στο περιεχόμενο, αλλά όχι δικαιώματα χρήσης που σχετίζονται με αυτό. Το ίδρυμα Gates Foundation είπε, "Αυτό είναι μόνο ένα μέρος, δεν είμαστε σε έναν χώρο που χωράνε ημίμετρα. Αν είναι να το κάνετε, κάντε το ολόκληρο." Και τους επικροτώ πραγματικά που δεν θέλουν να κάνουν το μεσαίο βήμα. Έχουν αρκετή διορατικότητα και, ειλικρινά, μόχλευση να απαιτήσουν να γίνει το σωστό από την αρχή. Από την οπτική του Ιδρύματος ήμασταν ικανοί, μέσα από τη χρηματοδοτησή μας να συνεργαστούμε με τους υποτρόφους μας και να πούμε "Ναι, θα σας δώσουμε τα χρήματα, και, ναι, θέλουμε από εσάς να κάνετε συγεκριμένη επιστημονική και τεχνική έρευνα, και να αποφέρει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, αλλά θέλουμε από εσάς να το κάνετε με έναν συγκεκριμένο τρόπο." Και ένας από τους τρόπους που θέλουμε να δουλέψουν οι άνθρωποι είναι να διασφαλίσουμε ότι τα αποτελέσματα όσων κάνουν είναι ευρέως ανοικτά και προσβάσιμα. Και, μαζί με αυτό, θέλουμε να διασφαλίσουμε ότι, όχι μόνο τα χρήματα που ξοδεύουμε άμεσα στις επενδύσεις μας και στη νέα επιστήμη και τεχνολογία αποφέρουν ένα απτό όφελος για αυτούς τους ανθρώπους, αλλά θα θέλαμε επίσης να δούμε ένα πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα, ώστε η πληροφορία και τα αποτελέσματα όσων χρηματοδοτήσαμε δίδονται για ευρύτερη χρήση από την επιστημονική κοινότητα, με τα οποία θα συνεχίσει η ακαδημαϊκή κοινότητα να επιταχύνει και να διευρύνει τα αποτελέσματα τα οποία επιτυγχάνουμε. - Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε Elsevier? Ω Θεέ μου. Ναι. Ο Elsevier είναι ένα πρόβλημα για μας στην Αφρική, γιατί οι τιμές τους είναι πολύ υψηλές για εμάς, δεν θέλουν να κατέβουν. Ξέρετε, νομίζω μπορούμε να πούμε ότι ο Elsevier είναι όντως ένας καλός παράγοντας της εκδοτικής κοινότητας. - Elsevier. Τί έρχεται στο νου; Λοιπόν, ένα επίπεδο κέρδους που θεωρώ ότι -δυστυχώς- είναι δυσάρεστο. Και ανυπόφορο, γιατί από την άποψη του Πανεπιστημίου, φυσικά, είναι όλα δημόσια κονδύλια. Οι πρακτικές αδειοδότησης τους έχουν σίγουρα εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου. Ξέρετε, αν κοιτάξουμε τις πρακτικές επαναχρησιμοποίησης του Elsevier ή τις εμπορικές πρακτικές του τα τελευταία 10 χρόνια, νομίζω ότι έχουν κάνει πολλές αλλαγές που τους έχουν κάνει πιο φιλικούς στους συγγραφείς ή τους ερευνητές. Επομένως υπάρχει σίγουρα μια εξέλιξη εκεί. Όταν δημοσιεύουμε κάτι στους εκδότες αυτούς, αυτό χρηματοδοτείται από τα Τμήματα. Αυτά είναι δημόσια χρήματα. Έτσι πληρώνουμε τα χρήματα, αλλά κλείνουν (την πρόσβαση). Δεν θα τους χαρακτήριζα ως κακό παίκτη. Νομίζω ότι κάνουν πολύ καλό στην υποστήριξη της καινοτομίας και στην δημιουργία δια-τομεακών πρωτοβουλιών. Υπάρχουν πολλοί λόγοι γιατί οι άνθρωποι θεωρούν τον Elsevier ως έναν κακό τύπο. Ρίξτε μια ματιά στην ετήσια έκθεσή τους. Είναι όλα στο διαδίκτυο. Τα κέρδη τους είναι αυξημένα. Τα μερίσματά τους είναι αυξημένα. Τα πάνε πολύ καλά. Είχαν μερικά δισεκατομμύρια λίρες κέρδος πέρισυ. Σε γενικές γραμμές, η βιομηχανία μας αντιμετωπίζει τους ερευνητές καλά; Λειτουργούμε αποτελεσματικά, ως υπεύθυνη "μαία", για αυτές τις σημαντικές ακαδημαϊκές έννοιες ή ιδέες κάνοντάς τες προσβάσιμες στον κόσμο διανέμοντας τες και επανεπενδύοντας τες στην κοινότητα; Θα έλεγα ναι. Προσωπικά θεωρώ ότι ο Elsevier δέχεται κακή δημοσιότητα μερική από αυτή την αξίζει και την έχει 'κερδίσει', νομίζω. Πιστεύω επίσης ότι έχει κάνει πολλές έξυπνες καινοτομίες στη δημοσίευση από τις οποίες όλοι έχουμε μάθει. Θυμάμαι όταν μετακινήθηκα στην UC Press, μετακινήθηκα έχοντας 20 χρόνια σε εμπορικές εκδόσεις στο μη κερδοσκοπικό