Is het niet fascinerend hoe iets simpels als een streep op de kaart trekken, de manier waarop we de wereld zien en beleven kan veranderen? En hoe die ruimtes tussen de lijnen, grenzen, plaatsen worden. Het worden plaatsen waar taal en eten en muziek en mensen uit verschillende culturen bij elkaar samenkomen op mooie en soms gewelddadige en af en toe hele belachelijke manieren. En die op een kaart getekende lijnen kunnen tastbare littekens in het landschap maken en ook littekens in ons geheugen achterlaten. Mijn interesse in grenzen is ontstaan toen ik op zoek was naar de architectuur van de grensgebieden. En ik werkte aan verschillende projecten aan de grens tussen de VS en Mexico, waar ik gebouwen ontwierp gemaakt van beschikbare modder. En ik werk ook aan projecten die zogezegd naar dit landschap immigreerden. 'Prada Marfa', een landschapskunstwerk dat de grens tussen kunst en architectuur overschrijdt en het heeft mij aangetoond dat architectuur ideeën kan overbrengen die politiek en cultureel veel complexer zijn, dat architectuur tegelijkertijd satirisch en serieus kan zijn en dat het iets kan zeggen over de kloof tussen rijk en arm en wat er vertrouwd en wat vreemd is. En dus, tijdens mijn zoektocht naar architectuur in het grensgebied begon ik me af te vragen: is de muur architectuur? Ik begon mijn gedachten en bezoeken aan de muur te documenteren door een serie souvenirs te creëren als herinnering aan de tijd dat we een muur hebben gebouwd en wat een krankzinnig idee dat was. Ik heb grensspelletjes gemaakt, (Gelach) ansichtkaarten, sneeuwbollen met architectonische modelletjes erin en kaarten die het verhaal van weerbaarheid bij de muur vertellen, en ik zocht naar manieren waarmee design duidelijkheid kon brengen in de problemen die de grensmuur creëerde. Is de muur architectuur? Nou, hij is zeker een ontworpen constructie en hij is ontworpen in een faciliteit genaamd FenceLab, waar ze voertuigen met 4,600 kilo erin met 65 km/h in de muur ramden om de ondoordringbaarheid van de muur te testen. Maar aan de andere kant werd ook tegenonderzoek gedaan, het ontwerp van draagbare ophaalbruggen die direct aan de muur geplaatst worden en waar voertuigen overheen kunnen rijden. (Gelach) Zoals bij alle onderzoeksprojecten waren er successen en er waren mislukkingen. (Gelach) Maar we krijgen dit soort middeleeuwse reacties op de muur -- ophaalbruggen, bijvoorbeeld -- omdat de muur zelf een mysterieuze, middeleeuwse vorm van architectuur is. Het is een te simplistisch reactie op een ingewikkelde kwestie. Een aantal middeleeuwse technieken wordt nu bij de muur gebruikt: katapulten die balen marihuana over de muur lanceren, (Gelach) of kanonnen die pakketjes met cocaïne en heroïne over de muur schieten. In de middeleeuwen werden besmette lijken soms over muren geslingerd als vorm van biologische oorlogsvoering en vandaag de dag wordt gespeculeerd dat mensen over de muur gegooid worden als vorm van immigratie. Een belachelijk idee. De enige persoon waarvan ooit is vastgelegd dat hij over de muur van Mexico naar de Verenigde Staten is geschoten, was in werkelijkheid een Amerikaanse burger die toestemming had de muur over te gaan als levende kanonskogel, 60 meter, mits hij zijn paspoort in zijn hand hield (Gelach) en hij is aan de andere kant veilig in een net geland. Mijn gedachten zijn geïnspireerd door een quote van architect Hassan Fathy, die zei: "Architecten ontwerpen geen muren, maar de ruimtes ertussenin." Dus hoewel ik niet denk dat architecten muren moeten ontwerpen, denk ik wel dat het belangrijk is dat zij dringend aandacht geven aan die ruimtes er tussenin. Ze zouden moeten ontwerpen voor de mensen, de plaatsen en de landschappen die de muur in gevaar brengt. Mensen gaan die uitdaging al aan en hoewel het doel van de muur is om mensen uit elkaar en weg te houden, brengt hij juist ook mensen samen op een aantal heel bijzondere manieren. Ze houden sociale evenementen zoals binationale yogalessen aan de grens om mensen van beide kanten samen te brengen. Ik noem dit de monumentpositie. (Gelach) En kennen jullie 'murenbal' al? (Gelach) Het is een grensvariant van volleybal die al sinds 1979 gespeeld wordt (Gelach) aan de grens van de VS en Mexico om het binationale erfgoed te vieren. En dit roept een aantal interessante vragen op. Is zo'n sport wel legaal? Is een bal over de muur heen en weer slaan illegale handel? (Gelach) Het mooie van volleybal is dat het de muur transformeert tot niets meer dan een lijn in het zand, bedongen door het lichaam en de geest en de ziel van de spelers aan beide kanten. En ik denk dat we juist dit soort tweezijdige onderhandelingen nodig hebben om muren die verdelen neer te halen. Nu is het één ding om de bal over de muur te gooien, maar stenen over de muur gooien heeft schade aangericht aan douanevoertuigen en heeft douaniers verwond en de reactie van de VS is drastisch geweest. Douaniers hebben