(пиано)
Наблюдаваме великата творба на маниеризма
от Пармиджанино, наречена "Мадонна сдълъг врат".
Това е странна творба.
Картината е висока.
Голяма е. Мадонна също е голяма.
Тя е голяма на интересни места.
Главата й е наистина малка.
Особено в сравнение с бедрата й.
Да, има наистина широк таз.
Тя е стъпила на малки пръсти.
Винаги ми е изглеждало, че тялото й е изобразено под формата на диаманд.
В известен смисъл тя е фона, на който е изобразен Христос.
Самоят Христос е доста голям.
Той е не просто голям. Погледнете начина, по който е навел тялото си.
Това е странно усуксване с падащата му ръка,
която сякаш е изкълчена от рамото му.
Начинът, по който лявата му ръка пада, е прецедент.
Ако помислим за "Пиета" на Микеландело...
и Христос тук като дете, това вероятно отеква към Мария, която държи Христос
в картини като "Пиета", когато Христос е мъртъв.
...
Всъщнист Христос изглежда заспал, но също в известен смисъл изглежда мъртъв.
Тази препратка в известен смисъл обяснява размера на нейния скут,
защото в тази склуптура Мария е доста масивна, за да
може да поддържа мъртвото тяло на сина си.
Когато гледаме тази картина е ясно, че вече не сме в късния Ренесанс.
Ами какво се е случило?
Миниеризмът се е случил.
Сякаш творците от късния Ренесанс
са направили всичко, което може да се направи.
Те са усъвършенствали натурализма, към който са се стемели
още от времето на Гиото.
Целият илюзионизъм, който е служил на късния Ренесанс,
тук е използван за да се изкриви и трансформира тялото.
Това е не толкова грозна деформация, колкото деформация, която
излъчва един вид екстремна елегантност.
Точно така. Взема се идеалната красота и елегантност
от късния Ренесанс
и се преувеличава.
Когато мислим за маниеризма, мислим за изкуство, отразяващо изкуство,
вместо изкуство, изобразяващо природа.
Мислим за Ренесанса като базиран върху наблюдаването на природата
и естествения свят,
но когато гледаш тази картина, се сещаш за творби на изкуството
като "Джулиано де Медичи" на Микеланджело и онзи дълъг врат.
Или за "Пиета".
В това има много смисъл - идеята за изкуството, отразяващо себе си,
обръщащо се към собствените си традиции.
Уважението към човешката анатомия
и натуралистичното й изобразяване - това не е от значение за маниеризма.
Всъщност мисля, че има писмо от един творец на маниеризма към друг,
в което той казва нещо от сорта:
"Вземи лява ръка и я сложи на мястото на дясната."
Това е сякаш умишлено усложняване на тялото....
и създаване на връзка между форми, която е абсурдна.
Последнете отношението между вазата, която е държана от ангела
в сравнение с неговото/нейното бедро.
Погледнете връзката между масивната Дева Мария
и пророка в долния десен ъгъл,
който е невъзможно далеч,
всъщност е една миниатюрна фигура в краката на Девата.
Последнете и начина, по който Девата придържа ръката си към гърдите си
с тези невъзможно дълги, почти безкостни пръсти.
По някакъв начин този жест не означава нищо.
Той означава жест... и драма...
в протитовез с умисъла, внесен във фигурата.
Има известно драматизиране тук.
В името на самото драматизиране.
Точно.
С това преднамерено сгъстяване,
което създава чувство за невъзможност.
Ако погледнете колоните вдясно,
там всъщност има колонада, която е толкова далече в пространството и
се вижда под толкова изкривен ъгъл,
че изглежда почти като стена или единствена колона.
Ако погледнете основата от по-близо,
може да видите редуващи се светлина и сенки,
които минават през тези колони.
Има неяснота и това е от голяма значение,
тъй като тази част от кратината не е довършена.
Маниеризмът изглежда е една силна реакция
на съвършенството на късния Ренесанс.
Имаме Ренесанс, който сам по себе си се гради
на един вид екстремен натурализъм,
и след това изглежда е рекация на тези ограничения.
Или чувството, че не е имало накъде да се върви освен да се направи нещо съвсем различно.
Всички тези идеи са част от културата на кралския двор.
Важно е да се отбележи, че е имало много специфична публика
за този тип картини.
Те не са направени за да задоволят интереса на самия творец.
Това е било смятано за високо интелектуална игра.
(пиано)