πανεπιστημιακό εκδοτικό οίκο και αποδείχθηκε ότι μία από τις βασικές ανησυχίες μέρους του προσωπικού ήταν ότι θα μετέτρεπα την UC Press σε Elsevier. Αυτό, φυσικά, δεν συνέβη. Αλλά εγώ... Πιο σοβαρά, νομίζω ότι όλοι μας στο μη κερδοσκοπικό εκδοτικό κόσμο μπορούμε πραγματικά να μάθουμε πολλά από τους ανταγωνιστές μας. Δούλεψα στον Elsevier για έναν χρόνο, οπότε πρέπει να αποποιηθώ τις ευθύνες. Εργάστηκα επίσης για 15 χρόνια σε μη κερδοσκοπικές ακαδημαϊκές συλλογικότητες. Και ήμουν εκδότης περιοδικών και στα δύο αυτά περιβάλλοντα. Είναι διαφορετικά περιβάλλοντα. Και για μένα, η άποψη μου περί εμπορικών εκδοτών διαμορφώθηκε από την εμπειρία μου που προέρχεται από από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Δούλεψα για την Αμερικανική Αστρονομική Εταιρεία, όπου η βασική μας αποστολή ήταν να μεταφέρουμε την επιστήμη στα χέρια των επιστημόνων όταν την ήθελαν, με τον τρόπο που την ήθελαν. Πήγα σε έναν εμπορικό εκδότη. Προσελήφθηκα από αυτούς. Νόμιζα ότι θα έκανα περίπου τα συνηθισμένα. Αλλά αυτό δεν ήταν πραγματικά η δουλειά. Δουλειά μου ήταν να διαχειριστώ ένα συνόλο περιοδικών με ένα συγκεκριμένο περιθώριο. Και αυτό δεν ήταν του γούστου μου. Δεν αντιτάχτηκα στις αξίες μου. Έτσι επέστρεψα στη μη κερδοσκοπική εκδοτική. Ειλικρινά πιστεύω ότι δεν είναι κακοί, αλλά ο στόχος τους είναι να φέρουν κέρδη στους μετόχους τους. Δεν είναι οργανισμοί που έχουν μία αποστολή. Και αυτό είναι λογικό, είναι εμπορικές εταιρείες. Η ερώτησή μου είναι, τώρα, στον 21ο αιώνα, όταν έχουμε όλους αυτούς τους μηχανισμούς που μπορούν να επιτρέψουν τη ροή της επιστήμης, βοηθούν ή βλάπτουν; Και θα ήθελα να τους δω να αλλάζουν λίγο το μοντέλο τους για να είναι λιγο πιο υποστηρικτικοί απ' ότι επιζήμιοι. Οπωσδήποτε υπάρχουν δίκαιες κριτικές που μπορεί να αφορούν τον Elsevier. Υπάρχουν δίκαιες κριτικές που μπορεί να αφορούν το PLOS. Υπάρχουν δίκαιες κριτικές που αφορούν οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε. Δεν θα προσπαθήσω να κρίνω την ορθότητα μιας κριτικής βάσει του στόχου της. Θα προσπαθήσω να κρίνω την ορθότητα μιας κριτικής βάσει του περιεχομένου της. Ω ναι, ωραία, ήθελα να βεβαιωθώ ότι κάποιος το είπε αυτό. Πρέπει να μιλήσω για το τι είδους εταιρεία είναι ο Elsevier. Η εχθρότητα που εισπράττουν μερικές φορές δεν είναι απλά για τα χρήματα, είναι για το είδος της εταιρείας που είναι, σωστά; Είναι οι πράξεις που συχνά κάνουν, είναι αντι-ακαδημαϊκές. Όπως όταν έστειλαν σημειώματα απόσυρσης στο academia.edu, όπου οι ακαδημαϊκοί είχαν ανεβάσει κάποια pdfs με την ερευνά τους, και τότε αναγκάστηκαν να τα κατεβάσουν. Όπως επίσης η αγωγή ενάντια στο SciHub το 2015. Και, ναι, αμφότερα είναι παράνομα, αλλά η ακαδημαϊκή κοινότητα δεν ενδιαφέρεται, δεν πρέπει πράγματι να τα δει με αυτόν τον τρόπο. Όταν έλαβα την ειδοποίηση απόσυρσης, δεν την έλαβα απευθείας από τον Elsevier. Την έστειλαν σε έναν υπάλληλο στο Princeton. Στην ίδια την ειδοποίηση, αναφέρονται μερικές μόνο εργασίες από δύο ακαδημαϊκούς στο Princeton. Τώρα, αν δείτε στα sites του Princeton, υπάρχουν πιθανόν εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες από pdf εργασιών δημοσιευμένων στον Elsevier. Έτσι, γιατί στόχευσαν μόνο αυτόν τον μικρό αριθμό εργασιών, αυτών των δύο ερευνητών; Δεν το γνωρίζω σιγουρα, αλλά υποπτεύομαι ότι είναι επειδή δοκιμάζουν. Τίποτε δεν εμποδίζει τον Elsevier να κάνει μια διαδικτυακή αναζήτηση, να βρει όλα τα δημοσιευμένα pdf, να εκδόσει μαζίκα ειδοποιήσεις απόσυρσης σε καθέναν που παραβιάζει τις συμφωνίες παραχώρησης δικαιωμάτων, αλλά δεν το κάνει. Κάνουν αυτό, γιατί πιστεύω ότι