door de muur geschoten en Mexicaanse stenengooiers zijn omgekomen. En een andere reactie van de douaniers is om vangnetten op te zetten om zichzelf en hun voertuigen te beschermen. En deze vangnetten zijn een vast element geworden bij de constructie van nieuwe muren. En ik begon me af te vragen of net als volleybal, honkbal misschien een vast element aan de grens zou moeten worden en dat muren open zouden kunnen gaan, zodat gemeenschappen over kunnen steken om te spelen, en als ze een homerun slaan, dat een douanier de bal dan oppakt en die teruggooit. Een douanier koopt een 'raspado', een ijsje, van een verkoper nog geen meter van hem vandaan, eten en geld worden door de muur heen uitgewisseld, een heel normale gebeurtenis, nu illegaal door die lijn op een kaart en een paar millimeter staal. En dit tafereel doet me denken aan deze uitdrukking: "Als je meer bezit dan je nodig hebt, bouw dan langere tafels en niet hogere muren." En dus heb ik dit souvenir gemaakt ter herinnering aan het moment dat we samen konden eten en praten over de grens heen. Op een schommel kunnen mensen de grens oversteken, totdat de zwaartekracht hen naar eigen land deporteert. De grens en de grensmuur worden vandaag de dag als een politiek theater gezien, dus misschien moeten we publiek in dat theater uitnodigen, in een binationaal theater waar mensen kunnen samenkomen met artiesten, muzikanten. Misschien is de muur niets meer dan een gigantisch instrument, de grootste xylofoon ter wereld, en zouden we de muur kunnen bespelen met trommelwapenstokken. (Gelach) Toen ik me deze binationale bibliotheek inbeeldde, stelde ik me een ruimte voor waar mensen boeken en informatie en kennis over de kloof heen kunnen delen, waar een muur niets meer is dan een boekenkast. Wellicht is de beste manier om de betrekkingen tussen Mexico en de VS duidelijk te maken het inbeelden van een wip, waarbij de acties aan de ene kant een direct gevolg hebben voor wat er aan de andere kant gebeurt, waarbij je dan de grens zelf kunt zien als een symbolisch en letterlijk scharnier in de relatie tussen de VS en Mexico, en het bouwen van een muur tussen buren snijdt die band af. Je kent waarschijnlijk deze quote: "Een goede schutting maakt goede buren." Het wordt gezien als de moraal van Robert Frosts gedicht 'Mending Wall'. Maar eigenlijk vraagt het gedicht of we überhaupt wel muren moeten bouwen. Het gedicht gaat over het herstel van menselijke relaties. Mijn favoriet is de eerste regel: "Er is daar iets dat niet van een muur houdt." Want één ding is mij duidelijk: er zijn geen twee kanten gedefinieerd door een muur. Dit is één, verdeeld landschap. Aan de ene kant kan het er zo uitzien. Een man maait zijn gras terwijl de muur zijn achtertuin overschaduwt. En aan de andere kant kan het er zo uitzien. De muur is de vierde muur van iemands huis. Maar de werkelijkheid is dat de muur mensenlevens doorsnijdt. Hij snijdt door ons privéterrein, onze openbare grond, onze inheemse stammenlanden, onze steden, een universiteit, onze buurten. En ik moet me wel afvragen hoe het zou zijn als de muur recht door een huis snijdt. Herinner je je die verschillen tussen arm en rijk? Rechts, de gemiddelde grootte van een huis in El Paso, Texas, en links de gemiddelde grootte van een huis in Juarez. En hier snijdt de muur recht door de keukentafel. En hier snijdt de muur door het bed in de slaapkamer. Want wat ik wil duidelijk maken is dat de muur niet alleen plaatsen verdeelt, hij verdeelt mensen, hij verdeelt families. En de betreurenswaardige politiek van de muur scheidt vandaag de dag kinderen van hun ouders. Je kent misschien dit bekende verkeersbord al. Het werd ontworpen door grafisch ontwerper John Hood, een inheems Amerikaanse veteraan werkzaam voor het ministerie van vervoer in California. Zijn opdracht was een bord te ontwerpen dat automobilisten waarschuwt voor immigranten die langs de snelweg gestrand zijn en die kunnen proberen om de weg over te steken. Hood heeft een verband gelegd tussen het lot van de immigranten van vandaag en dat van de Navajo tijdens de Lange Wandeling. En dit is een briljant stukje designactivisme. Hij heeft goed nagedacht over het idee om een meisje met staartjes te gebruiken, bijvoorbeeld, omdat hij dacht dat automobilisten daar het meest mee te doen zouden hebben en hij heeft het silhouet van burgerrechtenleider Cesar Chavez gebruikt om het hoofd van de vader te ontwerpen. Ik wilde voortbouwen op het geniale idee van dit bord om de aandacht te vestigen op het splitsen van families aan de grens. Ik heb één kleine verandering gemaakt. Ik laat de families elkaar aankijken. En in de laatste weken heb ik de kans gehad dat bord terug naar de snelweg te brengen om een verhaal te vertellen, het verhaal van de relaties die we zouden moeten herstellen en een herinnering dat we zouden moeten streven naar de opnieuw Verenigde, en niet de Verdeelde Staten. Dankjewel. (Applaus)