[Κολλέγιο Χάντερ, Τραϊμπέκα] [New York Close Up] [Αλεχάντρο Αλμνάνθα Περέντα, Καλλιτέχνης] Το "Escape from New York" είναι δημιούργημα της παιδικής μου ηλικίας. -Δεν είμαι ηλίθιος, Πλίσκεν. -Λέγε με Σνέικ. Η Νέα Υόρκη ήταν το τελευταίο οχυρό ενός σκληρού κόσμου. -Γεια, Σνέικ! Πότε ήρθες εσύ; Ο Σνέικ Πλίσκεν αναγκάζεται να πάει στη Νέα Υόρκη, με μία ωρολογιακή βόμβα δεμένη πάνω του, για να σώσει τον Πρόεδρο και να φύγει... Αλλά η Νέα Υόρκη ήταν σαν φυλακή. Οι κανόνες, απλοί: αν μπεις, δεν μπορείς να ξαναβγείς. Μπορώ να ταυτιστώ μ' αυτήν την εμπειρία. Ίσως το Μανχάταν δεν είναι πια φυλακή αλλά έχει γίνει η παιδική χαρά των προνομιούχων. Αυτό που με στενοχωρεί στη Νέα Υόρκη... Νομίζω μία πόλη καθορίζεται απ' τους κατοίκους της. Όλοι μου οι συνάδελφοι δυσκολεύονται να βρουν στούντιο. Πολλοί πάσχουν από κατάθλιψη εξαιτίας του περιορισμένου χώρου που μπορούν να αγοράσουν. Το πρόβλημα είναι… Όλοι είναι αφοσοιωμένοι σε κάτι. Κι αυτό είναι που θαυμάζω στη Νέα Υόρκη. Πολλοί έχουν πάθος. Έχουν έρθει γιατί θέλουν να πετύχουν πράγματα και να περιβάλλονται από άλλους τρελούς ανθρώπους. Αλλά, ακριβώς γι' αυτό, πρέπει να περνούν χρόνο στο στούντιο και να δουλεύουν, οπότε δεν υπάρχει χρόνος για κοινωνικοποίηση. Είναι δύσκολο να τους πετύχεις στο δρόμο… ή να κάνετε παρέα… Είναι αδύνατον γιατί… "Δεν μπορώ, πρέπει να…" "Δουλεύω…" "Έχω να κάνω αυτό…" Οπότε, πλέον, ο χρόνος και ο χώρος είναι κάπως ασύνδετες διαστάσεις. Αποφάσισα να μετακομίσω. Σκέφτηκα "Θα φύγω απ' τη Νέα Υόρκη, θα πάω στο Μεξικό και θα δοκιμάσω έναν άλλο τρόπο ζωής". [Ο Αλεχάντρο Αλμνάνθα Περέντα δραπετεύει απ' τη Νέα Υόρκη] [Διαμέρισμα Αλεχάντρο, Γουίλιαμσμπεργκ] Τι ακαταστασία! Δεν είμαι καλός στο να κάνω σχέδια. Πάντα περιμένω μέχρι την τελευταία στιγμή, γιατί ποτέ δεν ξέρεις, έτσι; Αυτήν την αφοσοίωση, ξέρεις… εγώ δεν την έχω. Με σκοτώνει. Οπότε, αγόρασα εκείνο το εισιτήριο χωρίς επιστροφή για το Μεξικό. Όταν το αγόρασα, είχα τρεις βδομάδες να πακετάρω… να μετακομίσω απ' το στούντιο… να πουλήσω τα πράγματα και να φύγω. Ωστόσο, με το που θα έφτανα στο Μεξικό, θα τρελαινόμουν, γιατί είχα να τελειώσω ένα νέο σετ βίντεο και φωτογραφιών για την γκαλερί μου στο Μεξικό. Οπότε, σκεφτόμουν "Μόλις αποφοίτησα απ' το Χάντερ". "Ας το κάνω εδώ". "Έχω τρεις βδομάδες μπροστά μου, μία εξαιρετική τοποθεσία στη Νέα Υόρκη, έτοιμο στούντιο. Έλα, απλά κάντο". ["Είναι καλύτερα να έχεις αγαπήσει και να έχεις χάσει από το να μην έχεις αγαπήσει καθόλου". (2014)] Είχα μία ιδέα γι' αυτό το πρότζεκτ. Να πειραματιστώ με υλικά και αντικείμενα κάτω απ' το νερό. Οπότε, πήγα στο Φοίνιξ το καλοκαίρι γιατί εκεί είχαμε πρόσβαση σε πισίνες. Αγαπημένοι μου πίνακες είναι οι συνθέσεις vanitas των Ολλανδών. Αυτοί οι καλλιτέχνες επηρέασαν τη δουλειά μου, γιατί χρησιμοποιούσαν αντικείμενα και σχημάτιζαν σχέσεις μαζί τους. Όλα τα έργα τους έχουν διακριτές λεπτομέρειες. "Μία μύγα εδώ". Σχετίζονται