προσπαθούν να πορευτούν ήπια. Δεν θέλουν να δημιουργήσουν ένα κύμα οργής που θα αφαιρέσει οριστικά την πηγή της δωρεάν εργασίας στην οποία βασίζονται. Έτσι, καθοριστικά, όπως έγινε, είμαι ευγνώμων στο Princeton που ανταπάντησαν και τελικά εκείνοι ανακάλεσαν την ειδοποίηση απόσυρσης. Και έτσι πιστεύω ότι έχουν πάρει μια γεύση τι πραγματικά θα σήμαινε να πας ενάντια σε όλο το σώμα των ερευνητών. Ο τρόπος που ο Elsevier σκέφτεται σαν οργανισμός είναι απλά αντιθετικός στο πως κάποιοι ακαδημαϊκοί σκέφτονται ότι είναι αυτό που κάνουν. Στείλαμε αιτήματα του Freedom of Information σε κάθε Πανεπιστήμιο του ΗΒ. Έτσι, το 2016, ο Elsevier έλαβε 42 εκατομμύρια λίρες από Πανεπιστήμια του ΗΒ. Ο δεύτερος μεγαλύτερος εκδότης ήταν ο Wiley· τώρα είναι στα 19 εκατομμύρια. Elsevier, Wiley, Springer, Taylor & Francis και Sage, όλοι αυτοί παίρνουν περίπου τα μισά χρήματα, και τα άλλα μοιράζονται. Ο Elsevier ειδικά είναι ένας μεγάλος παράγοντας πίεσης. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και στη Washington. Απασχολούν πολύ προσωπικό που βασικά είναι λομπίστες πλήρους απασχόλησης. Έχουν τακτικές συναντήσεις με κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο, έτσι ώστε να περάσουν τη δική τους οπτική. Υπάρχει η αντίληψη που έχουν οι εκδότες ότι η εκδοτική πρέπει να είναι πολύ ακριβή και απαιτεί δημόσιες σχέσεις διορθωτές κειμένων, υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων, διευθυντές σύνταξης, και λοιπά. Και πολλά ακαδημαϊκά ιδρύματα, τα οποία αντιμετωπίζουν δυσβασταχτα κόστη, έχουν επιλέξει να αγοράσουν ερευνητικά περιοδικά στη μορφή των 'μεγάλων συμφωνιών', αντί να επιλέξουν συγκεκριμένους τίτλους περιοδικών. Κάθε ίδρυμα, τις περισσότερες φορές, διαπραγματεύεται, ξέρετε, με κάθε εκδότη την πρόσβαση γενικά σε όλο το σώμα έρευνας αυτού του εκδότη ή σε ένα μεγάλο μέρος αυτού, κάτι που ονομάζεται 'μεγάλη συμφωνία'. Έτσι, τα πακέτα συνδρομών στα οποία περισσότερες βιβλιοθήκες εμπλέκονται, επειδή μπορούμε να εξοικονομήσουμε περισσότερα χρήματα, είναι οπωσδήποτε σαν αλυσιδωτές συνδρομές. Παίρνεις πολύ περιεχόμενο. Μπορεί να μην σου αρέσει πάντα όλος ο προγραμματισμός, αλλά αν θα ήθελες απλά να πληρώσεις για μεμονωμένους τίτλους, η τιμή αυξάνεται εκθετικά, και δεν μπορείς να τα διαθέσεις. Έτσι, μένουμε με συμβόλαια με περιεχόμενο που μπορεί να χρειαζόμαστε ή όχι για να κρατήσουμε τις τιμές χαμηλά. Παρ'όλα αυτά, μπορούν να αφαιρέσουν περιεχόμενο από το πακέτο δίχως ειδοποίηση. Έτσι, αν ο εκδοτης αποφασίσει ότι δεν θέλει να έχει ένας πάροχος πλέον ένα συγκεκριμένο μέρος του περιεχομένου του πακέτου, μπορεί να αφαιρεθεί άμεσα. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείς να ακυρώσεις το συμβολαιό σου. Αυτό απλά σημαίνει ότι δεν έχεις πλέον πρόσβαση και δεν έχεις έλεγχο επ' αυτού. Αν και οι περισσότερες ιδρυματικές προσβάσεις στην τρέχουσα έρευνα λειτουργούν ως αλυσιδωτές συνδρομές, βρήκαμε μια βιβλιοθήκη που στέκεται σε στέρεο έδαφος. Αυτό που έπρεπε να βρούμε ήταν ένας λόγος για να είμαστε χρήσιμοι στην ερευνητική κοινότητα. Πώς θα μπορούσαμε να προσθέσουμε αξία σε αυτή την πρόταση, έστω κι αν δεν μπορούμε να στηρίξουμε το αυξανόμενο κόστος των ηλεκτρονικών δημοσιεύσεων; Και συνειδητοποιήσαμε ότι μπορούμε με το να παραμείνουμε μια βιβλιοθήκη που βασίζεται στο έντυπο. - Δεν μπορείς να βγάλεις την πρίζα από έντυπα περιοδικά. - Όχι, δεν μπορούμε. Δεν μπορούμε. Κι αν πέσει το ρεύμα, ξέρετε, ακόμη έχουμε πρόσβαση στο περιεχόμενο με το φακό. Δεν χρειάζεται να εγγραφείς ή να έχεις ιδρυματική σύνδεση να χρησιμοποιήσεις τη βιβλιοθήκη μας. Είμαστε ανοικτοί στο κοινό, έστω κι αν είμαστε ιδιωτικά χρηματοδοτούμενοι, είμαστε προσβάσιμοι στο κοινό. Δεν χρειάζεσαι εγγραφή. Ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση. Σε έναν σύγχρονο κόσμο, ξαφνικά, το έντυπο φαντάζει αρκετά προοδευτικό. Ίσως το ήμισυ του προβληματός μας ήταν ότι εξ αρχής στριμωχτήκαμε στα σχοινιά με τις 'ψηφιακές διαπραγματεύσεις'. Έτσι, φανταστείτε μια αγορά καλωδιακής τηλεόρασης όπου δεν ξέρεις και δεν μπορείς να μάθεις τι πληρώνει ο γειτονάς σου για το ίδιο πακέτο που έχετε. - "Πόσο πληρώνεις για το HBO;" - "Δεν μπορώ να σου πω, έχω υπογράψει ένα εμπιστευτικό συμβόλαιο με το Comcast." Οι βιβλιοθήκες, τα πανεπιστήμια το κάνουν αυτό συνέχεια. Οι εμπορικοί εκδότες μπορούν να αιχμαλωτίζουν αυτό που αποκαλείται καταναλωτικό πλεόνασμα. Δεν χρειάζεται να επιλέξουν ένα σημείο τιμολόγησης που μεγιστοποιεί τα έσοδα ή τα κέρδη σε όλη την αγορά. Μπορούν να διαπραγματεύονται αυτό το σημείο τιμολόγησης με καθένα ίδρυμα. Και αυτό είναι σημαντικο, σωστά, γιατί είναι σαν να αγοράζεις υγεινομική φροντίδα και ο γιατρος να μπορεί να κοιτάξει τα οικονομικά σου, και να λέει "Α, λοιπόν, αν θες αυτή την αγωγή," και, ξέρετε, όταν ξέρει ότι είσαι εκατομμυριούχος, τότε "ξέρεις, κοστίζει 500.000 δολάρια." Ενώ, αν είσαι κάποιος που δεν έχει τόσα χρήματα, μπορεί να χρεώσει λιγότερα, και πάλι να έχει ένα καλό έσοδο. Αισθάνομαι ότι, με πολλούς τρόπους, αυτός είναι ο τρόπος που η εκδοτική αγορά δουλεύει, σωστα; Οι εκδότες μπορούν να κοιτούν τις χορηγήσεις, πόσο πλούσιο είναι ένα ίδρυμα, πόσα πολλά έχει πληρώσει, ξέρετε, τις προηγούμενες δεκαετίες, και να χρεώνουν ως το επίπεδο που πιστεύουν ότι είναι εφικτό. Εδώ υπάρχουν πολλές επιλογές για τις βιβλιοθήκες. Οι βιβλιοθήκες δεν χρειάζεται να υπογράψουν αυτά τα συμβόλαια. Και δημόσια πανεπιστήμια, όπως το University of Michigan έχουν φτάσει σε ένα σημείο μεγαλύτερης διαφάνειας γι' αυτά που πληρώνουμε. Και η Big Ten Academic Alliance, της οποίας είμαστε μέρος, κάνει πολύ δουλειά επάνω στη μεταξύ μας διαφάνεια. Έτσι, ξεκίνησα να ελέγξω τη διαφάνεια των Big Ten. Δυστυχώς, συνάντησα τα ίδια. Πάντα δείχνω συμπάθεια στους βιβλιοθηκονόμους που αντιτίθενται στον Elsevier, αλλά η απαντησή μου σε αυτούς είναι πάντα "Ακυρώστε. Δεν ακυρώνετε." "Δεν μπορούμε." Μπορείτε, αλλά πρέπει να κάνετε αυτή την επιλογή, και κανείς δεν την κάνει, γι' αυτό συνεχίζουν δυνατά. Ναι, και νομίζω, ξέρετε, ότι αυτή είναι όλη η διαδικασία διαπραγμάτευσης, είναι ένας παραδοσιακός παράγοντας της δουλειάς των συλλογών στις βιβλιοθήκες και υπάρχουν πολλά θέματα με αυτό. Αλλά αυτό είναι μέρος της διαπραγμάτευσης. Και δεν βλέπω να αλλάζει καθόλου, γιατί... - Θα μπορούσε ένα πανεπιστήμιο, σαν το Rutgers, να πει σε κάποιον τι έχει πληρώσει; - Όχι, δεν θα μπορούσαμε. Όχι. - Επειδή δεσμεύεστε με συμβόλαιο να μη το πείτε; - Ναι, εννοώ, αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύει. Έτσι δεν μπορώ να σχολιάσω αυτή τη συγκεκριμένη οπτική, αλλά αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύει κι αυτός είναι ο τρόπος με όλους τους εκδότες. Όχι μόνο με αυτούς που ακούτε. Αλλά, ξέρετε, δεν ξέρω με τι να το συγκρινω, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα, και έτσι δεν βλέπω να αλλάζουν σύντομα. Ξέρετε, καταλαβαίνω γιατί μια βιβλιοθήκη θέλει να έχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, θέλει να επιδείξει ότι έχει οικονομικό όφελος, παίρνοντας μεγαλύτερο μέρος περιεχομένου. Και οι βιβλιοθηκες των ιδρυμάτων διαφέρουν η μία από την άλλη, και κάποιες όντως επιδεικνύουν διαφορετικούς τύπους αξιών, αλλά αυτό είναι μια επιλογή. Οι βιβλιοθήκες