με το θάνατο. Σχετίζονται με την θνητότητα, καταλαβαίνεις; Ομορφιά, παρακμή. Δεν βρήκα πισίνα. Ρώτησα τριγύρω "Γνωρίζεται κάποιον με πισίνα; Τζακούζι; Οτιδήποτε;" Και δεν βρήκα κάτι. -Εντάξει, πάμε! Είπα "Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να φτιάξεις δεξαμενή;" Οπότε το έψαξα στο Ιντερνετ και βρήκα άτομα που φτιάχνουν ξύλινα ενυδρεία. Σου φτιάχνουν ένα γερό κι ωραίο κουτί και το γεμίζεις με νερό. Ελπίζω αυτό να κάνει τη δουλειά. Έχει μπόλικη σιλικόνη και… ξέρεις, θα δείξει. -Τέλεια! Το γέμισα με νερό. Φοβόμουν ότι, ξέρεις, με έναν τόνο νερού θα πλημμυρίσει το στούντιο. -Έχουμε διαρροή εδώ! Δεν με νοιάζει και πολύ, έτσι; Θα την κάνουμε δεξαμενή με διαρροή. Θα γεμίσει νερά εδώ και θα συνεχίζουμε το γύρισμα... Θα βραχούμε. Μου φαίνεται… οι χρονικοί περιορισμοί και τα τεχνικά ζητήματα, είναι τόσα πολλά… Λέω στον εαυτό μου "Αλεχάντρο, επικεντρώσου σε μερικά, δυο, τρία αντικείμενα. Ας δημιουργήσουμε με ελάχιστα". Οφείλω να πω, είμαι ενθουσιασμένος. -Τεράστιο είναι! Που να πάρει! -Μπορείτε να μου βάλετε μισό κιλό; -Πόσο κάνει; -2.90€ -Εντάξει, δεν βαριέσαι. Έχουμε μερικές μελιτζάνες…φαλλικές. Μελιτζάνες, μπανάνες, κεράσια… Νομίζω τα κεράσια δεν επιπλέουν. Η Τσάιναταουν είναι η αγαπημένη μου περιοχή στη Νέα Υόρκη. Είναι απ' τα πιο αυθεντικά μέρη. Έχει χαρακτήρα. Αν θες απλά ν' αγοράσεις ένα καρφί, αγοράζεις ένα καρφί, καταλαβαίνεις; Πράγμα αδύνατον σ' αυτό το εταιρικό… Μοιάζει με το κέντρο της πόλης του Μεξικό. Παραβιάζει τόσους κανόνες… ξέρεις, αστικούς κανόνες. Είναι χαοτική. Είναι εκρηκτική. Είναι όπως πρέπει να είναι μία πόλη. Είχα μία δεξαμενή, ένα ενυδρείο, ως έφηβος και το λάτρευα. Μου άρεσε να βλέπω τα πράγματα κάτω απ' το νερό Πάντα με ενδιέφεραν κάπως οι βάρκες, τα υποβρύχια, ο Ζακ Κουστώ. Εδώ στην επιφάνεια, όλα μένουν κάπως στάσιμα... λόγω βαρύτητας. Στο νερό, μπορείς να χρησιμοποιήσεις τις... την ανυψωτική δύναμη για να φτιάξεις γλυπτά. Είναι εντυπωσιακό. Εδώ είναι πλέον κοινότυπο, η γλυπτική είναι τετριμμένη, σαν μνημείο. Ήθελα γλυπτά που επιπλέουν, που αιωρούνται. -Ώρα για μετακόμιση. Νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να ζήσουν στη Νέα Υόρκη για κάποια χρόνια, ώστε να καταλάβουν τι εννοώ. -Εντάξει, νομίζω είμαι έτοιμος. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός τρόπος ζωής. Ο μοναδικός τρόπος δράσης. -Καθόλου άσχημα. -[ΓΕΛΑ] Ναι! -Ναι! -Γαμώτο, τα κλειδιά...εντάξει. Δεν σκέφτομαι ποτέ το μέλλον. Δεν κάνω σχέδια, καταλαβαίνεις; Βρίσκομαι σε μία συνεχή μετάβαση. Τώρα πάω στο Μεξικό, είναι σε κακή κατάσταση. Βιώνει πολιτική κρίση, υπάρχει εγκληματικότητα. Κάποιες φορές, όταν μετακομίζω είναι η χειρότερη στιγμή μου, καταλαβαίνεις; Είναι σκληρό να αναζητάς κάτι τέτοιο... να αναζητάς μπελάδες, καταλαβαίνεις; Μπορεί να φύγω κι απ' το Μεξικό, καταλαβαίνεις; Ίσως πάω στο Λος Άντζελες και δραπευτεύσω κι απο 'κεί. Έχω ανάγκη να δραπευτεύω συνεχώς.