δεν χρειάζεται να υπογράφουν ρήτρες επιστευτικότητας. Γίνεται ως αντάλλαγμα για κάτι που δείχνει ως συγκριτικό πλεονέκτημα σε πρώτο στάδιο, όμως μακροχρόνια, δεν είναι. Μειώνει τη διαφάνεια των τιμών και αυξάνει το ρίσκο μιας ακριβότερης πληρωμής, όσο κι αν -εν δυνάμει- πληρώνει λιγότερα. Είναι άπειρα επαναλαμβανόμενο μυστικό, σωστά; Κάθετι είναι ένα εμπορικό μυστικό σε κάθε επίπεδο. Πόσο κοστίζει αυτό, ποιός πλήρωσε τι, ποιοί ηταν οι όροι. Κι αυτό είναι σκόπιμο. Εμποδίζει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, σωστά; Και όλα αυτά συντηρούν εν τέλει μια πραγματικά ριζικά άδικη αγορά. Υπάρχουν αρκετά άτομα που πιστεύουν ότι υπάρχουν αρκετά χρήματα τώρα στην ακαδημαϊκή εκδοτική, που απλά χρειάζεται να ανακατανεμηθούν, δεν χρειάζεται να βρούμε πιο πολλά χρήματα. Απλά να αλλάξουμε τη θέση τους στο σύστημα. Υπάρχει μια αυξανόμενη ομάδα περιοδικών που θεωρούν πλεονέκτημα να αποστραφούν το εμπορικό παράδειγμα. Έτσι, στην περίπτωση του Lingua/Glossa, αυτό που συνέβη ήταν πως εκείνη η κοινότητα ερευνητών αποφάσισε ότι ήταν αρκετό και τότε όλο το εκδοτικό συμβούλιο παραιτήθηκε. Ξεκίνησαν ένα νέο περιοδικό σε μια μη εμπορική πλατφόρμα, Ανοικτής Πρόσβασης, και τα λοιπά. Δεν υπάρχουν πολλές περιπτώσεις σαν αυτό, αλλά αυτό το παράδειγμα αποδεικνύει ότι μπορεί πράγματι να δουλέψει. Έτσι ολόκληρη η κοινότητα ή οι ηγέτες αυτής της κοινότητας -γιατί στην πράξη αυτό είναι ένα εκδοτικό συμβούλιο- ηγέτες αυτής της κοινότητας αποφάσισαν συλλογικά να παραιτηθούν. Όλοι στο συμβούλιο παραιτήθηκαν και άρχισαν ένα νέο περιοδικό με ακριβώς την ίδια εστίαση και κατά μια έννοια, την ίδια ακριβώς ποιότητα. Γιατί τί δίνει ποιότητα σε ένα περιοδικό; Δεν είναι η σφραγίδα των εκδοτών. Είναι η δουλειά του επιμελητή και του εκδοτικού συμβουλίου, που λαμβάνουν όλες τις επιστημονικές αποφάσεις. Το ονομά μου είναι Johan Rooryck, Είμαι Καθηγητής Γαλλικής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο του Leiden. Κι είμαι επίσης επιμελητής σε ένα περιοδικό. Πρώτα ήμουν επιμελητής για 16 χρόνια του Lingua στον Elsevier. Το 2015 αποφασίσαμε να αφήσουμε τον Elsevier και να ιδρύσουμε ένα περιοδικό Ανοικτής Πρόσβασης, το Glossa, βασικά την ελληνική μετάφραση του λατινικού ονόματος για να δείξουμε τη συνέχεια. Έτσι, η οργάνωση του Lingua ήταν ότι είχαμε πέντε επιμελητές σύνολο· άρα μια μικρή ομάδα. Τέσσερις βοηθοί επιμελητές· εγώ ως εκτελεστικός επιμελητής. Και μετά είχαμε ένα εκδοτικό συμβούλιο περίπου 30 ατόμων. Είχα προετοιμάσει τα πάντα δύο χρόνια πριν, έτσι, εννοώ, ο Elsevier δεν γνώριζε κάτι μέχρι που αλλάξαμε. Έτσι, για δύο χρόνια, μεταξύ 2013-2015, είχα μιλήσει σε αρκετούς στο εκδοτικό συμβούλιο, αλλα φυσικά όλα κάτω από τα ραντάρ. Είχα μιλήσει σε όλα τα μέλη της εκδοτικής μου ομάδας για να πω "Κοιτάξτε, έχω δουλέψει προετοιμαζοντάς το. Αν το κάνουμε, είστε μαζί μου ή δεν είστε; Γιατί πρέπει να γνωρίζω. Και γιατί ή το κάνουμε όλοι μαζί αυτό, ή δεν το κάνουμε." Κι έτσι τους κοίταξα στα μάτια ολους, και όλοι είπαν Ναι, αν το καταφέρεις, το κάνουμε. Η αλλαγή του εκδοτικού συμβουλίου του Lingua του Elsevier στο αντίστοιχο Ανοικτής Πρόσβασης Glossa έθεσε το προηγούμενο πως ένα επιτυχημένοκαι αξιοσέβαστο περιοδικό μπορούσε να αλλάξει το επιχειρηματικό μοντέλο του και παράλληλα να διατηρήσει την αξιοπιστία στο πεδίο του, την ποιοτική ομότιμη κρίση, και τη συνολική απήχηση. Ζούμε σε μια κουλτούρα που δίνει προτεραιότητα σε νεοφυείς επιχειρήσεις, καινοτομία και επιχειρηματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι ότι τώρα υπάρχει μια εταιρεία που όντως καινοτομεί στην επιστημονική επικοινώνηση κι αυτή είναι το Google. Το Google είναι τέλειο. Χρησιμοποιώ το Google για τα πάντα, όπως οι περισσότεροι, αλλά θα μου άρεσε να υπήρχαν εκατοντάδες εταιρείες που να το ανταγωνίζονται. Θα μου άρεσε αν μη κερδοσκοπικές εταιρείες το ανταγωνίζονταν και προσπαθούσαν να δώσουν εναλλακτικές που έλεγαν "Ξέρεις, αυτό δεν θα έπρεπε να είναι εμπορικό προϊόν· θα μπορούσε να είναι κοινής ωφέλειας." Και αυτού του είδους ο ανταγωνισμός είναι αδυνατός δίχως την Ανοικτή Πρόσβαση. Αυτός είναι ο ανταγωνισμός που ενυπάρχει στην Ανοικτή Πρόσβαση. Και το βλέπεις αυτό από τους μεγάλους εμπορικούς εκδότες, βλέπεις να καταλαβαίνουν πως αυτό είναι ένα πραγματικά σημαντικό αντεπιχείρημα. Και κάνουν σα να βάζουν μικρά καλαμάκια και στάζουν μικρές δόσεις περιεχομένου με τις οποίες μπορείς να κάνεις εξόρυξη κειμένου. Κατασκευάζουμε αυτοκινούμενα οχήματα. Μου λέτε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε καλύτερη τη βιβλιογραφία; Αν ένα όχημα οδηγεί τον εαυτό του, λόγω των υπολογιστικών δυνάμεων που διαθέτουμε, και υπάρχουν εταιρείες που ανταγωνίζονται για να κατασκευάσουν αυτοκινούμενα, τότε υπάρχει τρόπος να επεξεργαστούμε τη βιοϊατρική βιβλιογραφία και να μας βοηθήσει να επιλέξουμε το φάρμακο που θα πάρουμε. Αυτή είναι μια άμεση επίπτωση του κλειδώματος της βιβλιογραφίας. Αυτό είναι ένα καταραμένο θεμελιώδες πρόβλημα. Όταν υποστηρίζαμε στο Κογκρέσσο την πρόσβαση φορολογούμενων σε αποτελέσματα δημόσιας χρηματοδοτημένης έρευνας, η συνηθέστερη απάντηση που παίρναμε στις αρχικές μας επισκέψεις στο γραφείο, "Εννοείτε ότι το κοινό δεν έχει ήδη πρόσβαση σε αυτά;" Υπήρχε μια δυσπιστία αυτών που χαράσσουν πολιτικές. Σ' αυτούς, η λέξη "απλό" ερχόταν στο μυαλό τους. Οι ερευνητές θέλουν να διαβάζεται η έρευνα τους. Θέλουν να προωθούν τις ανακαλύψεις και την καινοτομία. Και όσο σπαταλάω πολύ χρόνο για να μάχομαι γιατί ένα έργο πρέπει να είναι ανοικτό αντί κλειστό, στο τέλος, το πραγματικό ερώτημα είναι "θέλουμε την καινοτομία ή δεν την θέλουμε;" Και πιστεύω ότι είναι μια προφανής περίπτωση ότι η ανοικτότητα απελευθερώνει την καινοτομία. Βλέπουμε πολύ επινοητική αντίσταση από μερικούς εκ των εν ενεργεία εκδοτών. Αλλά θεωρώ ότι εδώ υπάρχει και ένας γενεακός παράγοντας. Απλά νομίζω ότι στη νεότερη γενιά ερευνητών, σπουδαστών, ακαδημαϊκών, το παλιό μοντέλο δεν βγάζει νόημα πλέον. Το κοινό θα έπρεπε να ντρέπεται που επέτρεψε σε ένα τέτοιο μοντέλο να υπάρχει. Έχουμε σήμερα ένα σύνολο εργαλείων για να μοιραστούμε τη γνώση, συμπεριλαμβανομένης της ακαδημαϊκής έρευνας, με έναν τρόπο που δεν μπορούσαμε 20 χρόνια πριν. Ξέρετε, το βλέπω πολύ μέσα από την εμπλοκή μας με τον ακαδημαϊκό τομέα, και αναφέρομαι ειδικά στους επιχορηγούμενους, δηλαδή χρηματοδοτούμε τα ακαδημαϊκά ιδρύματα και στη συνέχεια οι ακαδημαϊκοί κάνουν τη δουλειά που πρέπει. Υπάρχει μεγαλύτερη εκτίμηση στον ρόλο της Ανοικτής Πρόσβασης στα ερευνητικά αποτελέσματα. Ξέρετε, το βλέπουν σαν κάτι που είναι επωφελές γι' αυτούς να έχουν τη δυνατότητα να έχουν πρόσβαση στη πληροφορία, στα δεδομένα και ούτω καθ' εξής που παράγονται από τρίτους, και υπάρχει μεγαλύτερη άνεση με αυτή τη θεώρηση της πληροφορίας και των δεδομένων που είναι ανοικτά και προσβάσιμα. Ποτέ δεν είμαι σίγουρη για τη σωστή λύση. Στην πραγματικότητα, όταν μιλώ στους εκδότες σκέφτομαι "Μπορώ να το κάνω ή δεν μπορώ να το κάνω;" Ξέρετε, υπάρχουν τόσες ερωτήσεις για τα πνευματικά δικαιώματα· υπάρχουν τόσες ερωτήσεις για την πνευματική ιδιοκτησία· υπάρχουν τόσες πολλές ερωτήσεις που οι συγγραφείς μπορούν ή όχι να θέσουν εάν αποφασίσουν να δημοσιεύσουν σε ένα συγκεκριμένο περιοδικό. Υπάρχει η αίσθηση ότι είναι τόσες πολλές ερωτήσεις με κάθε συναλλαγή. Μια διέξοδος για την προώθηση της βιβλιογραφίας είναι το SciHub, που συνεχίζει να συνδέει άτομα με τη βιβλιογραφία που χρειάζονται, όταν τη χρειάζονται, δωρεάν. Ξέρετε, πολλοί από εμάς που εργάζονται στην επιστημονική επικοινώνηση σε ευρεία κλίμακα πρέπει πραγματικά να δούμε το SciHub ως ένα χτύπημα που λέει, "Κάντε το καλύτερα." Πρέπει να δούμε το SciHub και να πούμε "τί είναι αυτό που μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά με την υποδομή που έχουμε αναπτύξει για να μοιράσουμε άρθρα περιοδικών, να διανέμουμε την επιστήμη;" Γιατί το SciHub έσπασε τον κώδικα, σωστά; Και το έκανε σχετικά εύκολα. Και νομίζω ότι πρέπει να κοιτάξουμε τι συνέβη με το SciHub, πως εξελίχθηκε, ποιος το χρησιμοποιεί, ποιος το προσπελάζει, και να είναι ένα μάθημα για εμάς για το τι μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Γειά σας, το όνομα μου είναι Alexandra Elbakyan, και είμαι η δημιουργός του SciHub project. Πιστεύω ότι εκφράσεις όπως "χτύπημα στα πλευρά" ή, όπως μερικοί λένε, ένα σύμπτωμα ότι κάτι πήγε λάθος, μειώνουν τη σημασία του SciHub. Πριν το SciHub, οι περισσότερες επιστημονικές δημοσιεύσεις, που σημαίνει δεκάδες εκατομμύρια, ήταν κλειδωμένες. Το SciHub προσφέρει πρόσβαση σε αυτήν την τρομερή μάζα γνώσης· την έκανε ανοικτή. Και το SciHub έγινε το πρώτο έργο που παρέχει δημόσια και μαζική πρόσβαση σε πρωτογενείς επιστημονικές πηγές. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ιστοτόπους σαν το SciHub, που θεωρούνται πειρατικοί για την επιστημονική εκδοτική. Είναι σαν το Napster της ακαδημαϊκής εκδοτικής. Ξέρω ότι υπήρξαν νομικές διαμάχες με τον Elsevier που τους έκλεισε. Αυτοί άνοιξαν κάπου αλλού ξανά. Λειτουργούν πάλι και είναι δημοφιλέστεροι από ποτέ. Έτσι, αν συμβούλευα φοιτητές ή ανθρώπους που δεν σχετίζονται με ιδρύματα που παρέχουν πρόσβαση σε πολλά από αυτά τα περιοδικά, το SciHub είναι μια εξαιρετική πηγή, που την παρέχει δωρεάν. Πολλοί δεν νιώθουν ένοχα που χρησιμοποιούν αυτές τις πηγές, ακριβώς όπως όταν βγήκε το Napster, γιατί επί της παρούσης η βιομηχανία βγάζει τόσα πολλά από ανθρώπους που δίνουν τους εαυτούς τους κάνοντας σπουδαία έρευνα και τους εκμεταλλεύονται. Έτσι, το να εκμεταλλευτείς τους εκδότες και να πάρεις άρθρα δωρεάν που όντως χρησιμοποιούνται για να εκπαιδεύσεις ή να αναπτύξεις πράγματα για χρήση από το ευρύ κοινό, είναι μια ανταλλαγή που πολλοί είναι πρόθυμοι να κάνουν. Και δεν είμαι απόλυτα ενάντια σε αυτό. Το 2017 υπήρξαν περίπου 150 εκατομμύρια μεταφορτώσεις ερευνητικών δημοσιεύσεων. Η Κίνα προηγούταν με 25 εκατομμύρια μεταφορτώσεις και μετά η Ινδία με 13 εκατομμύρια. ΗΠΑ, Βραζιλία, Ιράν, Γαλλία, όλοι έχουν από 4 ως 10 εκατομμύρια μεταφορτώσεις. Ξέρετε, μου αρέσουν αυτές οι πράξεις που θα τις θεωρούσα πολιτική ανυπακοή. Πιστεύω ότι είναι σημαντικές. Πιστεύω ότι υπάρχει μια στιγμή που μπορούμε να έχουμε μια ανοικτή συζήτηση γι' αυτά τα πράγματα, και φοβάμαι ότι η ανοικτότητα της συζήτησης είναι... δεν υπάρχει η παραμικρή διαφορά. Είναι, όπως έχουμε ακούσει, ότι το SciHub εξισώνεται με το κακό. Σαν να πρέπει να εξισώνεται. Το SciHub βασικά είναι παράνομο. Είναι μια εντελώς εγκληματική δραστηριότητα, και γιατί κάποιος θεωρεί ότι είναι κατάλληλο να παίρνει την πνευματική ιδιοκτησία κάποιου και βασικά να την κλέβει; Αυτό με ενοχεί. Δεν είναι μόνο για τους ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση. Χρησιμοποιείται ακόμη από ανθρώπους σε ιδρύματα που έχουν πλήρη πρόσβαση, επειδή δουλεύει με έναν πολύ απλό και αποτελεσματικό τρόπο. Αυτό που το SciHub δείχνει είναι το επίπεδο της απόγνωσης μεταξύ ακαδημαϊκών για τον αριθμό των φορών που συναντούν ένα paywall. Τα περισσότερα παράπονα που έχω δει από κάποιους είναι ότι το SciHub καταλύει το νόμο. Έτσι βλέπετε ότι δεν ενδιαφέρονται αν κάποιος κλέβει από τους εκδότες· ενδιαφέρονται εάν, τύποις, καταλύεται ο νόμος. Και σύμφωνα με κάποιους, δεν θα πρέπει να καταλύεται ο νόμος, γενικα, ακόμη κι αν ο νόμος είναι παράλογος. Νομίζω ότι βρισκόμαστε στη μέση, είμαστε σε αυτή την ενδιάμεση περίοδο, που ο καθένας θέλει κάτι να γίνει αντί απλά να μιλάει γι' αυτό, "Ξέρετε κάτι; Κανείς από εμάς έχει πραγματικά ιδέα τι πρόκειται να γίνει τα επόμενα 15-20 χρόνια." Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι είμαστε έτοιμοι να πέσουμε από την άκρη του γκρεμού απ' όπου έπεσε η μουσική με το Napster. Αυτό δείχνει το SciHub σε εμένα. Δεν θα υπήρχε η απαίτηση για το SciHub αν είχαμε επιτύχει ή αν η εκδοτική βιομηχανία ήταν επιτυχημένη, σωστά; Ενδεχομένως, αυτό που κάναμε ήταν να δημιουργήσουμε τις συνθήκες και στις δύο πλευρές, σε εμάς και την εκδοτική βιομηχανία που οδήγησε σε αυτή τη στιγμή. Kι έτσι, ξέρετε, τώρα βλέπουμε τη δυναμική του συστήματος που σου επιτρέπει να βρεις κάθε εργασία. Χρησιμοποιώ το SciHub για να μαζέψω τις εργασίες του πατέρα μου. Ο πατέρας μου πέθανε νωρίτερα φέτος, ήταν κάτοχος του Nobel για την κλιματική αλλαγή. Προσπάθησα να φτιάξω ένα αρχείο με όλες τις εργασίες του, ώστε να το δώσω στον γιο μου. Δεν το μπορώ! Το κόστος θα ήταν δεκάδες χιλιάδες δολάρια. Σωστά; Δεν είμαι ο μόνος που χρειάζεται εργασίες. Δεν είμαι ο μόνος που το κάνει με αυτόν τον τρόπο. Δεν προσπαθώ να αναδιανείμω αυτά τα πράγματα, σωστά; Τυπώνω κυριολεκτικά ένα βιβλίο με αυτά. Μετά, απλά θα τα συρράψω για τον γιο μου, σωστά; Έτσι θα ξέρει τον παππού του, τι έκανε ο παππούς του. Γιατί δεν θα μπορεί να θυμηθεί. Αυτό είναι μια αποτυχία της αγοράς. Αυτό είναι μια τρομερή αποτυχία της αγοράς. Οι προτεραιότητες πρόκειται να αλλάξουν. Και πιστεύω ότι ο Elsevier είναι μια επιχείρηση με έξυπνα άτομα, που θέλουν την ανακάλυψη, αλλά δεν έχουν ακόμη την ιδέα πως θα βγάλουν χρήματα στο μεταξύ. Και, δυστυχώς γι' αυτούς, το διαδίκτυο είναι η ιστορία της κατεδάφισης κάθε φύλαξης. Είναι ο φύλακας, που -μερικές φορές- στέκεται μεταξύ της έρευνας και της ανακάλυψης. Λοιπόν, ο Elsevier ήταν πάντα ο πιο δημοφιλής εκδότης στο SciHub. Που σημαίνει ότι τα πιο πολλά άρθρα που έχουν κατεβεί από χρήστες είναι από την πλατφόρμα του Elsevier 'Science Direct'. Αναφορικά με την ίδια την εταιρεία, μου αρέσει η φράση τους 'Κάνοντας την Ασυνήθιστη Γνώση Συνηθισμένη'. Αλλά όσο μπορώ να πω, ο Elsevier δεν το έχει τελειοποιήσει αυτό. Και το SciHub τους βοηθά, έτσι φαίνεται, να εκπληρώσουν την αποστολή τους. Εάν κάποιου η έρευνα είναι πίσω από ένα paywall και με εμποδίζει να κάνω την ερευνά μου σε αυτό το πεδίο σε όλη μου τη ζωή, πόσες άλλες ζωές πρέπει να περιμένει κάποιος άλλος για να μπορεί να κάνει αυτό το εξελικτικό βήμα; Μερικές φορές, η καινοτομία είναι το σωστό πρόσωπο, στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή, και το μόνο που ένα paywall κάνει είναι να διασφαλίζει ότι είναι όλο και πιο απίθανο το κατάλληλο αυτό πρόσωπο να πρόκειται να βρίσκεται στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή, για να κάνει κάτι. Μετά από επανελειμμένες προσπάθειες ο Elsevier αρνήθηκε να πάρει μερος στην ταινία. Κείμενα: Elena Milova, Joshua Conway, ανώνυμο μέλος του lifespan.io Μετάφραση: Λεωνίδας Παπαχριστόπουλος [ΕΑΠ], Γιάννης Τσάκωνας [Παν. Πατρών] Συγχρονισμός: Γιάννης Τσάκωνας